Carey Suzanne - Usidlony anioł.pdf - Carey Suzanne - ssaaggaa

SUZANNE CAREY

USIDLONY ANIOŁ

ROZDZIAŁ 1

Nareszcie miała klucz, ale wahała się, czy zrobić z niego użytek. Usiadła przy

zniszczonym biurku ojca i wsłuchując się w ciszę myślała o tym, co może znaleźć.

Po pogrzebie wszyscy żałobnicy opuścili dom przy Bayou Black. Nawet ich

najbliżsi sąsiedzi, Jim i Leonie Boudreaux, odeszli, kiedy Annie powtórzyła

kilkakrotnie, ze chętnie zostanie sama.

Moi najbliżsi sąsiedzi, poprawiła się w myślach, usiłując pogodzić się ze

śmiercią ojca. Mimo to wydarzenia ostatniego tygodnia wydawały się jej

nierzeczywiste. Była prawie pewna, że za chwilę krępy, małomówny Ned Duprez

zacumuje swą łódkę na małej przystani. Potem, jak zwykle, ściągnie buty, postawi je

przy piecu i pogwizdując, zacznie sprawdzać, co przygotowała na kolację.

W czasie posiłku nie rozmawialiby wiele. Ned powiedziałby, ile nutrii udało

mu się złapać, Annie wspomniałaby o tym, co wydarzyło się w szkole parafialnej

Terrebonne, gdzie pracowała jako nauczycielka muzyki. Być może ojciec wzruszyłby

ramionami i zacząłby utyskiwać na koncerny naftowe, które zdominowały moczary i

sprawiły, że traperom ciężko było cokolwiek zarobić.

Jednak wbrew pozorom ojciec i córka byli ze sobą bardzo zżyci, związani

głębokim uczuciem, nawet jeśli Ned nie do końca rozumiał swoje dziecko.

Teraz, po raz pierwszy w życiu, Annie została sama. Była niezamężna, choć

ojciec miał nadzieję, że poślubi kiedyś mężczyznę z sąsiedztwa. Stała się jedyną

mieszkanką domu, w którym spędziła niemal całe życie, nie licząc kilku lat nauki na

uczelni w Lafayette.

Teraz odczuwała brak ograniczeń, jakie narzucała jej obecność ojca. Nie

mogła już odkładać realizacji swych marzeń pod pretekstem, że zrani ojca. Ned nie

żył i fakt, że córka idzie w ślady matki, nie miał już żadnego znaczenia. Nic nie

powstrzymywało Annie przed spojrzeniem w przeszłość i poznaniem zawartości

tajemniczej skrytki ojca.

Była niemal pewna, że wie, co znajdzie w płaskiej szufladzie biurka: pamiątki

po Solange Trosclair Duprez; żonie, o której Ned nie chciał mówić, i matce, której

Annie nigdy nie znała.

Drżąc, włożyła do zamka klucz i przekręciła go. Ojciec musiał wiedzieć, że

będę chciała uzyskać odpowiedź na kilka pytań, pomyślała. Właściwie nie znała całej

historii. Powiedziano jej tylko, że Solange uciekła z Carteret - plantacji rodzinnej -

żeby poślubić trapera bez wykształcenia. Uciekła potem po raz drugi, żeby zrobić

karierę jako piosenkarka jazzowa ,w Nowym Orleanie, i wkrótce potem zmarła.

Mimo że ojciec potępiał swą byłą żonę, matkę Annie, dziewczyna nie czuła

się przez nią zdradzona, raczej dręczyła ją ciekawość. Otworzyła szufladę i jej wzrok

spoczął na niewyraźnym, czarno - białym zdjęciu. Przedstawiało ono szczupłą

dziewczynę o słodkiej twarzy. Oparta o drzewko cyprysowe, obejmowała pulchną

dziewczynkę. Była tak delikatna, że niemal przezroczysta.

Annie nigdy przedtem nie widziała żadnego zdjęcia Solange. To moja matka i

ja, pomyślała i zadrżała. Prawdopodobnie Ned zabrał je w niedzielę na spacer i zrobił

im zdjęcie w pobliżu swej chaty traperskiej. W późniejszych latach Annie pokochała

to miejsce.

Musiałam mieć wtedy nie więcej niż dwa lata, pomyślała, patrząc na blond

loczki dziecka. Teraz jej włosy pociemniały i stały się jasnobrązowe. Na zdjęciu

włosy Solange miały prawie taki sam kolor jak włosy jej córki. Pewnie rozjaśniała je,

być może myśląc już o karierze, która zabrała ją z ich życia.

Drżącą ręką Annie odłożyła zdjęcie na bok. Dostrzegła pożółkły wycinek z

gazety sprzed osiemnastu lat. Była to krótka recenzja z New Orleans Times -

Picaytme. Jej matka odniosła umiarkowany sukces, przyciągając do klubu „Czerwone

Drzwi" na Bourbon Street tłum turystów i regularnych bywalców. Autor recenzji

zwracał uwagę na aurę niewinności, jaka otaczała wykonawczynię, i nazywał to

czymś rzadkim na miejskiej scenie.

Annie wyciągnęła z szuflady stertę nut piosenek, które były popularne

czterdzieści, pięćdziesiąt lat temu. Były to ulubione kawałki orkiestr swingowych.

Przez krótki czas Annie śpiewała tylko takie piosenki i pokochała je.

Chwilę później wstrzymała oddech. Pod nutami leżał plik czeków bankowych,

związanych wstążeczką i schowanych w podartej kopercie. Wszystkie zostały

wypisane w banku w Nowym Orleanie, w czasie gdy Annie była dzieckiem, ale żaden

nie został zrealizowany. Czyżby znaczyło to, że Solange przesyłała pieniądze

przeznaczone na wychowanie córki? A Ned, z powodu złości i dumy, nie chciał ich

wykorzystać?

Inne wyjaśnienie nie przychodziło jej do głowy.

Czeki wystawione były przez Solange na nazwisko Neda. Ogółem suma

równała się prawie tysiącowi dolarów. Dla młodej' piosenkarki w tamtych czasach nie

był to drobny wydatek. Widocznie Solange troszczyła się o dziecko, które swego

czasu trzymała w ramionach.

Nagle Annie rozpłakała się. Całe życie kochała ojca, który był powściągliwy i

opowiadał zabawne historyjki lub śpiewał ludowe pieśni tylko wtedy, gdy za dużo

wypił. Jednocześnie zawsze był przy niej, gdy trzeba było zabandażować podrapane

kolano i ukoić jej dziecięce lęki.

Teraz Annie czuła, że zaczyna kochać tę dziewczynę - kobietę z fotografii.

Zarazem obudziło się w niej poczucie winy za brak lojalności w stosunku do ojca.

Najsilniejsze było jednak pragnienie poznania prawdy o Solange i o sobie samej.

W przeszłości, tak jak Ned, radziła sobie bez niczyjej pomocy, Ani razu nie

wspomniała, że pragnie zostać piosenkarką. Jej nauczyciel śpiewu na uniwersytecie

nie szczędził jej pochwał, a z występów w barze Lafayette, gdzie krótko pracowała,

dostała entuzjastyczne recenzje. Mimo to zdecydowała się wykorzystać swój talent w

nauczaniu. Ojciec pochwalił jej wybór, uważając, że jest to tymczasowa praca,

dopóki Annie nie wyjdzie za mąż i nie zostanie matką jego wnuków.

Ocierając łzy, raz jeszcze spojrzała na fotografię. Szkoda, że nie obchodzili

mnie mężczyźni, których Ned lubił, pomyślała. Może wtedy wszystko byłoby

łatwiejsze. Przypominam Solange bardziej, niż mu się zdawało. Chcę porwać

publiczność i zaprosić ją do mego świata, sprawić, żeby ludzie poczuli muzykę tak

jak ja i wyszli odmienieni i podniesieni na duchu. Jeśli mam mieć swego mężczyznę,

to będzie musiał to zrozumieć, a nie próbować zamknąć mnie w klatce.

Równocześnie przykład jej matki działał jak ostrzeżenie. Jeśli odniesie sukces

jako piosenkarka, nie będzie w jej życiu miejsca na rodzinę.

W szufladzie zostało niewiele rzeczy: prosta złota obrączka ojca i dwie puste

koperty. Jedna była zaadresowana do ojca Annie, a na odwrocie widniał adres

pensjonatu w Nowym Orleanie. Druga wysłana była do Herve'a Trosclaire'a, dziadka

ze strony matki. List zwrócono bez otwierania.

Niewiele tego było. Kiedy jednak spojrzała raz jeszcze na zdjęcie i schowała

pamiątki do szuflady, podjęła decyzję. Jeśli Luray Burns, nauczyciel muzyki, który

odszedł na emeryturę dawno temu, zgodzi się przejąć jej obowiązki, poprosi o urlop

na resztę roku szkolnego. Zamknie dom, weźmie swoje skromne oszczędności i czeki

bankowe, o ile jeszcze uda się je zrealizować, i wyruszy w szeroki świat.

Po zgaszeniu światła powtórzyła w myślach plan. Najpierw pojedzie do

Vacherie, odnajdzie rodzinę matki i zdobędzie niezbędne informacje. Potem ruszy do

Nowego Orleanu, poszuka pracy jako piosenkarka i spróbuje odnaleźć ślady Solange.

Jednak to nie myśli o przeszłości matki czy własnej przyszłości ukołysały

Annie do snu. Nagle poczuła się bardzo samotna i gdy zasnęła, w marzeniach pojawił

się ciemnowłosy, przystojny nieznajomy.

Tydzień później jechała na północ, w stronę Vacherie. W walizce miała

zdjęcie matki i kilka zniszczonych zeszytów z nutami. Podwoził ją Joe Guidry swoją

ciężarówką - chłodnią. Samochód ojca został kompletnie zniszczony w wypadku,

który był następstwem ataku serca Neda. Annie postanowiła nie kupować nowego,

gdyż chciała zaoszczędzić jak najwięcej pieniędzy. Realizacja czeków okazała się

niełatwa. Kasjer, nie wiedząc, co powinien zrobić, zawołał kontrolera, a ten z kolei

dyrektora banku. Zadzwonili do banku matki Annie w Nowym Orleanie. W końcu

odliczyli pieniądze i Annie dodała tę sumę do swych skromnych oszczędności.

Będę tęsknić za Houma, bagnami, a nawet za moimi uczniami, myślała,

patrząc na mijane pola i od czasu do czasu mrucząc coś w odpowiedzi na

nieprzerwany monolog Joe'ego. Ale przecież nie mogę zostać tu na zawsze. Muszę

dać sobie szansę.

Gdy wjeżdżali do małego miasteczka, umilkła i tylko czuła, że jej serce bije

szybciej. Droga kończyła się przy rzece. Kierowca ciężarówki, stary przyjaciel jej

ojca, zawrócił i skierował się na zachód, w stronę Carteret.

Annie mieszkała w odległości około czterdziestu kilometrów od miejsca,

gdzie wychowała się jej matka, ale mimo to nigdy przedtem tu nie była. Być może

unikała rodziny ze względu na poczucie lojalności w stosunku do ojca. Nawet teraz

nie była pewna, czy miała prawo tu przyjechać. Rodzina Trosclairow nie musiała

przywitać jej z radością; mogła nawet zamknąć drzwi przed nosem kogoś, kto

przyzna się do pokrewieństwa z Solange Duprez.

Choć żołądek kurczył jej się ze strachu, czuła ogromną ciekawość. Pożerała

wzrokiem wszystkie szczegóły wiejskiej scenerii: krowy pasące się na trawiastym

zboczu nad rzeką, pola trzciny cukrowej i domy ukryte pomiędzy drzewami.

- To jest Carteret - oświadczył Joe, zatrzymując się na żwirowym podjeździe,

ocienionym dębami. - Jakieś dwadzieścia siedem lat temu przyjechałem tu z Nedem

po rzeczy twojej matki.

Annie wpatrywała się w dom, zdumiona, że ktoś spoza rodziny mógł

zapamiętać to miejsce. Dom bardziej przypominał kreolską farmę niż willę. Szerokie

schody wiodły na piętro i kończyły się przy balkonie z drewnianymi kolumienkami i

niską poręczą. Spadzisty, blaszany dach był lekko zardzewiały. Annie zauważyła dwa

okienka mansardy i dwa kominy. Choć budynek wymagał odnowienia, dostrzegało

się w nim równowagę i wdzięk oraz komfort przestronności, odpowiedniej dla

ciepłego, wilgotnego klimatu.

- Podwieźć cię do drzwi? - zapytał Joe, patrząc na nią z niepokojem. - Nie

spieszę się. Jeśli chcesz, mogę zaczekać.

- Nie, dziękuję. I dzięki za podwiezienie, ale rozumiesz, prawda? Ja... nie

wrócę dziś do Houma.

Wysiadła i wzięła swój bagaż. Zauważyła, że jedna z firanek w oknie uchyliła

się na moment i potem opadła na swoje miejsce.

Przez chwilę obserwowała obłok kurzu, wzbity przez odjeżdżający samochód

Joe'ego. Kiedy odwróciła się w stronę drzwi, otworzyły się i stanął w nich szczupły,

ciemny mężczyzna w średnim wieku.

- Dzień dobry - rzucił niepewnym głosem. Annie przełknęła głośno ślinę.

- Pan Trosclair? Skinął głową.

- Jestem Annie Duprez, córka Solange.

Annie nie pamiętała, jak znalazła się w domu ze swoim kuzynem, Zenonem.

Miała pewność tylko co do jednego: on byt jeszcze bardziej skrępowany.

Drżącym głosem udzieliła odpowiedzi na kilka jego pytań, a potem

wysłuchała wyjaśnień. Jej dziadek, Herve Trosclair, umarł jakieś dziesięć lat temu.

Carey Suzanne - Usidlony anioł.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: