Christie Agatha - Dwanaście prac Herkulesa.pdf - Christie Agatha - ssaaggaa

AGATHA CHRISTIE

DWANAŚCIE PRAC HERKULESA

TŁUMACZYŁA GRAŻYNA JESIONEK

TYTUŁ ORYGINAŁU THE LABOURS OF

HERCULES

SCAN-dal

WPROWADZENIE

Mieszkanie Herkulesa Poirot było w wystroju z gruntu nowoczesne. Lśniło chromem.

Nawet fotele, choć wygodnie wyściełane, miały kanciaste, zdecydowane kształty.

W takim to właśnie fotelu - jak zawsze pedantycznie, na samym środku - zasiadał

Herkules Poirot. Naprzeciw niego, również w fotelu, siedział doktor Burton, członek

najszacowniejszych towarzystw, z uznaniem pociągając Château Mouton Rothschild

z piwniczki Poirota. Doktor był zażywny, rozczochrany, a spod strzechy jego białych

włosów promieniało rumiane, dobrotliwe oblicze. Miał zwyczaj chichotać donośnie,

acz nieco astmatycznie, oraz obsypywać siebie i wszystko dookoła popiołem z

papierosów. Na próżno Poirot obstawiał go popielniczkami.

Doktor Burton zadawał właśnie pytanie:

- Dlaczego akurat Herkules? - mówił. - Skąd się to wzięło?

- Chodzi ci o imię, które nadano mi na chrzcie?

- Nie ma w nim nic chrześcijańskiego - zaprotestował doktor. - Jest pogańskie,

zdecydowanie pogańskie. Ale skąd się wzięło? Kaprys ojca? Widzimisię matki?

Względy rodzinne? Jeśli dobrze pamiętam - choć pamięć już u mnie nie ta, co kiedyś

- miałeś brata imieniem Achilles, dobrze mówię?

Poirot przebiegł w myślach szczegóły kariery Achillesa Poirot. Czy to wszystko

naprawdę miało miejsce?

- Przez bardzo krótki okres - odparł. Doktor Burton taktownie zmienił temat. - Ludzie

powinni ostrożniej wybierać dzieciom imiona - oświadczył po namyśle. - Sam mam

wnuki, to wiem. Jedna jest Blanche - a ciemna jak Cyganka! Dalej Deirdre, smutna

Deirdre, która okazała się wesoła jak ptaszek. Co do małej Patience, to na dobrą

sprawę powinna się nazywać Impatience!* A Diana... hm, Diana... - stary znawca

literatury klasycznej wzruszył ramionami. - Waży osiemdziesiąt kilogramów, a ma

dopiero piętnaście lat! Mówią, że to szczenięca otyłość, ale wcale mi na to nie

wygląda. Diana! Chcieli jej dać Helena, ale tu już wtrąciłem swoje trzy grosze.

Wiedząc, jak wyglądają jej rodzice! Czy jej babka, jeśli już o tym mowa!

Namawiałem usilnie na Martę, Dorcas, na coś rozsądnego, ale gdzie tam... szkoda

było słów. Rodzice to dziwni ludzie...

Zaczął lekko posapywać, a na jego małej, pucołowatej twarzy wystąpiły zmarszczki.

Poirot spojrzał na niego pytająco.

- Wyobraziłem sobie następującą sytuację: twoja matka siedzi sobie z nieboszczką

panią Holmes, szyją śpioszki lub stukają drutami i recytują - "Achilles, Herkules,

Sherlock, Mycroft..."

Poirot nie podzielał rozbawienia przyjaciela.

- Jeżeli dobrze zrozumiałem, chodzi ci o to, że wyglądem nie przypominam

Herkulesa?

Doktor Burton obrzucił wzrokiem Herkulesa Poirot, małą schludną postać odzianą w

sztuczkowe spodnie, nienaganny czarny żakiet i starannie zawiązany krawat, i

przesunęły się z lakierków na jajowatą głowę i olbrzymie wąsy, które były ozdobą

górnej wargi.

- Jeśli już mam być szczery, to nie, Poirot! - wyznał doktor Burton. - Jak rozumiem -

dorzucił po chwili -nigdy nie miałeś czasu zapoznać się z klasyką?

- To prawda.

- Szkoda. Wielka szkoda. Dużo straciłeś! Gdyby to ode mnie zależało, każdy

powinien studiować klasykę.

Poirot wzruszył ramionami.

- Eh bien, i bez niej radziłem sobie wcale nieźle.

- Radziłeś sobie! Radziłeś! Nie w tym rzecz, żeby sobie radzić. Cóż za mylny punkt

widzenia! Klasyka to nie drabina prowadząca do szybkiego sukcesu, jak te obecne

kursy korespondencyjne! Nie jest ważne to, co dzieje się w godzinach pracy, istotny

jest czas wolny. Wszyscy popełniamy ten sam błąd. Weźmy ciebie - starzejesz się,

będziesz chciał rzucić pracę, zwolnić tempo... i co wtedy poczniesz z wolnym

czasem?

Poirot miał odpowiedź pod ręką.

- Zamierzam zająć się - nie żartuję! - uprawą dyń.

Doktor Burton na chwilę zaniemówił.

- Uprawą dyń? Co masz na myśli? Te wielkie, rozdęte paskudztwa, które smakują jak

woda?

- O! - podchwycił Poirot z entuzjazmem. - Właśnie w tym rzecz. One nie muszą

smakować jak woda.

- Uhm, wiem... posypuje się je serem, siekaną cebulą albo polewa białym sosem,

- Nie, nie, mylisz się. Ja zamierzam poprawić smak samej dyni. Można z niej

wydobyć - przymknął oczy - bukiet...

- Bój się Boga, człowieku, przecież dynia to nie claret! - Słowo "bukiet"

przypomniało doktorowi o kieliszku. Pociągnął z niego, delektując się trunkiem. -

Bardzo dobre to wino. Mocne. Uhm. -- Pokiwał głową z uznaniem. - Ale z tymi

dyniami... chyba nie mówisz tego poważnie? Czyżbyś miał zamiar się schylać?! -

zakrzyknął przerażony, ze współczuciem obejmując swój wydatny brzuszek.

- Schylać się, okopywać te rośliny, karmić je wełną moczoną w wodzie i tak dalej?

- Odnoszę wrażenie, że jesteś całkiem dobrze obeznany z uprawą dyń - zauważył

Poirot.

- Widziałem to na wsi. Ale poważnie, Poirot, cóż to za rozrywka? Porównaj to tylko -

jego głos przeszedł w pochwalny pomruk - z fotelem przed kominkiem w długim,

niskim pokoju o ścianach wyłożonych książkami... to musi być długi pokój, nie

kwadratowy. Dookoła same książki. Kieliszek porto... i otwarta książka w dłoni. Czas

biegnie wstecz, gdy czytasz... Tu zaczął powoli skandować po grecku, a potem:

przetłumaczył: I znów zręcznością swoją na morzu ciemnym jak wino sternik prostuje

chyży statek miotany wiatrami. Naturalnie, niepodobna oddać w pełni ducha

oryginału.

Opanowany entuzjazmem, na chwile zapomniał o Poirocie. Ten zaś, obserwując

swojego gościa, poczuł nagle zwątpienie... niemiłe wyrzuty sumienia. Czyżby oto coś

stracił? Bogactwo ducha? Ogarnął go smutek. Tak, powinien był zapoznać się z

klasyką... przed laty... niestety, teraz już na to za późno...

Doktor Burton przerwał jego melancholijną zadumę.

- Czy mam rozumieć, że naprawdę chcesz się wycofać z zawodu?

- Tak.

Doktor Burton zachichotał.

- Nie zrobisz tego!

- Ależ zapewniam cię...

- Nie uda ci się to, mój stary. Za bardzo lubisz swoją pracę.

- Nic, wierz mi... czynię wszystko w tym kierunku. Jeszcze tylko kilka spraw... ale

specjalnie wybranych, rozumiesz, a nic to, co mi się nawinie pod rękę... wyłącznie

problemy, które będą miały jakiś wydźwięk osobisty.

Doktor Burton uśmiechnął się szeroko.

- Tak to jest. Jeszcze tylko jedna czy dwie sprawy, a potem następna... i tak to leci.

Ostatni występ prima-donny w porównaniu z twoim będzie niczym, Poirot!

Zachichotał i bez pośpiechu wstał z fotela - przemiły, siwowłosy chochlik.

- To, co robisz, to nie są prace Herkulesa - powiedział. - To prace miłości. Przekonasz

się, że mam rację. Idę o zakład, że za dwanaście miesięcy wciąż będziesz tutaj, a

dynie - wzruszył ramionami - wciąż będą tylko dyniami.

I żegnając się z gospodarzem, doktor Burton opuścił surowy w wystroju pokój.

Odszedł on już z tych kart, by na nie więcej nic wrócić. Nas jednak zajmuje tylko to,

co po sobie zostawił - pomysł.

Po wyjściu gościa Herkules Poirot usiadł bowiem niespiesznie w fotelu, niczym

pogrążony we śnie, i mruknął:

- Prace Hcrkulesa... Mais oni, c'est une idee, ça...*

Następny dzień zasiał Herkulesa Poirot ślęczącego nad ogromnym, oprawnym w

cielęcą skórę tomiskiem oraz kilkoma innymi, cieńszymi książkami. Od czasu do

czasu Poirot spoglądał z udręką na liczne, zapisane na maszynie karteluszki.

Jego sekretarka, panna Lemon, została wydelegowana w celu zebrania materiałów na

temat Herkulesa i przedłożenia mu ich do rąk własnych.

Bez cienia zainteresowania (ona nie z tych, co pytają: "dlaczego"), za to nadzwyczaj

sprawnie, panna Lemon wywiązywała się z zadania.

Herkules Poirot zatopił się w oszałamiającym morzu wiedzy klasycznej, związanej

przede wszystkim z "Herkulesem, sławnym herosem, który po śmierci wszedł do

grona bogów i któremu oddawano należną im cześć". Jak dotąd nie najgorzej - dalej

jednak przestało mu iść jak po maśle. Przez dwie godziny Poirot czytał pilnie, robiąc

notatki i marszcząc brwi, porównywał je z literaturą fachową. W końcu rozparł się w

fotelu i potrząsnął głową. Jego nastrój z poprzedniego wieczoru prysł bezpowrotnie.

Co za ludzie!

Weźcie takiego Herkulesa... tego bohatera! Bohatera, a to dobre! Przecież to tylko

wielki, muskularny osiłek o śladowej inteligencji i zbrodniczych skłonnościach!

Poirotowi przyszedł na myśl niejaki Adolf Durand, rzeźnik, którego proces odbył się

w Londynie w 1895 roku. Był to osobnik o sile niedźwiedzia, który zabił kilkoro

dzieci. Podstawową linią obrony była epilepsja, na która Durand niewątpliwie

chorował, chociaż roztrząsanie kwestii, czy była to padaczka petit mal, czy grand mal,

zajęło kilka dni. Starożytny Herkules bezsprzecznie cierpiał na grand mal. Poirot

potrząsnął głową. No, jeżeli tak wyglądał grecki ideał bohatera, to w warunkach

współczesnych nie miał szans. Poirot był wstrząśnięty klasycznymi ideałami. Ci

bogowie i boginie... mieli chyba nic mniej różnych wcieleń niż współcześni

zbrodniarze. Zresztą faktycznie sprawiają wrażenie osobników o wyraźnie

zbrodniczych skłonnościach. Pijaństwo, rozpusta, kazirodztwo, gwałty,

szabrownictwo, morderstwa i szykany - starczyłoby tego, żeby juge d'instruction*

miał pełne ręce roboty. Brak normalnego życia rodzinnego, brak ładu, brak metody.

Brak ładu i metody nawet w zbrodniach! Też mi Herkules! -- parsknął Herkules

Poirot, z rozwianymi złudzeniami wstając z fotela.

Rozejrzał się dookoła z aprobatą. Kwadratowy pokój z solidnymi kwadratowymi

meblami o nowoczesnej linii... nawet jedna rzeźba nowoczesna, przedstawiająca

kostkę na kostce, na niej zaś kompozycję z drutu miedzianego. A w środku tego

lśniącego, uporządkowanego pokoju - on! Przejrzał się w lustrze. Oto współczesny

Herkules, jakże odmienny od tego niesmacznego wizerunku nagiego osobnika z

przerostem mięśni, wywijającego maczugą. Ot, mała, zwarta postać, tak bardzo na

miejscu, w wielkomiejskim ubraniu i z wąsem - wąsem o zapuszczeniu jakiego

antyczny Herkules nie mógłby nawet marzyć, wąsem wspaniałym, a zarazem

wyszukanym.

A jednak między Herkulesem Poirot a Herkulesem starożytnym istniało pewne

podobieństwo - i jeden, i drugi miał bez wątpienia znaczny udział w uwalnianiu

świata od chwastów... I jednego, i drugiego można by nazwać dobroczyńcą

społeczności, w której przyszło mu żyć...

Jak to powiedział doktor Burton przed wyjściem? "To, co robisz, to nie są prace

Herkulesa..."

Ha, i tu się pomylił, stary piernik! Jeszcze raz należy wykonać dwanaście prac

Herkulesa... współczesnego Herkulesa. Dowcipny koncept, a i zabawny! Zanim

wycofa się ostatecznie, podejmie się dwunastu spraw, ni mniej, ni więcej. Powinny to

być sprawy wybrane specjalnie pod kątem związku z dwunastoma pracami

starożytnego Herkulesa. Tak, to będzie nie tylko zabawne... będzie to dzieło

natchnione, ba - artystyczne.

Poirot sięgnął po Encyklopedię starożytności i ponownie zagłębił się w wiedzy

klasycznej. Nie zamierzał zbyt wiernie naśladować swojego pierwowzoru. Obejdzie

się bez kobiet, koszul Dejaniry... prace i tylko prace.

A zatem, pierwszą jego pracą powinien być lew z Nemei.

- Lew z Nemei - powtórzył, obracając słowa w ustach.

Naturalnie, nic spodziewał się. że będzie zmuszony stanąć oko w oko z lwem z krwi i

kości. Gdyby dyrekcja jakiegoś ogrodu zoologicznego zwróciła się do niego w

sprawie związanej z prawdziwym lwem, uznałby to za przesadny zbieg okoliczności.

Nie, tu trzeba odwołać się do symboliki. Pierwsza sprawa powinna mieć związek z

jakąś powszechnie znaną osobistością, musi być sensacyjna, a także wagi najwyższej!

Jakiś przestępca doskonały... albo przeciwnie, ktoś, kto w świadomości społecznej

uchodzi za lwa. Głośny pisarz, polityk lub malarz... może nawet członek jakiejś

rodziny panującej?

Ktoś z rodziny królewskiej... Spodobała mu się la myśl...

Nie będzie się spieszył. Zaczeka... zaczeka na tę nader ważną sprawę, która

zapoczątkuje serię jego dobrowolnych prac.

LEW Z NEMEI

- Jest coś ciekawego, panno Lemon? - zapytał rankiem następnego dnia od progu

gabinetu.

Miał pełne zaufanie do panny Lemon. Brakowało jej wyobraźni, ale miała intuicję.

Wszystko, co uznała za godne uwagi, zwykle okazywało się interesujące. Była

urodzoną sekretarką.

- Niewiele, panie Poirot. Tylko jeden list, który, jak sądzę, może pana zainteresować.

Położyłam go na samym wierzchu.

- Cóż to za list? - Z zaciekawieniem postąpił krok w przód'.

- Od człowieka, który chce, żeby zajął się pan zniknięciem pekińczyka jego żony.

Poirot zatrzymał się z nogą w powietrzu i rzucił pannie Lemon spojrzenie pełne

gorzkiego wyrzutu. Nie zauważyła tego, zajęta pisaniem na maszynie. Pisała z

szybkością i precyzją szybkostrzelnego czołgu.

Poirot był wstrząśnięty; wstrząśnięty i rozgoryczony. Panna Lemon, niedościgniona

panna Lemon zawiodła go! Pekińczyk. Pe-kiń-czyk! I to po tym, co mu się śniło tej

nocy. Kiedy służący przyniósł mu poranną czekoladę, Poirot wychodził właśnie z

pałacu Buckingham, gdzie osobiście odbierał wyrazy podziękowania!

Słowa cisnęły mu się na usta - słowa zgryźliwe, uszczypliwe. Nie wypowiedział ich

jednak, wiedząc, że panna Lemon i tak nic nie usłyszy poprzez błyskawiczny stukot

maszyny.

Chrząknął z niesmakiem i sięgnął po list, leżący na wierzchu stosu z boku jego

Christie Agatha - Dwanaście prac Herkulesa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: