Clancy Tom - Centrum 07.Dziel i zdobywaj.pdf - Clancy Tom - ssaaggaa

TOM CLANCY

DZIEL I ZDOBYWAJ

TOM CLANCY

w Wydawnictwie Amber

BEZ SKRUPUŁÓW

CZAS PATRIOTÓW

CZERWONY KRÓLIK

CZERWONY SZTORM

DZIEL I ZDOBYWAJ

KARDYNAŁ Z KREMLA

POLOWANIE NA „CZERWONY PAŹDZIERNIK"

STAN ZAGROŻENIA

TĘCZA SZEŚĆ

ZĘBY TYGRYSA

TON

CLANCY

OP-CENTER CENTRUM SZYBKIEGO REAGOWANIA

DZIEL I ZDOBYWAJ

Seria Toma Clancy'ego i Steve'a Pieczenika

Tekst Jeff Rovin

Przekład

Kamil Gryko

Tomasz Wilusz

AMBER

Tytuł oryginału TOM CLANCY'S OP-CENTER: DIVIDE AND CONQUER

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK, ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna AGATA NOCUŃ

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

JOLANTA KUCHARSKA, RENATA KUK

Ilustracja na okładce ARCHIWUM WYDAWNICTWA AMBER

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.amber.sm.pl

http://www.wydawnictwoamber.pl

o.o.

ISBN 83-241-1919-1

PROLOG

Waszyngton

Niedziela, 13.55

Dwaj mężczyźni siedzieli w skórzanych fotelach w kącie wyłożonej

boazerią biblioteki. Zaciszny pokój mieścił się w dostojnym budynku

przy Massachusetts Avenue. Zaciągnięte zasłony chroniły dzieła sztuki

przed promieniami słońca. Jedynym źródłem światła był przyćmiony

blask dopalającego się w kominku ognia, który napełniał stary pokój

nikłym zapachem dymu.

Jeden z mężczyzn, wysoki, tęgi i swobodnie ubrany, o przerzedzonych

siwych włosach i pociągłej twarzy, pił czarną kawę z niebieskiego

kubka z napisem CAMP DAVID i uważnie studiował kartkę tkwiącą w

zielonej teczce. Jego towarzysz, siedzący naprzeciwko, plecami do

szafy z książkami, był niski, krępy jak buldog, miał trzyczęściowy

szary garnitur i krótko ostrzyżone rude włosy. W dłoni trzymał pusty

kieliszek, który jeszcze przed chwilą wypełniony był po brzegi

szkocką. Siedział z nogą założoną na nogę, stopa drgała mu nerwowo.

Drobne skaleczenia na policzku i podbródku świadczyły, że golił się

niestarannie, w pośpiechu.

Wyższy mężczyzna zamknął teczkę i uśmiechnął się.

- Celne uwagi. Bardzo celne.

- Dziękuję - powiedział rudy. - Jen świetnie pisze. -

Niespiesznie zdjął

nogę z nogi i pochylił się do przodu. Skórzane siedzenie

zaskrzypiało. -

W połączeniu z dzisiejszą odprawą to nada sprawom szybszy bieg.

Jesteś

tego świadomy, mam nadzieję?

- Oczywiście - powiedział wyższy. Odstawił kubek na stolik,

wstał, pod

szedł do kominka i wziął pogrzebacz. - Boisz się?

- Trochę - przyznał rudowłosy.

- Dlaczego? - spytał wyższy i wrzucił teczkę do ognia. Szybko się

zajęła.

- Nie zostawiliśmy żadnych śladów.

- Nie o nas się martwię. To będzie miało swoją cenę - powiedział

rudo

włosy ze smutkiem.

- Już o tym rozmawialiśmy - powiedział wyższy. - Wall Street będą

chwyceni. Naród jakoś się z tym pogodzi. A państwa, które spróbują wy

korzystać sytuację, gorzko tego pożałują. - Szturchnął pogrzebaczem

palą

cą się teczkę. - Jack opracował portrety psychologiczne. Wiemy, z

czym

mogą być kłopoty. Ucierpi tylko jeden człowiek, ten, który nas w to

wplątał.

A i tak wyjdzie na swoje. Mało tego, będzie pisał książki, wygłaszał

prze

mówienia... zarobi grube miliony.

Te słowa zabrzmiały cynicznie, ale rudy wiedział, że to tylko

złudzenie. Znał swojego rozmówcę od przeszło trzydziestu pięciu lat,

służyli razem w Wietnamie. Walczyli ramię w ramię w Hue podczas

ofensywy Tet, bronili składu amunicji, gdy reszta plutonu została

wybita do nogi. Gorąco kochali swój kraj i to, co robili, było

wyrazem ich głębokiego patriotyzmu.

- Jakie wieści z Azerbejdżanu? - spytał wysoki.

- Wszyscy są na miejscu. - Rudowłosy spojrzał na zegarek. - Będą

obser

wować cel z bliska, pokażą naszemu człowiekowi, co ma robić.

Następnego

meldunku spodziewamy się za jakieś siedem godzin, nie wcześniej.

Wyższy skinął głową. Zapadła cisza, zakłócana tylko trzaskiem

płonącej teczki. Rudowłosy westchnął, odstawił kieliszek i wstał.

- Musisz się przygotować do odprawy. Masz do mnie coś jeszcze?

Wysoki rozrzucił popiół. Odłożył pogrzebacz i spojrzał na swojego

rudo

włosego towarzysza.

- Tak - powiedział. - Musisz się odprężyć. Możemy bać się tylko

jednego.

Rudowłosy uśmiechnął się porozumiewawczo.

- Strachu.

- Nie. Paniki i zwątpienia. Wiemy, czego chcemy i jak to

osiągnąć. Jeśli

zachowamy spokój i zimną krew, wszystko będzie dobrze.

Rudy skinął głową. Podniósł skórzaną teczkę leżącą obok fotela.

- Jak to mówił Benjamin Franklin? Rewolucja jest zawsze legalna w

pierw

szej osobie, czyli kiedy jest „naszą" rewolucją. Za to w trzeciej

osobie jest

nielegalna, bo wtedy jest „ich" rewolucją.

- Pierwsze słyszę - powiedział wysoki. - Ale to dobre.

Rudy uśmiechnął się.

- Wmawiam sobie, że robimy to samo, co ojcowie naszego narodu.

Zmie

niamy złą formę rządów w lepszą.

- Otóż to - powiedział jego towarzysz. - A teraz idź do domu,

odsapnij,

obejrzyj mecz. Nie przejmuj się. Wszystko będzie dobrze.

- Chciałbym w to wierzyć.

- Czy to nie Franklin powiedział, że na tym świecie nie ma nic

pewnego,

oprócz śmierci i podatków? Daliśmy z siebie wszystko, zrobiliśmy co w

szej mocy. Musimy wierzyć.

Rudowłosy pokiwał głową.

Uścisnął dłoń towarzysza i wyszedł.

Za dużym, mahoniowym biurkiem pod drzwiami biblioteki siedziała młoda

asystentka. Uśmiechnęła się do niego, zanim ruszył długim, szerokim,

wyłożonym dywanem korytarzem w stronę drzwi.

Wierzył, że plan się powiedzie. Naprawdę. Obawiał się tylko, że

niełatwo będzie zapanować nad konsekwencjami.

Nieważne, pomyślał, kiedy strażnik otworzył mu drzwi. Wyszedł na

słońce. Wyjął z kieszeni koszuli ciemne okulary i założył je. Trzeba

działać, i to już.

Idąc brukowanym podjazdem, powtarzał sobie w duchu, że zdaniem wielu

ojcowie-założyciele dopuścili się zdrady, powołując do życia naród

amerykański. Myślał też o Jeffersonie Davisie i przywódcach Południa,

którzy utworzyli Konfederację, by zaprotestować przeciwko wyzyskowi.

To, co robił on i jego ludzie, nie było ani bezprecedensowe, ani

niemoralne.

Było za to niebezpieczne, nie tylko dla nich samych, ale i dla całego

narodu. Wiedział, że będzie mógł odetchnąć dopiero w chwili, kiedy

kraj znajdzie się pod ich całkowitą kontrolą.

ROZDZIAŁ 1

Baku, Azerbejdżan

Niedziela, 23.33

david Battat spojrzał ze zniecierpliwieniem na zegarek. Spóźniali się

już prawie trzy minuty. To żaden powód do niepokoju, powiedział sobie

niski, zwinny Amerykanin. Mogło ich zatrzymać tysiąc rzeczy, ale w

końcu się zjawią. Przypłyną szalupą albo motorówką, może z innej

łodzi, a może z nabrzeża położonego czterysta metrów na prawo.

Najważniejsze, że tu będą.

Oby, pomyślał. Nie mógł znowu nawalić. Choć poprzednim razem to nie

on zawinił.

Czterdziestotrzyletni Battat był szefem małego biura CIA w Nowym

Jorku, znajdującego się naprzeciwko siedziby Organizacji Narodów

Zjednoczonych. Jego mała grupa odpowiadała za elektroniczne

szpiegowanie szpiegów. Innymi słowy, mieli na oku zagranicznych

„dyplomatów", którzy wykorzystywali swoje konsulaty jako bazy

obserwacyjne i wywiadowcze. Jedną z podwładnych Battata była młoda

agentka, Annabelle Hampton.

Przed dziesięcioma dniami przyjechał do amerykańskiej ambasady w

Moskwie. CIA miała przeprowadzić próbę łączności z nowym satelitą

akustycznym. Gdyby sprawdził się nad Kremlem, zostałby wykorzystany

do bardziej skutecznego podsłuchiwania konsulatów w Nowym Jorku.

Jednak w czasie pobytu Battata w Moskwie Annabelle pomogła grupie

terrorystów przeniknąć do siedziby ONZ. I co gorsza, zrobiła to dla

pieniędzy, nie dla zasad. Battat był w stanie zrozumieć naiwnych

idealistów. Dla zwykłej dziwki nie miał za grosz szacunku.

Choć oficjalnie nie obarczono go winą za zdradę Annabelle, faktem

pozostawało, że to on sprawdził ją przed przyjęciem do Agencji, a

potem zatrudnił. Przeprowadziła swoją „akcję wspierającą", jak to

określono, dosłownie pod jego nosem. Z psychologicznego i

politycznego punktu widzenia powinien odpokutować za swój błąd.

Inaczej musiałby się liczyć z utratą stanowiska

na rzecz ściągniętego z Waszyngtonu agenta, który zastępował go

podczas jego nieobecności. Sam pewnie zostałby wysłany do Moskwy, a

tego chciał uniknąć. FBI miała wyłączność na kontakty z gangsterami

rządzącymi Rosją i nie dzieliła się informacjami z CIA. Nie miałby

tam więc nic do roboty prócz przesłuchiwania znudzonych aparatczyków,

którzy tylko rozpamiętywali stare dobre czasy i prosili o wizy do

dowolnego kraju położonego na zachód od Dunaju.

Spojrzał nad wysoką trawą na ciemne wody zatoki Baku, łączącej sięz

Morzem Kaspijskim. Podniósł aparat cyfrowy i obejrzał „Rachel" przez

teleobiektyw. Na pokładzie dwudziestometrowego jachtu nie działo się

nic. Pod pokładem paliło się kilka świateł. Pewnie czekają. Opuścił

aparat. Ciekawe, czy niecierpliwią się tak jak on.

Pewnie tak, stwierdził. Terroryści na ogół są spięci, ale

skoncentrowani. Dzięki temu łatwiej ich namierzyć w tłumie.

Znów spojrzał na zegarek. Już pięć minut spóźnienia. Może to i

lepiej. Miał okazję, by zapanować nad nerwami, skupić się na zadaniu.

Nie było to łatwe.

Od piętnastu prawie lat nie działał w terenie. Pod koniec wojny w

Afganistanie był łącznikiem między CIA a mudżahedinami. Wysyłał z

linii frontu meldunki o sile wojsk sowieckich, ich uzbrojeniu,

rozmieszczeniu, taktyce i innych szczegółach, które byłyby istotne,

gdyby Stany Zjednoczone miały walczyć z Sowietami lub wojskami przez

nich szkolonymi. W tamtych czasach najważniejsi byli szpiedzy, a nie

zdjęcia satelitarne czy nagrania, nad którymi pracująpotem grupy

ekspertów. Battat i inni agenci starej daty, szkoleni w tradycyjnych

metodach pracy wywiadu, nazywali tych specjalistów od analiz

wykształconymi ślepymi kurami, bo mniej więcej co druga ich konkluzja

okazywała się trafna. Równie dobrze można by rzucać monetą.

A teraz, ubrany w czarne buty, niebieskie dżinsy, skórzane rękawice,

czarny golf i czarną bejsbolówkę, Battat wypatrywał potencjalnego

nowego wroga. Jeden z tych znienawidzonych satelitów podczas próbnego

rozruchu przechwycił pewną transmisję. Z nieznanych dotąd powodów,

grupa zwana Dover Street wyznaczyła sobie spotkanie na „Rachel" -

stwierdzono, że prawdopodobnie chodzi o łódź - skąd miała zabrać

Harpunnika. Jeśli to ten sam Harpunnik, który wymknął się CIA w

Bejrucie i Arabii Saudyjskiej, koniecznie chcieli go dostać w swoje

ręce. Człowiek ten był odpowiedzialny za śmierć setek Amerykanów w

zamachach terrorystycznych w ciągu ostatniego ćwierćwiecza. W

porozumieniu z Waszyngtonem ustalono, że Battat sfotografuje

uczestników spotkania i przekaże zdjęcia do amerykańskiego konsulatu

w Baku. Łódź będzie śledzona przez satelitę. Z Turcji zostanie

wysłany oddział sił specjalnych, który usunie Harpunnika. Żadnych

wniosków o ekstradycję, żadnych manewrów politycznych, po prostu

likwidacja w dobrym starym stylu. Jak to było w czasach, zanim

skandal Iran-Contras przysporzył „brudnym" operacjom złej sławy.

Zanim działanie zostało zastąpione przez ociąganie. Zanim dobre

maniery zastąpiły dobre rządzenie.

Battat poleciał więc do Baku. Po przejściu kontroli celnej pojechał

zatłoczonym, ale czystym metrem na stację Kataj nad morzem. Przejazd

kosztował równowartość trzech centów, a wszyscy pasażerowie byli

nadzwyczaj uprzejmi, pomagali sobie nawzajem wsiadać i wysiadać i

przytrzymywali drzwi spóźnialskim.

W placówce CIA w Ambasadzie Amerykańskiej w Baku było dwóch agentów.

Policja azerska przypuszczalnie wiedziała, kim są, więc rzadko

wyruszali w teren. W razie potrzeby ściągali ludzi z zewnątrz. Nie

ucieszą się na wieść o misji Battata. Cóż, stosunki między Stanami

Zjednoczonymi a Azerbejdżanem były coraz bardziej napięte, a wszystko

przez kaspijską ropę. Azerbejdżan próbował zalać rynek tanim

surowcem, by wspomóc swoją kulejącą gospodarkę. To mogło wyrządzić

wiele szkód amerykańskim firmom naftowym, które były tu tylko

symbolicznie reprezentowane - skutek wielu lat rządów komunizmu.

Moskiewska komórka CIA nie chciała zaogniać sytuacji.

Battat przez całe popołudnie chodził po plaży i wypatrywał łodzi.

Kiedy wreszcie ją znalazł, zakotwiczoną jakieś trzysta metrów od

brzegu, usadowił się wygodnie na niskim, płaskim głazie wśród

wysokich trzcin. Miał ze sobą plecak, butelkę wody, prowiant i aparat

fotograficzny. Czekał.

Zapach słonego powietrza i ropy z platform wiertniczych był tu tak

silny jak nigdzie na świecie. Wręcz palił nozdrza. Ale jemu to

odpowiadało. Wszystko mu się podobało: piach pod gumowymi podeszwami

butów, chłodna bryza owiewająca policzki, pot zwilżający dłonie i

przyspieszone bicie serca.

Był ciekaw, ilu najeźdźców stało na tym brzegu, może nawet dokładnie

w tym miejscu, co on. Persowie w XI wieku. Mongołowie w XIII i XIV.

Rosjanie w XVIII wieku, potem znów Persowie, a po nich Sowieci. Nie

wiedział nawet, czy on sam jest częścią dramatycznej historii, czy

ohydnego, niekończącego się gwałtu.

Co za różnica, powiedział sobie. Nie przyjechał tu bronić

Azerbejdżanu. Chciał tylko zmazać swoje winy i chronić amerykańskie

interesy.

Kucając w wysokich trzcinach na odludnej części wybrzeża, czuł się,

jakby od zawsze działał w terenie. Lubił smak ryzyka. To jak ulubiona

piosenka, zapach dobrze znajomego dania, na nowo odkryte zapomniane

uczucie. Uwielbiał to. Był zadowolony, że przydzielono mu obecne

zadanie. Nie tylko dlatego, że mógł odkupić swoją winę; również

dlatego że robił to, co słuszne.

Tkwił tu już prawie siedem godzin. Z podsłuchanych rozmów

telefonicznych wynikało, że spotkanie zaplanowano na wpół do

dwunastej. Harpunnik miał obejrzeć paczkę, cokolwiek w niej było,

zapłacić i odjechać.

Na łodzi coś zaczęło się dziać. Otworzył się właz, na pokład wyszedł

mężczyzna. Battat obserwował go. Mężczyzna włączył radio. Lokalna

stacja nadawała ludową muzykę. Może to sygnał. Battat omiótł

spojrzeniem morze.

Nagle ktoś objął go za szyję i podniósł na nogi. Battat zakrztusił

się. Próbował wbić brodę w łokieć napastnika, by zmniejszyć nacisk na

gardło i nabrać powietrza, ale ten, dobrze wyszkolony, prawą ręką

obejmował go za szyję, a lewą pchał mu głowę do przodu, udaremniając

jakikolwiek ruch. Battat chciał uderzyć go łokciem w brzuch, ale nie

trafił, bo nieznajomy przezornie ustawił się nieco z boku. Spróbował

więc złapać go za ramię i przerzucić przez bark.

Napastnik odchylił się i podniósł go lekko. Battat stracił punkt

oparcia, nogi dyndały mu w powietrzu.

Walka trwała pięć sekund. Ramię napastnika uciskało arterie szyjne,

odcinając dopływ krwi do mózgu. Battat stracił przytomność.

Nieznajomy wolał nie ryzykować. Uciskał tętnice jeszcze przez pół

minuty, po czym rzucił Battata na piach.

Harpunnik włożył rękę do kieszeni wiatrówki. Wyjął strzykawkę, zdjął

Clancy Tom - Centrum 07.Dziel i zdobywaj.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: