Tom Clancy Splinter Cell Operacja Barakuda.pdf

Tom Clancy

Splinter Cell : Operacja

„Barakuda”

ROZDZIAŁ 1

Mechaniczny alarm OPSAT-u, operacyjnego komunikatora satelitarnego na moim

nadgarstku, budzi mnie punktualnie o jedenastej. Potrafię zasypiać natychmiast,

wszędzie i o każdej porze, więc wbudowany w OPSAT szpikulec, który naciska na

moją tętnicę, jest bardzo wygodny. Działa cicho i nie wyrywa mnie gwałtownie ze snu

jak budzik.

Słyszę wycie wiatru na zewnątrz małego namiotu. Prognoza pogody ostrzegała

przed zamiecią koło północy. Zawierucha właśnie się zaczyna. Super. Przy

temperaturze poniżej zera dawno bym zamarzł, gdyby nie kombinezon. Jest obcisły,

jak dla komiksowego superbohatera. Opracowano go w Wydziale Trzecim i był to

prawdziwy technologiczny przełom. Nie tylko chroni przed upałem i mrozem, lecz

również, dzięki kevlarowym włóknom wplecionym w tkaninę, jest kuloodporny. Przy

strzale z dużej odległości spisuje się całkiem dobrze. Wolałbym nie testować go z

małego dystansu. Dziękuję bardzo.

Wypełzam z namiotu, wstaję i przez chwilę obserwuję uważnie ciemny las wokół

mnie. Nic nie słyszę oprócz wycia wiatru. Lambert ostrzegał mnie, że tak daleko w

lesie mogę spotkać wilki, ale najwyraźniej mam fart. Gdybym był wilkiem, to przy

takiej pogodzie nie wyłaziłbym z legowiska. Przy dwudziestu trzech stopniach mrozu

żaden posiłek na pewno nie włóczy się po okolicy. Z wyjątkiem dwunożnego ssaka

uzbrojonego po zęby.

Szybko zwijam namiot. Kiedy jest rozstawiony, wygląda jak zaśnieżona skała - to

zasługa niezwykłego kamuflażu. Trzeba by go obejrzeć z bliska, żeby się

zorientować, co to naprawdę jest. To następna dobrze zaprojektowana część

ekwipunku. Zasługa NSA, Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. Jak na ironię, tylko

garstka ludzi z NSA wie o istnieniu supertajnej sekcji specjalnej nazywanej

Wydziałem Trzecim. Należę do tak elitarnej grupy pracowników rządu Stanów

Zjednoczonych, że można by policzyć na palcach obu rąk ludzi, którzy wiedzą, kto to

jest Splinter Celi - „penetrator". I, prawdę mówiąc, nie umiałbym wymienić ich

wszystkich, oprócz mojego szefa, pułkownika Irvinga Lamberta, i bardzo nielicznego

zespołu, który pracuje w niepozornym, nieoznakowanym budynku obok kwatery

głównej NSA w Waszyngtonie. Nie mam pojęcia, kto z senatorów lub administracji

słyszał o Wydziale Trzecim. Na pewno wie o nas prezydent, ale nawet on nie

przyznałby się do mnie, gdybym został złapany. Wyparliby się mnie - umyliby ręce i

udawali, że nigdy nie istniałem.

Pakuję namiot i opuszczam gogle. Tryb noktowizyjny działa całkiem dobrze mimo

ukraińskiej zamieci. Czuję się trochę jak w scenie z Doktora Żywago, ale

przynajmniej nie wpadnę na żadne drzewo.

Obuchiw leży osiem kilometrów na południe. Jestem gdzieś między tym

miasteczkiem i Kijowem, gdzie rozpocząłem moją misję. Teraz używa się ukraińskiej

nazwy Kyjiw, zamiast rosyjskiej Kijew. To samo z Obuchiwem, który dawniej był

Obuchowem. Ludzie zmienili nazwy miejscowości z rosyjskich na ukraińskie, kiedy

kraj stał się niepodległy w 1991 roku. Jestem prawie pewien, że Rosjanie nadal

wymawiają je po staremu.

W dzisiejszych czasach podróż przez wolną Ukrainę nie stanowi problemu. Nie

miałem kłopotów z odbiorem mojego ekwipunku z ambasady amerykańskiej w

Kijowie i dostałem SUV-a, żeby dojechać do Obuchiwa. Roześmiałem się na widok

samochodu - forda explorera XL, rocznik 1996, z przebiegiem stu dziewięćdziesięciu

dwóch tysięcy kilometrów. Ale chodzi dobrze. Z miasteczka powędrowałem w las i

rozbiłem obóz na tym zimnie. Wywiad Wydziału Trzeciego potwierdził, że trzeci

hangar Sklepu dla ich niewykrywalnego samolotu - zniszczonego kilka miesięcy

temu w Turcji - znajduje się na jednej z polan za tym lasem i nadal jest używany. Na

zdjęciach satelitarnych widać pojazdy i ludzi, którzy wchodzą do budynku.

Zlikwidowałem już jeden z trzech hangarów - w Azerbej¬dżanie, niedaleko Baku.

Wojskowe siły specjalne wysadziły w powietrze drugi, w Wołowie, maleńkiej wiosce

na południe od Moskwy. Teraz muszę sprawdzić, co się dzieje tutaj, w trzecim.

Zobaczyć, co kombinują. Sklep - znana rosyjska organizacja przestępcza handlująca

bronią - poszedł w rozsypkę po zeszłorocznej sprawie na Cyprze. Prawie ich

zniszczyliśmy, ale szefowie wciąż są wolni. Nasze dane wywiadowcze wskazują, że

Sklep się pozbierał i przeniósł swoją kwaterę główną z Rosji na Daleki Wschód

zapewne na Filipiny lub do Hongkongu. Przekonamy się. Od kilku miesięcy jednym z

najwyższych priorytetów Wydziału Trzeciego jest znalezienie tak zwanych

dyrektorów Sklepu i postawienie ich przed sądem. Albo zabicie - zależnie od tego,

która okazja nadarzy się wcześniej.

Główną postacią jest Gruzin, Andriej Zdrok. Zajmuje pierwszą pozycję na liście

„spraw do załatwienia". Pozostali dyrektorzy to generał rosyjskiej armii, Prokofiew -

wątpię, żeby był spokrewniony z kompozytorem - oraz dawny prokurator z byłej

NRD, Oskar Herzog, i kolejny Rosjanin, były oficer KGB, Anton Antipow. Jeśli uda mi

się dowiedzieć, gdzie są ci faceci, zakończę misję i wrócę do domu.

- Widzę, że już wyruszyłeś, Sam. - To pułkownik Lambert. Słyszę go przez implanty

w moich uszach. Zapewniają mi kontakt z zespołem w Waszyngtonie. Odpowiadam

mu po naciśnięciu implantu w krtani.

- Zbliżam się do kompleksu. Co macie na przekazie z satelity? -Żadnej aktywności.

Możesz spokojnie wchodzić.

Staram się iść cicho, ale moje buty skrzypią na śniegu i lodzie. Nie ma na to rady.

Wątpię, żeby tak głęboko w lesie byli jacyś strażnicy. Będę musiał bardziej uważać,

kiedy dotrę do hangaru, drzewa zaczynają się przerzedzać i widzę go tuż przed

sobą.

Kucam i się rozglądam. Budynek, służący kiedyś za hangar dla samolotu, stoi na

krańcu pasa startowego. Ktokolwiek pilotował niewykrywalną maszynę, musiał być

naprawdę dobry - kraniec lotniska znajduje się niemal przy linii gęstych drzew. Z

hangarem sąsiaduje mniejszy budynek - zapewne biura i kwatery ludzi, którzy tu

pracują. Kompleks jest otoczony ogrodzeniem pod napięciem. Przez las biegnie

droga gruntowa, teraz kompletnie zaśnieżona, która prowadzi do bramy. Można się

nią dostać do szosy wiodącej do Obuchiwa. Tablice WSTĘP WZBRONIONY

trzymają ciekawskich na dystans.

Przed kompleksem stoją trzy skutery śnieżne Tajga. Przed drzwiami widzę

samotnego wartownika. Pali papierosa. Cholera. Jeśli unieszkodliwię elektryczne

ogrodzenie, ktoś w środku zorientuje się, co jest grane.

Coś nadjeżdża drogą. Widzę przez drzewa blask reflektorów i słyszę silniki.

- Masz towarzystwo, Sam - mówi Lambert. - To wygląda na motocykl albo skuter

śnieżny i samochód osobowy. Wyglądają, jakby pojawiły się znikąd.

- Wiem, widzę je.

Przedzieram się szybko przez krzaki do krawędzi bramy i kładę płasko na śniegu.

Zazwyczaj mam na sobie czarny kombinezon, ale ten model przygotowano na

zamówienie, biorąc pod uwagę rosyjską i ukraińską zimę. Jest cały biały i wtapia się

w otoczenie. Za chwilę go rozepnę, ściągnę i zostanę w ciemniejszym ubraniu, żeby

móc się ukryć w mroku.

Buczenie elektrycznego ogrodzenia nagle ustaje. Gdzieś wewnątrz wyłączyli prąd i

brama zaczyna się otwierać.

Mija mnie skuter śnieżny, tajga. Wjeżdża do środka. Kilka sekund później to samo

robi czarny mercedes. Upewniam się, że to już wszystkie pojazdy, i przetaczam za

bramę, gdy zaczyna się zamykać. Leżę bez ruchu i zerkam dookoła, żeby sprawdzić,

czy nikt mnie nie zauważył. Jak dotąd idzie mi dobrze. Teraz trzeba się zabawić w

kameleona i zdjąć biały kombinezon zewnętrzny.

Wpycham go do plecaka, wstaję i podkradam się bliżej, pozostając w mroku.

Chowam się za studnią zabitą deskami i obserwuję przybyszów. Zatrzymują pojazdy

przed małym budynkiem. Wartownik, którego widziałem wcześniej, podchodzi do

hangaru i odryglowuje drzwi. Otwiera je i facet, który jechał na skuterze, wprowadza

skuter do środka. Po chwili wychodzi. Wartownik zamyka hangar, ale nie rygluje

drzwi. Kierowca mercedesa nie wyłącza silnika. Z samochodu wysiadają czterej

mężczyźni. Jeden z nich to oficer armii rosyjskiej. Zmieniam soczewki w moich

goglach, ogniskuję na pasażerach auta i rozpoznaję generała Stefana Prokofiewa.

Drugi facet wygląda na Oskara Herzoga, ale jeśli to on, to zapuścił śmieszną brodę.

Trzeciego gościa nie znam. Jest niższy od pozostałych i ma długie, falujące czarne

włosy. Przypomina trochę Rasputina. Czwarty mężczyzna to kolejny wojskowy,

prawdopodobnie ochrona generała. Robię szybko kilka zdjęć OPSAT-em i wysyłam

je przez satelitę do Waszyngtonu, zakodowanym przekazem.

Drzwi największego budynku się otwierają. Widzę dwóch mężczyzn, stoją tuż za

progiem. Machają do gości, a ci wchodzą do środka. Uściski dłoni i drzwi się

zatrzaskują.

Kierowca samochodu wysiada i wita się z facetem ze skutera śnieżnego.

Rozmawiają po rosyjsku, pewnie o pogodzie. Wartownik częstuje jednego z nich

papierosem i idą za budynek. Biegnę do hangaru - to jakieś dwadzieścia metrów - i

zaglądam przez drzwi. Tam, gdzie kiedyś stał samolot, jest teraz pełno skrzyń,

skuterów śnieżnych i parę samochodów osobowych. Nic ciekawego. Sięgam do

plecaka i wyjmuję jedno ze zmyślnych urządzeń naprowadzających, które

skonstruowano dla mnie w Wydziale Trzecim; Wygląda jak zmniejszony krążek

hokejowy. Jest namagnesowane, a włącza się je przez obrót górnej części.

Podbiegam do mercedesa, kucam za nim i przyczepiam nadajnik do podwozia.

Słychać cichy stuk, gdy magnes przywiera do metalu. Wciskam przycisk OPSAT-u,

żeby się upewnić, że odbiera sygnał.

Dobra, teraz do budynku. Poruszam klamką, ale drzwi są zamknięte. Pukam i głośno

gwiżdżę. Mój rosyjski nie jest doskonały, ale wystarczy, aby zamienić z kimś kilka

słów.

Słyszę kroki i szczęk zamka. Wartownik otwiera drzwi. Chwytam go, wyciągam na

zewnątrz i walę bykiem. Nie zapomni tego uderzenia. Ostra krawędź moich gogli

przecina mu nos, ale facet przeżyje. Wlokę nieprzytomnego typa za róg hangaru i

ukrywam za generatorem przy ścianie. Potem wracam do frontowych drzwi,

wyłączam noktowizję i wchodzę do środka.

Korytarz jest pusty, ale słyszę gniewne głosy z pomieszczenia w głębi. Obok jest

łazienka. Wchodzę tam i zamykam drzwi. Otwieram kieszeń na nodze i wyjmuję

mikrofon z przyssawką. Liżę ją i przyciskam do ściany, potem ustawiam OPSAT na

odbiór sygnału. W słuchawkach słyszę ich rozmowę. Trudno mi się połapać w

rosyjskim, ale część rozumiem. Zaczynam nagrywać, kiedy przez implanty odzywa

się Carly St. John, pełniąca czasowo obowiązki dyrektora technicznego Wydziału

Trzeciego.

- Spróbuję tłumaczyć ci to na bieżąco, Sam - mówi - a potem zajmiemy się całością.

Gada głównie generał lub Herzog. Opieprza dwóch facetów z budynku.

- Chodzi o to, że coś im nie wypaliło raz i drugi - wyjaśnia Carly. — I o naruszenie

zasad bezpieczeństwa. Zwijają interes.

Jeden z mężczyzn protestuje. Ma przestraszony głos. Najwyraźniej może stracić nie

tylko pracę.

Zaskoczony słyszę dwa strzały. Potem rozlega się odgłos dwóch ciał, upadających

na podłogę. Słyszę, jak generał lub Herzog coś mamrocze, później czterej przybysze

wychodzą z pomieszczenia. Maszerują korytarzem, mijają łazienkę i opuszczają

budynek. Zapada grobowa cisza.

Otwieram drzwi łazienki i sprawdzam korytarz. Pusto. Sprawdzam szybko miejsce

zbrodni. Jasna sprawa - dwaj ludzie, którzy witali generała i jego świtę, leżą w

kałużach krwi. Robię kilka zdjęć i ruszam do drzwi frontowych. Uchylam je lekko i

wyglądam na zewnątrz. Generał wydaje przez radio rozkazy; czterej mężczyźni

wsiadają do mercedesa. Wraca kierowca ze swoim kumplem ze skutera śnieżnego.

- Znowu masz towarzystwo, Sam - mówi Lambert. - Trzy pojazdy. Lepiej się stamtąd

wynoś.

Ma rację - widzę światła. Przekraczają bramę po drugiej stronie kompleksu. To

pojazdy wojskowe. Dwie ciężarówki i czołg! Serce bije mi szybciej.

Ciężarówki zatrzymują się przed budynkiem, mercedes odjeżdża. Z pojazdów

wyskakuje co najmniej ośmiu uzbrojonych żołnierzy - rosyjskich, nie ukraińskich.

Biegną do drzwi frontowych, dokładnie tam, gdzie stoję.

Jasna cholera. Odwracam się i uciekam na tyły budynku. Przebiegam obok miejsca

zbrodni i wpadam do sali z kilkoma łóżkami - najwyraźniej kwatery ludzi, którzy już tu

nie pracują. Wysoko na ścianie jest krata zasłaniająca przewód wentylacyjny. Słyszę,

jak żołnierze wkraczają do budynku i idą korytarzem. Staję na jednym z łóżek,

odciągam kratę i wspinam się do środka. Za późno. Jeden z żołnierzy wchodzi do

sypialni i widzi moje nogi, znikające w otworze. Woła innych. Ogłuszające serie

rozwalają część ściany za mną.

Pełznę tunelem najszybciej, jak mogę. Na szczęście docieram do krzyżówki w

momencie, kiedy żołnierz z tyłu celuje do mnie z pistoletu. Przewód wentylacyjny

skręca tu w górę, skaczę więc nad pociskami i zaczynam wspinaczkę na dach.

Żołnierz mnie nie ściga. Na pewno uważa, że mnie złapią kiedy wyłonię się na

szczycie.

Krata na dachu nie ustępuje łatwo. Muszę wyciągnąć mój five-seven i przestrzelić

rogi tego cholerstwa. Chowam pistolet do kabury i walę w kratę pięścią w rękawicy.

W końcu puszcza. Podciągam się i wyłażę na zaśnieżony dach. Natychmiast

rozpoczyna się kanonada. Pociski mijają moją głowę o centymetry. Żołnierze

strzelają pod niekorzystnym kątem, dopóki więc trzymam się nisko, mam przewagę.

Sięgam do kolejnej kieszeni spodni i wyjmuję flarę alarmową. To niewiele, ale mam

nadzieję, że będzie dość jasna, żeby na chwilę oślepić żołnierzy. Celuję w niebo i

odpalam. Flara wybucha nad kompleksem i gwałtownie rozświetla ciemność. Strzały

chwilowo milkną. Podnoszę się i przedostaję po dachu na drugą stronę, blisko

hangaru. Na szczęście to niezbyt wysoko - opadam w dół i ląduję w śniegu.

Przetaczam się i wychodzę z tego cało. Ale tuż przede mną stoi kierowca skutera

śnieżnego. Wyciąga makarowa. Wymierzam mu potężne kopnięcie w pierś. To krav

maga, izraelska sztuka walki wręcz; odrzuca go do tyłu. Facet upuszcza pistolet.

Podchodzę i kopię go w pachwinę. To go całkowicie wyłącza z akcji. Przyklękam

obok, przeszukuję mu kieszenie i znajduję kluczyki do skutera śnieżnego.

- Dzięki - mówię po rosyjsku. - Zwrócę go. Kiedyś.

Wstaję i biegnę do hangaru. Po drodze oglądam się za siebie, żeby zobaczyć, co się

dzieje. Część żołnierzy wynosi z budynku akta, dokumenty, mapy i komputery.

Czyszczą kompleks. Sklep najwyraźniej zwija żagle. Rosyjski czołg, jeden ze

starszych T-72, zajmuje pozycję do ostrzału. Zamierzają zburzyć hangar i zatrzeć

wszystkie ślady jego istnienia. Reszta żołnierzy, oczywiście, mnie szuka.

Skuter śnieżny stoi tam, gdzie zostawił go wcześniej kierowca. Wsiadam,

przekręcam kluczyk. To lekki model sportowy. Właśnie tego potrzebuję, żeby szybko

uciec. Ma dwie płozy sterujące i jedną gąsienicę napędową. Startuję z hangaru.

Żołnierze naturalnie widzą mnie i krzyczą zaskoczeni. Pochylam się, mijam w pędzie

czołg, przewracam jakiegoś żołnierza i kieruję się do bramy.

Seria z karabinu maszynowego dziurawi śnieg wokół mnie. Pocisk trafia w tylny

błotnik nad gąsienicą i przez moment boję się, że uszkodził skuter. Silnik krztusi się i

szarpie, ale udaje mi się odzyskać kontrolę nad pojazdem. Przyspieszam do setki i

mijam bramę.

Za sobą słyszę huk studwudziestopięciomilimetrowego gładkolufowego działa

czołgu, które robi dziurę we frontowej ścianie budynku. Wystrzał wstrząsa lasem

wokół mnie i czuję ciepło pożaru sto metrów za mną. Następuje kilka słabszych

eksplozji - najprawdopodobniej to materiały wybuchowe rozmieszczone przez

żołnierzy.

Oczywiście kilku z nich ściga mnie już na skuterach śnieżnych. Z powrotem

przełączam gogle na noktowizję i gaszę reflektory mojego skutera. Zjeżdżam z drogi

w gęsty las i zygzakiem omijam drzewa. Trzeba być stukniętym, żeby przy tej

szybkości manewrować między nimi. Zawsze wiedziałem, że jestem wariatem.

Między szaleństwem a szukaniem okazji, by szybciej umrzeć, jest bardzo cienka

granica.

Widzę przednie światła ścigających mnie skuterów. Też zjeżdżają w las. Cholera.

Zorientowali się, gdzie skręciłem. No dobra. Zobaczymy, czy mnie dogonią.

Zwiększam szybkość do stu dwudziestu. Drzewa uciekają w tył w oszałamiającym

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: