Coulter Catherine - Baron 02 - Oświadczyny.pdf - Coulter Catherine - ssaaggaa

CATHERINE COULTER

OŚWIADCZYNY

ROZDZIAŁ 1

Jeśli nie zostawisz mnie w spokoju, zacznę krzyczeć.

- Ależ oczywiście, że nie zaczniesz, kotku. Sama wiesz, że jesteś kotkiem,

moim małym kotkiem. Mogę cię głaskać i pieścić, a ty pod dotykiem mojej dłoni

będziesz się rozkosznie przeciągać i pomrukiwać z zachwytu.

W galerii portretów panowały półmrok i chłód, tak charakterystyczne dla

wczesnego zimowego popołudnia.

- Tak, Sabrino - zaczął, uśmiechając się, gdy zbliżał się do niej z wyciągniętą

w jej stronę ręką; na wskazującym palcu połyskiwał szmaragd. - To, co zamierzam z

tobą robić, będzie ci się bardzo podobało. Od samego początku wiedziałem, że mnie

pragniesz, ale sama rozumiesz, musiałem zaczekać, aż poślubię Elizabeth. Teraz

jestem już jej mężem. I jestem tutaj. Teraz możemy być razem.

Sabrina patrzyła na wyciągniętą ku niej dłoń, na jego zgięte palce, jakby

chciał je zacisnąć na jej ciele. Cofała się, aż poczuła, że plecami opiera się o róg

wielkiej pozłacanej ramy obrazu.

Nagle wspomnienie wydarzeń w galerii portretów zaczęło blaknąć, a przed

oczami pojawiła się oślepiająca biel. Trevor zniknął, była sama.

Zgięła się wpół, gdy chwycił ją atak kaszlu. Czuła ból nawet wtedy, gdy

kaszel już ustąpił; miała wrażenie, że żebra podnoszą się do góry, przesuwają i

wbijają w trzewia. Wstrząsnął nią ból, ale udało się jej zapanować nad sobą - zmusiła

się, by się wyprostować. Rozejrzała się. Biel śniegu była oślepiająca. Sabrina nie

wiedziała, gdzie jest. Pamiętała, że u Dantego głębiny piekieł były właśnie zimne, nie

gorące. Potrafiła przyjąć to do wiadomości i nie kwestionować. Teraz wiedziała już,

jakie jest piekło - to bezbarwny chłód, tak surowy i dokuczliwy, że człowiekowi

niemal oddech zamarza w płucach. Przycisnęła do piersi dłoń odzianą w rękawiczkę i

z wysiłkiem oparła się o sękaty wiąz. Objęła pień i przycisnęła do niego policzek, by

poczuć szorstką korę. Zabolało, ale przynajmniej wiedziała, że jej twarz jeszcze nie

zamarzła, czuła ją. Przez pelerynę czuła też szorstki pień i korę wpijającą się coraz

głębiej w jej ciało, przez kolejne warstwy materii, przez suknię i halkę. Dłuższą

chwilę napawała się złudzeniem, jakie dawał pień drzewa - miała wrażenie, że

zapewnia jej schronienie. Wokół niej szalał wiatr, nadymając pelerynę i szarpiąc jej

poły, smagając nagie gałązki drzewa i wyginając je na wszystkie strony, plącząc z

innymi gałązkami, wdzierając się w nie jak paznokcie wbite w ciało.

Podniosła wzrok. Śnieg nie sypał jeszcze zbyt mocno, ale wiedziała, że już

niedługo znajdzie się w samym środku szalejącej śnieżycy i umrze, jeśli nie zdoła

wydostać się z lasu. Zmusiła się, by oderwać policzek od pnia i raz jeszcze się

rozejrzeć. Czyżby śnieg padał coraz gęstszy?

Odsunęła się od drzewa i nakazała sobie zrobić krok naprzód, w myślach

błagając niebiosa, by był to kierunek północny. Wcześniej, nawet po tym, gdy jej

klacz okulała, była niezwykle pewna siebie, przekonana, że znajdzie drogę przez las

Eppingham. W końcu mieszkała tu swoje całe osiemnastoletnie życie i doskonale

znała okolicę. Teraz jednak zastanawiała się, czy znalazłaby drogę, nawet gdyby

gęstniejący śnieg nie poprzykrywał wszystkich charakterystycznych miejsc, które

potrafiła rozpoznać.

Cierń zahaczył o poły jej aksamitnej peleryny w kolorze karmazynowym,

którą w ubiegłym roku dostała od dziadka w prezencie na Boże Narodzenie. Schyliła

się, by odczepić pelerynę, ale znów poczuła przejmujący ból w klatce piersiowej.

Zgięła się wpół, gdy chwycił ją atak kaszlu, który szybko stał się tak dokuczliwy, że

po zmarzniętych policzkach pociekły jej łzy. Przetarła oczy, ale gdy znów mogła

normalnie widzieć, jedyne, co ukazywało się jej oczom, to twarz Trevora, twarz

urodziwa, jakby wyrzeźbiona przez wyśmienitego snycerza, niemal zbyt urodziwa jak

na twarz mężczyzny. Widziała, jak podchodzi do niej, a jego jasnozielone oczy stają

się coraz ciemniejsze. Przesłaniały je rzęsy, zbyt długie i gęste jak na rzęsy

mężczyzny; przypomniała sobie słowa swojej siostry Elizabeth, że gdyby urodziła im

się córka, mogłaby mieć po ojcu piękne oczy i rzęsy.

Trevor szedł za Sabriną do galerii portretów we wschodnim skrzydle

Monmouth Abbey, gdzie przy dobrej pogodzie malowała. Tamtego dnia chciała

skopiować portret Isoldy, szesnastowiecznej hrabiny, na którą niegdyś zwrócił uwagę

król Henryk VIII, ale gdy pojawił się Trevor, szybko zapomniała o pracy. Wyraźnie

słyszała jego słowa:

- Nie walcz ze mną, moja mała Sabrino. Wciągnęłaś mnie w to polowanie, a ja

nie jestem cierpliwym człowiekiem. A ty jesteś niezła. Kusisz mnie, prowokujesz do

tego, żeby roztrzaskać w drobny mak tę iluzję niewinności, którą wokół siebie

stwarzasz. Ale pogoń właśnie się skończyła. Koniec twoich cwanych gierek. Wiem,

dlaczego przychodziłaś do tej odosobnionej galerii. Doskonały plan. A teraz chodź do

mnie i powiedz mi, jak bardzo mnie pragniesz.

Sabrina mocno opierała się plecami o ramę obrazu pradziadka, dalej już nie

mogła się cofnąć. Powód... Musi spróbować wymyślić jakiś powód, dla którego tu

przychodzi, taki, w który Trevor by uwierzył.

- Źle mnie zrozumiałeś, Trevorze. Jestem twoją szwagierką, niedawno

przecież poślubiłeś Elizabeth. Jest twoją żoną, a ja nie próbuję wzbudzić twojego

zainteresowania moją osobą. I nigdy nie chciałam, byś na mnie polował. Nie pragnę

cię i nigdy nie pragnęłam. Nie kłamię i nie prowadzę żadnych gierek. Proszę, zostaw

mnie w spokoju. Przychodzę tu tylko po to, by przyjrzeć się portretowi, który chcę

namalować.

Trevor uśmiechał się, nic nie mówiąc.

Sabrina nie miała złudzeń. W oczach Trevora widziała ślepą żądzę, ale nie

tylko to. Determinację. Nie będzie słuchał jej wyjaśnień, nie Trevor. Słyszał tylko to,

co chciał usłyszeć; widział tylko to, co chciał zobaczyć. Wokół zawsze kręcili się

służący, ale odkąd Trevor przyszedł za nią do galerii, nie widziała ani nie słyszała

nikogo.

Pozwoliła, by w jej słowach znalazła ujście pogarda, jaką do niego czuła:

- Posłuchaj mnie, Trevorze. Elizabeth jest twoją żoną, ufa ci. Ufa ci także mój

dziadek. Ja ci nie ufam, ale to nie ma znaczenia.

Zaśmiał się, przechylając głowę na bok. Jego jasnozielone oczy przepełniała

żądza większa niż jeszcze chwilę wcześniej.

- Wyglądasz prześlicznie w tej ciemnoszarej sukni. Mógłbym pomyśleć, że

będziesz wyglądała w niej blado, ale tak nie jest. To z pewnością dzięki twym

pięknym rudobrązowym włosom, Sabrino. Patrzyłem na ciebie, gdy potrząsałaś

głową, a te cudowne włosy opadały ci na ramiona. Doskonale wiedziałaś, że na ciebie

patrzę. Twoje włosy wodzą na pokuszenie.

Trevor nie był potężnym mężczyzną, ale i tak był znacznie większy i

silniejszy od Sabriny. Co robić? Sabrina była wściekła. Pogroziła mu pięścią.

- Posłuchaj mnie wreszcie, Trevorze. Przestań! Nie zrobiłam i nie robię

niczego, by zwrócić na siebie twoją uwagę. Prawda jest taka, że nawet cię nie lubię.

Żałuję, że w ogóle pojawiłeś się w naszej rodzinie, ale nie było innego wyjścia,

prawda? Nie było bezpośredniego męskiego dziedzica, więc dziadek musiał uznać za

dziedzica ciebie, wnuka swego brata. Zostaw mnie w spokoju, Trevorze, odejdź.

Gdy próbowała go ominąć, Trevor nie ruszył się ani o krok; po prostu stał i

patrzył na nią.

- O tak, Sabrino, masz rację - odezwał się, a jego głos stawał się coraz niższy,

coraz bardziej miękki i gładki, jakby dotykało się satynowej materii. Sabrina

wzruszyła ramionami. - Ale wszystko będzie należało do mnie, gdy tylko ten stary

pryk wreszcie wyciągnie kopyta, co powinno nastąpić już wkrótce. I już wkrótce to

wszystko będzie moje. Już wkrótce Elizabeth będzie nazywała mnie swoim panem i

władcą, tak samo jak i ty, Sabrino. Lubię słuchać tych słów padających z miękkich

ust kobiety, gdy szczytuję. O tak, i jeszcze lubię czuć na ciele ciepły kobiecy oddech,

to potęguje doznania. Wiesz, że wolałbym poślubić ciebie, ale nie było mi to dane.

Stary hrabia zmusił mnie do poślubienia Elizabeth. Jest przecież starsza, musiała

wyjść za mąż jako pierwsza. Powiedział, że tylko tak będzie sprawiedliwie. A prawdę

powiedziawszy, to stary głupiec nie chciał, bym dostał ciebie. Nie, nie mogłem cię

poślubić, ale jesteś tutaj i możemy być razem.

Gdy nachylił się w jej stronę, Sabrina oparła dłonie o jego klatkę piersiową,

odpychając go z całych sił.

- Zostaw mnie w spokoju, Trevorze. Odejdź, bo będę krzyczeć. Służba

posłucha mnie, nie ciebie.

Zaśmiał się. Był teraz tak blisko, że w jego oddechu czuła zapach żółwiowej

zupy, którą zjadł na obiad.

- Krzycz sobie do woli, Sabrino. Nie ma w pobliżu nikogo, kto by cię usłyszał,

ale to już wiesz, prawda? Ach, czuję, że drżysz, kotku.

- Nie jestem twoim kotkiem, ty cholerny draniu! Palce Trevora delikatnie

musnęły jej policzek.

Sabrina z całej siły uderzyła go pięścią w brzuch i gdy tylko poczuła, że się

pochylił, odskoczyła w bok, niemal się od niego uwalniając. Trevor zdołał jednak

chwycić ją za ramię i przyciągnął ją z powrotem blisko siebie. Po chwili obiema

rękoma trzymał ją za szyję. Chwyciła go za nadgarstki, ze wszystkich sił wbijając się

paznokciami w jego ręce, ale nie mogła się uwolnić.

Dłonie Trevora coraz mocniej zaciskały się na jej szyi, aż pociemniało jej w

oczach. Wtedy nagle ją puścił, a Sabrina gwałtownie zaczerpnęła powietrza. I wtedy

poczuła usta Trevora wpijające się w jej wargi; siłą wsunął język między jej wargi.

Otworzyła usta, by na niego wrzasnąć, ale wtedy wsunął język jeszcze głębiej.

Zebrało się jej na wymioty i z całej siły go ugryzła. Trevor odskoczył gwałtownie.

- Ty mała suko! - Dyszał z wściekłości i bólu, gdy znów podchodził blisko

Sabriny i z całej siły uderzył ją w twarz, najpierw z jednej, a potem z drugiej strony.

Cios był tak silny, że Sabrina zatoczyła się i uderzyła plecami o portret.

Wymachiwała rękoma, starając się utrzymać równowagę. I wtedy zachowała się

zupełnie jak nie ona, wrzeszcząc:

- Ty draniu! Zabiję cię za to, ty padalcu!

ROZDZIAŁ 2

W okamgnieniu zorientowała się, że jej słowa sprawiają mu przyjemność.

Była tego pewna, widziała, jak z jego twarzy znikł gniew, a jego miejsce zajął

śmiech.

- Zawsze lubiłem dziewczyny z temperamentem, nie takie, które leżą pod

facetem jak kłoda, w milczeniu, niczym cierpiętnice, jak twoja cholerna siostrzyczka.

Lubię patrzeć, jak blednie, kiedy się w nią mocno wbijam, jak zagryza wargi i jęczy.

Nie rozumiała ani jednego słowa. Wiedział o tym. Śmiał się, zadowolony. Od

pierwszej chwili, gdy na nią spojrzał, chciał ją posiąść.

- Tak, podobasz mi się, Sabrino, masz ikrę. Walcz ze mną, no dalej, walcz,

jeśli ci się podoba ta zabawa. Taka porządna młoda dama, arystokratka, taka dumna,

pewna siebie, przekonana o tym, kim jest i co się jej należy. Zastanawiam się, czy

kiedy cię wezmę, będziesz krwawić tak jak Elizabeth, kiedy ją rozdziewiczyłem.

Wszędzie było czerwono. Bałem się, że moja biedna świeżo upieczona małżonka

mogła pomyśleć, że ją zabiłem. Niestety, tak się nie stało.

Coulter Catherine - Baron 02 - Oświadczyny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: