Cussler Clive - Przygody Dirka Pitta 15 - Atlantyda odnaleziona.pdf - Cussler Clive - ssaaggaa

ATLANTYDA ODNALEZIONA

Przekład PAWEŁ WIECZOREK

Uderzenie

Rok 7120 p.n.e., Dzisiejsza Zatoka Hudsona

Intruz przybył z daleka. Mgliste ciało niebieskie, stare jak wszechświat, powstało

w gigantycznej chmurze lodu, skał, pyłu i gazu, kiedy cztery miliardy sześćset

tysięcy lat temu rodziły się zewnętrzne planety Układu Słonecznego. Wkrótce po

tym, jak rozproszone cząstki zamarzły w zbitą masę o średnicy ponad półtora

kilometra, obiekt zaczął bezgłośnie zakreślać orbitę w próżni kosmosu. Okrążał

odległe Słońce i zawracał w pół drogi do najbliższych gwiazd. Podróż trwała

tysiące lat.

Jądro komety było mieszaniną zamarzniętej wody, tlenku węgla, metanu i

poszarpanych bloków skał metalicznych. Brudna kula śniegowa, rzucona ręką

Boga. Kiedy, wirując, minęła Słońce i przekroczyła apogeum orbity, zawracając

w kierunku Ziemi, emitowane przez Słońce promieniowanie spowodowało

metamorfozę jądra. Brzydkie kaczątko zmieniło się w piękność.

Po wchłonięciu ciepła i promieni ultrafioletowych, wysyłanych przez Słońce,

zaczęła się tworzyć długa wstęga, która powoli przekształciła się w olbrzymi,

świecący, błękitny ogon, ciągnący się za jądrem na przestrzeni ponad stu

czterdziestu milionów kilometrów. Powstał także krótszy - szeroki na mniej

więcej półtora miliona kilometrów - biały ogon pyłowy, który wił się wzdłuż boku

komety, tworząc coś, co przypominało rybie płetwy.

Za każdym razem, kiedy kometa mijała Słońce, traciła kolejną porcję lodu i

jądro się zmniejszało. Po dwustu milionach lat kometa straciłaby cały lód i

rozpadła się, tworząc liczne meteory i chmurę pyłu - tej nie było jednak pisane

kolejne wyjście poza Układ Słoneczny ani okrążenie Słońca. Nie była jej dana

powolna, zimna śmierć w czarnych głębinach kosmosu. Życie tej komety miało

dobiec końca w ciągu kilku minut. Przy ostatnim pokonywaniu orbity, mijając w

odległości miliona czterystu pięćdziesięciu kilometrów Jowisza, została pchnięta

w bok jego wielką siłą grawitacyjną i skierowana na kurs kolizyjny z trzecią

planetą od Słońca, zwaną obecnie przez jej mieszkańców Ziemią.

Wpadła w atmosferę ziemską pod kątem czterdziestu pięciu stopni, z prędkością

dwustu dziesięciu tysięcy kilometrów na godzinę, a ziemska grawitacja jeszcze ją

przyspieszała. Kiedy szeroka na piętnaście kilometrów, ważąca cztery miliardy

ton kula zaczęła rozpadać się pod wpływem tarcia, powstała przed nią jaskrawo

świecąca fala uderzeniowa. Siedem sekund później zniekształcone ciało

niebieskie, zmienione w oślepiającą kulę ognia, uderzyło w powierzchnię Ziemi.

Skutki były straszliwe. Bezpośrednim efektem wyzwolenia ogromnej ilości

energii kinetycznej przy uderzeniu było wydrążenie zagłębienia dwa razy

większego od Hawajów, skąd zderzenie wybiło ziemię, a woda wyparowała.

Glob zadrżał od wstrząsu tektonicznego o sile dwunastu stopni w skali Richtera.

Wyrzucone w górę miliony ton wody oraz osadu z dna morskiego pomknęły

przez dziurę nad miejscem uderzenia komety do stratosfery - wraz z gigantyczną

chmurą fragmentów rozpalonych do czerwoności skał, wystrzelonych na

trajektorie suborbitalne, skąd spadały z powrotem jako płonące meteoryty.

Burze ognia zniszczyły wiele puszcz na całym świecie. Wulkany uśpione przez

tysiące lat zaczęły nagle wybuchać i wyrzucać oceany lawy, która rozlewała się

na przestrzeniach obejmujących miliony kilometrów kwadratowych i pokrywała

teren skorupą o grubości trzystu metrów, a często nawet większej. Do atmosfery

wyrzucone zostało tyle dymu i pyłu, które potem porywiste wichry rozwiały po

całym globie, że światło słoneczne niemal przez rok nie mogło przebić się do

powierzchni Ziemi. Planetę spowił całun ciemności, a temperatura spadła

poniżej punktu zamarzania wody. Zmiany klimatyczne nastąpiły w każdym

zakątku kuli ziemskiej, i to w niezwykle gwałtowny sposób. Temperatura na

wielkich polach lodowych i lodowcach północy wzrosła do ponad trzydziestu,

nawet prawie czterdziestu stopni Celsjusza. Lód roztopił się błyskawicznie.

Zwierzęta strefy tropikalnej i umiarkowanej wyginęły w ciągu jednego dnia.

Wiele - takich jak mamuty - zamarzło tam, gdzie stało, pasąc się na letniej łące, z

jeszcze niestrawionymi trawami i kwiatami w żołądkach. Drzewa zostały

zamrożone - z liśćmi i owocami - w sposób niewiele odbiegający od tego, w jaki

dziś przygotowuje się mrożonki. Przez wiele dni siły wyzwolone uderzeniem

kosmicznego obiektu wyrzucały z głębin wodnych ryby.

O brzegi kontynentów uderzyły fale o wysokości od ośmiu do ponad piętnastu

kilometrów i wdarły się na lądy. Woda zalała przymorskie niziny na kilkaset

kilometrów w głąb, niszcząc wszystko i zaściełając ziemię niewyobrażalną masą

osadu z dna oceanów. Dopiero, kiedy potężny przypływ uderzył w podnóża gór,

jego czoło podwinęło się pod masę wody i zaczęło zawracać. Nic już nie było takie

jak przedtem - zmienione zostały biegi rzek, w zagłębieniach terenu powstały

nowe jeziora, a dotychczasowe przeistoczyły się w pustynie.

Wydawało się, że reakcja łańcuchowa nigdy się nie skończy.

W dół górskich zboczy - początkowo z cichym dudnieniem, które wkrótce

zamieniło się w nieustający ryk grzmotu - zaczęły schodzić lawiny. Wielkie góry

kołysały się jak trącane lekką bryzą palmy. Kiedy sztorm zawył ponownie i

kolejny raz uderzył w kontynenty, pustynie i szerokie trawiaste sawanny zostały

pofalowane. Uderzenie komety spowodowało nagłe i potężne przesunięcia w

cienkiej skorupie ziemskiej. Trzydziestokilometrowa powłoka zaczęła wraz z

płaszczem Ziemi, okrywającym jądro z płynnego metalu, wypiętrzać się i

skręcać. Przesuwała się tak, jakby oddzielono skórkę od grejpfruta bez jej

rozcinania. Wewnętrzna kula mogła rotować wewnątrz zewnętrznej.

Kontynenty uległy przemieszczeniu. Wzgórza wypiętrzyły się, tworząc łańcuchy

górskie. Liczne wyspy na Pacyfiku zniknęły, w innych miejscach pojawiły się

nowe. Antarktyda, leżąca na zachód od dzisiejszego Chile, przesunęła się ponad

trzy tysiące kilometrów na południe, gdzie szybko pokryła ją warstwa coraz

grubszego lodu. Olbrzymia płaszczyzna lodowa, pływająca na Atlantyku na

zachód od Australii, trafiła do strefy umiarkowanej i zaczęła gwałtownie topnieć.

To samo stało się z lodem, który pokrywał biegun północny - teraz rozproszył się

na północy dzisiejszej Kanady. Wkrótce powstał nowy biegun i zaczął tworzyć

grubą warstwę lodu w miejscu, gdzie niedawno był ocean.

Zniszczenia postępowały bezlitośnie. Wstrząsy i zagłada trwały, jakby nigdy nie

miały się skończyć. Ruch cienkiej skorupy Ziemi powodował kataklizm po

kataklizmie. Nagłe topnienie pływających po oceanach pól lodowych oraz

przesunięcie lodowców, pokrywających spore części kontynentów, w pobliże stref

tropikalnych spowodowały podniesienie się poziomu wód o sto kilkadziesiąt

metrów i zalanie lądów dopiero co zniszczonych przez wyzwolone uderzeniem

komety fale. W ciągu jednego dnia połączona z kontynentem Brytania stała się

wyspą, a pustynię w miejscu znanym dziś jako Zatoka Perska zalała woda. Nil,

wpływający do wielkiej, żyznej doliny i skręcający do wielkiego oceanu na

zachodzie, teraz kończył się w miejscu, w którym niespodziewanie powstało

Morze Śródziemne.

Z perspektywy geologii ostatnia wielka epoka lodowcowa zakończyła się w

mgnieniu oka.

Dramatyczne zmiany granic oceanów oraz ich prądów spowodowały także

przesunięcia biegunów, co drastycznie zakłóciło równowagę rotacyjną planety.

Kiedy bieguny przesuwały się na nowe miejsca, oś obrotu Ziemi została chwilowo

wychylona o dwa stopnie, co zmieniło panującą na powierzchni siłę odśrodkową.

Morza i oceany dostosowały się do zmiany, zanim Ziemia zdążyła wykonać trzy

obroty, jednak lądy ze względu na swą konsystencję nie mogły zareagować tak

szybko. Miesiącami trwały trzęsienia ziemi.

Wokół planety gnały wściekłe burze niesione gwałtownymi wichrami, przez

kolejne osiemnaście lat rwące na strzępy i rozbijające wszystko, co stało im na

drodze. Uspokoiły się dopiero, gdy bieguny planety przestały się przesuwać i

zatrzymały, tworząc nową oś obrotu Ziemi. Przez ten czas morza i oceany

ustabilizowały się, pozwalając na powstanie nowych linii brzegowych w

panujących przedziwnych warunkach klimatycznych. Zmiany trwały

nieprzerwanie. Wraz ze zmniejszeniem się o połowę liczby dni w roku zmienił się

podział doby na dzień i noc. Magnetyczny biegun Ziemi przesunął się na

północny wschód o kilkaset kilometrów.

Bardzo szybko wyginęły setki, może nawet tysiące gatunków zwierząt. Z obu

Ameryk zniknęły: wielbłąd jednogarbny, mamut, koń lodowcowy oraz leniwiec

olbrzymi. Przestały także istnieć tygrys szablozęby, gigantyczne ptaki ze

skrzydłami o rozpiętości ponad ośmiu metrów i wiele innych zwierząt o wadze

powyżej pięćdziesięciu kilogramów - ginęły, dusząc siew powietrzu wypełnionym

dymem oraz gazami wulkanicznymi.

Apokalipsa zniszczyła także florę. Rośliny, których nie spaliły na popiół pożary,

ginęły z braku światła słonecznego. Ten los podzieliły algi morskie. Z powodu

powodzi, ognia, burzy, lawin i unoszących się w powietrzu trujących oparów

zginęło ponad osiemdziesiąt pięć procent żywych organizmów na Ziemi.

W ciągu jednej przerażającej doby zniknęły liczne społeczności ludzkie -

zarówno wysoko rozwinięte, jak i te dopiero rozkwitające, stojące u progu złotej

ery. W okrutny sposób zginęły miliony mężczyzn, kobiet i dzieci. Zniszczone

zostały wszelkie ślady tworzących się cywilizacji, a nieliczni szczęśliwcy, którzy

przeżyli, zachowali jedynie mgliste wspomnienia przeszłości. Bezpowrotnie

zamknięty został do tej pory najdłuższy, nieprzerwany rozdział historii ludzkości

- trwająca dziesięć tysięcy lat podróż od prostego Człowieka z Cro-Magnon do

pokolenia królów, architektów, rzeźbiarzy, malarzy i wojowników. Wytwory ich

talentu oraz ich ziemskie resztki legły głęboko pod dnem nowych mórz.

Pozostały nieliczne obiekty - a raczej ich fragmenty - świadczące o istnieniu

rozwiniętych kultur. Można by wręcz twierdzić, że wiele narodów i miast istniało

jedynie chwilę, po czym uległo kompletnemu zniszczeniu. Zaginęły prawie

wszystkie ślady jakichkolwiek cywilizacji.

Z zaskakująco niewielkiej liczby ludzi, którzy przeżyli, większość zamieszkiwała

wyższe regiony górskie, mogła więc znaleźć w jaskiniach schronienie przed furią

żywiołów. W odróżnieniu od bardziej cywilizowanych ludzi epoki brązu, którzy

budowali osiedla na nizinach, w pobliżu rzek i mórz, mieszkańcami gór byli

nomadowie reprezentujący kulturę epoki kamiennej. Zagłada dotknęła więc

samą śmietankę ludzkości - Leonardów da Vinci, Picassów i Einsteinów - a

dominację nad światem przejęli prymitywni wędrujący myśliwi. Okres ten

można porównać do momentu, w którym odrzucono wspaniałe osiągnięcia

starożytnego Rzymu i Grecji, a świat na wieki popadł w ignorancję i kulturową

stagnację. Epoka neolitycznej ciemnoty przykryła całunem grób wysoko

rozwiniętych cywilizacji, a mrok miał trwać prawie dwa tysiące lat. Po tym

czasie ludzkość zaczęła powoli, bardzo powoli, wychodzić z ciemności i znów

tworzyć oraz budować miasta i cywilizacje -w Mezopotamii i Egipcie.

Tylko niewielka liczba utalentowanych budowniczych i twórczych myślicieli

pochodzących ze zniszczonych kultur przeżyła, docierając do wyżej położonych

obszarów Ziemi. Kiedy spostrzegli, że ich cywilizacji nic nigdy nie odtworzy,

zaczęli trwające wieki działania, które polegały na ustawianiu wielkich, wbitych

pionowo w ziemię tajemniczych megalitów i dolmenów, znajdowanych w

Europie, Azji, na wyspach Pacyfiku oraz w obu Amerykach. Jeszcze długo po

tym, jak pamięć wspaniałego dziedzictwa przygasła i stała się wyłącznie mitem,

monumenty straszliwego zniszczenia oraz zagłady niezliczonych rzesz ludzkich w

dalszym ciągu ostrzegały przyszłe pokolenia przed następnym kataklizmem. W

ciągu tysiąclecia potomkowie mędrców powoli tracili dawną wiedzę i wtapiali się

w plemiona nomadów, aż w końcu przestali reprezentować rasę wysoko

rozwiniętą.

Przez setki lat po katastrofie ludzie obawiali się zejść z gór, by ponownie

zamieszkać na nizinach i wybrzeżach. Potomkowie narodów, które odbywały

podróże morskie i miały kiedyś techniczną przewagę nad innymi, zachowali

jedynie mgliste wspomnienia przeszłości. Zapomniano o metodach

konstruowania statków oraz technikach żeglarskich i wszystko musiało zostać

wynalezione na nowo. Pokolenia, które tego dokonały, czciły swych znakomitych

przodków, uważając ich za bogów.

Lawinę śmierci i zniszczenia wywołała gruda brudnego lodu nie większa niż

dzisiejsze farmerskie miasteczko w stanie Iowa. Kometa spowodowała tragiczne

zniszczenia bezlitośnie i gwałtownie. Ziemia nie była atakowana z taką

gwałtownością od czasu, kiedy sześćdziesiąt pięć milionów lat temu trafił w nią

meteoryt, który przyniósł zagładę dinozaurom.

Cussler Clive - Przygody Dirka Pitta 15 - Atlantyda odnaleziona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: