Deforges Regine - Niebieski rower 01- Niebieski rower.pdf - Deforges Regine - ssaaggaa

Śę Régine Deforges

Niebieski rower

1939-1942

Przełożyła Regina Gręda

Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej,

Warszawa 1988

Prolog

Zawsze pierwszy na nogach Pierre Delmas wypijał niesmaczną kawę, którą

służąca zostawiała mu na brzegu staroświeckiej kuchni. Następnie gwizdał na psa i

wychodził: zimą w mrok, latem zaś w smutną szarość poprzedzającą świt. Lubił

zapach ziemi, gdy wszystko jeszcze śpi. Często dzień zastawał go na tarasie, gdzie

stał z twarzą zwróconą w stronę ciemnej linii Landów, ku morzu. W rodzinie

mówiono, że jedyną rzeczą, jakiej żałował, było to, że nie został marynarzem. jako

dziecko spędzał w Bordeaux długie godziny na nabrzeżu Chartrons, przyglądając się,

jak wpływają i wypływają statki handlowe. Wyobrażał sobie, że jest kapitanem

jednego z tych statków, które prują fale mórz, że stawia czoło sztormom, on —

pierwszy po Bogu, pan i władca. Kiedyś znaleziono go ukrytego w ładowni węglowca

udającego się do Afryki. Nie pomogły ani prośby, ani groźby, za nic nie chciał

powiedzieć, jak dostał się na statek ani dlaczego gotów był tak bez słowa opuścić

matkę, którą uwielbiał. Od tamtej pory już nigdy nie włóczył się po nabrzeżach

zawalonych towarami, pachnących przygodą, smołą i wanilią.

Tak jak ojciec, Pierre Delmas stał się właścicielem winnicy. Być może to jego nie

spełnione umiłowanie morza nakazywało mu kupować rok w rok hektary sosen

smaganych zachodnim wiatrem. W trzydziestym piątym roku życia postanowił się

ożenić. Lecz nie chciał wziąć żony z towarzystwa w Bordeaux, mimo że

przedstawiano mu wyśmienite partie. Isabelle de Montpleynet spotkał w Paryżu u

jednego ze swych przyjaciół, handlarza win.

Gdy tylko ją zobaczył, natychmiast się zakochał. Dziewczyna skończyła właśnie

dziewiętnaście lat, lecz wyglądała poważniej, sprawiał to czarny kok, który swym

ciężarem odchylał jej głowę do tyłu, i piękne, melancholijne, niebieskie oczy. Wobec

Pierre'a była uprzejma i ujmująca, chociaż chwilami zdawała mu się smutna i daleka.

Zapragnął odpędzić ten smutek i był dowcipny, a zarazem delikatny. Kiedy

rozbrzmiewał śmiech Isabelle, czuł się najszczęśliwszym z ludzi. Podobało mu się, że

nie ścięła swoich wspaniałych włosów, jak to uczyniła, ulegając modzie, większość

szacownych mieszkanek Bordeaux.

Isabelle de Montpleynet była jedyną córką bogatego właściciela ziemskiego z

Martyniki. Wychowywana na wyspie do dziesiątego roku życia zachowywała

tamtejszą śpiewną mowę i miękkość ruchów. Owa pozorna nonszalancja kryła

stanowczy i dumny charakter, który upływające lata jeszcze uwydatniły. Po śmierci

matki, zachwycającej Kreolki, załamany ojciec powierzył córkę swoim siostrom,

Albertine i Lisie de Montpleynet, dwom starym pannom, które mieszkały w Paryżu.

W pół roku później umarł pozostawiając córce ogromne plantacje. Szybko, acz bez

większej nadziei, Pierre Delmas wyznaje Isabelle, że ją kocha i że pragnie ją poślubić.

Ku jego zaskoczeniu i radości dziewczyna zgadza się. W miesiąc później bierze ślub

z wielką pompą w kościele Świętego Tomasza z Akwinu. Małżonkowie długo

przebywali na Martynice, a następnie osiedli w Montillac ze starą guwernantką Ruth,

z którą Isabelle nie chciała się rozstać.

Mimo że Isabelle nie pochodziła z tych stron, bardzo szybko została

zaakceptowana przez rodzinę męża i sąsiadów. Otrzymała znaczny posag, który

przeznaczyła na upiększenie swojej nowej siedziby. Pierre, jak to kawaler, zajmował

tylko dwa czy trzy pokoje, a o pozostałe nie dbał. Nim minął rok, wszystko uległo

zmianie i w chwili narodzin Françcoise, ich pierwszej córki, stary dom był nie do

poznania. Dwa lata później urodziła się Léa, a następnie, po upływie trzech lat, Laure.

Pierre Delmas, właściciel majątku Montillac, uchodził za najszczęśliwszego

człowieka w okolicy. Od La Réole po Bazas, od Langon do Cadillac, wielu

zazdrościło mu jego spokojnego szczęścia u boku żony i trzech wspaniałych córek.

Pałac w Montillac otoczony był hektarami żyznej ziemi, lasu, ale przede

wszystkim winnic, które dawały szlachetne białe wino, pokrewne cenionemu

sauternes. Owo białe wino zdobyło kilka złotych medali. Wytwarzano tu również

czerwone, o silnym bukiecie. „Pałac” to za wielkie słowo na określenie tej obszernej

siedziby z początku XIX wieku, okolonej piwnicami i sąsiadującej z farmą wraz z jej

stodołami, stajniami i szopami. Dziadek Pierre'a kazał zastąpić charakterystyczne dla

regionu, ładne okrągłe dachówki, przechodzące od różu do bistru, zimnym łupkiem,

uważanym za bardziej szykowny. Na szczęście piwnice i budynki gospodarcze

zachowały oryginalne pokrycie. Szary dach nadawał domowi szacowny i nieco

smętny wygląd, bardziej zgodny z burżuazyjnym duchem przodka z Bordeaux.

Posiadłość była pięknie położona na wzgórzu wznoszącym się nad Garonną i

Lagonnais, między Verdelais a Saint-Macaire. Wiodła do niej długa, wysadzana

platanami droga, przy której stał staroświecki gołębnik. Dalej szło się obok

zabudowań farmy i za pierwszą stodołą wychodziło na ulicę, tak bowiem od dawien

dawna nazywano przejście między farmą a budynkami dla służby, gdzie znajdowała

się ogromna kuchnia, stanowiąca w rzeczywistości główne wejście do domu. Jedynie

obcy wchodzili przez sień, umeblowaną przypadkowo zebranymi sprzętami o

posadzce z dużych, kwadratowych, czarnych i białych płyt, na które położono dywan

o żywych barwach. Stare talerze, przyjemne akwarele i szczególnie piękne lustro w

stylu dyrektoriatu stanowiły wesoły akcent na białych ścianach. Przez sień

przechodziło się na podwórzec, na którym rosły dwie ogromne lipy. Pod nimi rodzina

przebywała całymi dniami, gdy tylko nastała pogodna pora. Trudno sobie wymarzyć

bardziej uroczy zakątek. Był on po części zasłonięty kępami bzów i szpalerami

ligustru, między dwiema kamiennymi kolumnami zaś przechodził w długi trawnik,

opadający ku tarasowi, który górował nad okolicą. Po prawej stronie znajdował się

zagajnik i ogród pełen kwiatów, dalej — aż do Bellevue — rozpościerała się winnica.

Pierre Delmas nauczył się kochać tę ziemię i uwielbiał ją dzisiaj prawie tak samo,

jak uwielbiał swoje córki. Był to człowiek gwałtowny i wrażliwy. Jego

przedwcześnie zmarły ojciec powierzył mu pieczę nad Montillac, o które jego bracia i

siostry nie dbali, bo leżało za daleko od Bordeaux i przynosiło mizerny dochód.

Osiadając tutaj, postanowił, że mu się powiedzie. Aby wykupić od braci ich część

spadku, zadłużył się u swego przyjaciela Raymonda d'Argilat, bogatego właściciela

ziemskiego spod Saint-Emilion. I w ten oto sposób, skoro już nie został pierwszym po

Bogu na pokładzie handlowca, został jedynym panem na Montillac.

Sierpień dobiegał końca. Léa, druga córka Pierre'a Delmas, która skończyła

niedawno siedemnaście lat, z na wpół przymkniętymi oczami siedziała na ciepłym

jeszcze kamieniu murku okalającego taras w Montillac. Zwrócona ku równinie, znad

której dochodziła niekiedy morska woń sosen, dziewczyna machała opalonymi,

gołymi nogami, obutymi w pasiate płótniaki. Podparta rękami o murek poddawała się

szczęściu istnienia, czując pulsowanie ciała pod cienką sukienką z białego płótna.

Westchnęła z błogością i przeciągnęła się, kołysząc się z wolna, zupełnie jak kotka

Mona, kiedy się budzi w słońcu.

Léa, tak jak jej ojciec, kochała tę posiadłość i znała jej najmniejsze zakamarki.

Jako dziecko chowała się za młodymi pędami winorośli, za rzędami beczek, bawiła

się w berka z kuzynkami i kuzynami, z synami czy też z córkami sąsiadów.

Nieodłącznym towarzyszem jej zabaw był syn zarządcy piwnic, starszy od niej, o trzy

lata Mathias Fayard. Całkowicie jej oddany ulegał urokowi najlżejszego jej uśmiechu.

Léa miała kręcone, wiecznie potargane włosy, potłuczone kolana i ogromne oczy

fiołkowej barwy, ocienione długimi, czarnymi rzęsami. Jej ulubioną zabawą było

wystawianie Mathiasa na próbę. W dniu swoich czternastych urodzin poprosiła go:

— Pokaż mi, jak się kocha.

Oszalały ze szczęścia chwycił ją w ramiona, pokrywając urywanymi pocałunkami

jej piękną twarz zanurzoną w sianie. Półprzymknięte, wielkie, fiołkowe oczy śledziły

uważnie każdy gest chłopca. Kiedy rozpinał guziki jej cienkiej, białej bluzki, uniosła

się, żeby mu pomóc. I zaraz, w przypływie spóźnionej wstydliwości, zakryła małe

piersi. Równocześnie poczuła, jak obezwładnia ją nieznane pragnienie.

Gdzieś daleko, wśród zabudowań gospodarczych usłyszeli głos Pierre'a Delmas.

Mathias przerwał pieszczoty.

— Nie przerywaj — wymamrotała Léa, przyciskając do siebie głowę młodzieńca

o kędzierzawych, kasztanowych włosach.

— Twój ojciec…

— No to co, a może się boisz?

— Nie, ale gdyby zobaczył, wstyd by mi było.

— Wstyd? Dlaczego? Czy robimy coś złego?

— Sama wiesz. Twoi rodzice zawsze byli tacy dobrzy dla mnie i dla mojej

rodziny.

— Ale przecież ty mnie kochasz.

Ogarnął ją spojrzeniem. Jakaż była teraz piękna: te jej złociste włosy,

poprzetykane suchymi kwiatkami i źdźbłami trawy, lśniące oczy, rozchylone wargi,

ukazujące białe, drapieżne zęby, jej młode piersi o sterczących sutkach.

Mathias wyciągnął rękę i zaraz ją cofnął. Powiedział, jak gdyby do siebie:

— Nie, to by było źle. Nie w ten sposób… — A potem dodał głosem bardziej

stanowczym: — Tak, kocham cię i właśnie dlatego, że ciebie kocham, nie chcę ci…

Jesteś panienką z pałacu, a ja…

Odsunął się i zszedł na dół po drabinie.

— Mathias…

Nie odpowiedział i Léa usłyszała, jak zamykają się za nim wierzeje stodoły.

— Co za głupiec z niego…

Pozapinała guziki bluzki i zasnęła. Spała aż do wieczora, kiedy to zbudziło ją

drugie uderzenie gongu na kolację.

Gdzieś w oddali, na wieży kościoła w Langon albo też w Saint-Macaire, wybiła

piąta. Sułtan, pies podwórzowy, zaszczekał radośnie goniąc dwóch młodych ludzi,

którzy ze śmiechem zbiegali w dół po murawie. Raoul Lefèvre przed bratem dopadł

muru, na którym siedziała Léa. Zdyszani oparli się o mur z obu stron dziewczyny, a ta

popatrzyła na nich z dąsem.

— Co tak wcześnie? Myślałam już, że wolicie tę głupią Noëlle Villeneuve, która

sama już nie wie, jak wam się przypodobać.

— Ona wcale nie jest głupia! — wykrzyknął Raoul.

Brat kopnął go w kostkę.

— Zatrzymał nas jej ojciec. Villeneuve uważa, że wojny tylko patrzeć.

— Wojna, wojna, o niczym innym nie mówią. Mam tego dosyć. Nie obchodzi

mnie to — powiedziała Léa opryskliwie, przekładając nogi na drugą stronę murka.

Obaj takim samym teatralnym gestem rzucili się śpiesznie do jej stóp.

— Wybacz nam, królowo naszych nocy, słońce naszych dni. Precz z wojną, co

wzburza dziewczęta, a chłopców zabija! Twoja fatalna uroda jest ponad te nędzne

drobiazgi. Kochamy cię miłością, której nic nie dorówna. Którego z nas wolisz, o

królowo? Wybieraj. Jeana? Szczęśliwiec z niego, umieram z rozpaczy — deklamował

Raoul, padając na ziemię z rozrzuconymi ramionami.

Ze złośliwością w oczach Léa obeszła dokoła leżącego, z pogardliwą miną

przestąpiła przez niego, a następnie, zatrzymawszy się, trąciła go nogą i powiedziała

tym samym melodramatycznym tonem:

— Martwy jest jeszcze większy niż żywy.

Ujęła pod rękę Jeana, który ze wszystkich sił starał się zachować powagę, i

odeszła z nim.

— Zostaw tutaj to śmierdzące ścierwo.

— Chodź, mój przyjacielu, i zalecaj się do mnie.

Młodzi ludzie odeszli na oczach udającego rozpacz Raoula.

Raoul i Jean Lefèvre odznaczali się niepospolitą siłą. Starszy miał dwadzieścia

jeden lat, młodszy dwadzieścia. Byli niezwykle do siebie przywiązani, prawie jak

bliźniacy. Jeśli Raoul coś przeskrobał, Jean gotów był natychmiast wziąć winę na

siebie; jeśli Jean otrzymał prezent, niezwłocznie darował go swojemu bratu. Chodzili

do jednego z colLége'ów w Bordeaux i swoją obojętnością wobec wszelkiej wiedzy

doprowadzali profesorów do rozpaczy. Wlekli się na szarym końcu, lecz udało im się

uzyskać świadectwo maturalne. I to tylko dlatego, aby, jak zapewniali, zrobić

przyjemność swojej matce, Amélie. Przede wszystkim zaś, jak powiadali niektórzy,

żeby uniknąć razów szpicrutą, gdyż porywcza kobieta nie wahała się przed ich

rozdzielaniem pomiędzy swoje liczne i niesforne potomstwo. Owdowiała młodo,

pozostając z sześciorgiem dzieci, z których najmłodsze miało dopiero dwa lata,

przejęła wówczas w sposób zdecydowany zarządzanie odziedziczoną po mężu

winnicą La Verdelais.

Niezbyt lubiła Léę, uważała, że jest nieznośna i źle wychowana. Dla nikogo nie

było tajemnicą, że Raoul i Jean Lefèvre kochają się w dziewczynie, było to nawet

tematem kpin innych chłopców i powodem irytacji dziewcząt.

— Nie można jej się oprzeć — mówili. — Kiedy spogląda na nas tymi swoimi na

wpół przymkniętymi oczami, umieramy z pragnienia, żeby ją wziąć w ramiona.

— To kokietka — odpowiadały dziewczęta. — Gdy tylko zobaczy, że jakiś

mężczyzna interesuje się inną, zaraz robi do niego słodkie oczy.

— Być może, ale z Léą można pogadać o wszystkim: o koniach, sosnach,

winnicach i wielu innych rzeczach.

— To dobre dla wieśniaka, zachowuje się jak chłopczyca, a nie jak światowa

dama. Czy to przystoi samej albo w towarzystwie mężczyzn lub służących patrzeć,

jak cielą się krowy, parzą konie, czy przystoi wstawać w nocy, żeby razem z psem

Sułtanem podziwiać światło księżyca? Jej matka jest zrozpaczona. Za

nieposłuszeństwo wyrzucili Léę z pensji. Powinna brać przykład ze swojej siostry

Françcoise. To dopiero dobrze ułożona panna.

— Ale jaka nudna, w głowie jej tylko muzyka i stroje…

Istotnie, Léa działała na mężczyzn niesamowicie. Żaden by się jej nie oparł.

Młody czy stary, dzierżawca czy właściciel ziemski — dziewczyna

podporządkowywała sobie wszystkich. Dla samego jej uśmiechu niejeden gotów by

zrobić głupstwo. A jej ojciec pierwszy.

Kiedy coś przeskrobała, szła do jego gabinetu, siadała mu na kolanach i

przytulała się do niego. Wówczas Pierre'a Delmas ogarniało tak wielkie szczęście, że

zamykał oczy, aby je pełniej móc przeżyć.

Deforges Regine - Niebieski rower 01- Niebieski rower.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: