Dick_Philip_K_-_Czlowiek_o_jednakowych_zebach.pdf

PHILIP K. DICK

CZŁOWIEK O

JEDNAKOWYCH

ZĘBACH

(Przełożył Tomasz Hornowski)

SCAN-dal

Dla Vincenta R Evansa

Człowieka o jednakowych zębach Philip K. Dick napisał zimą i wiosną 1960

roku w Point Reyes Station na zamówienie wydawnictwa Harcourt, Brace and

Company w Nowym Jorku. Podobnie jednak jak dziesięć innych należących do

głównego nurtu (nie fantastyczno-naukowych) powieści Dicka z lat pięćdziesiątych, i

ta nie doczekała się wydania bezpośrednio po ukończeniu.

W chronologii twórczości Dicka Człowiek o jednakowych zębach zajmuje

miejsce między Wyznaniami łga-rza a Człowiekiem z Wysokiego Zamku - powieścią

uhonorowaną nagrodą Hugo, która rozpoczęła nowy etap w karierze pisarza.

Paul Williams wykonawca testamentu literackiego Philipa K. Dicka

Rozdział pierwszy

Technik z West Marin Water Company rozrzucił nogą kamienie i liście,

odsłaniając pękniętą rurę, która załamała się pod ciężarem należącej do hrabstwa

furgonetki, gdy ta najechała na nią podczas cofania. Samochód przywiózł ekipę

robotników komunalnych, którzy mieli przyciąć drzewa rosnące przy drodze; od

tygodnia wspinali się na cyprysy i piłowali gałęzie. To właśnie ci robotnicy

zatelefonowali z pobliskiej pożarniczej wieży obserwacyjnej do Carquinez, gdzie

mieściło się przedsiębiorstwo wodociągowe.

Technik nie miał pretensji do kierowcy furgonetki, choć z powodu awarii

musiał przejechać dwadzieścia mil. Rury były stare i kruche. Co najmniej raz w

tygodniu któraś z nich pękała - czasem nastąpiła na nią krowa, innym razem kruszyła

się pod naporem korzeni drzew.

Technik wielokrotnie powtarzał klientom firmy, że rury należy wymienić. Nie

robił z tego tajemnicy. Mówił też, że latem, kiedy ciśnienie wody spada, właściciel

przedsiębiorstwa wodociągowego powinien uruchamiać pompę wspomagającą.

Mówił o tym także właścicielowi. Ponieważ jednak firma nie przynosiła żadnego

zysku i każdego roku trzeba było do niej dopłacać, właściciel postanowił ją sprzedać i

do minimum ograniczał koszty eksploatacyjne.

Technik wspiął się na wzgórze i znalazł pęknięcie:

między dwoma cyprysami widać było ciemną plamę wody. Nie miał jednak

zamiaru się spieszyć.

Spomiędzy drzew dobiegły go dziecięce głosy i zobaczył idącego na czele

grupki młodzieży mężczyznę, który mówił do swych podopiecznych i pokazywał na

coś palcem. Technik rozpoznał w nim nauczyciela czwartej klasy, pana Whartona,

który wybrał się z uczniami na szkolną wycieczkę. Na poboczu, nieopodal furgonetki

przedsiębiorstwa wodociągowego, stał zaparkowany samochód kombi. Pan Wharton i

jego gromadka przyszli tą samą ścieżką co technik i obaj mężczyźni stanęli twarzą w

twarz.

- Znowu pękła rura - odezwał się technik.

- Wcale mnie to nie dziwi - powiedział pan Wharton.

- Idzie pan do kamieniołomów? - Wapienne kamieniołomy znajdowały się

kilometr od drogi, przy ścieżce. Technik wiedział, że co roku pan Wharton pokazuje

je uczniom.

- Tak, znowu- odparł z uśmiechem pan Wharton. Twarz miał zaczerwienioną

od marszu, a czoło zroszone potem.

- Niech pan nie pozwala dzieciakom łazić po rurze -zażartował mechanik.

Obaj roześmieli się na myśl, że stara, skorodowana rura mogłaby pęknąć pod

ciężarem dzieci. Nie było to jednak nazbyt śmieszne i obaj spoważnieli. Dzieci rzu-

cały w siebie sosnowymi szyszkami, krzyczały i paplały.

- Myśli pan, że Bob Morse ma rację, mówiąc o zanieczyszczeniu wody? -

zapytał pan Wharton.

- Tak - odparł technik. - Bez wątpienia.

Widząc, że nie rozzłościł go swoim pytaniem, Wharton dodał:

- Czasami jest tak mętna, że nie widać dna miski. I zostawia plamy na ustępie.

- To przez rdzę z rur - poinformował go technik. -Nie ma powodu do

niepokoju. - Stopą rozgarnął ziemię i obaj mężczyźni spojrzeli w dół. - Bardziej

martwią mnie

ścieki z szamb, która przesączają się do rur. W okolicy nie ma ani jednej

studni, w której byłaby czysta woda. I niech pan nie wierzy, gdy ktoś twierdzi, że jest

inaczej. Pan Wharton skinął głową.

- W tym rejonie w ogóle nie powinno się korzystać ze studni - ciągnął technik.

- Wielu ludzi, którym nie podobała się nasza mulista woda, wykopało sobie studnie,

w których mieli ładną, na pozór czystą wodę. Ale ta ich woda jest dziesięć razy

bardziej zanieczyszczona niż dostarczana przez naszą firmę. Jedyne szkodliwe

substancje, jakie mogą się dostać do naszej wody... Nie mówię o tym, jak wygląda,

liczy się nie to, co widać... Krótko mówiąc, chodzi o zanieczyszczenia przesączające

się do rur. A do tego potrzeba wiele czasu, nawet w wypadku tak starych i

skorodowanych rur jak te. - Wyraźnie się rozkręcił i zaczął mówić podniesionym

głosem.

- Rozumiem- rzekł Wharton.

Szli jakiś czas obok siebie; dzieci podążały za nimi.

- Ładny dzień, w ogóle nie ma wiatru - zauważył pan Wharton.

- Tutaj, bliżej oceanu, jest chłodniej. Ja pochodzę z San Rafael. Tam są

naprawdę piekielne upały.

- Uff, nie znoszę tej spiekoty w dolinie.

Obaj mężczyźni toczyli podobne rozmowy z niemal każdą napotkaną osobą.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: