11. Lovelace Merline - Hrabina i traper.pdf - Harlequin 2 - Bardot

MERLINE LOVELACE

HRABINA I TRAPER

PROLOG

Północny Pacyfik, grudzień 1839

- Hrabino! Do kajuty, na miłość boską!

Tatiana Grigoriewna Karanowa spojrzała na kapitana statku z rozpaczą w oczach. Wył

wicher, ryczało morze, zmieszany z deszczem grad siekł żagle, wanty i pokład. Nie mogła, a

nawet nie wolno jej było posłuchać rozkazu. Musiała najpierw upewnić się, że powierzony jej

pieczy cenny ładunek jest odpowiednio zabezpieczony.

Zdrętwiałe dłonie Tatiany ślizgały się po oblodzonych linach ratunkowych, które

przewidująca załoga rozciągnęła tuż przed rozpętaniem się sztormu. Serce waliło jej ze

strachu. Stawiała ostrożnie nogi po zdradzieckim, przechylającym się pokładzie. Napierające

na burty fale spryskiwały jej twarz wodną kurzawą. Nagle z ciemności wyłoniła się fala

sięgająca połowy masztu. Szkuner jęknął niczym żywa istota i położył się na prawej burcie.

Tatiana krzyknęła z przerażenia, jej stopy straciły oparcie i tylko lina, której chwyciła się w

ostatniej chwili, uratowała ją przed niechybną śmiercią w morskich odmętach.

Statek jakimś cudem zdołał się dźwignąć. Maszty wróciły do pionu. Tatiana wykrztusiła z

siebie słoną wodę, która przy krzyku wdarła się jej do ust, i podjęła swoją wędrówkę ku rufie.

Przemoczone halki i suknia pętały jej nogi. Futro z soboli gniotło ramiona i było sztywne jak

pancerz.

Nie słyszała już krzyków marynarzy. Nie wiedziała nawet, ilu ich przeżyło i walczy ze

sztormem. Wicher niósł śmiech tysiąca szatanów. Lina parzyła dłonie swym lodowatym

chłodem. Szkuner to leciał w przepaść, to wspinał się ku niewidocznemu niebu.

Najdziwniejsze było to, że jeszcze nie rozpadł się na kawałki.

Nareszcie Tatiana dotarła do dużej drewnianej skrzyni i uchwyciła się lin,

przytwierdzających ją do pokładu. W tym samym momencie zwaliła się na statek kolejna

wodna góra, jeszcze straszliwsza od poprzedniej. Liny puściły, skrzynia zaczęła zsuwać się po

oblodzonym, coraz to bardziej pochylonym pokładzie. W skrzyni znajdował się niezwykle

cenny ładunek. Tatiana zsuwała się w otchłań razem z tym, czego miała strzec jak źrenicy

oka.

I był to wyrok jak najbardziej sprawiedliwy. Jeśli utracisz ładunek, powiedział bowiem car

Mikołaj, zapłacisz za to życiem.

Anieli niebiescy!

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dolina Indian Hupa, luty 1840

Chogam, wódz Zielonych Węży, jednego ze szczepów plemienia Hupa, skrzyżował ramiona

na szerokiej, muskularnej piersi. Ruch ten był tak gwałtowny, że zagrzechotały muszle jego

potrójnego naszyjnika.

- Dwa miesiące temu zjawiła się w naszej wiosce pewna kobieta - oświadczył białemu

przybyszowi siedzącemu po drugiej stronie ogniska. - Dam ci ją za żonę.

Wśród zgromadzonych mężczyzn rozległ się szmer. Obecni na naradzie wojownicy

cmokaniem i kiwaniem głowami wyrażali swoje zadowolenie. Tylko jeden z młodszych

zaczął wykrzykiwać coś buntowniczo. Chogam uciszył go groźnym zmarszczeniem brwi.

Josiah Jones skrzywił się. Na szczęście nikt nie zauważył grymasu niechęci pod bujną

brodą. Broda ta chroniła jego twarz przed mrozem podczas długiej podróży do tej doliny,

leżącej na pograniczu Sierra Nevada i Gór Kaskadowych. Josiah dobrze wiedział, że każdy

prezent od tego skąpca Chogama będzie go sporo kosztował.

Ostatni raz był w tych stronach trzy lata temu. Płacił za gościnę, polując na łosie i jelenie,

których mięsem wzbogacał ubogą dietę Zielonych Węży, składającą się głównie z wędzonego

łososia. Wtedy Chogam też chciał mu sprzedać żonę. Teraz próbował znowu.

- Dziękuję, wodzu - rzekł Josiah, naśladując uroczysty sposób mówienia gospodarza, co nie

było trudne, zważywszy, że świetnie znał język Indian Hupa - ale cóż po kobiecie traperowi,

który przenosi się z miejsca na miejsce? Byłaby ciężarem, który spowolniłby moją wędrówkę.

- Mówisz o szybkiej jeździe, a twój koń okulał i nadaje się tylko na mięso. - Chogam lubił

trzymać się faktów, a fakty były właśnie takie. - Sprzedam ci konia, ale pod warunkiem, że

wyjedziesz od nas z żoną.

Nie przebrzmiały jeszcze te słowa, gdy ów młody wojownik, który jako jedyny nie chciał

obarczać przybysza kobietą, poderwał się na równe nogi i uderzył pięścią w pierś.

- Biały człowiek nie chce tej, która została wystawiona na sprzedaż! - wykrzyknął, z trudem

hamując gniew. - Zatem kupię ją, płacąc wszystkim, co mam.

- Twoje wszystko pokryje wartość jej głowy, a co z resztą ciała? - rzekł ze spokojem Chogam. -

Biały człowiek jest bogatszy od ciebie.

Młodzieniec rzucił na przybysza nienawistne spojrzenie, odwrócił się i wybiegł z

wigwamu.

Josh westchnął i sięgnął do torby po skórzany kapciuch, w którym trzymał bezcenny tytoń

z Wirginii, a właściwie jego resztki. Zapas miał starczyć na całą podróż do Fortu Vancouver,

ale Chogam okazał się zdumiewająco oporny i przymusowa bezczynność przedłużała się.

Przede wszystkim odmówił sprzedania mu kuca, który miał zastąpić okulawionego konia

jucznego. A teraz od nowa zaczai te swoje przeklęte targi. Z pewnością liczył na dobry

zarobek i chciwość czyniła go nieugiętym.

Chcąc ułagodzić wodza, jak również innych członków starszyzny, Josh wpadł na pomysł

wspólnego wypalenia fajki. Miał kościaną, z wygiętym cybuchem i rzeźbioną główką. Nabił

ją przednim tytoniem i zapalił od wyjętego z ognia patyczka. Pyknąwszy kilkakrotnie, podał

fajkę Chogamowi. Wódz włożył cybuch do ust i pociągnął. Na jego twarzy odmalowało się

dziecinne wręcz zadowolenie. Wypuszczony dym, o aromacie nie dającym się z niczym

porównać, mieszał się z dymem płonącej sośniny. Wzdychając z lubością, Chogam przekazał

fajkę sąsiadowi.

Josh wiedział, że należy być cierpliwym. Toteż siedział spokojnie, patrząc, jak fajka

przechodzi z rąk do rąk. Był to jak najbardziej stosowny wstęp do poważnej rozmowy.

Rozpoczął ją Chogam, wymieniając cenę.

- Za konia przyjmę cztery sznury muszelek. Za kobietę nie mniej niż sześć skalpów z głów

dzięciołów.

Josh szyderczym fuknięciem skwitował te wołające o pomstę do nieba warunki. Cztery

sznury rzadkich muszelek za górskiego kuca!

- Mówmy o koniu, nie żonie, której nie potrzebuję. Nie przywiozłem muszelek.

Mam tylko paciorki ze wschodniego wybrzeża i płytki obsydianu z równin. Dam za

dzielnego kuca trzy sznury paciorków i dwie płytki obsydianu wielkości dłoni.

Oblicze Chogama zastygło w skupieniu. Oznaczało to, że rozważa przedłożoną mu ofertę.

Indianie używali obsydianu z równin i muszelek z wybrzeża jako środków płatniczych. Co się

zaś tyczy czubów dzięciołów, to ozdabiali nimi swe wymyślne nakrycia głowy. Jak większość

północno-zachodnich plemion, z którymi Josh zetknął się w ostatnich łatach, Hupa

utożsamiali swój status społeczny z osobistym bogactwem. Im większy majątek ktoś

zgromadził, im większymi skarbami mógł się pochwalić, tym wyższy szczebel drabiny

społecznej zajmował. Dochody czerpali głównie z wymiany handlowej oraz, o czym Josh

już po raz drugi miał okazję się przekonać, ze sprzedaży sióstr i córek, na które zawsze

znajdowali się chętni.

Czekając cierpliwie na odpowiedź gospodarza, który ważył w tej chwili wszystkie za i

przeciw, Josh zawiesił wzrok na grupie siedzących w najdalszym kącie kobiet. Ich pełne

szacunku i uległości zachowanie nie przeszkadzało im wysyłać od czasu do czasu w stronę

mężczyzn śmiejących się i zaciekawionych spojrzeń. Zagniatały teraz ciasto z mąki uzyskanej

z ziemnych żołędzi oraz formowały je w płaskie bochenki, które następnie wkładały do

niskiego kamiennego pieca. Mając za sobą prawie dwumiesięczną wędrówkę górskimi

szlakami, Josh aż przełknął ślinę na myśl, że niebawem skosztuje takiego rarytasu jak ciepły,

pachnący chleb.

Następną jego myślą było, że jeżeli on, Josh, nie wykaże się dostatecznym uporem i

chytrością w rozmowie z Chogamem, jedna z tych kobiet zostanie niebawem jego żoną. Nie

miałby nic przeciwko temu, żeby lec z którąś z nich na niedźwiedziej skórze i zażyć rozkoszy.

Dziewczęta Hupa słynęły z urody i miłosnych talentów. Kiedy był tu po raz ostatni, miał pod

swoim kocem kilka z nich i na żadną nie mógł narzekać. Odwdzięczył się towarami z juków,

uśmiechem i miłym słowem.

Stanowczo jednak, czym innym był ożenek z jedną z tych czarnookich piękności. Tym

bardziej, że on, Josh, musiał dotrzeć na północ w jak najkrótszym czasie. Poza tym żadna

kobieta, nieważne, Indianka czy biała, nie mogłaby usunąć z jego serca Catherine, największej

miłości.

Chogam dotknął naszyjnika, jakby to muszle miały mu podyktować odpowiedź. Ku

zaskoczeniu Josha, w słowach wodza nie było ani śladu wahania.

- Weźmiesz tę kobietę, którą ci daję, i opuścisz naszą wioskę - rzekł stanowczo. - Jest

wielkiej urody i ma żelazną wolę. Dotrzyma ci kroku w wędrówce poprzez śniegi i lody.

Josh, z natury mało podejrzliwy, nagle się zaniepokoił. Wiedział wszak bardzo dobrze, że

Chogam nie przepuścił jeszcze żadnej zgrabnej ślicznotce o zalotnym uśmiechu, która z tych

czy innych względów mogła do niego należeć. Jego bogata kolekcja żon stanowiła tyleż

fundament jego panowania, co przedmiot zazdrości pozostałych współplemieńców. Nie

uszczuplałby swego stadła, gdyby nie zmuszały go do tego jakieś nadzwyczajne okoliczności.

- Jeśli jest taka piękna, jak twierdzisz, to dlaczego chcesz się jej pozbyć, wodzu? - spytał

Josh bez ogródek.

W odpowiedzi wyręczył wodza jeden z członków starszyzny:

- Przybyła do nas zza gór. Nie zna zwyczajów Hupa ani naszego języka. Nie chce się też

go nauczyć.

11. Lovelace Merline - Hrabina i traper.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: