Rygiel Katarzyna - Pod powiekami.pdf - e-books - różni autorzy - danamat1

Katarzyna Rygiel:

Pod powiekami:

Wysiadł w miejscowości, której nazwa wydała mu

się znajoma. Zupełnie pusty przystanek o zmierzchu

sprawiał wraŜenie bardziej przytulnego, niŜ był

w istocie. Na tablicy brakowało rozkładu jazdy. Ro-

zejrzał się po niewielkim rynku. Mrok rozjaśniały

nieliczne latarnie i okna domów o spadzistych, przy-

krytych śniegiem dachach. Rynku strzegli słup ogło-

szeniowy i jakiś święty na niskim cokole. Przy figurze

zbiegały się i krzyŜowały dwie alejki skweru. W miej-

scu, gdzie się przecinały, stała samotna, zdewasto-

wana ławka.

Zrobił kilka kroków w stronę oświetlonej witry-

ny sklepu, który wyglądał na otwarty. Po drodze

minął przylepiony do drzewa plakat. Mechanicznie

przeczytał wypisane czarnym flamastrem godziny

trzech seansów przewidzianych w kinie na ten ty-

dzień. Widział ten film jakieś pół roku temu.

Uśmiechnął się do siebie w ciemności. Miasto,

w którym czas płynął znacznie wolniej, a miesz-

kańcy nie wychodzili z domów po zmroku, budzi-

ło w nim nieokreślone nadzieje. Od niedawna dni

i noce naleŜały wyłącznie do niego. Mógł przenosić

się z miejsca na miejsce zgodnie z własnymi upodo-

baniami. Jego wyborów nikt nie krytykował. JuŜ

nie.

Wybierał się zupełnie gdzie indziej, ale spóźnił się

na autobus. Nic go nie trzymało tam, skąd przyje-

chał, więc zaczął studiować rozkład jazdy, zadziera-

jąc głowę, by odczytać nazwy zaczynające się od

pierwszych liter alfabetu. Stał tak z małym bagaŜem

w ręce i torbą fotograficzną przewieszoną przez ra-

mię, kiedy lekko znudzony kobiecy głos zapowie-

dział odjazd autobusu ze stanowiska piątego. W na-

zwie miasta był urok, którego nie umiał zdefiniować

ani uchwycić. ZdąŜył na autobus w ostatniej chwili.

A teraz szedł nieodśnieŜoną ulicą w kierunku świa-

tła, tam, gdzie spodziewał się spotkać ludzi i gdzie

mógł poczuć ciepło ich spojrzeń na twarzy. To było

dobre miejsce dla kogoś, kto jak on chciał zebrać

myśli.

W sklepie za ladą siedziała młoda dziewczyna

i czytała ksiąŜkę. Na dźwięk otwieranych drzwi pod-

niosła głowę i spojrzała na gościa. Wyraz nieza-

dowolenia na jej twarzy powoli ustępował miejsca

zainteresowaniu. Przybysz był przystojny. Nie widy-

wała męŜczyzn jemu podobnych, a ci ze szklanego

ekranu nie byli przecieŜ realni i nie mogła brać ich

powaŜnie pod uwagę.

Co podać? - zapytała, porzucając lekturę.

Zerknął do otwartej ksiąŜki i z trudem odczytał

kilka słów tekstu, leŜącego przed nim do góry noga-

mi. „W końcu nieobecność takŜe jest śmiercią, a je-

dyna powaŜna róŜnica wiąŜe się z nadzieją". Zdzi-

wiony popatrzył na zagapioną na niego dziewczynę,

bo znał i słowa, i ich autora, i nigdy nie przypusz-

czał, Ŝe wrócą do niego w pustym sklepie, w zagu-

bionej na mapie mieścinie. Nie doceniam ludzi

i miejsc, pomyślał. Nieobecność czy śmierć - kiedyś

widziałem róŜnicę. Teraz juŜ nie. Teraz dostrzegam

tylko wynikanie.

- Czym mogę słuŜyć? - powtórzyła dziewczyna,

chowając ksiąŜkę pod ladę.

- Proszę nie chować. To piękna rzecz.

- Mało klientów - odpowiedziała, chcąc się

usprawiedliwić. - Po zmierzchu prawie nikt nie przy-

chodzi.

- Niech się pani nie tłumaczy. Nie ma powodu.

Ja to dobrze rozumiem. Nic nie widziałem.

Uśmiechnął się, by ją uspokoić. - Niestety, nie zro-

bi pani na mnie majątku. Szukam pokoju. Pomyśla-

łem, Ŝe tu się czegoś dowiem. Chyba nie ma zbyt

wielu turystów?

- Nie. Do ferii zimowych jeszcze całe trzy tygo-

dnie. Dopiero wtedy zrobi się tłoczno. Dzisiaj nie

będzie pan miał kłopotów z noclegiem. Po drugiej

stronie rynku, na tyłach kina, jest stary pensjonat. To

duŜy dwupiętrowy dom, częściowo drewniany, z ogro-

dem. Pozna pan po chochołach. Stoją wzdłuŜ ogro-

dzenia. Właścicielka ma piękne gatunki róŜ. Jest pan

fotografem? - spytała, wskazując torbę, którą miał na

ramieniu. - Na długo pan przyjechał?

Zobaczył w jej oczach dziewczęcy nieśmiały za-

chwyt.

- Jestem fotografem - odpowiedział na pierwsze

pytanie. Drugie pominął milczeniem. Nie znał swo-

ich planów. A gdyby nawet znał - była to wyłącznie

jego sprawa. Dziewczyna powinna o tym wiedzieć.

Na pewno wielu przed nim pytała o to samo. Jeszcze

raz popatrzył na nią uwaŜnie. Zarumieniła się i spu-

ściła głowę. Po co dawać innym nadzieję, zadał sobie

pytanie, skoro bez niej nieobecność jest łatwiejsza

do zniesienia?

Pensjonat rozpoznał bez trudu. Otaczały go drze-

wa, których białe od szronu gałęzie wyglądały jak

koronkowe arcydzieło. Chochoły tuŜ za siatką stały

gęsto i równo, jak na apelu. W mroku jaśniały tylko

ich śnieŜne czapy. Okna od frontu były ciemne

i męŜczyzna przestraszył się, Ŝe nikogo nie ma. Po-

dobał mu się ten dom z ogrodem i nie chciał szukać

innego. Spokój panujący wokół sprawił, Ŝe zapra-

gnął znaleźć się w środku. W pokoju, który przez ja-

kiś czas będzie nazywał swoim, wśród ludzi, którzy

nie będą się wtrącać w jego Ŝycie i pozwolą mu po

prostu być obok siebie. Westchnął i pchnął furtkę.

Nie była zamknięta, co mogło oznaczać, Ŝe gospo-

darze są jednak w domu. Do drzwi wiodła wydepta-

na ścieŜka. Szedł niepewnie, bo ogarnęło go nagle

dziwne onieśmielenie. Starał się nie zakłócać ciszy,

ale zdradziło go skrzypienie śniegu pod stopami.

Gdzieś blisko zaszczekał pies. Odpowiedziały mu in-

ne, z sąsiednich posesji i ulic.

Na ganku zapaliło się światło i czar prysnął.

Ogród nie był juŜ tak tajemniczy i niezwykły jak na

początku. Na schodach stanęła korpulentna, niewy-

soka kobieta. Lampa oświetliła jej ładną twarz i do-

łeczki, które pojawiły się przy uśmiechu.

- Szuka pan noclegu? - zapytała, a gdy skinął

głową, usunęła się od drzwi. - NiechŜe pan szybko

wchodzi, mróz na polu. Zaraz zrobię panu herbaty,

to mi pan wszystko powie.

Wszedł posłusznie, a ona zamknęła za nim drzwi

i poprowadziła długim korytarzem do jasnej kuchni.

Usiadł na wskazanym miejscu za sosnowym stołem

i nieoczekiwanie poczuł się jak u siebie. Kobieta po-

dała mu kubek i patrzyła na niego z sympatią, gdy

pił gorący napój, próbując się nie poparzyć.

- Długo pan u nas zostanie? Mogłabym oddać

panu poddasze. Ale za kilka dni przyjeŜdŜa moja

córka z męŜem. Jeśli planuje pan zostać do tego cza-

su, lepiej będzie zamieszkać niŜej. Nie będzie się pan

musiał przenosić. Nie ma gości, więc będzie pan

miał zupełną swobodę.

- MoŜe być niŜej - zgodził się, oszołomiony jej

troskliwością. - Nie wiem jeszcze, kiedy wyjadę.

Przyjechałem odpocząć, a u państwa tak spokojnie.

Dobrze trafiłem. - Odstawił kubek i rozejrzał się

wokół. - MoŜna się tutaj czuć jak w domu.

- To chodźmy. Zaprowadzę pana do pokoju.

- Mam na imię Michał. Proszę mi mówić po

imieniu, jakbym był prawdziwym domownikiem

poprosił.

Kobieta idąca przed nim po schodach zatrzyma-

ła się i odwróciła. Czuł się tak, jakby patrząc na nie-

go, poznawała go od środka, jakby wiedziała, dla-

czego przyjechał, mimo Ŝe nawet on sam nie znał

odpowiedzi na to pytanie. Wytrzymał jej spojrzenie,

które stawało się coraz łagodniejsze. Uśmiechnęła

się i skinęła głową.

Gdy weszli na pierwsze piętro, otworzyła drzwi

pokoju, w którym miał zamieszkać. Rozejrzał się po

miłym wnętrzu. Oliwkowe ściany w świetle lampy

przypominały barwy z obrazów holenderskich mi-

strzów. Sosnowe meble były ciemniejsze niŜ te, któ-

re widział w kuchni. Są starsze, pomyślał Michał. Ile

osób musiało spać na tym łóŜku, zastanowił się, pa-

trząc na szeroki materac nakryty ciemną narzutą.

- Podoba ci się? Jeśli nie, mogę ci pokazać inne.

- Nie ma potrzeby. Ten mi odpowiada - odpo-

wiedział. - Czy łazienka jest blisko?

- Po drugiej stronie korytarza. MoŜesz zwiedzić

cały dom, Ŝeby poznać wszystkie pomieszczenia

i ich rozkład. Pokoje są otwarte, gdy nikt w nich

nie mieszka. Zostawiam ci klucze do drzwi, ten

większy do wejściowych, ten mały do twojego poko-

ju. Na wszelki wypadek zamykaj drzwi na klucz,

gdy będziesz wychodził. Choćby ze względu na

sprzęt - wskazała torbę fotograficzną, którą miał ze

sobą.

- PrzewaŜnie zabieram ją ze sobą. Ale postaram

się o tym pamiętać.

- Zostawiam cię samego, rozgość się. Śniadanie

jest o dziewiątej, obiad o czternastej, kolacja o dzie-

więtnastej, czyli za pół godziny. Pewnie jesteś głod-

ny. Jeśli nie ma wielu gości, jemy w kuchni. Gdybyś

czegoś potrzebował, znajdziesz mnie na dole. - Od-

wróciła się i ruszyła w kierunku schodów. Miała

młode, pełne gracji ruchy, miękkie, lecz spręŜyste,

i Michał pomyślał, Ŝe była kiedyś piękną kobietą.

Właściwie, gdyby nie figura i siwe włosy, byłaby nią

nadal.

Wszedł do pokoju i cicho zamknął za sobą drzwi.

PołoŜył na łóŜku bagaŜ i torbę z aparatem. Zapalił

lampkę nocną przy łóŜku. Rozjaśniła pokój ciepłym

światłem, przenikającym przez wiklinowy abaŜur.

Rozejrzał się. Ściany były puste, bez Ŝadnych zdjęć

czy reprodukcji. Otworzył torbę podróŜną i wyjął

z niej małą, fotografię w drewnianej ramce, przed-

stawiającą kilkunastoletnią dziewczynkę o ciem-

nych, powaŜnych oczach. Postawił zdjęcie na szafce

obok lampki i dotknął z czułością policzka dziew-

czynki. Dlaczego mnie zostawiłaś, pomyślał z Ŝa-

lem, nie mając odwagi wypowiedzieć tego na głos.

Spał długo, a gdy się obudził, nie pamiętał, co

mu się śniło. Zegarek wskazywał dziesiątą. Śniada-

nie mam z głowy, mruknął pod nosem. Czuł się sil-

ny i wypoczęty. Przeciągnął się kilka razy, odrzucił

kołdrę i wstał. Okno wabiło go blaskiem, sączącym

się przez zasłony. Rozsunął je i stanął przed ciągną-

cą się po horyzont białą płaszczyzną sadu. Tajemni-

czy ogród zimą. Światło zamknięte wśród drzew,

a mimo to wolne i wszechobecne, przelewało się

przed jego oczami radosną, nieposkromioną falą.

Poczuł się tak, jakby ktoś w czasie snu przeniósł go

do krainy z baśni, po raz pierwszy, odkąd przestał

być dzieckiem.

Z trudem oderwał się od tego widoku i zaczął się

pośpiesznie ubierać, bojąc się, Ŝe obraz zniknie,

jeśli on nie uwięzi go spojrzeniem. Ciało miał twar-

de, muskularne, a mimo to smukłe. Lata ćwiczeń

fizycznych zabezpieczyły je przed upływem czasu.

Zapiął guziki koszuli, złapał kurtkę i aparat foto-

graficzny i wyszedł, zapominając przekręcić klucz

w zamku.

Nie wiedział, ile czasu spędził wśród drzew. Oszo-

łomiły go swym majestatem. Słońce było jego sprzy-

mierzeńcem, świeciło mu w twarz, ogrzewało plecy

i ramiona, toteŜ nie czuł mrozu. Było coraz wyŜej

i w końcu zorientował się, Ŝe minęło południe. Za-

wrócił w kierunku domu, myśląc, Ŝe przed obiadem

zdąŜy go jeszcze zwiedzić - na wszelki wypadek, Ŝe-

by się w nim nie gubić. W drzwiach poczuł, jak bar-

dzo przemarzł. Nie chciało mu się zdejmować kurt-

ki, ale zanim dotarł na pierwsze piętro zrobiło mu

się gorąco. Otworzył drzwi swojego pokoju i wrzu-

cił okrycie do środka, nie dbając o to, gdzie upadnie.

Aparat przewiesił sobie przez ramię. Cicho zamknął

drzwi i przypomniał sobie o kluczu. Tym razem ob-

rócił go w zamku i wsunął do kieszeni.

Poddasze było pełne światła. Blask rozlewał się

po drewnianych schodach, czepiał się balustrady,

osiadał na framugach i w załomach ścian. Michał

dotknął klamki i uchylił drzwi z lekkim skrzypnię-

ciem. Wewnątrz panowała senna cisza. Dwa okna,

podobnie jak w jego pokoju, wychodziły na połu-

dnie. Popołudniowe słońce długimi smugami ogrze-

wało drewnianą podłogę. Na środku stał bujany fo-

tel i Michał ruszył w jego kierunku, by usiąść, nagle

Rygiel Katarzyna - Pod powiekami.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: