Stepan Kornelia - Dom na zakrecie.pdf - S - kichu24kichu24

Wydawnictwo Dolnośląskie

OM NA ZAKRĘCIE

U KWI. 2009

MAJ 2009 UIP.2009

KORNELIA STEPAN

Wydawnictwo Dolnośląskie

Projekt okładki Małgorzata Bogdanowicz

Redakcja Bożena Sęk

Korekta

Janina Gerard-Gierut

Redakcja techniczna Jacek Sajdak

ISBN 978-83-245-8730-8

Wrocław 2008

Wydawnictwo Dolnośląskie

50-010 Wrocław, ul. Podwale 62

oddział Publicat S.A. w Poznaniu

tel. 071 785 90 40, fax 071 785 90 66

e-mail: wydawnictwodolnoslaskie@publicat.pl

www.wydawnictwodolnoslaskie.pl

Ponieważ jedno pokolenie mija, a drugie nadchodzi i nic stałego nie ma pod słońcem, zapobiegliwa

pomysłowość dawnych ludzi postanowiła uwieczniać czyny śmiertelników przy pomocy

odpowiednich świadków i spisywaniu dokumentów...

„Księga henrykowska" z roku 1270 autorstwa opata Piotra z klasztoru w Henrykowie, a

uzupełniona w 1310 r. przez nieznanego brata zakonnego z henrykowskiego konwentu cystersów.

Z tekstu łacińskiego przetłumaczy! Roman Gródecki

W życiu każdego człowieka nieuchronnie nadchodzi moment, kiedy zadaje sobie pytanie o to, co

było i co jest możliwe? O granice. Do czego był albo jest zdolny. Pytanie to musi się pojawić i jest

częścią fundamentalnej prawdy o nas, o tym, kim jesteśmy albo co jest równie ważne, kim

moglibyśmy być.

W życiu Lucjany taki moment nadszedł po raz pierwszy w wieku szesnastu lat. Tego dnia nie była

w stanie podnieść się z łóżka, na którym w poplamionej krwią podomce leżała jej mama. Nie miała

na nic siły, wydawało jej się, że jest tak samo martwa jak leżące obok niej ciało, a jednak ciężkich

od pytań myśli kłębiących się jej w głowie nie była w stanie zatrzymać. Odtąd te myśli wciąż

towarzyszyły jej w życiu, nawet wiele lat później, kiedy wspomnienie mamy znacznie wyblakło.

Pamięć stała się jedynym łącznikiem z przeszłością, chociaż czuła, że czas jest jej naturalnym

sprzymierzeńcem, który wprawdzie mało skutecznie, ale stara się ją od tego, co minęło, jak najdalej

odsunąć.

Kolejny raz taki moment zdarzył się wiele lat później i na pozór pozostawał w związku ze śmiercią

przypadkowo poznanej dziewczyny. Lucy, wówczas czterdziestoletnia, znowu odkryła w swej

duszy to samo dręczące pyta-

■9

Kornelia Stepan

nie. I właśnie wtedy coś zaczęło przemawiać do niej ponaglającym obcym głosem. Długo udawała,

że tego głosu nie słyszy, że on nie istnieje, a jednak czuła, że nie ma innego wyjścia i musi

poszukać niektórych odpowiedzi.

Równocześnie uznała za fakt wszechobecną, zewsząd napierającą tęsknotę za dopełnieniem

swojego losu.

Jednakże ponad tym wszystkim dominowała potrzeba miłości i drażniące rozpoznanie, że miłość

nobilituje, karmi, stawia na piedestale innych - przypadkowych wybrańców losu, szczęściarzy,

spychając darzących miłością do roli naznaczonej niepewnością i cierpieniem. Ludzi przegranych,

więźniów potrzeby kochania drugiego człowieka.

Rozdział 1

Na imię miała Lucy, Lucjana - „urodzona w świetle wstającego dnia". To było imię nie dla każdego,

również nie dla niej, tak jej się przynajmniej długo wydawało. Ale z czasem przylgnęło do niej jak

druga skóra, stopiło się z nią nie pozostawiając żadnej rysy: ona była Lucy, Lucy była nią.

Urodę odziedziczyła po matce, miała takie same jak ona włosy, prawie rude, wijące się wokół

wąskiej twarzy. Te drobne loczki w kolorze ciemnego miodu sprawiały wrażenie, że wciąż są w

ruchu, i mylnie sugerowały, że ich właścicielka jest spontaniczną, żywiołową osobą.

Jednakże twarz Lucy tym różniła się od większości twarzy, że nie można było z niej absolutnie nic

wyczytać, w każdym razie nie tak, jakby czytało się w otwartej książce.

Po mamie odziedziczyła też niepokojące niebieskie oczy o lekko fioletowym zabarwieniu. I

sylwetkę: długie wąskie kości, które przy wzroście metr osiemdziesiąt świadczyły o tym, że ich

właścicielka może być kimś obcym. I wszędzie

Dom na zakręcie

Lucy była kimś obcym. Choćby dlatego, że nietrudno byto wyłowić ją z tłumu...

Ale nie to liczyło się w jej życiu najbardziej.

W duszę Lucy wtopił się zdumiewająco żywy obraz, który stał się nieomal jej częścią i - była tego

pewna - bez jej udziału nie miałby prawa bytu.

Obraz ten raz był niepełny, trochę zamazany, i miał w sobie coś z psychodelicznej inscenizacji,

innym razem cechował go bolesny realizm, jakby znajdowała się w śnie, który w jakiś niesamowity

sposób obracał się w rzeczywistość; albo odwrotnie: rzeczywistość zamieniała się w sen.

A przecież jego główna bohaterka, ta kobieta - czasami wydawało jej się nawet, że dziewczyna

jeszcze - mogła umrzeć inaczej. Lucy dopuszczała do siebie myśl, że istnieje wiele wersji tej

śmierci.

Wyjaśnień takiego stanu rzeczy należałoby szukać raczej w ukrytym irracjonalnym świecie relacji

międzyludzkich i w najbardziej intymnym życiu osobistym, nad którym wielu ludzi z coraz

większym trudem potrafi zapanować, niż w zwykłym przypadku.

Jedna z tych wersji wszakże była najbardziej prawdopodobna, innymi słowy, prawdziwa; bo wbrew

ludziom tchórzliwym, którzy do wszystkiego próbują przykładać miarę relatywizmu, kiedy chodzi

o czyjeś życie, zawsze jest jedna, jedyna prawda.

Możliwe więc, że sprawy przebieg miały następujący:

Na szerokim łóżku bez zagłówka spała młoda kobieta. Jej ciężki oddech i bezwładne nieme ciało

sugerowały, że to sen narkotyczny. Nie po raz pierwszy sięgnęła po środki odurzające. Miała ich

pełną szufladę, na różne okazje, lecz ostatecznie to, co bierze, najprawdopodobniej nie miało

większego znaczenia. Ważne, że świat, po którym wtedy szybowała, pozwalał pozbyć się tego

dręczącego poczucia, że coś musi albo że jest w jej duszy tyle dotkliwej pustki.

Wielkie łóżko ze zmiętą, byle jak rzuconą pościelą spowijał mrok. Mleczne światło stojącej w

odległym kącie

10 Kornelia Stepan

lampy z jedwabnym abażurem ledwo muskało tę część pokoju, która służyła prawdopodobnie za

kącik do pracy: z niewielkim designerskim biurkiem pełnym papierów i dziwacznym klęcznikiem

pełniącym rolę krzesła. Wszędzie panował dziwny, wilgotny chłód... Zapowiedź tego, co miało

nadejść?

Potrzeba było dobrej chwili, aby wzrok przyzwyczaił się do ciemności. Dopiero wtedy stawała się

widoczna gruba, prawdopodobnie czerwona narzuta, która zsunęła się z łóżka na podłogę, i tuż

obok zastygła w bezruchu postać. Jej cień układał się niewyraźnie na ścianie, tworząc rozmazaną

ciemną plamę.

Można się było domyślić, że ten ktoś obserwuje śpiącą kobietę.

W pewnym momencie niewyraźne kontury wtopionej w mrok postaci ożyły. Z ciemności powoli

wynurzył się zarys ramion i po chwili nad głową kobiety zawisła na ułamek sekundy poduszka, po

czym łagodnie, bez pośpiechu opadła tam, gdzie przypuszczalnie znajdowała się jej twarz. Dopiero

wtedy w ruchach pochylonej nad łóżkiem postaci pojawiło się zdecydowanie, zaciekłość i

determinacja.

Wielkomiejską nocną ciszę zakłóciły na chwilę stłumione odgłosy walczącej o życie kobiety. Czy

mogła przypuszczać, że z góry skazana jest na przegraną? Środki odurzające, którymi

nafaszerowała młode ciało, stały się jej naturalnym wrogiem. A może w ciągu tych ostatnich

kilkunastu sekund gdzieś po powierzchni jej percepcji prześliznęło się wrażenie, że zaczyna z

zawrotną szybkością spadać obezwładniona swoją bezradnością i przerażeniem, z głową

wypełnioną przeraźliwym dudnieniem rozrywającym jej komórki nerwowe na strzępy? Równie

dobrze mogła po prostu doznać krótkiego przebłysku świadomości, że to koniec, że umiera, i

zapragnęła tylko jednego: otworzyć szeroko oczy, popatrzeć...

Niedługo potem w pokoju z szerokim łóżkiem zaległa ta sama co wcześniej prawie kompletna

cisza, ale tym ra-

Dom na zakręcie 1

zem w towarzystwie napastliwego zapachu świeżego moczu. Pogrążona wciąż w mroku postać

zastygła w bezruchu, jakby tylko na chwilę zatrzymała się w miejscu, skąd mogła przyjrzeć się

ciału o bezwładnie rozrzuconych nagich kończynach i chwilę się nad czymś zastanowić. I w końcu

stało się to, co stać się musiało: nad głową ofiary pojawił się metaliczny błysk noża. Na ułamek

sekundy lśniące ostrze zawisło nad łóżkiem, po czym z cichym świstem poszybowało przez ten

dziwny chłód w dół, przecinając gardło martwej już kobiety.

Ale ta ostatnia chwila mogła wyglądać zupełnie inaczej. Choćby dlatego, że akurat wtedy pojawiła

się w głowie zabójcy myśl, że tak łatwo mógł upozorować jej samobójczą śmierć...

Rozdział 2

Nad Warszawą rozciągała się delikatna poranna mgła - mleczna poświata skrywająca leniwą

zapowiedź tego, co mógł przynieść rozpoczynający się dzień - początek niejednej historii, powrót

do dawno zarzuconych myśli, pojawienie się nowych pytań i starych tajemnic. Wszystko było

możliwe, wszystko mogło się zdarzyć.

Lucy zatrzymała się na chodniku przed niewielkim ładnym biurowcem z secesyjną fasadą.

Podniosła do góry głowę i chwilę tak trwała, przyglądając się nieruchomym mlecznym chmurom na

niebie. Niebo w mieście zawsze jest inne niż gdziekolwiek indziej. Już dawno to zauważyła. Jest

wieloznaczne, a mimo to sprawia wrażenie, że swoim zasięgiem obejmuje wyłącznie to jedno,

jedyne miejsce na świecie. To miasto i nic więcej.

Kiedy przekraczała próg budynku wydawnictwa multimedialnego należącego do największych w

Polsce, była w nie najgorszym nastroju dlatego, że od razu udało jej

Kornelia Stepan

się zaparkować tuż przy głównym wejściu. Zakrawało to na cud, zważywszy, że była w centrum

stolicy w godzinach przedpołudniowych. Poza tym bezczelnie udała, że nie widzi kierowcy z

przeciwnego pasa, który tuż przed nią zauważył lukę parkingową i włączył kierunkowskaz. Była

szybsza, wykazała się naprawdę niezłym refleksem. Nie przeszkadzało jej nawet, że kierowca,

którego ubiegła, zatrzymał się na chwilę przy chodniku i przez otwarte okno rzucił ze złością w jej

kierunku kilka wulgarnych wyzwisk.

Ale pukając głośno do drzwi z napisem „Sekretariat" poczuła gwałtownie narastającą irytację, bo

akurat w tym momencie nie potrafiła przypomnieć sobie nazwiska człowieka, z którym miała się

spotkać. Był prezesem wydawnictwa, młody... z łatwością można by go zaliczyć do kategorii

mężczyzn, o jakich marzy większość kobiet po trzydziestce: płaski brzuch, szerokie ramiona i

uśmiech świadczący o tym, że zdążył zdobyć wystarczająco dużo doświadczeń w całej gamie

przygód miłosnych.

W ponurym pomieszczeniu biurowym o nagich białych ścianach, nazywanym nowocześnie open

space, przy komputerach pracowało kilka kobiet. Zdawały się nie zauważać, że pojawił się jakiś

gość. Lucy zwróciła się do siedzącej najbliżej wejścia.

- Jestem umówiona z... - poirytowana rozejrzała się wokół, po czym dość niewyraźnie

wymamrotała pod nosem: - ...Chyba mi pani nie uwierzy, ale nie mogę sobie przypomnieć, jak ten

dupek ma na nazwisko...

Kobiety wymieniły między sobą porozumiewawcze spojrzenia.

- U nas pełno jest dupków, kochana. Można powiedzieć, że tu roi się od dupków - zaśmiała się

cicho ładna blondynka pod oknem. - A coś konkretniej może pani o nim powiedzieć?

Lucy od razu poczuła do niej sympatię, zresztą z reguły było tak, że jeśli miała kogoś od razu

polubić, to tą osobą

Dom na zakręcie

na pewno był ktoś o jasnych włosach. Szczupły, w średnim wieku, podobny do niej.

- To jeden z prezesów, ma na imię Florian...

- Florian Zawada.

- A tak, to z nim jestem umówiona. Nazywam się Lucjana Wołoszyn-Lessing.

Nim weszła do gabinetu Zawady, energicznie potarła dłonie. Ten gest wszedł jej w nawyk, choć

gdyby miała być ze sobą szczera, dawno powinna się go odzwyczaić.

Zapukała i nie czekając na zaproszenie weszła do środka. Mężczyzna przy olbrzymim

mahoniowym biurku ustawionym na wprost drzwi nawet nie drgnął na jej widok. Wyglądało na to,

że czeka na nią od jakiegoś czasu. Przez chwilę siedział jednak nienaturalnie wyprostowany, z

nieruchomym wzrokiem wbitym w jej twarz. Można by powiedzieć, że gapił się na nią, co wcale

nie było przyjemne ze względu na sztywną pozę, jaką przyjął w czarnym skórzanym fotelu.

Lucy nie miała pojęcia, o czym może myśleć, a przecież powinna go dobrze znać. W końcu był

jednym z głównych bohaterów jej najnowszej książki, chyba najlepszej, jaką dotąd napisała.

Bez słowa zachęty usiadła na krześle obok biurka. Wcale nie przeszkadzało jej, że na tym miejscu

mogła uchodzić za uległą petentkę. Tak naprawdę na niczym jej nie zależało. Przyszła na to

spotkanie, bo tak miało być.

- To co, może przejdziemy od razu do rzeczy? - zapytała obojętnym tonem, uśmiechając się przy

tym chłodno, bez cienia wesołości.

- Co to za chała? Czego ty ode mnie w ogóle chcesz? Kasy?

Głos miał zmęczony i matowy. Najwyraźniej nie było go więcej stać na wybuch złości. Choć...

wystarczyło spojrzenie na jego roztrzęsione dłonie o dużych topornych palcach, nie pasujących do

reszty postaci, a już na pewno nie do osoby znanego wydawcy (w obiegowej opinii powinien

Kornelia Stepan

mieć delikatne, smukłe dłonie mola książkowego), aby stwierdzić, że wbrew pozorom musi być

wzburzony.

- Pieniędzy? Ciekawe, że większość ludzi myśli tylko o pieniądzach. Ciekawe... - Lucy w

zamyśleniu patrzyła na Zawadę. - Poza tym powinieneś wiedzieć, że najbardziej nie lubię słów:

chała, kicha i sporo... - uśmiechnęła się kwaśno. Niestety, za późno ugryzła się w język. To co

akurat powiedziała, było naprawdę żenujące.

- Sporo? - Zawada najwyraźniej miał zamiar pociągnąć ten temat, nie zważając na bezsensowności

takiej rozmowy.

- Tak, sporo. Na przykład: sporo tego lub tamtego zostało - skrzywiła się z niesmakiem.

Automatycznym ruchem dłoni odgarnęła z czoła włosy, które prawie natychmiast powróciły na

swoje miejsce.

- Rozumiem, sporo, kicz i chała...

- Kicha, nie kicz.

- No tak, kicha... - Z wyraźną niechęcią sięgnął po białą tekturową teczkę z grubym plikiem kartek.

Nie otworzył jej jednak, dając w ten sposób do zrozumienia, że nie da się wplątać w żadną grę, w

której ona dyktuje warunki. - Powiedz Lucjana, chcesz, żebym pomylił fikcję z rzeczywistością? Na

tym ci zależy? O to ci chodzi? Nic nie rozumiem, naprawdę. No powiedz szczerze, o co ci chodzi?

To idiotyczne pytanie powtarzał w myślach z tysiąc razy. Naprawdę... Kobieta, do której je

kierował, patrzyła mu zimno w oczy jak mumia, jak lalka. Miała lśniące rudawe włosy i starannie

umalowane czerwoną szminką usta. I to wszystko, chyba uważała, że reszta jej twarzy nie istnieje.

Blada, lekko muśnięta słońcem skóra, jasna oprawa oczu...

Z niechęcią zarejestrował, że wbrew temu, co mu się wcześniej wydawało, jej widok wcale go do

niej nie zniechęcił. Wręcz przeciwnie. Chyba było z nim coś nie tak, nie przedstawiała sobą

przecież żadnej piękności, jak na jego gust za chuda i za wysoka, mimo to...

Dom na zakręcie 15

Dużo później Florian uznał, że była to jedna z najdziwniejszych i najważniejszych chwil w jego

życiu.

- Domyślam się, że chciałbyś się dowiedzieć, skąd wzięło się moje zainteresowanie akurat TĄ

historią? Równie dobrze mogłam napisać następną część z komisarzem Sztillerem w roli głównej...

Oczywiście, że mogłam, ale... - zawiesiła głos, jakby miała zamiar ponownie zastanowić się nad

tym, co ma do powiedzenia.

To była taka mała gra, właściwie zupełnie zbędna, zupełnie nieistotna w tym, co akurat między nimi

się rozgrywało. Miała nad nim przewagę i czuła, że dzięki temu może pozwolić sobie na różne

gierki, ale czy naprawdę tego chciała? Nagle postanowiła zafundować sobie odrobinę szczerości.

- Prawdę mówiąc wcale się nad tym nie zastanawiałam, czyli sama nie wiem, dlaczego

zainteresowałam się akurat tą historią. Tu nie było żadnych za i przeciw, po prostu usiadłam i

napisałam tę książkę - brodą wskazała białą tekturową teczkę na biurku. - Temat od razu wydał mi

się intrygujący, ciekawy, dwuznaczny. Właśnie: dwuznaczny. To jest historia o dwuznaczności,

można ją czytać i interpretować na wiele sposobów, sam doskonale wiesz... Poza tym najciekawsze

historie pisze samo życie, to w końcu nic nowego. Jest na rynku taka seria wydawnicza: Z życia

zaczerpnięte...

- Z życia wzięte - poprawił ją z wyraźną niechęcią.

- A tak, z życia wzięte. To, że widocznie rozpoznajesz w tej książce siebie, może oznaczać tylko, że

istnieje duże prawdopodobieństwo powtarzalności pewnych zdarzeń. Czyli równie dobrze na twoim

miejscu mógłby być ktoś inny, ale... - znowu zawiesiła głos, lecz tym razem ten ora-torski manewr

zabrzmiał nieco sztucznie. - Ale nie jest.

- Chcesz mnie zniszczyć...

- Pytasz mnie o to czy stwierdzasz?

Przystojna twarz mężczyzny nie wyrażała żadnych uczuć, kiedy gwałtownie wstał z fotela i

odwrócił się do

Kornelia Stepan

niej plecami, podchodząc do okna. Żaluzje w oknie dzieliły widok na zewnątrz na poziome paski.

Zawada sprawiał wrażenie, że przygląda się częściowo odrestaurowanym fasadom starych kamienic

sąsiadujących z biurowcem wydawnictwa.

Ten budynek, co prawda niewielki, to było prawdziwe cacko, a lepszą lokalizację trudno by sobie

wyobrazić: w pobliżu opery, niedaleko coraz bardziej reprezentacyjnego Krakowskiego

Przedmieścia, w okolicy, gdzie nie brakowało ekskluzywnych restauracji i klubów nocnych. To, że

wydawnictwo wreszcie mogło się tu przeprowadzić, było jego zasługą, jego talentów

menedżerskich. Każdy o tym wiedział. Każdy wiedział również o tym, że bez pomocy rodziny

żony, bez pieniędzy, które za nią stały, byłby prawdopodobnie nikim, nie dostałby takiej szansy...

Przy tym oknie stał stanowczo za długo. Lucy najpierw zaczęła się nudzić, potem poczuła, że

Stepan Kornelia - Dom na zakrecie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: