Informator 220 (lipiec 2007).pdf

nr 220

lipiec 2007

2 INFORMATOR

JAK ODNALAZŁEM KRAKÓW – ALE NIE ZNALAZŁEM LEMA

Jakoś daleki jestem od wszelkich wakacyjnych ekstremów. Nie odpowiadałoby mi

ani leżenie na gorącej plaży, ani szlusowanie z ośnieżonego stoku. Organicznie nie

nadaję się ani do tego, ani do tego. W młodości urlopy najbardziej lubiłem spędzać

w Tatrach (jesiennych) oraz w Krakowie (o dowolnej porze roku). Jednak nawał

rozmaitych późniejszych obowiązków skutecznie wyautował mnie z obu tych zakątków

naszego pięknego kraju. O Tatry (i inne polskie góry) udawało mi się jeszcze od czasu do

czasu zahaczyć; do Krakowa miałem pecha totalnego (a sporadyczne i krótkie przesiadki

w tym mieście jedynie zaostrzały mój apetyt). Niedawno jednak dane mi było pojechać

na dłuższą delegację do Zakopanego (ale na połażenie po górskich szlakach czasu nie

stało) i Krakowa (tu – nałaziłem się do woli).

Zakopane zmieniło się niewiele. Ot, więcej ludzi i knajpek plus zauważalne

modernizacje. Tłumy jak zawsze. To swoisty paradoks, że góry typu alpejskiego zajmują

u nas raptem powierzchnię równą sporej gminie – i tłok ów jest właściwie nieunikniony

(gdy wspomnę nieogarnione szwajcarskie Alpy widziane z okien słynnego Ekspresu

Lodowcowego – rozumiem, iż tam bezkarnie można było pobudować tak liczne kolejki

linowe i wyciągi krzesełkowe). Krakowa natomiast prawie nie poznałem. „Mój” Kraków

– to Kraków całej dekady lat osiemdziesiątych. Liczne wycieczki studenckie i wypady

prywatne. Spektakle w Teatrze Starym, łazikowanie po baśniowych zaułkach,

przesiadywanie w Jamie Michalika, rozpaczliwe poszukiwanie sklepów lub knajp

jakimkolwiek piwem… Przy całej swej wyjątkowości i baśniowości – było to jednak

miasto PRL-u. Szare, zaniedbane – nie ponure tylko dlatego, że tak niezwykłego miejsca

nie da się przytłoczyć!

Pozytywne zmiany systemowe chyba jednak właśnie w Krakowie stały się

zauważalne najszybciej. Już na początku lat dziewięćdziesiątych dawna stolica Polski

objawiła się jakoś barwniejsza i ludniejsza. Ja jednak obserwowałem to wszystko już

jakby zza szyby, gdyż nagle Gród Kraka stał się dla mnie li tylko stacją przesiadkową.

Owszem, zakonotowałem rozbudowę dworca głównego PKP (który wcześniej urągał

standardom tak licznie odwiedzanego przez turystów miasta), modernizację Wawelu

i okolic Plant (widzianych głównie z okien samochodu lub autobusu), metamorfozę

krakowskiego Kazimierza (będącego przed oscarowym sukcesem „Listy Schindlera”

dzielnicą o klimatach nie żydowskich, ale żulowskich) – jednak to wszystko było w biegu,

nie był to już „mój” Kraków, ale jakieś jego nowe i nieznane mi oblicze.

Teraz, że sięgnę po sformułowanie miłościwie nam panujących, „odzyskałem”

Kraków. Chodząc popołudniami i wieczorami po jego zaułkach – poznawałem,

chłonąłem i konotowałem jego obraz dzisiejszy. To znowu jest również „moje” miasto,

bo znam i oswoiłem jego aktualne oblicze. Zmieniło się zaś naprawdę bardzo dużo!

Pierwszy szok przeżyłem już wychodząc z dworca. Znikła przelotowa ulica, zniknął

– nieśmiertelny zdawałoby się – bar „Smok”. Stoją tam hotel i galeria handlowa (nb. nic

pięknego, ale porządkują teren), zaś powstały w ten sposób plac zyskał godnego

patrona (otrzymał imię Jana Nowaka-Jeziorańskiego). Drugim szokiem była liczba

odnowionych zabytków (Brama Floriańska, kościół Mariacki, Teatr Stary, całe rzędy

kamienic) oraz nieprzebrany tłum zagranicznych turystów (ostatnio spotkałem coś

podobnego w Pradze – widać naprawdę porzucili ją teraz dla Krakowa!). Trzecim

szokiem było bolesne (dla nóg) przypomnienie sobie, że obejście Rynku, Wawelu,

uliczek, Plant, Skałki, brzegu Wisły, Kazimierza, cmentarza Rakowickiego, okolic Błoni –

to naprawdę równie atrakcyjna, co mordercza dawka turystyki pieszej (nawet przy

rozłożeniu tego na kilka dni). Czwarty szok to nocne życie tego miasta (tłum niewiele

mniejszy!); o tej porze nasz piękny Gdańsk staje się niestety śpiącą spokojnie prowincją.

Piątym szokiem, już bardzo indywidualnym, było poszukiwanie grobu Stanisława Lema

po całym cmentarzu Rakowickim (nazajutrz dopiero dowiedziałem się, iż Mistrz spoczął

na Salwatorze!).

JPP

GKF # 220 3

Drodzy wrześniowi urodzeńcy!

Z powodu toczącego się dochodzenia

w głośnej sprawie korupcji

przy próbie zarolnienia ziemi

pod klubem „Maciuś”

boimy się wychylić i składamy Wam

w tym miesiącu jedynie

ŻYCZENIA ZASTĘPCZE

1 Mariusz Rostankowski

4 Marek Falkowski

9 Radosław Krantz

12 Grzegorz Szczepaniak

13 Rafał Ziemkiewicz

16 Anna Martuszewska

21 Maciej Bulanda

27 Robert Jaliński

28 Magdalena Wilczyńska

Mariusz Kanabrodzki

Janusz Piszczek

W dniu 17 lipca 2007 r.

Z przyczyn formalnych Zarząd postanowił powołać następujące Kluby Lokalne w charak-

terze samorządnych jednostek terenowych Gdańskiego Klubu Fantastyki:

– Klub Fantastyki „Angmar”;

– Klub Fantastyki „Brethren”;

– Elitarny Klub Fantastyki Totalnej „First Generation”;

– Klub Form Postteatralnych „Mirror”.

W dniu 20 lipca 2007 r.

1. Zarząd wyraził zgodę na opłacenie reklamy GKF w czasopiśmie studenckim „Pod

Prąd”.

2. Zarząd cofnął skreślenie Ryszardowi Żalowi (KCzK)

GKF # 220 5

Fantasy à la belge

Gdy wychodzi się przed dworzec kolejowy w Mons w południowo-centralnej części

Belgii, a zwłaszcza gdy spojrzy się na straszące tuż obok ruiny budynku czekającego na

rozbiórkę - trudno domyślić się, że to właśnie tutaj mieści się kwatera główna wojsk

NATO, i że to tutaj, a nie w ponad dwukrotnie większym Charleroi znajduje się stolica

regionu Hainaut. To 90-tysięczne miasteczko liczy sobie mniej więcej trzy poważniejsze

atrakcje turystyczne: rynek wraz z ukrytym na tyłach ratusza ( Hôtel de Ville ) urokliwym

ogrodem; przysadzistą, pozbawioną wieży katedrę świętej Waudru; oraz 87-metrową

dzwonnicę ( beffroi ). Oprócz tego znaleźć tu można sporo wąskich, ładnych uliczek, które

warte są godzinnego spaceru. Głodny atrakcji turysta, zblazowany po przepychu

Brukseli, Brugii czy Gandawy, spędziłby tu najwyżej pół dnia, by popędzić chociażby do

wspomnianego już, pobliskiego Charleroi (mimo że pod względem zabytków i atrakcji

małe Mons bije to ostatnie na głowę). Tak i mnie szkoda byłoby czasu i pieniędzy, by

przyjeżdżać tu jedynie na dwu-trzygodzinną wizytę, gdyby nie to, że owego dnia

rozpoczynała się tam impreza fantastyczna: „Trole i legendy 2 - festiwal wszystkich form

fantasy” ( Trolls et légendes II. Le festival de toutes les fantasy ).

Termin owego festiwalu był dość szczególny, przynajmniej z polskiej perspektywy:

odbywał się on bowiem w sobotę i niedzielę wielkanocną. U nas wszyscy popukaliby się

na to w głowę, jeśli nie ze względu na oburzenie religijne, to przynajmniej z uwagi na

to, że organizacja konwentu w trakcie świąt oznaczałaby ryzyko garstki uczestników

i bankructwa organizatora. Tymczasem w Belgii nie zrobiło to żadnego wrażenia na

kilku tysiącach ludzi, którzy zawitali do centrum wystawowego Mons Expo: sprzedano

dwanaście tysięcy wejściówek (nie liczono, ile osób wykupiło zarówno sobotnią, jak

i niedzielną), w tym cztery i pół tysiąca na wieczorne koncerty (o których dalej). Chyba

tylko w kraju (częściowo) frankofońskim, z tradycją wojującego laicyzmu wywodzącą się

od rewolucji francuskiej, możliwe jest podobne lekceważenie świątecznej tradycji, które

w Polsce spotkałoby się natychmiast z moralizatorską reakcją. Gdy powiedziałem później

jednemu z belgijskich kolegów, że w Polsce nikt nie ośmieliłby się zrobić podobnej

imprezy w takim dniu, ówże wyjaśnił mi, że Belgowie dawno już przywykli do

podobnych fanaberii: na przykład rok temu ktoś właśnie w niedzielę wielkanocną

zdekapitował na Grand Place w Brukseli figurę króla, a zresztą pierwszy monarcha Belgii

był autentycznym masonem.

Ten przydługi wstęp był konieczny, aby

doprowadzić nas w końcu do zapełnionej

mnóstwem ludzi, gigantycznej (8000 m 2 ) hali

Mons Expo. Od razu rzucało się w oczy kilka

różnic w porównaniu z typowymi polskimi

konwentami. Po pierwsze, zaskakująco niska

była wejściówka: zaledwie 3 euro za dzień

bez koncertów (z koncertami 15 euro za

jeden dzień albo 25 euro za dwa dni), przy

czym dzieci poniżej 12 lat wchodziły za

darmo pod warunkiem posiadania opieki. Po

drugie - zapewne z uwagi na taką cenę -

wśród nadzwyczaj licznych uczestników

widać było mnóstwo całych rodzin z dziećmi, które zdecydowały się najwyraźniej

zobaczyć coś ciekawego zamiast siedzieć w świąteczny weekend przed telewizorem. Po

trzecie, jeśli chodzi o tzw. punkty programu, bardzo niewiele się działo - o wiele mniej

niż na typowym polskim konwencie większych rozmiarów.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: