Preston Douglas- Testament.PDF

PODZIĘKOWANIA

Za powstanie tej książki bardziej niż wszystkim innym należy się

wdzięczność jednej osobie - mojemu dobremu i nieocenionemu przyjacie

lowi Forrestowi Fennowi, kolekcjonerowi, uczonemu i wydawcy. Nigdy nie

zapomnę naszego obiadu w Sali Smoczej restauracji Pink Adobe, podczas

którego opowiedział mi osobliwą historię - i w ten sposób podsunął mi po

mysł tej powieści. Mam nadzieję, iż uzna, że spełniłem jego oczekiwania.

Wspomniawszy o Forreście, czuję, iż muszę jasno powiedzieć jeszcze

jedno: postać Maxwella Broadbenta jest całkowicie fikcyjna. Jeśli cho

dzi o osobowość, etykę, charakter i wyznawane wartości, ci dwaj ludzie

nie mogliby się bardziej różnić. Chcę to podkreślić, by nikt nie podejrze

wał, iż ma do czynienia z powieścią z kluczem.

Wiele lat temu młody redaktor dostał od pary nieznanych pisarzy na

poły ukończony rękopis pod tytułem „Relikt". Kupił go i wysłał pisa

rzom skromny list redakcyjny, szkicując, jak według niego należałoby tę

powieść poprawić i dokończyć. List ten był początkiem drogi dwóch au

torów na szczyty list bestsellerów i do nakręcenia filmu, który zająl

pierwsze miejsce w zestawieniach wpływów kasowych. Redaktorem tym

był Bob Gleason. Mam wobec niego wielki dług za tamte początki

i wskazówki przy kończeniu powieści. Tak samo pragnę podziękować

Tomowi Doherty'emu za przyjęcie syna marnotrawnego.

Chcę też wyrazić podziękowanie niezrównanemu Lincolnowi Chil-

dowi, zaiste lepszej polowie naszej autorskiej spółki, za wyborny i wy

jątkowo przenikliwy krytycyzm wobec niniejszego maszynopisu.

Jestem też winien mnóstwo wdzięczności Bobby'emu Rotenbergowi,

nie tylko za wnikliwą i szczegółową pomoc przy kształtowaniu postaci

oraz fabuły, ale również za głęboką i trwałą przyjaźń.

Chciałbym podziękować moim agentom, Ericowi Simonoftbwi

z Janklow & Nesbit w Nowym Jorku i Matthew Snyderowi z Holly

woodu. Dziękuję Marcowi Rosenowi za pomoc w rozwinięciu pewnych

wątków w powieści i Lyndzie Obst za wizję wykorzystania możliwości,

kryjących się w siedmiostronicowym szkicu.

Wiele zawdzięczam Jonowi Couchowi, który przeczytał maszynopis

i poczynił wiele cennych uwag, zwłaszcza jeśli chodzi o broń białą i pal

ną. Niccoló Capponi jak zwykle podsunął kilka błyskotliwych pomy

słów, dotyczących trudniejszych scen w książce. Jestem również dłużni

kiem Steve'a Elkinsa, poszukującego prawdziwego Białego Miasta

w Hondurasie.

Podczas pisania tej powieści przydatnych dla mnie było kilka ksią

żek, w szczególności „In Trouble Again" Redmonda 0'Hanlona i „Sa-

stun: My Apprenticeship with a Maya Healer" Rosity Arvigo - dosko

nała praca, którą mogę polecić wszystkim zainteresowanym tematem

medycyny Majów.

Moja córka Selene przeczytała kilka razy maszynopis z najwyższej

próby krytycyzmem, za który jestem jej wyjątkowo wdzięczny. Chciał

bym również podziękować mojej żonie Christine i moim pozostałym

dzieciom, Alethei i Isaacowi. Dziękuję wam wszystkim za miłość, życz

liwość i poparcie, bez których nie byłoby ani tej książki, ani niczego

wspaniałego w moim życiu.

Tom Broadbent minął ostatni łuk krętego podjazdu i zobaczył, że je

go dwaj bracia już czekają przed wielką żelazną bramą rodzinnej posiad

łości. Zirytowany Philip wytrząsał kopeć z fajki, postukując nią o jeden

z filarów, Vernon zaś raz po raz przyciskał energicznie dzwonek. Przed

nimi na szczycie wzniesienia górowało pogrążone w ciszy domostwo,

przypominające pałac jakiegoś paszy, chociaż znajdowało się w Santa Fe

w stanie Nowy Meksyk. Mansardowe okna, kominy i wieżyczki lśniły

złotem w intensywnym popołudniowym świetle.

- To do ojca niepodobne, że tak się grzebie - powiedział Philip.

Wsunął fajkę między białe zęby i zacisnął je, aż rozległo się ciche

szczęknięcie. Tym razem sam dźgnął palcem przycisk dzwonka, popa

trzył na zegarek i obciągnął rękaw.

Philip wygląda jak zawsze, pomyślał Tom: wrzoścowa fajka, sar

doniczne spojrzenie, gładko wygolone i natarte wodą po goleniu po

liczki, starannie sczesane z wysokiego czoła włosy, połyskujący na

nadgarstku złoty zegarek, szare spodnie z samodziału i stalowonie

bieska marynarka. Jego angielski akcent wydawał się jeszcze wyraź

niejszy. Natomiast Vernon w spodniach w stylu meksykańskiego pa

stucha, z długimi włosami i brodą niesamowicie przypominał Jezusa

Chrystusa.

- Bawi się z nami w swoją kolejną gierkę - odparł Vernon i po

nownie nacisnął kilka razy dzwonek. Wiatr szeleścił w sosnach, nio

sąc ze sobą woń rozgrzanej żywicy i kurzu. W wielkim domu pano

wała cisza.

W powietrzu uniosła się woń drogiego tytoniu, gdy Philip odwrócił

się w stronę Toma.

- Co tam u Indian, braciszku?

- W porządku.

- Miło to słyszeć.

- A u ciebie?

- Wspaniale. Lepiej być nie może.

- Vernon? - rzucił pytającym tonem Tom.

- Wszystko w porządku. Naprawdę świetnie.

Rozmowa utknęła. Wszyscy trzej popatrzyli po sobie, po czym zaże

nowani odwrócili wzrok. Tom nigdy nie miał za wiele do powiedzenia

braciom. W górze zaskrzeczała wrona. Wśród oczekujących przed bra

mą zapanowało niezręczne milczenie. Po długiej chwili Philip ponownie

wcisnął wiele razy dzwonek, chwycił za pręty kraty i marszcząc brwi,

przyjrzał się domowi.

- Jego samochód jest w garażu. Dzwonek chyba się zepsuł. - Nabrał

powietrza. - Halo! Ojcze! Halo! Przybyli twoi oddani synowie!

Pod ciężarem Philipa brama uchyliła się nieco ze skrzypieniem.

- Jest otwarta - powiedział zaskoczony Philip. - Nigdy nie zostawiał

otwartej bramy.

- Czeka na nas w środku, to wszystko - uznał Vernon.

Naparli ramionami na ciężkie wrota. Uchyliły się z protestującym

zgrzytem zawiasów. Vernon i Philip wrócili do swoich samochodów,

wjechali za bramę i zaparkowali, podczas gdy Tom przeszedł ją na pie

chotę. Stanął zwrócony w stronę domu, w którym spędził dzieciństwo.

Ile lat minęło, odkąd był tu ostatni raz? Trzy? Ten widok przepełnił go

sprzecznymi uczuciami - oto dorosły mężczyzna wracał w scenerię

swojego dzieciństwa. Była to imponująca rezydencja w stylu Santa Fe

w najbardziej dosłownym sensie tego określenia. Żwirowany podjazd

zataczał półkole przed siedemnastowiecznymi odrzwiami w stylu zwa

nym zaguan, zbitymi z deszczułek z ręcznie obrobionego drzewa me-

sąuite. Sam dom stanowił rozłożystą budowlę z suszonej na słońcu ce

gły, z zaokrąglonymi ścianami, rzeźbionymi przyporami, portykami,

niszami i innymi detalami architektonicznymi w hiszpańskim stylu,

z prawdziwymi cylindrami na kominach - imponujące dzieło samo

w sobie. Otaczały go topole amerykańskie i szmaragdowy trawnik. Po

łożony na szczycie wzgórza, zapewniał rozległy widok na góry, pustyn

ną wyżynę i światła miasta, a także pozwalał podziwiać grozę letnich

burz, kłębiących się nad górami Jemez. Tom pomyślał, że być może to

on się zmienił.

Jedne z drzwi garażowych były otwarte i zobaczył zaparkowanego

w środku zielonego mercedesa gelaendewagen, należącego do ojca. Dwa

pozostałe boksy były zamknięte. Usłyszał chrzęst opon samochodów

braci na podjeździe, cichnący przed portykiem. Szczęknęły zatrzaskiwa

ne drzwi i obaj dołączyli do niego przed domem.

W tym właśnie momencie Tom poczuł nagły niepokój.

- Na co czekamy? - zapytał Philip. Wspiął się na schody, podszedł

pewnym krokiem do drzwi i zdecydowanie nacisnął kilka razy dzwonek.

Vernon i Tom ruszyli jego śladem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: