Eddings David & Leigh - Marzyciele 02 - Najdrozsza.pdf - Eddings David - ssaaggaa

David Eddings

NAJDROŻSZA

MARZYCIELE: KSIĘGA DRUGA

(THE TREASURED ONE: BOOK TWO OF THE DREAMERS)

Przełożyła Agnieszka Barbara Ciepłowska

Przedmowa

I nastał czas niepewności w gnieździe Vlagha, gdyż nie pojawiały się wieści o

zwycięstwie sług-wojowników, którzy podążyli podziemnym norami w stronę

wielkiej wody leżącej pod zachodem słońca.

Z początku wszystko szło jak należy. Słudzy-wojownicy ruszyli podziemnymi

norami na zachodnie ziemie, zabijali człowieki, których tam żyje dużo, a radość

naszego drogiego Vlagha nie znała granic, gdyż roztaczając panowanie nad ziemią

zachodzącego słońca, zyskalibyśmy obfitość pożywienia i Vlagh, który stworzył nas

wszystkich, miał powołać do istnienia kolejne swoje sługi, aż byłyby nas

nieprzeliczone zastępy, a wówczas wszechpotężny mózg, utworzony z nas

wszystkich, stałby się jeszcze bardziej sprawny, albowiem rośnie w siłę z każdym

wylęgiem.

Niecierpliwił się nasz Vlagh, gdy żadne z jego dzieci nie wracało z wieścią o

zwycięstwie, gdyż bez tych pożądanych nowin nie mógł tworzyć nowych sług. A gdy

sięgał zmysłami w stronę ziemi zachodzącego słońca, by wypytać wszechpotężny

mózg o powodzenie misji wojowników obcych kształtów, mózg nie odpowiadał, co

było niezwykłe.

Dni mijały, a nasz Vlagh gorączkował się coraz bardziej, gdyż czuł potrzebę

tworzenia, a brak mu było jakiejkolwiek pewności.

- Idźcie! - rozkazał wreszcie sługom-wojownikom, którzy chronili ukryte

gniazdo. - Idźcie i dowiedzcie się, a potem wróćcie i powiedzcie mi, co muszę

wiedzieć.

Wiele sług-wojowników o jadowitych zębach pośpieszyło w drogę. Byli

między nimi prawdziwi słudzy, co dbają o naszego Vlagha, i ci nowo zrodzeni,

pragnący go upewnić, że wszystko jest jak należy.

Niestety.

Jadowici wojownicy obcych kształtów nie napotkali ani jednego spośród tych,

którzy podążyli norami pod powierzchnią ziemi zachodzącego słońca. Nawet po

norach nie został ślad. A co najgorsze, nie zdołali wyczuć obecności

wszechpotężnego mózgu.

Ból naszego ukochanego Vlagha nie znał granic, gdyż wszechpotężny umysł

ucierpiał ogromnie i miał pozostać okaleczony, aż zostaną odnalezieni norownicy i

wojownicy o jadowitych zębach, a ich świadomość połączy się ze świadomością

innych.

Aż kiedyś pojawił się w gnieździe Vlagha norownik, któremu brakowało

członków i skorupę miał głęboko przepaloną. Opowiedział o gorącym świetle

wylewającym się z wnętrza góry i o czerwonej palącej cieczy, gorętszej niż ogień,

pędzącej norami pod powierzchnią ziemi, niszczącej wszystko, co napotkała na

swojej drodze. Na koniec wypowiedział słowa, które nie powinny były nigdy

zabrzmieć.

- Nie ma już nikogo. Wszyscy, którzy ukrytym szlakiem nor podążyli do

ziemi zachodzącego słońca, zostali unicestwieni przez purpurową ciecz gorętszą niż

ogień i wszystkich nas jest mniej, ponieważ oni przestali istnieć.

Wykonawszy swoje zadanie posłańca, norownik zmarł.

A nasz ukochany Vlagh zawył z rozpaczy, gdyż słowa posłańca zabiły w nim

potrzebę i chęć tworzenia. I wszyscy ucierpieliśmy od słów posłańca, ponieważ było

nas teraz mniej i ziemie pod zachodem słońca znalazły się na zawsze poza naszym

zasięgiem. A żal i ból Vlagha nie miał granic i zrodził w nas wściekłość i gniew.

Wówczas stało się tak, iż słudzy obcych kształtów i z jadowitymi zębami,

którzy ruszyli szukać wieści na ziemiach człowieków, zaczęli się naradzać między

sobą. Poszukiwacze wiedzy nie są tacy jak prawdziwi słudzy, gdyż ich misja ich

odmieniła. Wypuszczają się poza granice ziemi Vlagha, mają wiedzę i niekiedy nawet

podsuwają radę, gdy z nową wiedzą wracają do gniazda.

I tak poszukiwacze wiedzy zgodzili się, każdy ze wszystkimi, że ziemia

zachodzącego słońca teraz i już zawsze pozostanie dla norowników niezdobyta z

powodu płynnego ognia, który wydobywał się z wnętrza gór, i podsunęli pomysł

zrodzony z wiedzy, którą posiedli. Czy nie lepiej będzie, spytali, podążyć w inną

stronę aniżeli uprzednio? Góry nad ziemią dłuższej pory letniej są spokojne, nie kipi

w nich przymus plucia płynnym ogniem, a jest tam o wiele więcej pożywienia niż na

ziemi zachodzącego słońca. Przy tym, skoro obfitość pożywienia budzi w naszym

Vlaghu potrzebę płodzenia i wydawania na świat, czy nie powinniśmy dążyć ku

lądom, gdzie nasz apetyt zostanie zaspokojony? Wówczas nasza liczba szybko się

zwiększy i wkrótce będzie nas więcej, niźli było wówczas, gdy norownicy otworzyli

przejścia prowadzące do ziemi zachodzącego słońca. A wtedy świadomość

wszechpotężnego mózgu, stanowionego przez nas wszystkich, osiągnie granice dotąd

niespotykane.

I tak nasz ukochany Vlagh połączył się z wszechpotężnym mózgiem, i

wspólnie rozważyli rzecz podsuniętą przez poszukiwaczy wiedzy, i znaleźli w niej

wiele słuszności, gdyż mózg nauczył się niemało podczas naszej próby opanowania

ziemi zachodzącego słońca. Wojownicy obcych kształtów, posuwając się w stronę

zachodu słońca, napotkali wiele najróżniejszych stworzeń, a wszechmózg zauważył,

iż mogą się one okazać bardzo przydatne w czasie naszych spotkań z człowiekami w

ziemi dłuższej pory letniej, gdyż gatunek człowieczy jest najwytrwalszy i najtrudniej

go usunąć z drogi prowadzącej ku naszemu celowi. Wszechmózg jednakowoż

ostrzegł naszego ukochanego Ylagha przed największym niebezpieczeństwem,

jakiemu będziemy musieli stawić czoło na ziemi dłuższej pory letniej. Zagrożenie to

większe jest od tego, jakie niosą człowieki. To śpiące dzieci i osobliwe klejnoty.

I tak odwróciliśmy się od ziemi zachodzącego słońca, by skupić naszą uwagę

na ziemi dłuższej pory letniej, gdzie jest pod dostatkiem przestrzeni i pożywienia,

gdzie nasz ukochany Vlagh z pewnością na nowo odczuje konieczność płodzenia i

wydawania na świat, a wszechpotężny mózg wzrośnie w siłę i stanie się większy, niż

był, zanim spalił go ogień z gór ziemi zachodzącego słońca, i przyniesie radość nam

wszystkim, gdyż wszyscy odnosimy korzyści ze wzrastania mózgu w potęgę.

Aż kiedyś nadejdzie czas, gdy wszystkie ziemie człowieków staną się naszą

własnością, a nas będzie liczba trudna do przeliczenia i wszechpotężny mózg będzie

wzrastał w siłę dopóty, dopóki nie posiądziemy całej wiedzy - i całego świata.

Dopiero wówczas będziemy zaspokojeni.

Marzenie senne Ashada

Z cyklu na cykl coraz mocniej kochałem góry swojej krainy. Mają

niepowtarzalny urok. Zelana równie mocno kocha morze, ale moim zdaniem nie

sposób go porównywać z górami. Górskie powietrze, rześkie i krystaliczne, wieczny

śnieg na szczytach, zawsze dziewiczo czysty... to doprawdy urzekające.

Niezliczone wieki raz po raz przekonywałem się, że górski wschód słońca

przynosi najsmaczniejsze światło, więc gdy tylko mogę, wspinam się na zbocze

Rekiniej Góry, by pić urodę pierwszych promieni. I na cały dzień, choćby był

najtrudniejszy, smak górskiego wschodu słońca daje mi spokój oraz jasność.

Tamtej wiosny, gdy istoty zamieszkujące Pustkowie napadły na krainę

Zelany, gdy zwyciężyła je powódź sprowadzona przez Elerię i wybuch bliźniaczego

wulkanu spowodowany przez Yaltara, pewnego ranka wyszedłem z jaskini, która jest

moim domem, by powitać promienne słońce.

Gdy dotarłem do miejsca, gdzie zwykle ucztuję, ujrzałem na wschodzie

smużkę chmur - cudowną przyprawę do wspaniałego dania. Rozejrzałem się po

najbliższych szczytach. Do mojej krainy wkraczało lato. Chyba nieco wolniej niż

zwykle, bo śnieg ciągle jeszcze zalegał na niższych zboczach. Mógł to być zwiastun

cyklicznej zmiany klimatu, a zdarzały się one znacznie częściej, niż przypuszczali

ludzie. Temperatury na powierzchni naszego Ojca, Lądu, nigdy nie były stałe. Zależą

od kaprysów Matki Wody: jeśli ona jest chłodna, jego pokrywa śnieg. I stan taki

może trwać całe stulecia.

Po chwili zastanowienia odsunąłem tę myśl. Zelana opóźniła nadejście

wiosny, by powstrzymać atak sług Vlagha do chwili przybycia najemnej armii z

Maagsu, więc świat potrzebował czasu, by odzyskać równowagę.

Wiosna, choć trudna, dobrze się kończyła. Im dłużej myślałem, tym bardziej

utwierdzałem się w przekonaniu, że podjąłem słuszną decyzję, przedwcześnie budząc

młodszych bogów. Ich powrót do dzieciństwa wypełnił pradawne proroctwo. Eleria

sprowadziła powódź, Yaltar obudził wulkany i w ten sposób kraina Zelany stała się

po wsze czasy niedostępna dla istot z Pustkowia.

Słońce wstawało w pełnej krasie, powlekając obłoki purpurą. Rozkoszna

uczta. Blask wczesnego lata zawsze dawał mi więcej energii niż blade światło zimy

lub przykurzony połysk jesieni. Nic dziwnego więc, że schodziłem ze zbocza

żwawym krokiem.

Moja własna kula słoneczna czekała na mnie u wlotu jaskini. Jak zwykle

błysnęła tym samym pytaniem.

- Tylko sprawdziłem pogodę, słoneczko - skłamałem gładko. Zawsze się

nabzdyczała i burmuszyła, gdy podejrzewała, że wolałem światło prawdziwego

słońca. Ulubieńcy bogów bywają nieznośni.

- Czy Ashad nadal śpi?

W odpowiedzi leciutko zakołysała się w górę i w dół.

- Świetnie - uznałem. - Ostatnio nie sypiał dobrze. Chyba się przestraszył

wydarzeń w krainie Zelany. Może troszkę przygasisz blask? Powinien spać jak

najdłużej. Potrzebuje odpoczynku.

Pokiwała się zgodnie i pociemniała. Z początku nie była zachwycona

przybyciem Ashada, lecz z czasem polubiła złotowłosego chłopca. Nigdy nie pojęła

jego upodobania do konkretnego pożywienia, nie rozumiała, dlaczego nie zadowala

się światłem, więc ciągle była w pobliżu, ot, na wszelki wypadek, gdyby jednak

potrzebował jej blasku.

Eddings David & Leigh - Marzyciele 02 - Najdrozsza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: