Garnett Cliff - Operacja Ogien Morski.pdf - Garnett Cliff - ssaaggaa

Książka pobrana ze strony

http://www.ksiazki4u.prv.pl

ClLIFF GARNETT

OPERACJA

„OGIEŃ MORSKI”

PRZEKŁAD

MACIEJ PINTARA

Prolog

5 listopada, godzina 17.45 czasu zachodnioeuropejskiego, Moskwa,

Federacja Rosyjska

Dimitrij Lenkow szedł wzdłuż wschodniego muru Kremla. Nie zwracał uwagi

na wspaniałą architekturą Moskwy. Chodził tędy zbyt często, by doceniać

piękno kopuł cerkwi Wasyla Błogosławionego, zachwycać się dzwonnicą

Iwan Wielki wewnątrz murów Kremla, czy podziwiać inne atrakcje turystyczne

w swoim rodzinnym mieście. Zmarszczył nos, gdy poczuł smród śmieci

niesiony wiatrem od GUM-u. Zwykle dokuczał tylko latem, ale teraz była

krótka odwilż. Spojrzał na zachód za GUM i wzdrygnął się. Za domem towa-

rowym, na placu Dzierżyńskiego, wznosiła się dawna centrala KGB.

Spędził tam stanowczo zbyt dużo czasu jako agent niskiego szczebla.

Grzebał w aktach po dwanaście godzin dziennie za psie pieniądze. Kiedy

KGB przerodziło sig w Federalną Służbę Bezpieczeństwa, jego sytuacja nie

poprawiła się ani trochę. Lenkow zasłonił twarz lichym szalikiem z gryzącej

wełny, żeby ochronić się przed zimnym południowym wiatrem i ukryć

uśmiech satysfakcji.

Niedługo będzie bogaty. Niedługo będzie go stać na dziwki spod hotelu

Rossija. Jak cudzoziemca. Jak aroganckich Amerykanów, Niemców i Fran-

cuzów. Nienawidził ich za to, że mają pieniądze. Ale niedługo on też będzie je

miał. Wybierze sobie najładniejsze dziewczyny spośród prostytutek hote-

lowych. Koniec z kobietami cuchnącymi barszczem i z brudem pod paznok-

ciami. Koniec z dwupokojowym mieszkaniem, które dzielił z matką, dopóki pół

roku temu nie umarła na źle leczone zapalenie płuc.

Dotknął kartki papieru w kieszeni palta i jego ponurą słowiańską twarz

rozjaśnił szeroki uśmiech. Harować dla komunistów czy dla Putina i całej

reszty - co za różnica. Dobrze jadają, wożą się. czarnymi mercedesami i

ochlapują błotem przechodniów. Mają najładniejsze kobiety. Ale po dzisiejszej

sprytnej kradzieży i on do nich dołączy.

Skulił się pod uderzeniem ostrego listopadowego wiatru. Mroźne podmuchy

przynajmniej wywiały odór śmieci. Minął hotel Rossija i wszedł ostrożnie na

most nad rzeką Moskwą. Mimo że świeciło słabe słońce, woda już zamarzała.

- Bahamy - powiedział głośno, bo słowa tłumił gruby szalik. - Tam jest ciepło.

Tam pojadę, kiedy...

Urwał i rozejrzał się podejrzliwie. Całe życie szpiegował innych i sam był

szpiegowany. Nic nie znaczył. Ale nawet ludzkie zera mają swoje miecz-ty,

marzenia. Teraz jest kimś, bo ma w kieszeni ważne informacje. Przysięgł

sobie, że teraz będzie zarozumiały jak Amerykanie, wyniosły jak Francuzi i jak

Niemcy, będzie zostawiał po sobie skórki pomarańczy.

Przystanął po drugiej stronie mostu i przyjrzał się ulicy. Piesi zmagali się z

wichurą. Mijali go obojętnie. Przejeżdżały drogie zagraniczne samochody i

dychawiczne rosyjskie furgonetki. Nikt nie zwracał na niego uwagi.

Ale Lenkow wiedział, że władza potrafi obserwować. Popatrzył na ołowiane

niebo i śniegowe chmury w poszukiwaniu helikoptera albo samolotu

szpiegowskiego. Potem przeklął własną głupotę.

Przecież nic nie wiedzą, pomyślał. Dziś rano nawet nie podejrzewał, że

znajdzie się w gabinecie admirała. Okazja czyni złodzieja. Od razu się zo-

rientował, co leży w grubej tekturowej teczce na biurku admirała Kuznieco-wa,

który dowodził atlantycką flotą okrętów podwodnych. Kiedy oficer wyszedł do

toalety, Lenkow zadziałał, jakby sam demoniczny duch Rudolfa Abla

skierował go przeciwko byłym przełożonym.

Poklepał się po kieszeni i ledwo dosłyszał poprzez szum wiatru uspokaja-j ący

szelest papieru.

Ruszył szybko w stronę parku Riepina między dwiema odnogami rzeki. Co za

szczęście, że kiedyś szpiegował Amerykanów. Dzięki temu wiedział, gdzie

zadzwonić, gdy skopiował ściśle tajny dokument. I słyszał o akcji terrorystów

przeciw jego znienawidzonym przełożonym. Wszystko poszło zaskakująco

gładko. Przedstawiciela Sinn Fein w Moskwie bardzo zainteresowała jego

oferta. Nawet się nie targował, kiedy usłyszał astronomiczną sumę.

Powinienem był zażądać więcej, pomyślał Lenkow. Ale co tam. I tak zarobi

więcej niż przez całe życie harówki w Rosji. Po sprzedaniu dokumentu Sinn

Fein da łapówkę komu trzeba i wsiędzie do pierwszego samolotu odla-

tującego z Moskwy. Skorzysta z nieuwagi strażników na lotnisku i ostempluje

sobie zezwolenie na wyjazd z kraju.

- Bahamy - powtórzył i rosyjska zima wydała się przez chwilę mniej sroga.

W parku zwolnił. Nie bardzo wiedział, z kim ma się spotkać. Z politycznym

przedstawicielem Irlandzkiej Armii Republikańskiej. Ale jak ten ktoś wygląda?

Zaczął zabijać ramiona dla rozgrzewki. Palto było ciepłe, ale czuł chłód

samotności. W parku było coraz mniej ludzi. Setki butów zamieniły gruby

śnieg na ścieżkach w ohydne błoto. Ohydne jak Moskwa. Jak cała Rosja.

Lenkow splunął. Ślina zamarzła, zanim dotknęła ziemi. Arktyczny mróz.

Prawdziwa rosyjska zima.

Znalazł ławkę, usiadł i owinął się szczelniej paltem. Jeśli będzie trzeba,

posiedzi tu nawet całą noc. Forsa. Chce być bogaty. Odmrożone palce u nóg

to niska cena za późniejsze wylegiwanie się na plaży wśród pięknych kobiet w

topless.

Usłyszał skrzypiące kroki na świeżym śniegu. Obejrzał się przez ramię. Przez

śnieg brnęła pochylona i skulona z zimna kobieta. Jej samotne ślady

pasowały do jego samotności. Przy ławce podniosła wzrok i spojrzała mu

prosto w oczy. Rozpromienił się. To nie Rosjanka. Za ładna. I ten oryginalny

kolor włosów. Lenkow rzadko widywał kobiety o włosach w kolorze miedzi i o

tak bladej twarzy. Zaczerwienione od zimna policzki podkreślały regularność

jej rysów.

Lodowate spojrzenie zielonych oczu sprowadziło go na ziemię.

- Masz towar? - zagadnęła po angielsku z silnym irlandzkim akcentem.

- Bez żadnej wymiany haseł? - zapytał trochę zaskoczony.

- Ty masz kody, a ja to, czego pragniesz - odparła i rozchyliła płaszcz. Miała

wspaniałą figurę. Nie to, co rozepchane ziemniakami Rosjanki. Tam, gdzie

jego znajome były grube, ona była szczupła. Tam, gdzie one były szorstkie,

ona była gładka jak jedwab i pociągająca do bólu. Ale nie rozchyliła płaszcza

po to, żeby pochwalić się swoim ciałem. Z jej ramienia zwisała skórzana

torba. Zapewne z pieniędzmi.

- Chcę to najpierw zobaczyć - zażądał Lenkow.

- Oczywiście, Dimitrij.

Przysunęła się bliżej, żeby mógł sięgnąć do torby. Zajrzał do środka i chciwie

wytrzeszczył oczy. Odsunęła się.

- Teraz pokaż swoje - powiedziała.

W pośpiechu nie wyczuł jej drwiącego tonu.

Wyciągnął z kieszeni kartkę i chwycił mocno, żeby wiatr nie wyrwał mu jego

przyszłości. Położyła na jego ręce dłoń w rękawiczce i uważnie przyjrzała się

treści. Lenkow myślał przez moment, że kobieta uczy się na pamięć kolumn

liter i cyfr. Potem dotarło do niego, że porównuje je ze znanymi już wzorcami,

żeby sprawdzić, za co płaci grubą forsę.

- W porządku - odezwała się i usiadła przy nim na zimnej ławce. Przez

warstwy ubrań oddzielające ich ciała, poczuł jej ciepłe udo. Przyspieszyło mu

serce.

Może po załatwieniu interesu nawiążą romans? W końcu wystarczy wylecieć

dziś wieczorem z Rosji.

- Daj mi kody uzbrajające - powiedziała - i możesz wziąć forsę z mojej torebki.

Odwróciła się trochę, żeby znów mógł sięgnąć do pieniędzy. Było mu

niewygodnie, spieszył się. Chciał być bogaty jak Amerykanin. Natychmiast.

Zabrała mu kartkę i trzymała w bezpiecznej odległości. Lenkow chwytał

nieporęczne paczki funtów brytyjskich w banknotach o wysokich nominałach.

Kobieta przyłożyła mu za uchem pistolet tokariew kupiony na czarnym rynku i

wpakowała w głowę kulę kaliber 7,62.

Wystrzał zagłuszył wiatr. Zapakowała pieniądze z powrotem do torby i zapięła

płaszcz. Potem odepchnęła ciało Lenkowa. Osunęło się na bok na ławkę.

„Zło jest daleko od ciebie, gdy śnisz i marzysz" - zacytowała ironicznie

świętego Patryka. Wydała dziki okrzyk radości i odeszła po swoich śladach.

6 listopada, godzina 8.05 czasu zachodnioeuropejskiego, Morze Celtyckie

Kapitan Anatolij Urbanów zacisnął pięści i wetknął ręce do kieszeni munduru,

żeby inni oficerowie nie zauważyli jego irytacji. Nie przejmował się

podoficerami i marynarzami. Był ze starej szkoły, która nakazywała utrzymy-

wać we flocie radzieckiej żelazną dyscyplinę. Na starzejącym się atomowym

okręcie podwodnym klasy Tajfun, typ 941, jego rozkazy znaczyły więcej niż

prawo. Nawet Bóg, w którego nagle uwierzyło tylu członków załogi, nie miałby

szans, gdyby chciał się z nim kłócić. Urbanów był więc tym bardziej ziryto-

wany, że namierzyły go brytyjskie niszczyciele.

Bogu na tronie lepiej się nie sprzeciwiać.

- Dziób trzy stopnie w dół - rozkazał.

Pierwszy oficer przekazał rozkaz dalej. Urbanów ryzykował, ale nie widział

innego wyjścia niż zanurzenie u południowego wybrzeża Irlandii. „Górski"

wyruszył ze schronów dla okrętów podwodnych Rosyjskiej Floty Północnej w

Litsa Guba i przemknął się przez Atlantyk na wschód. Płynął do Anglii wzdłuż

południowego wybrzeża Irlandii w nadziei, że przechytrzy wyrafinowane

urządzenia obserwacyjne, które marynarka brytyjska wypożyczyła od

Amerykanów.

Urbanów usłyszał powtarzające się ping, ping, ping i już wiedział, że nie

zejdzie na czas do płytkiego dna. Pierwszy oficer spojrzał na niego pytająco,

ale przezornie wolał trzymać język za zębami. Sasza Borken wykorzystywał

każdą okazję, żeby poderwać autorytet kapitana wśród załogi. Marzyło mu się

przejęcie dowództwa. Urbanów uśmiechnął się drwiąco. Niech komandor

porucznik Borken rządzi sobie na tej kupie złomu. Urbanów miał na oku coś

innego: jeden z okrętów podwodnych czwartej generacji z pociskami strate-

gicznymi. Admirał Gromów już wiele lat temu zapowiedział wprowadzenie

tych jednostek. Stępkę „Jurija Dołgorukiego" położono w stoczni Państwo-

wego Ośrodka Budowy Atomowych Okrętów Podwodnych „Siewmasz" w

Garnett Cliff - Operacja Ogien Morski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: