Garwood Julie - Buchanan 04 - Zabójcza lista.pdf - Garwood Julie - ssaaggaa

Pierwszy dzień w zerówce w ekskluzywnej szkole w Briarwood był najgorszym

dniem w życiu Regan Hamilton Madison. To była taka katastrofa, że postanowiła już

nigdy tam nie wracać.

Na początku wyobrażała sobie, że szkoła będzie po prostu wspaniała. Bo dlaczego

nie? Jej bracia właśnie tak mówili, a ona nie miała powodów, by im nie wierzyć.

Siedziała dumnie w rodzinnej limuzynie z kierowcą, ubrana w mundurek swojej

nowej szkoły: spódniczkę w szkocką kratę w kolorze granatowo-szarym, białą

koszulę z postawionym kołnierzem, granatowy krawat, zawiązany dokładnie tak, jak

wiąże się męskie krawaty i granatowy blezer z pięknym złotym emblematem z logo

szkoły, przyczepionym do przedniej kieszeni. Kręcone włosy miała spięte

granatowymi spinkami. Wszystko, co miała na sobie, było nowe, włącznie z białymi

podkolanówkami i granatowymi mokasynami.

Myślała, że szkoła okaże się świetnym miejscem do zabawy. Przez ostatnie dwa

lata ona i jej dziewięć koleżanek ze starego, snobistycznego przedszkola było

rozpieszczonych przez wiecznie uśmiechniętych wychowawców. Oczekiwała więc,

że jej pierwszy dzień w Briarwood będzie taki sam. Może nawet lepszy?

Miała nadzieję, że matka odwiezie ją do nowej szkoły, tak, jak robiły matki - a

czasami nawet ojcowie - nowych uczniów. Z powodu pewnych okoliczności, na które

- jak sama zapewniała - nie miała wpływu, matka musiała jednak zostać w Londynie

ze swoim nowym partnerem.

Babka Hamilton chętnie by z nią pojechała, ale odwiedzała przyjaciół

mieszkających za granicą i nie zamierzała wracać do domu jeszcze przez dwa

tygodnie.

Kiedy Regan dzień wcześniej rozmawiała z matką przez telefon, powiedziała, że

gospodyni, pani Tyler, nie musi jej odwozić doszkoły. Matka zaproponowała wtedy,

by pojechała z Aidenem. Regan wiedziała, że gdyby poprosiła najstarszego brata, na

pewno by nie odmówił. Zrobiłby dla niej wszystko, podobnie jak jej dwaj pozostali

bracia: Spencer i Walker.

Regan zdecydowała jednak, że nie potrzebuje, by ktokolwiek ją odprowadzał. Była

już dużą dziewczynką, a mundurek, który nosiła, świadczył o tym najlepiej.

Szkoła, jak się okazało, wcale nie była taka, jak sobie wyobrażała. Przede

wszystkim nikt jej nie powiedział, że zajęcia dla młodszych dzieci trwają cały dzień.

Nie ostrzeżono jej także przed tym, że w szkole będzie dużo dzieci, a przede

wszystkim, że będą tam łobuzy -a były wszędzie. Najbardziej bała się pewnej starszej

dziewczynki, która lubiła dręczyć młodszych, oczywiście gdy nie widział tego żaden

z nauczycieli.

Kiedy wreszcie o trzeciej po południu dzwonek obwieścił koniec zajęć, Regan była

przygnębiona i zmęczona. Zagryzała wargi, żeby powstrzymać się od płaczu.

Samochody stały rzędem na podjeździe. Evan, kierowca, wysiadł z samochodu i

skierował się w jej stronę.

Regan zauważyła go, ale nie miała sił, żeby do niego podbiec, więc przyspieszył,

zaniepokojony jej wyglądem. Spinki wisiały na luźnych kosmykach włosów, koszula

była wyciągnięta ze spódniczki, a jedna z podkolanówek zsunęła się aż do kostki.

Pięciolatka wyglądała jakby przed chwilą przepuszczono ją przez wyżymaczkę. F.van

otworzył tylne drzwi samochodu.

Wszystko w porządku, Regan? - spytał.

Tak - odpowiedziała, nie podnosząc głowy.

No i jak było w szkole? Dała nura do samochodu.

Nie chcę o tym rozmawiać.

To samo pytanie zadała jej gospodyni, otwierając przed nią drzwi do domu.

-Nie chcę o tym rozmawiać - powtórzyła Regan.

Pobiegła do swojego pokoju, zatrzasnęła drzwi i wybuchnęła płaczem

Wiedziała, że matka byłaby z niej niezadowolona. Nie potrafiła opanować swoich

emocji.

Kiedy czuła się nieszczęśliwa, łamała wszystkie zasady, które matka

usiłowała jej wpajać. Wciąż powtarzano Regan, że ma się zachowywać jak dama, ale

nie była do końca pewna, co to dokładnie oznacza, naturalnie poza tym, że trzeba

trzymać kolana razem, kiedy siedzi się na krześle. Nie chciała cierpieć w samotności

i nie obchodziło ją, jak ważna jest ta zasada w domu Madisonów. Nie udawała też

odważnej, więc kiedy czuła się podle, wszyscy musieli o tym wiedzieć.

Niestety, jedynym obecnym w domu członkiem rodziny był Aiden. Był chyba

ostatnią osobą, u której można szukać współczucia, pewnie dlatego, że jako

najstarszy niespecjalnie przejmował się problemami pięciolatki.

Wytarła nos. umyła twarz i zmieniła ubranie. Starannie złożyła mundurek, po czym

wrzuciła go do kosza. Nie miała zamiaru iść jeszcze raz do tej wstrętnej szkoły, nie

potrzebowała więc tych okropnych ubrań. Włożyła szorty i bluzkę, a później złamała

kolejną domową zasadę, biegnąc boso do pokoju brata.

Nieśmiało zapukała do drzwi.

-Mogę wejść?

Nie czekając na odpowiedź, otworzyła drzwi. Przebiegła przez pokój i wskoczyła

na łóżko.

Aiden wydawał się być poirytowany. Miał na sobie strój do gry w rugby i siedział

przy biurku, zarzuconym podręcznikami. Nie zauważyła, że rozmawia przez telefon,

dopóki się nie pożegnał i nie odłożył słuchawki.

- Wiesz, powinnaś raczej poczekać, dopóki nie powiem, że mo

żesz wejść - powiedział. - Nie możesz tak po prostu wpadać.

Kiedy nie odpowiadała, oparł się na krześle, spojrzał jej w twarz i spytał:

-Płakałaś?

Po chwili wahania zdecydowała, że złamie kolejną zasadę. Skłamała.

- Nie - odparła ze wzrokiem wbitym w podłogę.

Wiedział, że nie powiedziała prawdy, ale doszedł do wniosku, że nie jest to

najlepszy moment na wykład o uczciwości. Jego mała siostra była wyraźnie

przygnębiona.

-Stało się coś złego?

- Nie... - odparła przeciągle, nie patrząc na niego.

Westchnął głośno.

- Regan, nie mam czasu zgadywać, co się stało. Za chwilę muszę

wyjść na trening. Co się stało?

-Nic złego. Słowo - powiedziała, wzruszając ramionami.

Rysowała palcem kółka na narzucie. Aiden poddał się i przestał

zgadywać, co ją tak zmartwiło. Schylił się. by wciągnąć buty i wtedy przypomniał

sobie, że dzisiaj Regan była pierwszy dzień w szkole w Briarwood.

- Jak było w szkole?- spytał.

Ku jego zaskoczeniu Regan wybuchnęła płaczem, chowając twarz w narzutę.

Powiedziała mu wszystko, co zbierało się w niej przez cały dzień.

Wszystko zawarła w jednym długim i bezładnym zdaniu:

- Nienawidzę szkoły i więcej tam nie wrócę, nigdy, bo nie po

zwalają nam jeść chrupek i musiałam siedzieć tam tak długo i była

tam ta dziewczynka i płakała przez inną wielką dziewczynkę i ta

wielka powiedziała, że jak my powiemy nauczycielce, to też będzie

my płakały i nie wiedziałam, co robić, więc na przerwie wyszłam z tą

dziewczynką i pozwoliłam jej się wypłakać i teraz sobie postanowi

łam, że już nigdy nie wrócę do tej okropnej szkoły, bo jutro ta duża

powiedziała, że dorwie tę dziewczynkę jeszcze raz.

Aiden osłupiał. Gdyby dziewczynka nie była taka nieszczęśliwa, pewnie zacząłby

się śmiać.

Regan tak lamentowała, że nie słyszał pukania do drzwi. Spencer i Walker weszli

do środka. Obydwaj bracia byli wysocy, chudzi i mieli ciemne włosy, jak Aiden.

Spencer miał piętnaście lat i z całej rodziny on był najwrażliwszy. Walker niedawno

skończył trzynaście. Był największym urwisem w rodzinie, istnym utrapieniem, a do

tego był najbardziej nierozważny. Wyglądał teraz, jakby właśnie wrócił z wojny.

Dwa dni temu wspinał się na dach, żeby zdjąć piłkę, pośliznął się i pewnie skręcił by

sobie kark, gdyby nie złapał się gałęzi, żeby zamortyzować upadek. Jego przyjaciel,

Ryan, miał mniej szczęścia. Walker wylądował na nim i złamał mu rękę. Ryan był

napastnikiem drużyny, ale teraz musiał pauzować przez jeden sezon. Walker nie czuł

się specjalnie winny - to wszystko przez tę gałąź.

Obrzucił Regan uważnym spojrzeniem w poszukiwaniu siniaków. Żadnego

nie było widać, więc dlaczego płakała?

Co jej zrobiłeś? - spytał.

Nic jej nie zrobiłem - odpowiedział Aiden.

To co jej się stało? - Pochylił się nad łóżkiem i niepewnie lustrował wzrokiem

swoją małą siostrę, nie wiedząc, co zrobić.

Aiden przesunął go lekko, usiadł obok Regan i niezdarnie poklepał ją po plecach.

W końcu się uspokoiła. Być może najgorsze ma już za sobą?

- No, już czuje się lepiej - odetchnął z ulgą. - Tylko nie pytajcie

jej, jak było...

- Jak było w szkole? - spytał Walker w tym samym momencie.

Regan rozszlochała się na nowo.

Aiden odwrócił się w stronę biurka, żeby siostra nie mogła go widzieć. Nie chciał

jej urazić, ale-mój Boże! -ona była taka głośna. Skąd w takiej małej istocie tyle siły!

Wydaje mi się, że miała zły dzień - mruknął.

Tak myślisz? - zdziwił się Spencer.

Regan umilkła tylko na chwilę, a potem oznajmiła stanowczo:

Nigdy tam nie wrócę.

Co się stało? - spytał Walker.

Regan powtórzyła po raz kolejny swoją litanię żalów, przerywaną łkaniem.

Musisz tam pójść jeszcze raz - oświadczył Spencer. Nie powinien był

tego mówić.

Nie, nie muszę.

Musisz - powtórzył Spencer.

Tatuś nie kazałby mi pójść.

Skąd wiesz, że nie kazałby? Byłaś małym dzieckiem, kiedy on umarł. Nawet go

nie pamiętasz.

Pamiętam! Pamiętam go doskonało!

Twoja gramatyka jest porażająca - zauważył uszczypliwie Aiden.

I właśnie dlatego musisz pójść do szkoły - dodał Spencer. Musiał podnieść głos,

by można go było usłyszeć -jego siostra znów płakała.

Kurcze, ta to potrafi się drzeć - mruknął Aiden. - OK. Spóźnię się na zajęcia, jak

zaraz nie wyjdę, więc przejdźmy do rzeczy - dodał.

- Regan, przestań wycierać nos w moją pościel i siadaj.

Starał się. żeby jego głos zabrzmiał poważnie, ale ani jego polecenie, ani ton głosu

nie wywarły na niej żadnego wrażenia. Nie miała zamiaru przestać płakać, dopóki

sama nie uzna tego za stosowne.

-Słuchaj. Regan. Musisz się uspokoić i powiedzieć nam, co się

wydarzyło. - odezwał się Walker - Co zrobiła ta duża dziewczynka?

Spencer pogrzebał chwilę w kieszeni i wyjął zmiętą chusteczkę do nosa.

Proszę - powiedział. - Wytrzyj nos i siadaj. Przecież nie możemy rozwiązać

problemu, jeśli nam nie powiesz, co zrobiła ta duża dziewczynka, prawda?

Regan sama rozwiąże ten problem. - Aiden potrząsnął głową.

Nie, nie rozwiążę. - Regan gwałtownie się wyprostowała. - Bo nie wracam do tej

okropnej szkoły.

Ucieczka to nie jest sposób - zauważył Aiden.

Mam to w nosie. Zostaję w domu.

Czekaj, Aiden. Jeśli ktoś zaczepia naszą siostrę, to chyba musimy... - zaczął

Walker.

Aiden podniósł rękę, jakby prosząc o ciszę.

- Najpierw dowiedzmy się. jak się sprawy mają. zanim coś zrobi

my, Walker. Regan - zwrócił się uspokajającym głosem do siostry

- ile lat ma ta duża dziewczynka'?

Nie wiem.

Dobrze. A w której jest klasie?

Skąd miałaby to wiedzieć? - zdziwił się Spencer.

Wiem - oświadczyła Regan. - Chodzi do drugiej klasy, ma na imię Morgan i jest

okropna.

Na to. że jest okropna, sami już wpadliśmy - powiedział Aiden niecierpliwie.

Zerknął na zegarek. - No, nareszcie się czegoś dowiedzieliśmy - dodał.

Walker i Spencer uśmiechali się. ale na szczęście Regan tego nie widziała.

Mówiłaś, że przez tę dziewczynkę z drugiej klasy inna dziewczynka płakała? -

dociekał Aiden.

Właśnie, to przez nią płakała. - Regan kiwnęła głową.

A co ona jej zrobiła? - spytał Walker. - Uderzyła ją?

Nie.

A co? - Teraz Walker wydawał się zniecierpliwiony.

Zabrała jej spinki. - Regan omal znowu nie wybuchnęła płaczem.

Ta dziewczynka chodzi z tobą do zerówki? - indagował Aiden.

Tak. to bardzo miła dziewczynka. Siedzi obok mnie przy tym dużym, okrągłym

stole. Ma na imię Cordelia, ale chce, żeby wszyscy nazywali ją Cordie.

Lubisz tę Cordelię? - chciał wiedzieć Spencer.

Aha. i lubię jeszcze jedną dziewczynkę. Ma na imię Sophie i siedzi przy tym

samym stole, co ja i Cordie.

No proszę, proszę! - Aiden nie mógł wyjść z podziwu - Byłaś w nowej szkole

tylko jeden dzień i już masz dwie przyjaciółki.

Miał nadzieję, że kłopoty już się skończyły, więc sięgnął po kluczyki do

samochodu i ruszył w stronę drzwi.

- Poczekaj chwilę, Aiden - zawołał Walker. - Nie możesz wyjść,

zanim nie postanowimy, co zrobić z tą dziewczynką.

Aiden zatrzymał się przy drzwiach.

Chyba się wygłupiasz. Ona chodzi dopiero do drugiej klasy.

I tak musimy coś zrobić, żeby ochronić Regan - nalegał Walker.

Niby co? Może mamy we trzech iść jutro do szkoły i sterroryzować dzieciaka?

To byłoby dobre - ożywiła się Regan - Przestraszcie ją tak. żeby zostawiła mnie,

Cordie i Sophię w spokoju.

A może - rzekł Aiden - powinnaś sama rozwiązać ten problem? Możesz jej się

przeciwstawić. Powiedz jej. że nie zamierzasz oddawać jej czegokolwiek i że ma

ciebie i twoje przyjaciółki zostawić w spokoju.

Czekaj, czekaj! - przerwał mu Walker - Mówiłaś, że ta dziewczynka... Jak ona

ma na imię?

Morgan.

Właśnie. Nie mówiłaś, że Morgan groziła, że jutro będzie znowu dręczyła

Cordie?

Regan pociągnęła nosem, a jej oczy aż się rozszerzyły ze zdziwienia.

- No, to czym się martwisz? Nie będzie dręczyła ciebie! - powiedział Walker.

 Ale Cordie jest moją przyjaciółką, Walker - oświadczyła Regan z powagą.

Więc jak ona będzie się czuła, jeśli nie pójdziesz jutro do szkoły? - uśmiechnął

się Aiden.

Cordie też nie przyjdzie jutro do szkoły. Sama mi to powiedziała.

Eee. na pewno rodzice ją wyślą - odparł Aiden - Wiesz. Regan, na świecie są

dwa rodzaje ludzi. Ci, którzy uciekają przed łobuzami, i ci, którzy się im

przeciwstawiają.

Regan wytarła łzy z twarzy:

A ja do którego rodzaju należę?

Jesteś z rodziny Madisonów. Ty stawiasz czoło problemom i nie uciekasz przed

Garwood Julie - Buchanan 04 - Zabójcza lista.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: