Golden Christie - Wampir z mgiel.pdf - Golden Christie - ssaaggaa

W obitej atlasem trumnie leżał Strahd Von Zarovich, wampirzy władca

krainy, z zamkniętymi oczami, z bladą, przypominającą woskową maskę kościstą

twarzą. Ręce miał skrzyżowane na piersi; emanował spokojem. Wyglądał, zresztą

zgodnie ze stanem faktycznym, na martwego.

- Dzięki niech będą Panu Poranka, że wciąż mamy dzień - mruknął kapłan.

Jander przytaknął i odsunął ręce Strahda na boki, ułatwiając Saszy przyłożenie

zaostrzonego kołka dokładnie nad sercem hrabiego. Kapłan zamierzył się młotkiem.

„Teraz cię mamy, draniu” pomyślał z satysfakcją Jander w nagłym przypływie

nienawiści.

Ravenloft to mroczne piekło, do którego można trafić z każdego normalnego

świata - ale wydostać się stąd, o, to już zupełnie co innego. Pechowcy, którzy znajdą

się w Domenie Ciemności, przekonują się, że zamieszkują ją wampiry, wilkołaki,

zombi i inne, gorsze jeszcze stwory.

Christie Golden

Wampir z mgieł

„KB”

Książkę tę dedykuję z miłością (i wdzięcznością) moim rodzicom, Jamesowi R.

Goldenowi i Elizabeth C. Golden, którzy nie mogą uwierzyć w wampiry i elfy, ale

zawsze wierzyli we mnie. Podziękowania należą się również Veldzie i Robertowi za

to, że zawsze wszystko czytali i zwykle większość z tego podobała im się. Na koniec

dziękuję TSR, że pozwolili nowicjuszce rzucić własne, mroczne cienie na Ravenloft

oraz memu wydawcy, Jimowi Lowderowi, za cierpliwość, wskazówki i wsparcie.

Ten, który śmierci śmieje się w twarz, któremu nie zaszkodzą zarazy, zdolne

uśmiercić całe narody; ach, gdyby istota taka służyła Dobru, miast od diabła

pochodzić, ileż dobra mogłaby uczynić w tym naszym świecie.

Bram Stoker Dracula

PROLOG

Ostatnie promienie gasnącego słońca, przefiltrowane przez witrażowe okna

zamkowej kaplicy, kładły się na kamiennej podłodze plamami blednących barw.

Jedyne dodatkowe światło pochodziło z niewielkiego kosza z żarzącymi się węglami

na ołtarzu. Najwyższy z Wysokich Kapłanów Barovii nie przerywał pracy aż do

chwili, kiedy przestał wyraźnie widzieć, wreszcie poirytowany niepotrzebną przerwą

odłożył amulet i zapalił tyle świec, by móc kontynuować zajęcie.

Większość kaplicy pozostała w cieniu i kiedy ciepły blask stożkowatych

płomyków oświetlił niski drewniany ołtarz, nie było to już miejsce odpowiednie dla

świętych symboli i odprawiania rytualnych obrzędów - raczej warsztat zapełniony

narzędziami. do precyzyjnej roboty w metalu: małe młoteczki, szczypce, gładkie,

jubilerskie kowadełko, bryłki wosku na formy. Siwowłosy kapłan zapalił ostatnią

świecę i pośpiesznie zajął się amuletem. Czuł w mózgu pulsujący, płaczliwy zew

przedmiotu, nakazujący ukończyć pracę nad nim.

Najwyższy z Wysokich Kapłanów poświęcił mu już wiele tygodni, pracując z

gorączkowym natężeniem, które nie pozwalało mu spocząć i teraz, gdy był bliski

ukończenia dzieła. Nie czuł jednak zmęczenia. Energia zdawała się poruszać

krew w jego żyłach, kierując ruchami niezgrabnych, niewyszkolonych dłoni.

Amulet sam się tworzył, powykrzywiane palce kapłana były zaledwie narzędziem.

Gdzieś, w jakiejś części swojej istoty, czuł się winny - zaniedbywał obowiązki

kapłana lecz widok amuletu zapewniał go, że jest to poważniejsze zadanie, że wykuje

coś więcej niż zwykłe świecidełko. Klejnot miał stać się bronią, jakiej jeszcze ten

marny świat nie widział, wróg zaś, przeciw któremu go szykowano, był znacznie

gorszy od goblinów - jego przybycie miało dopiero pogrążyć Barovię w ciemności.

Najwyższy z Wysokich Kapłanów przerwał, czując drżenie dłoni z wysiłku,

przetarł przekrwione oczy i wrócił do pracy. Postępując zgodnie z płynącymi z głowy

wskazówkami połączył dwie stare rzeczy tworząc jedno nowe dzieło. Kryształ

kwarcu był darem ziemi. Platynę, w której go osadził, równie starożytną, jak sam

kamień, jego ręce poznaczyły runami miłości, zamiast gwałtu. Cały wisior

ukształtowany został na podobieństwo słońca z rozchodzącymi się promieniami i

kiedy kryształ znalazł się w jego środku, rzeczywiście przypominał miniaturowe

słońce.

Stary kapłan starannie wyciął ostatni run. Zamrugał oczami, by usunąć

spływający do nich pot i przyjrzał się swemu dziełu. Pozostała mu do zrobienia

jeszcze jedna rzecz. Zawiesił wisior na szyi, skrywając pod szatą, żeby nie było go

widać. Klepnął sakiewkę, upewniając się, że napisany przed kilkoma dniami list

wciąż jeszcze się tam znajduje i uśmiechnął się lekko. Czując, jak wypełnia go

tajemnicza energia, spiesznym krokiem oddalił się od ołtarza i ruszył przez długie,

rozjaśnione pochodniami korytarze zamku z szybkością i pewnością ruchów

właściwą komuś o wiele młodszemu.

Jeden ze służących usłyszał go, kiedy wychodził przez podwójne drzwi

kaplicy. Z trudem nadążając za jego krokami, zapytał:

- Co teraz, Wasza Błogosławienność?

- Konia - rzucił Najwyższy z Wysokich Kapłanów, nie zadając sobie nawet

trudu, by spojrzeć na mężczyznę, który bez słowa pobiegł wypełnić polecenie. Zanim

pan zamczyska wyruszył na wojnę, przykazał swym sługom być posłusznym we

wszystkim Jego Błogosławienności. Chociaż służący uwijał się żwawo, kapłan

spędził parę minut przechadzając się nerwowo pod pięknie rzeźbioną bramą zamku,

zanim stajenny przyprowadził wierzchowca. Najwyższy z Wysokich Kapłanów

właściwie wskoczył na siodło, szarpnął wodze kierując konia w odwrotnym kierunku

i przy stukocie kopyt opuścił podwórzec. Zmierzał do kręgu, by dopełnić boskiej

misji.

Nocne mgły gęstniały, a kapłan galopował drogą do lasu Svalich. Bryzgające

spod kopyt kawałki błota oblepiały i jego, i zwierzę, ale niepomny na to popędzał

rumaka, jak nakazywał amulet. Niecierpliwie zjechał z drogi, kierując się ku lasowi

Svalich; nie znał skrótu, ale prowadził go amulet. Wreszcie dotarł do celu - kręgu

ogromnych głazów, znajdującego się tuż za Barovią.

Próbował jednocześnie zeskoczyć z konia, wydobyć amulet i pobiec do środka

kręgu, ale nogi zaplątały mu się w powłóczyste szaty i ciężko upadł. Podnosząc się

pomyślał ponuro: po tym starym ciele nie można się niczego więcej spodziewać.

Opadł na ziemię w środku koła, tuż obok dużego, płaskiego głazu, na którym z czcią

złożył klejnot.

Ostatnie błogosławieństwo, pomyślał, i wszystko skończone...

Młody nowicjusz znalazł go następnego ranka w tym samym miejscu. Po

śmierci twarz Najwyższego z Wysokich Kapłanów była spokojna i osobliwie

wygładzona, a poszarzałe usta ułożyły się w niepewny, słodki uśmiech. W jednej

dłoni trzymał wisior w kształcie rozbłyskującego słońca, w drugiej - list.

Młodzieniec, z oczyma pełnymi łez, musiał kilkakroć zamrugać, zanim zdołał

przeczytać ostatnie słowa, jakie nakreślił kapłan.

Oto boski dar dla utrudzonej krainy. Używajcie go dobrze i ze czcią, ale niech

tajemnica przechodzi tylko z kapłana na kapłana. Narodzi się krucze plemię, a to ma

być święty symbol tej rodziny. Moc jego jest podobna mocy słońca: niesie ciepło i

światło. W nim ostatnia nadzieja na powstrzymanie Cienia, który padnie na to

posępne królestwo.

JEDEN

„Duma Królowej” z Evermeet kołysała się łagodnie na atramentowych

wodach portu Waterdeep. Swawolna nocna bryza poruszała olinowaniem katamaranu

sprawiając, że uderzało o łódź, hałasując we względnej ciszy o późnej porze. Wiatr

się nasilił i bandera z heraldycznym wizerunkiem złotego drzewa na tle

ciemnoniebieskiego, wygwieżdżonego nieba wydęła się i załopotała gwałtowniej. W

oddali pławy wydzwaniały przyjazne ostrzeżenia, a woń ryb i soli unosiła się ciężko

w chłodnym, wilgotnym powietrzu.

Samotna postać bezpiecznie ukryta w alejce tęsknie spoglądała na katamaran.

Światło Selune nadawało skórze i włosom złotego elfa perłowo białą barwę, a jego

znoszona, niebieska tunika zdawała się szara, upodobniając się do płaszcza i spodni;

w jej wyblakłym, srebrnym wykończeniu nadal lśnił mleczny odblask księżycowego

światła.

Jander Sunstar był smukły i, jak na elfa, wysoki - miał bez mała sześć stóp

wzrostu. Wyraźne, ostre rysy twarzy czasem tylko łagodniały w przypływie nostalgii.

Elfie uszy zwężały się w zgrabne koniuszki, prawie ginąc w złotej powodzi włosów.

Buty z szarej, miękkiej skóry, nie czyniące żadnego hałasu na nasiąkłych wodą

deskach doku, sięgały do pół uda. Lewe biodro zdobił prosty sztylet w pochwie.

Srebrne oczy Jandera wypełniał smutek. Ileż to już dzie sięcioleci minęło od

chwili, kiedy widział statek ze swej ojczyzny, wspaniałego Evermeet, krainy piękna i

harmonii, której nigdy już nie dane mu będzie ujrzeć? Szczupłe, długie palce

zacisnęły się kurczowo na płaszczu i naciągnęły go głębiej, by skryć właściciela

przed wścibskimi spojrzeniami.

Nie mogąc dłużej znieść tego widoku, odwrócił się i cicho odszedł,

opuszczając dok; udał się do centrum miasta, przez ludzi zwanego Waterdeep. Tb

miejsce również jakiś czas było jego domem, dopóki żądza wędrówki nie ściągnęła

nań jego przeznaczenia.

Teraz Jander już rzadko zapuszczał się do miasta; jak na jego gust stawało się

zbytnio zatłoczone. Mieszkał w małej jaskini poza jego granicami, gdzie wciąż

można było odnaleźć ciszę i drzewa. Tam dawał upust wrodzonemu elfom

umiłowaniu piękna i natury, pielęgnując niewielki ogród kwitnących nocą kwiatów.

Tej nocy jednak wielka potrzeba przygnała go do dzielnicy Doków. Przemierzał ją w

całkowitej ciszy w morderczych zamiarach, a szare skórzane buty nie wydawały

dźwięku. Ignorował tawerny, sklepy i magazyny, kierując się ku najgorszemu miejscu

w mieście, gdzie najbardziej umęczone dusze Torii w nędzy i bólu wypłakiwały

beznadziejność swego istnienia. Łopocząc płaszczem skręcił za róg. Głód podkreślał

ostrość jego rysów.

W Waterdeep za pieniądze można było kupić lekarstwo niemal na wszystko.

Znalazłby się kleryk leczący rany, znalazłby się i mag, którego czary zapewnią

szczęście. Ale czasami bogowie nie wysłuchują modłów swych kapłanów, kiedy

indziej zaś czary działają źle, przerażająco źle.

Kiedyś nieszczęśliwców, których choroby umysłowej nie dało się uleczyć za

Golden Christie - Wampir z mgiel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: