Harrison Harry - Planeta smierci 02.pdf - Harrison Harry - ssaaggaa

Rozdział 1

- Chwileczkę - powiedział Jason do mikrofonu, odwrócił się na chwilę i zastrzelił

szarżującego diabłoro-ga. - Nie, nie robię nic ważnego. Zaraz przyjdę i może będę mógł

ci pomóc.

Wyłączył mikrofon i obraz radiooperatora zniknął z ekranu. Kiedy mijał nadwęglonego

diabłoroga, bestia w ostatnich przebłyskach swego wrednego życia zgrzytnęła rogami po

jego metaloplastykowym bucie. Jason kopniakiem zrzucił cielsko z muru w leżącą

poniżej dżunglę. Meta zerknęła na niego, uśmiechnęła się i znów zaczęła wpatrywać się

w tablicę kontrolną.

- Idę na wieżę radiową kosmoportu - oznajmił Jason. - Na orbicie jest jakiś statek, który

stara się nawiązać łączność, ale używa jakiegoś nieznanego języka. Może będę mógł

pomóc.

- Pośpiesz się - odparła Meta i sprawdziwszy szybko, że wszystkie lampki świecą

zielenią, odwróciła się na krześle i objęła go. Jej ramiona były muskularne i silne jak u

mężczyzny, ale wargi miała gorące, kobiece. Oddał jej pocałunek, ona jednak wyswobo-

dziła się równie szybko, znowu całą uwagę poświęcając systemowi alarmowo-

obronnemu.

- W tym cały problem z Pyrrusanami - powiedział Jason. -Zbyt duży współczynnik

wydajności. - Pochylił się i ugryzł ją delikatnie w kark, ona zaś roześmiała się i klepnęła

go żartobliwie, nie odrywając wzroku od indykatorów. Odsunął się, ale nie dość szybko i

wyszedł, rozcierając stłuczone ucho. - Damski ciężarowiec! - mruknął pod nosem.

Radiooperator dyżurował w wieży kosmoportu sam. Był to nastolatek, który nigdy dotąd

nie opuszczał planety i w związku z tym znał jedynie język pyrrusański, podczas gdy

Jason, dzięki swej karierze zawodowego gracza., władał wieloma językami, a niektóre

tylko rozumiał.

- Jest teraz poza zasięgiem - powiedział operator. - Zaraz znowu się pojawi. Mówi jakoś

inaczej. - Włączył głośnik i przez trzask zakłóceń atmosferycznych zaczął przebijać się

obcy głos.

- ...jeg kań ikkeforsta... Pyrrus, kań dig hor mig...?

- Nie ma sprawy - stwierdził Jason, sięgając po mikrofon. - To nytdansk, mówią nim na

większości planet regionu Polaris. - Przycisnął włącznik.

- Pyrrus til rumfartskib, odbiór - powiedział. Natychmiast w tym samym języku nadeszła

odpowiedź:

- Proszę o zezwolenie na lądowanie. Jakie są wasze koordynaty?

- Nie zezwalam lądować i stanowczo zalecam poszukać sobie zdrowszej planety.

- To niemożliwe. Mam wiadomość dla Jasona dinAlta i poinformowano mnie, że znajduje

się tutaj.

Jason spojrzał na potrzaskujący głośnik z nowym zainteresowaniem. - Informacja

prawdziwa, tu dinAlt.

Co to za wiadomość?

- Nie mogę przekazać otwartym kanałem łączności. Schodzę po waszym sygnale

kierunkowym. Czy dostanę instrukcje?

- Czy zdaje sobie pan sprawę, że zapewne popełnia pan samobójstwo? To najbardziej

śmiercionośna planeta w całej galaktyce i wszystko co żyje, od bakterii po pazurosokoły,

które są rozmiarów pańskiego statku, jest wrogie człowiekowi. Mamy teraz coś w rodzaju

zawieszenia broni, ale dla kogoś z zewnątrz, takiego jak pan, to pewna śmierć. Czy mnie

pan słyszy?

Odpowiedzi nie było. Jason wzruszył ramionami i spojrzał na ekran radaru podejścia.

- Cóż, to pańska głowa nie moja. Proszę jednak nie mówić wydając swe przedśmiertne

tchnienie, że pana nie ostrzegaliśmy. Sprowadzę pana do lądowania, ale tylko pod

warunkiem, że pozostanie pan na statku. Przyjdę sam, w ten sposób będzie pan miał

pięćdziesiąt procent szansy, że system odkażania śluzy pańskiego statku zdoła zniszczyć

miejscową mikrofau-nę i mikroflorę.

- Zgoda - nadeszła odpowiedź - wcale nie mam ochoty umierać, tylko chciałbym

przekazać wiadomość.

Jason sprowadzał statek, obserwował jak wyłania się z niskiej warstwy chmur, zawisa i

rufą w dół opada wreszcie ze zgrzytliwym łoskotem. Amortyzatory wygasiły większą

część siły uderzenia, ale mimo to statek miał wygięty wspornik i stał wyraźnie

przechylony na bok.

- Koszmarne lądowanie - mruknął radiooperator i odwrócił się w stronę swej aparatury,

zupełnie nie

interesując się przybyszem. Pyrrusanie nie odznaczali się czczą ciekawością.

W przeciwieństwie do Jasona. Ciekawość sprowadziła go na Pyrrusa, wplątała w

planetarną wojnę i prawie zabiła. Teraz zaś ciągnęła do statku. Kiedy zdał sobie sprawę,

że radiooperator nie zrozumiał jego rozmowy z obcym pilotem i nie wie, że Jason ma

zamiar wejść na pokład, zawahał się przez moment. Jeżeli grożą mu jakieś kłopoty, nie

może liczyć na żadną pomoc.

- Sam dam sobie radę - powiedział do siebie ze śmiechem i gdy uniósł rękę, pistolet

wyskoczył z automatycznej kabury umocowanej do wewnętrznej strony jego przegubu i

wpadł prosto do dłoni. Palec wskazujący był już przygięty i gdy pozbawiony osłony

język spustowy trafił weń, huknął pojedynczy strzał spopielając odległego

lianooszczepnika.

Był dobry i wiedział o tym. Nie miał najmniejszych szans, by osiągnąć poziom

rodzimego Pyrrusanina, który urodził się i wychował na tej planecie śmierci o podwójnej

sile ciążenia, ale był szybszym i bardziej śmiercionośnym przeciwnikiem niż jakikolwiek

człowiek spoza Pyrrusa. Podołałby każdemu problemowi, który by wyniknął - a mógł się

tego spodziewać. W przeszłości bywało już, iż wywiązywały się różnice zdań pomiędzy

nim a policją, czy też innymi władzami planetarnymi. Z drugiej jednak strony nie mógł

sobie wyobrazić, że komukolwiek zechciałoby się wysłać policję w przestrzeń

międzygwiezdną tylko po to, aby go aresztować.

Po co przyleciał ten statek?

Na rufie kosmolotu widniał numer rejestracyjny

i skądś mu znany znak rozpoznawczy. Gdzie go już widział?

Jego uwagę odwróciło otwarcie zewnętrznego włazu śluzy. Wszedł do środka i gdy tylko

luk zatrzasnął się za nim, zamknął oczy, podczas gdy ultradźwięki i promieniowanie

nadfioletowe cyklu odkażającego robiły co w ich mocy, by zniszczyć rozmaite formy

życia, które mogły się znajdować na powierzchni jego ubrania. Proces ten wreszcie się

zakończył i gdy wewnętrzny luk zaczął się otwierać, przywarł mocno do niego, gotowy

przeskoczyć przez właz natychmiast, gdy tylko zdoła się przezeń przecisnąć. Jeżeli miała

tu być jakaś niespodzianka, to sam chciał być jej autorem.

Gdy znalazł się za drzwiami, poczuł nagle, że pada. Pistolet wskoczył do jego dłoni i

Jason zdołał unieść go, kierując lufę w stronę człowieka w skafandrze siedzącego w

fotelu pilota.

- Gaz... - zdołał tylko powiedzieć, zanim stracił przytomność i runął na metalowy pokład.

Świadomość powróciła przy akompaniamencie koszmarnego bólu głowy. Jason poruszył

się, skrzywił z bólu, a kiedy otworzył oczy, przeraźliwie rażące światło sprawiło, że

szybko znowu zacisnął powieki. Czymkolwiek go załatwiono, musiał to być jakiś szybko

działający i szybko utleniający się preparat. Ból głowy przekształcił się w delikatne

ćmienie i wreszcie mógł otworzyć oczy nie odnosząc przy tym wrażenia, że ktoś wbija w

nie rozpalone igły.

Tkwił w standardowym fotelu pilota wyposażonym dodatkowo w uchwyty krepujące ręce

i kostki nóg. W sąsiednim fotelu siedział mężczyzna, pochylony w skupieniu nad

przyrządami sterowniczymi. Statek leciał i znajdował się dość daleko od Pyrrusa.

Nieznajomy pracował przy komputerze programując przejście do lotu w podprzestrzeni.

Jason wykorzystał tę okazję, by poobserwować tego człowieka. Wydawało mu się, że jest

on zbyt stary na policjanta, ale na dobrą sprawę trudno było określić jego wiek. Siwe

włosy miał tak krótko ostrzyżone, że przypominały myckę, natomiast zmarszczki na

wygarbowanej na rzemień skórze wyglądały raczej na rezultat działania słońca i wiatru

niż świadectwo podeszłego wieku. Wysoki, trzymający się prosto, sprawiał wrażenie

nieco niedożywionego, ale Jason wkrótce zorientował się, że na człowieku tym nie było

zbędnego grama. Wyglądało to tak, jakby słońce paliło go, a deszcz chłostał dopóty,

dopóki nie pozostały jedynie kości, ścięgna i mięśnie. Gdy poruszył głową, muskuły

napięły się pod skórą jego szyi jak liny, a ręce na przyrządach sterowniczych

przypominały szpony jakiegoś ptaka. Przycisnął włącznik uruchamiający sterowanie

lotem w podprzestrzeni, potem zaś odwrócił się do tablicy kontrolnej i spojrzał na Jasona.

- Widzę, że się obudziłeś. To był łagodny gaz. Użyłem go niechętnie, ale tak było

najbezpieczniej.

Gdy mówił, jego usta otwierały się z bezapelacyjną powagą bankowego sejfu. Głęboko

osadzone, lodowato niebieskie oczy spoglądały niewzruszenie spod gęstych, ciemnych

brwi. W wyrazie twarzy i wypowiadanych słowach nie było nawet cienia czegoś, co

sugerowałoby poczucie humoru.

- To nie był zbyt przyjazny gest - rzekł Jason, delikatnie próbując krępujące go więzy.

Trzymały mocno. - Gdybym przypuszczał, że ta ważna, osobista wiadomość sprowadza

się do porcji obezwładniającego gazu, jeszcze raz przemyślałbym metodę sprowadzenia

pańskiego statku do lądowania.

- Kto podstępem wojuje, od podstępu ginie - odparł trzaskającym głosem nieznajomy. -

Gdybym mógł pojmać cię w inny sposób, niewątpliwie bym to uczynił. Biorąc jednak

pod uwagę twą reputację bezwzględnego zabójcy, a także fakt, że masz na Pyrrusie

przyjaciół, pochwyciłem cię jedynym możliwym sposobem.

- To bardzo szlachetne z pańskiej strony, bez wątpienia. - To bezkompromisowe

przekonanie rozmówcy o własnej słuszności zaczynało wyprowadzać Jasona z

równowagi. - Cel uświęca środki i tak dalej, to niezbyt oryginalny argument.

Wpakowałem się jednak w tę pułapkę z własnej woli i nie mam zamiaru się uskarżać. -

“Nie bardzo", pomyślał z goryczą. Następną rzeczą, jaką powinien zrobić, po tym jak

obniósłby tego zgreda na kopach, to samemu kopnąć się w tyłek za własną głupotę. - Ale

jeżeli nie będzie to nadużywaniem pańskiej uprzejmości, to może zechciałby mi pan

powiedzieć, kim pan jest i po co zadał pan sobie tyle trudu,' by wejść w posiadanie mej

skromnej osoby.

- Jestem Mikah Samon. Wiozę cię z powrotem na Cassylię, abyś stanął tam przed sądem i

otrzymał wyrok.

- Cassylia... Miałem wrażenie, że znaki rozpozna-

wcze tego statku są mi znane. Sądzę, iż nie powinienem być zaskoczony słysząc, że

wciąż są zainteresowani sprawą odnalezienia mnie. Powinien pan jednak wiedzieć, że z

tych trzech miliardów i siedemnastu milionów kredytek, które wygrałem w waszym

kasynie, pozostało już bardzo niewiele.

- Cassylia wcale nie chce zwrotu tych pieniędzy - oznajmił Mikah włączając autopilota i

obracając się w fotelu. - Nie chce również ciebie, jesteś bowiem ich narodowym

bohaterem. Kiedy umknąłeś ze swym nieuczciwie zdobytym łupem, uzmysłowili sobie,

że nigdy już nie zobaczą tych pieniędzy. Uruchomili więc swą maszynkę propagandową i

jesteś teraz znany we wszystkich sąsiednich systemach gwiezdnych jako

“Trzymiliardowy Jason", żywy dowód uczciwości ich nieuczciwych gier i przynęta dla

słabych duchem. Stanowisz pokusę do tego, by grali o pieniądze, nie zaś uczciwie je

zapracowali.

- Proszę oi wybaczyć, że jestem dziś nieco ociężały umysłowo - rzekł Jason, potrząsając

gwałtownie głową, by odblokować zatkane zatoki. - Mam niejakie trudności ze

zrozumieniem pańskiej wypowiedzi. Nie pojmuję, jaką policję pan reprezentuje, skoro

aresztuje mnie pan i chce postawić przed sądem na podstawie umorzonych oskarżeń?

- Nie jestem policjantem - oznajmił surowo Mikah, zaciskając mocno swe długie palce. -

Jestem człowiekiem, który wierzy w Prawdę - i nic poza tym. Skorumpowani politycy

rządzący Cassylia postawili cię na piedestale. Otaczają czcią ciebie, jeszcze bardziej, jeśli

to możliwe, od nich skorumpowanego człowieka. Ale za twoim obrazem, który stworzyli,

ukrywają jedynie lukrowaną pustkę. Ja jednak mam zamiar ukazać Prawdę i zniszczyć

ten obraz, a gdy to uczynię, zniszczę również zło, które go stworzyło.

- To dość wygórowane plany, jak na jednego człowieka - odparł Jason ze spokojem,

którego wcale nie odczuwał. - Ma pan papierosa?

- Oczywiście, że nie.Na pokładzie tego statku nie ma ani tytoniu, ani alkoholu. I wcale

nie jestem sam - mam współwyznawców. Partia Prawdy jest już liczącą się siłą.

Poświęciliśmy wiele czasu i trudu, by cię wytropić, ale nie na próżno. Szliśmy twoimi

grzesznymi śladami w przeszłość, na Planetę Mahauta, do kasyna “Mgławica" na Galipto,

śladami twych rozlicznych, plugawych występków, które wywołują obrzydzenie u

każdego uczciwego człowieka. Mamy nakazy aresztowania wystawione w każdym z tych

miejsc, a w niektórych przypadkach nawet akta i wyroki śmierci na ciebie.

- Przypuszczam, że nie obraża pańskiego poczucia praworządności fakt, iż procesy te

były toczone zaocznie? - zapytał Jason. - Albo to, że wyłącznie oskubywałem szulerów i

kasyna - tych, którzy żyli z oskubywania naiwnych?

Mikah Samon rozwiał te zastrzeżenia jednym ruchem ręki.

- Zostały ci udowodnione liczne przestępstwa. Żadne wykręty nie zmienią tego faktu.

Powinieneś być wdzięczny, że twoja obrzydliwa kariera w rezultacie posłuży dobrej

sprawie. Będzie to dźwignia, dzięki której obalimy przekupny rząd Cassylii.

- Muszę coś zrobić z tą moją przeklętą ciekawością - oznajmił Jason. - Proszę spojrzeć! -

Szarpnął

uwięzionymi przegubami i uruchomione impulsem czujników serwomotory zawyły przez

chwilę, zaciskając pęta na nadgarstkach i jeszcze bardziej ograniczając swobodę ruchów.

- Niedawno cieszyłem się zdrowiem i wolnością, aż tu nagle wezwał mnie pan, bym

porozmawiał z nim przez radio. Wtedy, zamiast pozwolić panu rąbnąć w stok wzgórza,

sprowadziłem statek do lądowania i nie zdołałem opanować chętki wpakowania swego

głupiego łba do pułapki. Muszę się nauczyć przezwyciężać te odruchy.

- Jeżeli miałeś zamiar w ten sposób błagać o łaskę, to było to obrzydliwe - rzekł Mikah. -

Nigdy nie jestem stronniczy ani też nigdy nic nie zawdzięczałem ludziom twego pokroju.

- Nigdy i zawsze, to cholernie długi czas - odparł bardzo spokojnie Jason. - Chciałbym

podzielać pańskie niezachwiane przekonanie co do właściwego porządku rzeczy.

- Twoja uwaga pozwala przypuszczać, że jest jeszcze dla ciebie cień nadziei. Może

będziesz zdolny poznać Prawdę, zanim umrzesz. Pomogę ci, przemówię do ciebie i

wyjaśnię.

- Lepszy już szafot - oznajmił Jason zduszonym głosem.

Rozdział 2

- Ma mnie pan zamiar karmić, czy uwolni mi pan ręce, żebym mógł zjeść? - zapytał

Jason. Mikah stał nad nim z tacą nie mogąc się zdecydować. Jason podpuszczał go,

bardzo ostrożnie, bo jeżeli cokolwiek można było zarzucić Mikahowi, to na pewno nie

głupotę.

- Oczywiście, wolałbym, żeby mnie pan karmił, byłby z pana wspaniały służący.

- Sam możesz się obsłużyć - odparł natychmiast Mikah, wsuwając tacę w szczeliny fotela

Jasona. - Ale musi ci wystarczyć jedna ręka, bo gdybym cię uwolnił, mógłbyś narobić

kłopotów. - Dotknął przycisku na oparciu fotela i opaska na prawym przegubie odsko-

czyła. Jason rozprostował ścierpnięte palce i ujął widelec.

W czasie gdy jadł, jego wzrok nie spoczywał nawet na chwilę. Nie rzucało się to w oczy,

ponieważ zainteresowanie gracza nigdy nie jest wyraźnie widoczne, ale można wiele

dostrzec, jeżeli ma się oczy otwarte, uwagę zaś skierowaną pozornie gdzie indziej -

nieoczekiwany widok czyichś kart, maleńka zmiana wyrazu twarzy, wszystko to może

zdradzić, jak silny jest partner. Pozornie błądzące bez celu spojrzenie Jasona

rejestrowało, szczegół po szczególe, wyposażenie kabiny. Pulpit sterowniczy, ekrany,

komputer, ekran nawi-

gacyjny, sterowanie lotem w podprzestrzeni, schowek na mapy, półka z książkami.

Wszystko zostało dostrzeżone i zapamiętane. Niektóre z tych przedmiotów mogły

przydać się w jego planach.

Jak na razie miał zaledwie początek i koniec pomysłu. Początek - jest uwięziony na statku

i wiozą go na Cassylię. Koniec - nie będzie już więźniem i nie powróci na Cassylię.

Brakowało mu tylko dość istotnego środka. Zakończenie nie zdawało się być chwilowo

poza zasięgiem jego możliwości, ale Jason nigdy nie przyjmował do wiadomości, że coś

może mu się nie udać. Postępował zawsze zgodnie z zasadą, że człowiek sam jest twórcą

swego losu. Jeżeli działał wystarczająco szybko - miał szczęście. Jeżeli zastanawiał się

nad możliwościami i przegapił okazję - miał pecha.

Odsunął pusty talerz i zamieszał cukier w filiżance. Mikah jadł niewiele, ale zaczynał już

drugą porcję herbaty. Pijąc, patrzył przed siebie niewidzącym wzrokiem. Drgnął lekko,

gdy Jason odezwał się do niego:

- Skoro nie ma pan papierosów w swoich zapasach, to może pan pozwoli, że zapalę

mojego własnego? Musi pan wyciągnąć je z mojej kieszeni, bo tak jestem przykuty do

fotela, za sam nie jestem w stanie do niej sięgnąć.

- Nie mogę nic dla ciebie zrobić - odparł Mikah nie ruszając się z miejsca. - Tytoń jest

środkiem podrażniającym, rakotwórczym, narkotykiem. Gdybym dał ci papierosa, to tak,

jakbym wpędzał cię w chorobę.

- Nie bądź pan hipokrytą! - warknął Jason, czując wewnętrzne zadowolenie na widok

rumieńca pokrywającego twarz Mikaha. - Przecież elementy rako-

twórcze usunięto z nich wieki temu. A nawet gdyby tak było, to co za różnica? Wiezie

mnie pan na Cassylię po pewną śmierć. Po cóż więc troszczyć się o przyszły stan moich

płuc?

- Nie rozpatrywałem tego pod tym kątem. Po prostu są pewne prawa w życiu...

- Doprawdy? - przerwał mu Jason przejmując inicjatywę. - Nie ma ich tak znów wiele,

jak pan przypuszcza. I wy wszyscy, którzy zawsze marzycie o takich prawach, nigdy nie

zastanawiacie się nad tym problemem wystarczająco długo. Jest pan przeciwko

narkotykom. Którym narkotykom? A co z teiną w herbacie, którą pan pije? Albo z

kofeiną? Pełno w niej kofeiny - specyfiku, który jest zarówno silnym środkiem

podniecającym, jak i moczopędnym. Dlatego właśnie nikt nie znajdzie herbaty w

zasobnikach z napojami umieszczonych w skafandrach. W tym przypadku zakaz ma

istotnie swój sens. Czy może pan równie dobrze usprawiedliwić swój zakaz palenia

papierosów?

Mikah chciał się odezwać, ale zamiast tego pomyślał przez chwilę. - Być może masz

rację. Jestem zmęczony i w końcu to nieważne. - Ostrożnie wyjął papierośnicę z kieszeni

Jasona i położył ją na tacy. Jason nie próbował nic zrobić. Mikah z nieco przepraszającą

miną nalał sobie trzecią filiżankę.

- Musisz mi wybaczyć, Jasonie, że próbowałem cię przekształcić zgodnie ze swymi

przekonaniami. Kiedy dąży się do wielkiej Prawdy, mniejsze Prawdy czasami umykają

naszej uwadze. Nie jestem nietolerancyjny, ale mam skłonność do wymagania od innych

ludzi, by żyli według pewnych zasad, które ustanowiłem sam dla

siebie. Pokora jest cechą, o której nigdy nie powinniśmy zapomnieć i dziękuję ci, że mi o

tym przypomniałeś. Poszukiwanie Prawdy jest trudne.

- Nie ma czegoś takiego jak Prawda - odparł Jason. Złość i obraźliwy ton zniknęły z jego

głosu, chciał bowiem wciągnąć swego strażnika do rozmowy. Wciągnąć do tego stopnia,

by na chwilę zapomniał o jego wolnej ręce. Uniósł filiżankę do ust i dotknął wargami

herbaty, nie pijąc jednak nawet łyka. Na wpół opróżniona filiżanka była wspaniałą

wymówką dla swobodnej ręki.

- Nie ma Prawdy? - Mikah zagłębił się w myślach.

- Chyba nie mówisz tego poważnie. Cała galaktyka jest wypełniona Prawdą, to kryterium

samego Życia. To coś, co odróżnia Ludzkość od zwierząt.

- Nie ma czegoś takiego jak Prawda, Życie czy Ludzkość. W każdym razie wartości te nie

istnieją w takim sensie, jaki stara się pan im nadać.

Skórę na czole Mikaha pobruździły zmarszczki.

- Może mi to wyjaśnisz - powiedział. Wyrażasz się niejasno.

Harrison Harry - Planeta smierci 02.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: