Haycox Ernest - Pieklo w dolinie.pdf - Haycox Ernest - ssaaggaa

ERNEST HAYCOX

Piekło w dolinie

Przełożył Mieczysław Dudkiewicz

Wstęp

Ernest Haycox urodził się w 1899 r. w Portlandzie w stanie Oregon.

Studiował na Uniwersytecie Oregońskim w Eugene. Jako dziennikarz prowadził

rubrykę sądową w portlandzkiej gazecie "Oregonian". W 1946 roku uzyskał stopień

doktora literatury na Lewis and Clark College w Portlandzie. Zmarł w 1950 r.

Jest autorem wielu poczytnych westernów zaliczanych do klasyki tego

gatunku. Do najlepszych należą: "Free Grass" (rywalizacja o pastwiska w Dakocie),

"Canion Passage" (o przewoźnikach w Oregonie), "On the Prod" (walka o utrzymanie

dziedzicznej farmy). Jednak największą popularność zdobył sfilmowany w 1939 r.

"Dyliżans".

"Piekło w dolinie" otwiera cykl książek tego popularnego autora, które ukażą

się w wydawnictwie "Przygoda". Jak zwykle u Haycoxa książkę tę cechuje

dynamiczna akcja i świetnie nakreślony klimat. Warstwa uczuciowa stanowi

doskonałą motywację do działań głównych bohaterów.

Deszcze, wiatry i silne promienie słońca zdołały zmienić barwę budynku

stacji pocztowej na srebrnoszarą. Jim Kelland dotarł na szczyt przełęczy Ute i przez

dłuższą chwilę obserwował blokhauz; niepozorny na imponującym tle skał i

świerków. Kamienne występy piętrzyły się jeden na drugim, ginąc gdzieś w górze, w

odległej krainie pokrytej warstwą wiecznego śniegu.

Było południe; słońce ogrzewało część niewielkiej łąki, ale nawet teraz cienie

wznoszących się dokoła skał pełzły ku zabudowaniom stacji, tworząc na ziemi szarą

plamę. Kelland napoił swojego gniadosza i wszedł do środka, aby coś zjeść. Nie

śpieszył się; i tak był w siodle od piątej rano.

Kiedy wyszedł z powrotem, dostrzegł jakiegoś mężczyznę. Nieznajomy

przykucnął na piętach po słonecznej stronie stacji.

Oprócz tego faktu nic nie zmieniło się w scenerii, lecz i ten szczegół był aż

nadto wymowny. W życiu Jima Kellanda bywały już ścieżki twarde i karkołomne,

jakiś siódmy zmysł pozwalał mu wyczuwać zew wiatru, zapach dymu w uśpionym

powietrzu, zatarty trop na piaszczystej drodze i mroczne podstępy ludzi. Teraz jego

podświadomość odebrała wyraźny sygnał ostrzegawczy.

Przeszedł obok nieznajomego, dosiadł konia, bez pośpiechu przyrządził sobie

skręta i zapalił go, popatrując na wschód. Nie był jeszcze pewny swego i wolał

przekonać się o tym całkowicie; miał już wypracowany trik, jaki stosował często w

podobnych sytuacjach: dopiero co siedział niedbale w siodle, tyłem do budynku

stacji, ale raptem błyskawicznie zawrócił konia, zaskakując nieznajomego.

Niewysoki mężczyzna spojrzeniem swych dużych, beznamiętnych oczu

ogarniał każdy szczegół postaci Kellanda - od ciemnej nasady włosów na skroniach

po upstrzone metalowymi gwiazdkami cholewy butów.

Kelland zaprezentował nieznajomemu swój twardy, przelotny uśmiech,

tamten zaś opuścił powieki, jak gdyby jeździec przestał go już interesować. Dopiero

teraz Kelland ruszył z miejsca.

Łąka zajmowała przestrzeń pomiędzy łagodnym, wiodącym od zachodu

wzniesieniem, a stromą spadzistością kanionu, skierowaną na wschód. Kelland

spojrzał po raz ostatni za siebie, na odległą pustynię. Stamtąd przybył. Jechał drogą

prowadzącą tuż obok potężnego masywu skalnego w dół, do pozbawionego światła

słonecznego wąwozu. Kiedy dotarł do następnego zakrętu, obejrzał się mimo woli:

niewysoki mężczyzna siedział już na koniu i stromą boczną ścieżką zdążał do lasu.

Teraz Kelland był pewien, że wieść o jego przybyciu nadejdzie do Reservation

jeszcze przed nim.

Drogę stanowił wąski trakt wykuty w sterczącej pionowo, ciemnej i wilgotnej

ścianie skalnej. Tu i ówdzie rozszerzał się, aby umożliwić wozom wymijanie. W

odległości mili od stacji pocztowej spływała z gór na północy rzeka Ute, napełniając

swoją skrzącą się krystalicznie tonią coraz głębsze koryto kanionu. Mgła gęsta jak

ulewa wisiała w powietrzu i zraszała ubranie. Kolejne ostre zakręty drogi

sprowadzały jeźdźca niżej i niżej; na prawo Kelland widział przed sobą masyw

skalny, a na lewo spieniony nurt rzeki. Na miękkiej drodze rysowały się wyraźnie

ślady kopyt końskich i kół. Wreszcie, późnym popołudniem, droga wyszła z kanionu i

zaczęła oddalać się od rzeki, wiodąc w falisty, poprzerzynany rozpadlinami teren.

Porastał go gęsty las świerkowy.

Do tej pory Kelland nie był zbyt uważny, lecz tu, na otwartej przestrzeni,

zaczął bacznie przeczesywać wzrokiem każde drzewo i łowić uchem wszelkie, nawet

przelotne dźwięki, które pobrzmiewały w sennej ciszy późnego lata. Ta czujność nie

słabła w nim ani na chwilę, chociaż siedział na gniadoszu niedbale, rozmyślając nad

czymś z nikłym uśmiechem.

Miał nieco ponad sześć stóp wzrostu, a dziewięćdziesiąt kilo wagi rozłożone

było tak równomiernie na nogi, tułów i szerokie barki, że nie sprawiał wrażenia

zbudowanego masywnie. Szeroka twarz wykazywała nieco nieregularne, śmiało

ukształtowane rysy, na nosie widniał ślad po dawnym złamaniu, a prawą skroń

przecinała sina, zabliźniona już rana. To właśnie pozostało mu po dotychczasowych

dwudziestu pięciu latach życia. Owe blizny, bystry wzrok i charakterystyczny twardy,

nieco roztargniony uśmiech stanowiły oznaki powierzchowne, skrywające hart,

nabyty w ciągu tych wszystkich lat, ale również jego słabe strony.

Żółta, piaszczysta droga biegła prostą linią przez gęsty las, drzewa wydzielały

cierpki, korzenny aromat. Z ciemnej chmury wiszącej na lewo od drogi dobiegał

świergot ptaków. Kelland siedział w siodle tak niedbale jak przedtem, ale jego wzrok

badał bacznie całą okolicę; nie okazał też żadnego zaskoczenia na widok mężczyzny,

który wynurzył się spośród drzew i jechał tą samą drogą, wyprzedzając go o jakieś sto

metrów.

Wszystko to było idealnie zgodne z wiedzą, jaką zdołał nabyć przez lata

nieszczęść, trudu i potu. Mężczyzna obejrzał się mimochodem - ta przypadkowość

jednak była zbyt ostentacyjna - po czym ściągnął konia i poczekał na Kellanda.

Jechali teraz obok siebie. Nieznajomy miał rude włosy, piegowatą twarz i ożywione

młodzieńczą beztroską oczy. Ale w spojrzeniu, jakim obrzucił chwilowego

towarzysza podróży, czaiła się napięta uwaga.

- Mógłbym prosić o tytoń?

Jim wyciągnął kapciuch i podał nieznajomemu, a ten przewiesił cugle przez

kulę siodła i skręcił sobie papierosa. Następnie wsunął go do ust, prezentując

nieskazitelną biel zębów. Kiedy osłonił dłońmi płomyk zapałki i nachylił się nieco do

przodu, w kącikach oczu pojawiła się sieć drobnych zmarszczek, a włosy zabłysły w

promieniach słońca intensywną czerwienią. Olbrzymie dłonie zdradzały siłę, z jaką

posługiwał się lassem.

- Piękna pogoda.

- Tak.

- Dyliżans opóźnia się dziś trochę, prawda?

- Nie widziałem po drodze żadnego.

- Dziękuję za tytoń. - Tu nieznajomy po raz pierwszy spojrzał mu prosto w

oczy. - Nazywam się Brand. Brick Brand.

- Nie pytałem o to - odparł przeciągle Kelland.

W spojrzeniu tamtego zabłysła ironiczna uciecha.

- NO, dobrze - powiedział i, skręcając śpiesznie z drogi, powtórzył: - Bardzo

dziękuję za tytoń!

Po chwili zniknął między świerkami, w plątaninie pagórków i wąwozów, ale

Jim spoglądał za nim.

- To już drugi - mruknął.

Droga wiodła nadal w dół i dopiero pod wieczór Kelland dotarł do

przedgórza. Tu ujrzał przed sobą dolinę, przybraną w zamglonym blasku słońca w

niebieskie i bursztynowe odcienie. Z dwóch stron otaczały ją niskie grzbiety gór, a

przez sam środek - niczym połyskliwa wstęga - przepływała Ute, obramowana tu i

ówdzie wierzbami. Mniej więcej dziesięć mil dalej wznosił się łańcuch wzgórz, który

zamykał wylot doliny. Poniżej, w odległości zaledwie trzystu metrów, Jim dostrzegł

dachy domostw miasta Reservation.

Zapadał już zmierzch, kiedy zostawił za sobą ostatni zakręt drogi, przeprawił

się przez odnogę Ute po moście skleconym z bali, na których tętent kopyt gniadego

zabrzmiał szczególnie donośnie, i wjechał w główną ulicę miasteczka.

Był tu po raz pierwszy, a jednak nie mógł oprzeć się wrażeniu, że miasto to

nie różni się niczym od setki innych, jakie zdołał poznać przedtem. Ulica stanowiła

Haycox Ernest - Pieklo w dolinie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: