Higgins Jack - Bez przebaczenia.pdf - Higgins Jack - ssaaggaa

JACK HiGGINS należy do najpopularniejszych brytyjskich twórców

literatury sensacyjno-przygodowej. Jego powieści ukazują się w prawie

30 językach świata, a ich łączny nakład przekroczył 150 milionów

egzemplarzy. Naprawdę nazywa się Harry Patterson. Sławę przyniósł mu

thriller wojenny Orzeł wylądował (1975), wydany pod pseudonimem Jack

Higgins - jednym z kilku, których używał w trakcie kariery

pisarskiej. Napisał ponad 60 książek, m.in.: Konfesjonał (1985),

Orzeł odleciał (1991), Thunder Point (1993), Zdrajca w Białym Domu

(1999), Niebezpieczna gra (2001), Śmierć jest zwiastunem nocy (2002)

i Bez przebaczenia (2003). Jego najnowszy bestseller nosi tytuł Dark

Justice (2004). Książki Higginsa doczekały się licznych ekranizacji.

Należą do nich filmy pełnometrażowe "Modlitwa za konających", "Orzeł

wylądował", "Thunder Point" oraz kilkugodzinne seriale telewizyjne

zrealizowane na podstawie Konfesjonału, Nocy Lisa, Cold Harbour i

innych powieści.

W Wydawnictwie Albatros A. Kuryłowicz ukazały się następujące

powieści Jacka Higginsa

ZDRAJCA W BIAŁYM DOMU

ODWET

NIEBEZPIECZNA GRA

GRA DLA BOHATERÓW

ODPŁAĆ DIABŁU

ORZEŁ WYLĄDOWAŁ

ORZEŁ ODLECIAŁ

AKCJA O PÓŁNOCY

COLD HARBOUR

ŚMIERĆ JEST ZWIASTUNEM NOCY

KRYPTONIM "WALHALLA"

BEZ PRZEBACZENIA

W przygotowaniu

MROCZNA SPRAWIEDLIWOŚĆ

JACK HIGGINS

BEZ PRZEBACZENIA

Z angielskiego przełożył KRZYSZTOF SOKOŁOWSKI

WARSZAWA 2004

Tytuł oryginału: BAD COMPANY

Kuryłowicz 2004

Redakcja: Beata Siania

Ilustracja na okładce: Jacek Kopalski

Projekt graficzny okładki: Andrzej Kuryłowicz

ISBN 83-7359-108-7

Dla Amber

Rankiem 26 kwietnia 1945 roku dwa junkersy 52S, transportujące

amunicję czołgową, zdołały wylądować w centrum oblężonego Berlina, na

prowizorycznym pasie startowym, będącym w istocie uporządkowanym

kawałkiem ulicy. Rosyjska artyleria niestrudzenie ostrzeliwała

miasto. Tylko kilka dni dzieliło Trzecią Rzeszę od upadku, a Hitlera

od samobójczej śmierci.

Junkersy nie były jedynymi samolotami, lądującymi pod koniec wojny na

ulicach stolicy Trzeciej Rzeszy. Tego samego dnia fieseler storchem

przyleciał do Berlina generał Luftwaffe Ritter von Greim w

towarzystwie asa niemieckiego lotnictwa, Hannah Reitsch. Podczas lotu

odniósł poważną ranę i to Reitsch wylądowała na Alei Wschód-Zachód, w

pobliżu Bramy Brandenburskiej. Von Greim otrzymał awans do stopnia

marszałka polowego. Berlin opuścił następnego dnia w arado,

pilotowanym oczywiście przez Reitsch.

Istnieje wiele fascynujących opowieści o lekkich samolotach, które w

tych dniach opuściły Berlin, startując z jego ulic. Mówi się, że tą

właśnie drogą najpotężniejszy po Hitlerze władca Trzeciej Rzeszy,

Martin Bormann, uciekł do Norwegii,

a stamtąd, na pokładzie łodzi podwodnej, do Ameryki Południowej.

Oto jedna z tych opowieści. Jej bohaterem jest Sturmbahnfiihrer SS,

baron Max von Berger, którego fieseler storch wystartować miał z Alei

Wschód-Zachód wkrótce po zawarciu przez Hitlera małżeństwa z Ewą

Braun. Baron zabierał ze sobą najtrwalszą część dziedzictwa Hitlera.

DAUNCEY VILLAGE

WEST SUSSEX

2002

Podczas pogrzebu hrabiny Loch Dhu, Kate Rashid, padał deszcz. Zalewał

Dauncey Village niczym wodospad, sprawiając, że ludzie biegli,

szukając schronienia w kościele. Zgromadzili się tam wszyscy wielcy,

wszyscy prawi, pragnący pożegnać hrabinę. Ich samochody zablokowały

główną ulicę miasteczka.

Zaledwie przed chwilą pojawił się na niej daimler generała Charlesa

Fergusona. Generał siedział na tylnym siedzeniu obok Seana Dillona.

Dillon wyciągnął z kieszeni płaszcza piersiówkę z whisky Bushmills,

napił się, zapalił papierosa.

- Wchodzimy?

- Nie '- odparł Ferguson.

- W takim razie... po co przyjechaliśmy?

- Bo jesteśmy ludźmi cywilizowanymi, Dillon. Inie jest to w końcu

zwykły pogrzeb, lecz bardzo poważne wydarzenie. Najbogatsza kobieta

świata zginęła w wypadku lotniczym u wybrzeży Anglii, za sterami

własnego samolotu, a jej kuzyn Rupert zniknął w tajemniczych

okolicznościach. - Generał rozparł się wygodnie. - Niczego nie trzeba

poprawiać, gotowy scenariusz dla telewizji.

' Dillon znów łyknął z piersiówki.

- Mówiłem to już i powtórzę jeszcze raz: jesteś zimnokrwistym

sukinsynem, generale.

- Naprawdę? A ja sądziłem, że określasz tak sam siebie.

- Niech będzie. Ale powtarzam pytanie: jeśli nie wchodzimy do

środka, to co tu robimy?

- Cierpliwości, Dillon. Czekam na kogoś.

- Ciekawe na kogo.

- No... powiedzmy, że na twojego dobrego przyjaciela. Na początek

powinno wystarczyć. O, właśnie przyjechał!

Za ich samochodem zatrzymał się mercedes. Na tylne siedzenie daimlera

wskoczył Blake Johnson.

- Miło pana widzieć, generale. I ciebie, mój dobry irlandzki

przyjacielu - dodał, ściskając dłoń Dillona.

- A ty skąd się tu wziąłeś, do diabła? - zdumiał się Dillon.

- Jak to skąd? Z Białego Domu, oczywiście.

Blake miał nieco ponad pięćdziesiąt lat, nawet nie zaczął siwieć i

zachował formę byłego żołnierza piechoty morskiej. Pełnił funkcję

dyrektora Wydziału Koordynacji Białego Domu, choć ci, którzy o tym

wiedzieli - a nie było ich wielu - nazywali jego wydział Piwnicą. W

rzeczywistości była to grupa likwidacyjna, podlegająca bezpośrednio

prezydentowi, całkowicie niezależna od CIA, FBI, tajnych służb i

wszystkich innych organizacji rządowych.

- No dobrze, ale po co przyjechałeś? - pytał zaciekawiony Dillon.

Ferguson go zignorował.

- Czy to prawda, co mówią o baronie?

- Prawda, prawda. Właśnie ją potwierdzono. Prezydent natychmiast

kazał mi skontaktować się z panem, generale. Więc jestem.

- Co to za tajemniczy baron? Ma nazwisko? Adres? - niecierpliwił

się Dillon.

- Zaraz się pan dowie - zapewnił spokojnie Ferguson.

Przed kościelną bramę zajechał rolls-royce. Wysiadł z niego szofer w

uniformie, otworzył najpierw parasol, potem tylne

drzwi. Pojawił się młody człowiek w trenczu zarzuconym na ramiona,

obszedł samochód i zatrzymał się przy drzwiach z przeciwnej strony.

Stał przy nich, nie zwracając uwagi na to, że w jednej chwili

przemókł do suchej nitki.

Z samochodu wysiadł starzec w skórzanym płaszczu, filcowym kapeluszu,

z laską ze srebrną gałką w ręku. Młody człowiek osłonił go parasolem,

wziął pod ramię i obaj poszli do kościoła.

- Oto on - powiedział Blake.

- Jaki on? - spytał Dillon.

- Baron Max von Berger - odparł Ferguson. - I, co właśnie

potwierdził Blake, nikt inny, tylko tajemniczy cichy wspólnik Kate

Rashid.

- Rashid? - zdumiał się Dillon. - Zaraz, zaraz, chwileczkę. Ten

Berger od Berger International?

- Owszem.

- On jest wart miliardy!

- Dokładnie.

- I przejął kontrolę nad Rashid Investments?

- Niestety.

- No, no... - Dillon oniemiał, ale nie na długo. - To

rzeczywiście problem - dokończył.

Wielkie krople deszczu waliły w dach, z kościoła dobiegały dźwięki

muzyki organowej.

- Dlaczego na pogrzebach zawsze leje? - westchnął Blake.

- Wszystko przez Hollywood - prychnął Dillon. - Na filmowych

pogrzebach musi padać, a życie imituje sztukę. A ten twardziel to

kto?

- Ten, który na niego czekał? Ciekawe, że użyłeś akurat tego

słowa.

- To przez jego złamany nos. Dobrze, że nie widziałem resztek

faceta, który tak mu dokuczył.

Do rozmowy włączył się Ferguson.

- Nazywa się Marco Rossi. Ukończył ekonomię i zarządzanie na

Yale, po studiach poszedł do włoskiego lotnictwa. W Bośni pilotował

tornado. Macie ze sobą wiele wspólnego, Dillon. Został zestrzelony i

za frontem, w Serbii, przeżył kilka interesujących chwil. Serbowie

nie należą do najrozsądniejszych ludzi na świecie, ale o tym sam

wiesz najlepiej. Jego matka pracowała dla barona. Urodził się w

Palermo i tak jak jej wuj, niejaki Tino Rossi, miał związki z mafią.

Nie byle jakie związki.

- A co teraz porabia nasz młody Marco? - spytał Dillon.

Odpowiedział mu Blake.

- Ma szerokie zainteresowania, ale przede wszystkim przejmuje

kontrolę nad ochroną operacji Rashid Investments na

całym świecie. Nie daj się zwieść, Sean, on jest naprawdę dobry. Nie

warto wchodzić mu w drogę... nawet na chodniku. - Blake wzruszył

ramionami. - Kilka razy spotkałem się z nim w Waszyngtonie.

Towarzysko. Jest uroczy, wyrafinowany, kobiety za nim szaleją.

- Dopóki ktoś krzywo na niego nie spojrzy. W Bośni, za linią

frontu, zabił czterech ludzi. W każdym razie o czterech

wiemy. W kieszeni nosi kościaną figurkę Matki Boskiej. Kiedy

przyciśnie się guzik, wyskakuje z niej ostrze i podrzyna ci

gardło. - Ferguson skrzywił twarz w grymasie, który mógł uchodzić za

uśmiech. - Ty, Dillon, łatwo byś się z nim dogadał.

- Skoro przejmuje całość ochrony operacji Rashid Investments,

będzie miał pełny dostęp do komputerów i do tego, co

na nas mają.

- No właśnie. - Tym razem Ferguson się nie uśmiechnął. - Dowie

się, że zastrzeliłeś trzech braci Kate, że raczej nieuprzejmie

wtrąciłeś się w ich interesy naftowe w Hazarze. Nie spodziewam się

też, by uznał za przypadek fakt, iż nieodżałowanej pamięci Kate

zanurkowała w morze za sterami

black eagle'a, a niemal jednocześnie jej kuzynek zdematerializował

się w dość tajemniczych okolicznościach.

- Pańskim zdaniem pójdzie naszym tropem?

- Oczywiście, Dillon. Zrobi to, co ty byś zrobił na jego miejscu. -

Ferguson wyjął z teczki dużą kopertę. - Powinieneś to sobie

przeczytać. Bardzo dokładnie. Zwłaszcza kawałki o tym, czego to von

Berger nie robił w czasie drugiej wojny światowej. Zapewniam cię, że

to pasjonująca lektura. - Rozparł się wygodnie w siedzeniu. - Wiesz,

Dillon, jestem pewien, że nie będziesz się nudził.

BERLIN

BUNKIER HITLERA

30 kwietnia 1945

Jeśli na ziemi istnieje piekło, to piekłem tym był Berlin. Miasto

zmieniło się w jedno wielkie krematorium, nad którym unosiły się

płomienie i gęste chmury dymu. Czekała je zagłada, wszyscy o tym

wiedzieli. Rosjanie już opanowali wschodnie dzielnice.

Ludzie uciekali. Byli wygnańcami z własnego miasta. Zabierali ze sobą

tylko to, co byli w stanie unieść, nędzne resztki majątku, a w duszy

wszyscy żywili rozpaczliwą nadzieję, że jakimś cudem uda się im

przedostać na zachód i wpaść w objęcia nadchodzącej armii

amerykańskiej.

Patrole SS zatrzymywały wszystkich noszących mundur. Brak przepustki

lub jakiegoś rozkazu skutkował natychmiastową egzekucją. Artyleria

rosyjska strzelała bezustannie, pociski padały w miejsca najzupełniej

przypadkowe. Gdziekolwiek uderzyły, ludzie krzyczeli i rozbiegali się

w panice.

Sturmbahnfuhrer baron Max von Berger siedział na przednim siedzeniu

kubelwagena, niemieckiego odpowiednika dżipa. Samochód prowadził

kapral SS, z tyłu miejsce zajął sierżant, zaciskający dłonie na

pistolecie maszynowym MP40 Schmeisser. Na Wilhelmstrasse, w pobliżu

Kancelarii Rzeszy, dostrzegli

patrol trzech esesmanów i dwóch klęczących na chodniku mężczyzn w

cywilnych ubraniach; ofiary czekające na rozstrzelanie.

- Zatrzymaj się - rozkazał kierowcy von Berger głosem dowodzącym,

że umie wydawać rozkazy. - Jakim prawem to robicie! - krzyknął.

Esesmani zamarli. Dowódca patrolu, sierżant, miał brutalną,

niedogoloną twarz. Spojrzał na Bergera, dostrzegł skórzaną kurtkę i

dziecinne rysy, ale nie zauważył Krzyża Rycerskiego z Liśćmi Dębowymi

i Mieczami pod kołnierzem.

- A kim ty, kurwa, jesteś, synku?

- Sturmbahnfuhrer von Berger.

Od całego patrolu potężnie jechało koniakiem.

- W twoim wieku, synku? Ile ty masz lat? Dziewiętnaście? Założę

się, że ukradliście te mundurki, ty i twoi kumple. - Wymierzył do

nich ze schmeissera. - Chcę zobaczyć wasze dokumenty.

- Och, to przecież żaden problem.

Z tymi słowami Max von Berger wyszarpnął z prawej kieszeni kurtki

lugera i zabił esesmana strzałem między oczy. Sierżant z tylnego

siedzenia załatwił pozostałych dwóch, nim w ogóle spróbowali

ucieczki.

Skazańcy, oczekujący śmierci, wstali z klęczek, drżąc na całym ciele.

Berger niecierpliwie machnął ręką.

- Uciekajcie - rzucił, a do kierowcy powiedział: - Jedziemy.

Z Wilhelmstrasse kubelwagen skręcił w Vosstrasse. Podjechał do

Kancelarii Rzeszy. Jak wszystkie inne budynki w Berlinie, ten także

został zbombardowany i zrujnowany. Dawno temu przestał funkcjonować

jako kwatera główna czegokolwiek, ale pod trzydziestoma metrami

betonu znajdował się ostatni punkt dowodzenia Adolfa Hitlera: bunkier

Fuhrera. Ten całkowicie samowystarczalny, podziemny wszechświat

dysponował własnym zasilaniem elektrycznym, własną świeżą wodą,

własną ogromną kuchnią. Ba, mógł się nawet kontaktować

z wielkim światem, a to dzięki działającym ciągle telefonom i

łączności radiowej. Zamieszkiwali go ludzie pokroju Bormanna czy

Ribbentropa oraz całe mnóstwo generałów, broniących się, jak który

potrafił, przed straszną rzeczywistością: trzydzieści metrów nad ich

głowami Trzecia Rzesza obracała się właśnie w proch i pył.

Rampa zjazdowa została zniszczona dawno temu, ale z boku zostało

wystarczająco dużo miejsca, by zaparkować kubelwagena. Sierżant

wysiadł z samochodu i otworzył drzwiczki von Bergerowi.

- Szybko pan myśli, panie baronie - powiedział z uśmiechem.

- To był odruch, Karl, tylko odruch. Mamy za sobą bardzo długą

wojnę. Ty też nieźle sobie poradziłeś.

Wysiadł, sięgnął po teczkę, podszedł do strzegących wejścia dwóch

esesmanów. Obaj natychmiast stanęli na baczność.

- Panie Sturmbahnfiihrerze...

- Niech któryś z was odniesie to adiutantowi generała majora

Mohnke. To raport o stanie gotowości bojowej Drugiej Brygady przed

ostateczną bitwą. -

Jeden z esesmanów wziął teczkę, wykonał idealny w tył zwrot i

odszedł. Baron spojrzał na drugiego i klepnął go po ramieniu. -

Przynieś mi coś do picia. W zeszłym roku dostałem postrzał w biodro i

są dni, kiedy rana boli jak cholera. Będę w ogrodzie.

Esesman, młody chłopak, pobiegł wypełnić rozkaz. Baron przywołał

sierżanta. Razem poszli do wspaniałego niegdyś, a dziś zrujnowanego

jak wszystko ogrodu: przewrócone drzewa, leje po pociskach. Było to

miejsce przeraźliwie smutne, zwłaszcza dla tych, którzy pamiętali,

jak kiedyś wyglądało, lecz tu ciągle jeszcze zapominało się o grozie

artyleryjskiego ostrzału. Huk armat brzmiał jak gromy burzy wiszącej

gdzieś za horyzontem. Von Berger wyjął papierośnicę, wybrał

papierosa, a sierżant Karl Hoffer natychmiast podał mu ogień. Ten

młody, dwudziestopięcioletni mężczyzna, twardy i niezłomny, był

leśnikiem w wielkich posiadłościach barona na Wrzosowiskach

Holstein, w Schwarze Platz, czyli "Ciemnym Miejscu". Służyli razem od

czterech lat.

- No i co, przyjacielu? Wdepnęliśmy w gówno, prawda?

- Pod Stalingradem też, ale jakoś się z niego wygrzebaliśmy,

baronie.

- Teraz już nam się nie uda, Karl. Mam nieprzyjemne wrażenie, że

sami będziemy musieli znaleźć sobie jakieś miejsce na świecie.

Ciekawe, co się dzieje w domu...?

Miał na myśli Schloss Adler, zamek wznoszący się nad wioską Neustadt,

posiadłość rodzinną od siedmiuset lat, ogromną połać gęstych,

mrocznych lasów, w których tu i tam rozrzucone były wioski,

zamieszkane przez wieśniaków traktowanych jak członkowie jednej

wielkiej rodziny... której głową był on.

- Czy ma pan jakieś wiadomości od baronowej? - spytał Hoffer.

- Cztery miesiące temu dostałem od niej list. Potem nic. A co u

ciebie?

- Tylko list od Lotte, ten z lutego. Oczywiście wspomniała o pani

baronowej. - Lotte była pokojówką pani i mieszkała na zamku.

Ojciec von Bergera, generał major, zginął w tysiąc dziewięćset

trzydziestym dziewiątym roku w Polsce. Baronem, głową rodu, został

nieoczekiwanie jego syn. Matka Maxa zmarła, wydając go na świat.

Jedyną kobietą w jego życiu była ukochana Elsa. Pobrali się wcześnie,

Higgins Jack - Bez przebaczenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: