Palmer Michael - Ostry dyżur.pdf - Michael Palmer medyczny - Arekszefunio

Michael Palmer

Ostry dyżur

z angielskiego przełożyła Barbara Cendrowska

Tytuł oryginału CRITICAL JUDGEMENT

Moim siostrom

Donnie Palmer Prince i Susan Palmer Terry

oraz matce,

którą wspominam z miłością

PODZIĘKOWANIA

Podczas pisania powieści autor skazany jest na spędzanie długich godzin w

samotności, dręczony zwątpieniem. Za pomoc w uzyskaniu odpowiedniego dystansu do

mego tekstu winien jestem najgłębsze dzięki moim agentom; Jane Rotrosen Berkey,

Stephanie Tade i Donowi Cleary'emu, mojej redaktorce Beverly Lewis i jej

asystentce Katie Hall, mojemu wydawcy Irwynowi Applebaumowi, agentowi prasowemu

Stuartowi Applebaumowi, licznym przyjaciołom Billa i oczywiście mojej rodzinie.

Ponadto korzystałem z pomocy wielu przyjaciół, którzy udzielili mi cennych rad

jako wnikliwi czytelnicy bądź konsultanci techniczni. Na ostateczny kształt tej

książki wywarli wpływ Steve Shapiro, Ellen Rosenthal, dr Steve Defossez, dr

Donna Harkness, Kim Kelly, Dolly Fenton, Bunny Webb, Kelly Corbet, Ethan,

Daniel. Matt i Tato.

Tuż po południu znowu pojawiły się migające światełka — jego gałki oczne omywały

niezliczone pasma tęczy. Same światełka jako takie mogłyby być fascynujące, a

nawet piękne, lecz w tej sytuacji budziły w nim jedynie grozę.

Południe. Ostatni wybuch nastąpił zaledwie przed sześcioma godzinami, budząc go

z przyjemnego snu i wrzucając w sam środek koszmaru. Na początku ataki zdarzały

się co parę tygodni... potem co parę dni... A teraz... Za każdym razem

zwiększała się też ich gwałtowność. Prawdziwe piekło.

Na myśl o tym, co czeka go w ciągu najbliższej godziny, zaczęły mu się pocić

dłonie. Najpierw migające światełka, lekkie drgania w kącikach oczu. Tak będzie

przez piętnaście, dwadzieścia minut, do pół godziny. Potem zacznie rozsadzać mu

skronie. Będzie się wił na łóżku, aż upadnie na podłogę, przyciskając do uszu

poduszki w złudnej nadziei, że uda mu się stłumić grzmoty wybuchów w głowie.

Wreszcie dostanie gwałtownych mdłości i zacznie wymiotować tak niepowstrzymanie,

jakby mu miało rozerwać żołądek. Może nawet znowu zrobi pod siebie.

— Proszę, nie — wyszeptał. — O Boże, proszę, nie.

Ale wiedział, że żadne błagania, żadne modlitwy nie uśmierzą bólu. I nic nie

uchroni go od szaleństwa. Nic z wyjątkiem natychmiastowego unicestwienia

demonów, które to wszystko rozpętały — nic prócz zniszczenia zła, które

pozbawiło go panowania nad własnym życiem.

Bricker... Golden... Gentry... Forrester.

Odzyska spokój dopiero wtedy, gdy zostanie wymierzona sprawiedliwość, gdy całą

czwórkę dosięgnie śmierć. Tylko wówczas wypełni wolę Boga, zgasną migające

światełka, a ból przestanie rozsadzać mu głowę.

Ale teraz może tylko zażyć tabletki przeciwbólowe i przygotować się. Z

plastikowej fiolki wytrząsnął trzy pigułki demerolu i popił je bourbonem. Miał

nadzieję, że zdoła utrzymać je w żołądku na tyle długo, by podziałały.

Mięśnie wokół jego oczu zacisnęły się i zaczęły drgać. Światełka rozbłysły z

większą siłą. W czaszce narastał szum.

Chwycił słuchawkę i wykręcił numer.

— Halo — odezwał się tak dobrze mu znany głos. — Niestety nie możemy w tej

chwili odebrać pańskiego telefonu, ale po usłyszeniu sygnału proszę zostawić

wiadomość. Oddzwonimy możliwie jak najszybciej.

— Proszę... — zaskomlał. — Proszę, pomóżcie mi. Proszę, uśmierzcie ból. Nie

pozwólcie mi zrobić tego, co zamierzam.

Po chwili uświadomił sobie, że wypowiedział te słowa jedynie w myślach.

Odłożył słuchawkę i zrezygnowany opadł na łóżko. Był zdany wyłącznie na własne

siły.

Niechże to będzie ostatni raz, błagał, gdy zaczęło się nieuchronne. Zacisnął

dłonie na wezgłowiu motelowego łóżka. Niech to się dzisiaj skończy.

Gdy wróciła mu świadomość, cały obśliniony leżał na podłodze twarzą do wytartego

dywanu. Blade słońce opromieniało obskurny pokoik. Ale motel położony był blisko

nich i tylko to się liczyło. Wytarł twarz poliestrową kapą i z trudem podniósł

się na nogi.

Wyciągnął spod łóżka oliwkowy plecak i położył go na materacu. Dwa

półautomatyczne karabiny MAK 90 błyszczały jak nowe, niemniej jak zawsze zaczął

je znowu polerować.

Bricker... Golden... Gentry... Forrester...

Przed jego oczami po kolei pojawiały się twarze ludzi, którzy kiedyś byli jego

przyjaciółmi. Twarze, którym niegdyś ufał. Teraz wiedział, że wszyscy oni

znaleźli się w jego życiu, by go wypróbować. Położył sobie jeden z karabinów na

kolanach i wpatrywał się w światła na suficie, sprawdzając swoją siłę woli i

determinację. Przed dwoma dniami kupił te karabiny, pojechał na składowisko

śmieci i oddał tam pierwsze strzały. Nie miał broni w ręku od czasu kursu

strzeleckiego, który zaliczył przed laty na obozie letnim, i był zdumiony, jak

dobrze mu szło — poczuł się wszechpotężny. Jednak strzelał tylko do szczurów na

śmietniku. Następnym razem będzie walił serio. Ale czy był już gotów?

Dudnienie w głowie zmniejszało się, aż wreszcie ucichło. Napięte mięśnie nieco

się rozluźniły. Ile ma czasu, nim nastąpi kolejny atak? Włożył broń z powrotem

do płóciennej torby i wsunął ją pod łóżko. Potem, skrajnie wyczerpany, przymknął

powieki. Nigdy nie dopuścił się gwałtownego czynu, a teraz, by odzyskać

równowagę psychiczną, by odesłać demony do piekieł, przygotowywał się do serii

zabójstw.

Może jednak jest jakiś inny sposób?

Gdy ponownie otworzył oczy, stłumione światło słoneczne nadal sączyło się przez

firanki ze sztucznej koronki. Zegar w odbiorniku radiowym stojącym na nocnym

stoliku wskazywał dopiero drugą. Drzemka i pastylki przytępiły jego gniew, lecz

wiedział, że niebawem rozgorzeje równie ostrym płomieniem jak przedtem. Czuł się

przygaszony, stłamszony. Pokój miał mikroskopijne rozmiary, zatęchłym powietrzem

trudno było oddychać. Sięgnął po plecak, lecz zanim go dotknął, chwycił klucz i

wypadł z pokoju, choć nawet teraz nie był jeszcze całkowicie przekonany.

Wyszedł z hotelu i pospieszył do znajomego baru — knajpy Pod Duchem Rancza.

Kiedyś zbierali się tu po pracy. Omal nie wybuchnął śmiechem na wspomnienie

Steve"a Brickera, który choć ciągnął jak gąbka, bił wszystkich na głowę w

rzucaniu strzałkami. Niemal natychmiast Brickera przesłonił inny obraz — twarz

mężczyzny, który uśmiechając się obleśnie zza potężnego biurka rozwalił mu całe

życie.

„Niestety, nic nie możemy poradzić...".

Gówno prawda!

Przypomniał sobie swoje potworne upokorzenie, gdy stał przed tym człowiekiem.

Wspomnienie to pomogło mu rozproszyć niepewność. Zajmie się tym... niebawem.

Knajpa Pod Duchem Rancza była pozbawioną okien speluną,

w której jedyne źródło światła stanowiły czarne lampy. Przyozdabiały ją

fosforyzujące rysunki kowbojów i Indian, koni i wołów. Przez dwanaście potężnych

głośników jakiś wiejski zapiewajło błagał kogoś o drugą szansę.

Uśmiechnął się ponuro. Nie po raz pierwszy słyszał, jak ktoś błaga o jeszcze

jedną szansę. Zamówił bourbona, potem jeszcze jednego. Pierwszy pomógł mu

opanować drżenie, drugi dodał otuchy. Knajpa była prawie pusta, tylko na samym

końcu toru do gry w kręgle kilka prostytutek oferowało swoje usługi trzem

mężczyznom w służbowych garniturach. Jedna z nich, bujna piersiasta blondyna,

bez przerwy rzucała mu znaczące spojrzenia. W końcu doszła do wniosku, że warto

spróbować, i przedefilowała obok rzędu pustych stołków przy barze, obrzucając go

uważnym spojrzeniem. Przedstawiła się jako Gloria. Skinął głową i rzucił

pierwsze imię, jakie przyszło mu na myśl. Pragnął towarzystwa, ale nie miał

zamiaru korzystać z jej usług. Od kilku lat był wierny jednej partnerce, zresztą

nawet gdy nie był w stałym związku, nigdy nie robił tego z prostytutką.

— Czy myśmy się już tutaj kiedyś nie spotkali? — zapytała dziewczyna.

Pokręcił przecząco głową, choć prostytutka miała rację. Bricker niejednokrotnie

się z nią zadawał, a raz nawet przedstawił ją reszcie. Niech szlag trafi

Brickera.

— Co robisz w mieście?

Miał ochotę na pogawędkę, nie na poważną rozmowę. Pogadaj ze mną o pogodzie, na

miłość boską. Albo o Giantsach...

Znowu poczuł rozdrażnienie i zaczął się zastanawiać, czy nie jest to zapowiedź

ataku. Od ostatniego upłynęły zaledwie cztery godziny. Był zły na siebie, że

wybiegł z pokoju pozostawiając w nim pastylki przeciwbólowe. Pastylki

przeciwbólowe, obskurne pokoje w motelach, dziwki. A kiedyś miał takie wspaniałe

perspektywy. Jakim sposobem wszystko tak spsiało? Czuł, że zaciskają mu się

szczęki. Jego gniew narastał. Zbliża się czas zapłaty.

— Nie chciałbyś się trochę zabawić? — zapytała Gloria. Potrząsnął głową.

— Nie dziś — wycedził.

Zastanawiał się przez chwilę, jak wyglądałaby bez makijażu.

Wcale by się nie zdziwił, gdyby się okazało, że w ogóle nie ma twarzy.

Dziewczyna stała, wydymając wargi i przyglądając mu się uważnie.

— Hej, co ty masz w oczach? — zapytała nagle. — Nosisz jakieś specjalne szkła

kontaktowe czy co?

— O czym ty mówisz?

— Masz jakieś dziwne oczy, wiesz?

— Sama jesteś dziwna. A teraz odczep się, do diabła...

— Hej, Cindi, chodź no tu, widziałaś kiedyś coś podobnego? — zawołała

odwracając się od niego.

Skoczył, złapał ją za piersi i wbił w nie palce tak mocno, że krzyknęła z bólu.

Potem pchnął ją do tyłu. Obcas na szpilce odłamał się i upadła ciężko na

zakurzoną podłogę. Nim ktokolwiek zdołał ruszyć w jej obronie, okręcił się na

pięcie i wypadł z knajpy.

Ostatniego dnia kilkanaście razy uważnie przyglądał się swojej twarzy w

łazienkowym lustrze. Fakt, że wyglądał jak nieboskie stworzenie, ale gdyby z

jego oczami było coś nie tak, zauważyłby to, do cholery.

Jego wściekłość rosła z każdym krokiem, kiedy szedł powoli przez ruchliwą szosę,

nie zwracając uwagi na trąbiące samochody.

Przed oczami znowu pojawiły się migoczące światełka.

Ruszył do motelu. Już czas, pomyślał. Czas, by wykonać to, co nakazywał mu Bóg.

Czas, by raz na zawsze uśmierzyć ból. Połyskujące diamenciki wielokolorowego

światła bombardowały jego gałki oczne niczym kulki gradu. Niezdarnie otworzył

drzwi z klucza, po czym wbiegł do pokoju i wyciągnął plecak spod łóżka.

— Nie tym razem — powiedział głośno.

Tym razem nie będzie błagał Boga, by go zabrał. Tym razem będzie tylko zemsta. A

potem bóle głowy znikną na zawsze.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

— Proszę trzysta dżuli...

Abby Dolan mocniej uchwyciła elektrody defibrylatora, przyciskając je do mostka

i lewego boku klatki piersiowej potężnego mężczyzny. Czynność serca nie wracała

jednak, mimo zastosowania dwóch wstrząsów elektrycznych i podania leków. Twarz i

górną część ciała mężczyzny pokryły sine plamy, co było wynikiem niewydolności

krążenia. Czas naglił.

— Gotowe — powiedziała pielęgniarka obsługująca defibrylator.

— Uwaga, zaczynamy!

Abby kciukiem wcisnęła kwadratowy plastikowy przycisk na końcu uchwytu prawej

elektrody. Rozległo się stłumione pyknięcie. Ciało mężczyzny — ważące chyba

jakieś dwieście pięćdziesiąt funtów — zesztywniało i wygięło się w łuk, po czym

równie nagle znieruchomiało.

— Proszę masować — powiedziała Abby, zerkając na ekran monitora.

Felczer, dla uzyskania lepszej pozycji stojący na stołku, ułożył dłonie jedna na

drugiej pośrodku mostka i wznowił rytmiczny ucisk. Na monitorze pojawił się

zygzakowaty wykres. Ale doświadczenie, jakie Abby zdobyła podczas dziesięciu lat

praktyki w izbie przyjęć oraz dzięki niezliczonej liczbie elektrokardiogramów,

które do tej pory zdążyła obejrzeć, powiedziało jej, że wykres nie oddaje

rzeczywistego stanu rzeczy.

Spojrzała na zegar, który starsza pielęgniarka włączyła w momencie przywiezienia

pacjenta do sali numer trzy. Dziewięć

minut i jak dotąd bez rezultatów. Abby pracowała w Szpitalu Regionalnym w

Patience już od ponad dwóch tygodni, z obawą wyczekując pierwszej reanimacji.

Teraz właśnie jej się trafiła.

Pacjent, agent ubezpieczeniowy, żonaty, ojciec dwojga dzieci, które dały mu już

kilkoro wnuków, miał dopiero pięćdziesiąt dwa lata. Stracił przytomność podczas

gry w golfa. Gdy przyjechała karetka, jego serce działało jeszcze na tyle

sprawnie, że dało się wyczuć tętno i zmierzyć ciśnienie. Jednak kiedy karetka

dotarła do szpitalnego podjazdu, serce zatrzymało się. Abby zdążyła się tylko

dowiedzieć, że mężczyzna nazywa się Bill Tracy, bierze leki na obniżenie

ciśnienia i że jego córka, pracująca w szpitalnej rejestracji, jest już wraz z

matką w drodze do chorego.

Nagle zauważyła na monitorze nieregularne fale. Uporczywe, wysokonapięciowe

migotanie komór — powinny zareagować na prąd, ale nie zareagowały. Coś musi

nawalać w biochemii tego człowieka, pomyślała — coś, co przyczyniło się do

zatrzymania krążenia albo samo je zatrzymało. Ale co? Abby walczyła z

ogarniającym ją uczuciem paniki. U Świętego Jana w San Francisco, gdzie była

zastępcą szefa izby przyjęć, w sali już dawno znajdowałby się kardiolog, a może

nawet dwóch. Ale tam pracowała w klinice uniwersyteckiej, a Patience to małe

miasteczko w górach, w którym jest zaledwie dwóch kardiologów, i żadnego z nich

nie było dziś w szpitalu.

Spojrzała na felczera, który wciąż masował serce. Robił to zbyt mechanicznie.

Był dobrze wyszkolony, ale posługiwał się techniką, której nauczył się na

kobiecym manekinie. A ten pacjent to kawał chłopa, dwieście pięćdziesiąt funtów

żywej wagi. Abby przycisnęła palce do pachwiny Tracy'ego, szukając tętna w

arterii udowej, które powinna wywołać fala masażu. Ani śladu.

— Mocniej, Tom — powiedziała. — Dużo mocniej. Wyrzut krwi jest za mały.

— Ale...

— Wiem. że starasz się, jak możesz, ale musisz mocniej uciskać. I trochę

szybciej. Teraz lepiej. O, tak. Dobrze.

Tom — tak jak i inni felczerzy, których Abby znała — był bardzo dumny ze swej

biegłości i poprawianie go w obecności personelu nie przysporzy jej z pewnością

popularności, lecz

śmierć pacjenta również się do tego nie przyczyni. A jak dotąd reanimacja nie

przynosiła rezultatów. Abby poleciła jednej z pielęgniarek, by trzymała palce na

tętnicy udowej i dała znać, gdyby tętno znów zaczęło zanikać.

Oprócz Abby w sali znajdowały się trzy pielęgniarki, technik obsługujący

respirator oraz felczer. U Świętego Jana w razie zatrzymania krążenia zawsze

było kilku lekarzy. Jeśli pacjent nie przeżył, wszyscy wiedzieli przynajmniej,

że niczego nie zaniedbano. Abby zastanawiała się, czy ktokolwiek z obecnych na

sali zdaje sobie sprawę, jak bardzo jest przerażona przebiegiem tej reanimacji i

jak martwi się, czy o czymś nie zapomniała. Zawsze się o wszystko zamartwiała —

mając perfekcjonistyczne podejście do medycyny i w ogóle do życia, przed

podjęciem jakiejkolwiek decyzji rozważała ujemne strony każdego kroku. To była

jej największa zaleta i najgorsza wada — zależnie od punktu widzenia. Ale tu,

nie mając się na kim oprzeć ani z kim podzielić odpowiedzialnością, w sytuacji,

gdy liczyła się każda minuta, była zdana wyłącznie na siebie. W ciągu paru

sekund rozważyła dziesiątki możliwych przyczyn obecnego stanu rzeczy.

— Są już wyniki z laboratorium?

— Będą za trzy, cztery minuty.

Abby wiedziała, że trzy lub cztery minuty często przeciągały się do pięciu lub

dziesięciu. Bill Tracy nie ma tyle czasu. Spojrzała na przypominające rozstępy

ciemne szerokie krechy na skórze podbrzusza i obrzmiałą twarz mężczyzny. Potem

sięgnęła mu pod ramię i wsunęła rękę pod kark. Wyczuła wypukłość — zdecydowanie

czegoś tam było za dużo. Podczas dziesięciu lat praktyki lekarskiej zaledwie

parokrotnie zetknęła się z chorobą Cushinga, lecz ten człowiek bez wątpienia

pasował do jej obrazu. Powodował ją mały, łagodny guz mózgu, pod którego wpływem

organizm wytwarzał nadmierną ilość hormonu zwanego kortyzolem. Sam guz nie był

śmiertelny, lecz zbyt wysoki poziom sodu i zbyt niski potasu oraz inne

zaburzenia wywołane jego obecnością mogły doprowadzić do zgonu. Inne objawy tej

choroby to otyłość, nalana twarz oraz otłuszczenie karku, tak zwany ,,bawoli

garb" między barkami. Bill Tracy miał je wszystkie. Oczywiście mają je również

tysiące otyłych ludzi nie cierpiących na tę chorobę.

Szpital w Patience zapewniał bardziej niż przyzwoitą opiekę specjalistyczną

zwłaszcza jak na zaledwie stułóżkową placówkę obsługującą dwadzieścia tysięcy

mieszkańców. Ale brakowało w nim endokrynologa. A w tej chwili nie było także

kardiologa.

Abby zaczęła gorączkowo myśleć, co ma robić. Bez wyników badań laboratoryjnych,

przede wszystkim bez oznaczenia poziomu potasu, musiała działać na ślepo. Jeśli

w wyniku choroby Cushinga Tracy ma niski poziom potasu, żadne zabiegi

reanimacyjne nie przyniosą rezultatu, póki się go nie wyrówna. Jeżeli jednak to

nie choroba Cushinga, a poziom potasu utrzymuje się w normie, wtedy po jego

dożylnym podaniu pacjent praktycznie nie ma szans na przeżycie.

— Przygotuj się do następnej defibrylacji — poleciła pielęgniarce, starając

się, by w jej głosie nie było słychać paniki. — Znowu trzysta dżuli. Tom, masuj,

proszę. Jak najsilniej. A ty, Mary, daj mu potas. Dziesięć miliekwiwalentów

dożylnie.

— Aleja nigdy...

— Natychmiast! — powiedziała ostro Abby. — Nie mamy czasu na dyskusje.

Policzki pielęgniarki spłonęły rumieńcem. Szybko napełniła strzykawkę. Przez

chwilę Abby wydawało się, że odpowie jej, by sama zrobiła zastrzyk. Ale nie

zrobiła tego.

— Potas gotowy, pani doktor — odparła chłodno. Najpierw felczer, teraz

pielęgniarka. Ile jeszcze osób obrazi

w czasie tej reanimacji? Spojrzała na zegarek. Prawie dwanaście minut, plus

kilka minut, które pochłonęło przetransportowanie Tracy'ego z karetki. Tak długo

i ciągle migotanie komór. Ujęła elektrody defibrylatora, na które pielęgniarka

wycisnęła nieco żelu, i potarła o siebie powierzchnię okrągłych stalowych

płytek, by go równo rozprowadzić. Tylko tego brakowało, żeby jej pierwsza

reanimacja w Patience skończyła się fiaskiem i na dodatek zrażeniem sobie innych

pracowników. Ale przede wszystkim nigdy nie wylądowałaby w Patience, gdyby nie

Josh...

— W porządku, proszę przestać masować. Odsunąć się od pacjenta! — poleciła.

Czterdzieści pięć sekund od momentu podania potasu. Teraz pięćdziesiąt. Nie ma

więcej czasu. Nacisnęła przycisk. Znowu stłumione pyknięcie, pojedynczy,

spazmatyczny skurcz wszystkich mięśni i słaby odór osmalonej skóry. I znowu nic

na monitorze.

— Masuj dalej — powiedziała Abby, nie próbując już ukrywać zniechęcenia. — Nie,

nie, zaczekaj. — Dotychczasowy zapis na monitorze się zmienił, zastąpił go inny

rytm — powolny, lecz regularny. Abby poczuła, że jej własne serce zabiło mocniej

z radości. — Poszukajcie tętna.

— No, koleś — mruknął ktoś z obecnych na sali. — Rusz się...

— Mam tętno! — krzyknęła pielęgniarka, wymacawszy arterię udową. Odwracając

wzrok od ekranu monitora, by nie sugerować się wykresem, mówiła, co czuje w

opuszkach palców. — Tak... jest... jest...

Tętno odpowiadało teraz obrazowi na monitorze. Serce biło coraz szybciej,

zespoły komorowe były coraz węższe, coraz bliższe prawidłowego obrazu.

— Ciśnienie osiemdziesiąt, Abby — oświadczyła druga pielęgniarka. —

Osiemdziesiąt pięć. Wspaniale!

Udana reanimacja jest sukcesem wszystkich. Ale niepowodzenia najczęściej

zostawia się lekarzowi i Abby doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

Fioletowe plamy zaczęły szybko znikać z twarzy Billa. Po raz pierwszy od

piętnastu minut we wszystkich tkankach ciała płynęła krew. Teraz trzeba

ustabilizować sytuację i modlić się, by niedostateczne ukrwienie podczas tych

piętnastu minut nie dokonało spustoszeń w mózgu pacjenta.

Do sali wbiegła ładna dwudziestoparoletnia kobieta. Ubrana była w spłowiałe

dżinsy i bawełniany podkoszulek.

— Pani doktor, jestem Donna Tracy — powiedziała bez tchu. — Pracuję na pół

etatu w rejestracji na dole. To mój tato.

Abby spojrzała na monitor. Optymistyczny zapis nadal się na nim utrzymywał, choć

Bill Tracy był wciąż nieprzytomny. Rozchyliła jego powieki. Źrenice średniej

wielkości, brak chaotycznych ruchów gałki ocznej — jedno i drugie oznaczało

poprawę stanu pacjenta.

— Nie mogę niczego powiedzieć na pewno, ale wszystko zmierza w dobrym kierunku.

W tym momencie przybiegł technik z laboratorium, tak samo bez tchu jak Donna

Tracy.

— Poziom potasu wynosi tylko jeden koma osiem — oznajmił. — Sprawdzaliśmy parę

razy. Jeden koma osiem.

Po raz pierwszy od czasu, gdy zespół reanimacyjny stawił się w izbie przyjęć,

Abby uśmiechnęła się.

— Już nie — powiedziała.

Donna Tracy wraz z matką siedziała przy łóżku Billa. Gdy przybył jego prywatny

lekarz, zaczął odzyskiwać przytomność. Nadal był podłączony do respiratora, ale

jego własny oddech zaczynał już zakłócać rytm maszyny. Wkrótce trzeba będzie

zdecydować, czy stłumić go farmakologicznie, czy też odłączyć aparaturę. Abby

była za kontynuowaniem mechanicznej wentylacji, jednak skoro przy chorym znalazł

się jego osobisty lekarz, decyzja nie należała już do niej.

Gordon Clarkę, wysoki kanciasty mężczyzna po pięćdziesiątce, wyglądał na mocno

zdenerwowanego. Abby zajmowała się wieloma jego pacjentami. Był sumiennym

lekarzem i chorzy go lubili, ale jego umiejętności diagnostyczne i terapeutyczne

Palmer Michael - Ostry dyżur.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: