Wieże oblężnicze.doc

Wieże oblężnicze

Wieże oblężnicze (znane również jako turres, helopole, beluardy) Niektóre źródła podajš, że pierwszym konstruktorem wież oblężniczych był Grek Polyocetes i że on nadał im nazwę helopolis, powszechnie jednak uważa się, iż twórcš ich był żyjšcy w czasach Aleksandra Wielkiego jego najwybitniejszy inżynier, Diades. Były to przeważnie budowle w kształcie ściętego ostrosłupa o konstrukcji drewnianej, rusztowej.
Należy tutaj dodać, że w zależności od rodzaju podłoża, po którym pomszała się wieża, stosowano odpowiedni rodzaj kół; inne więc były koła, gdy wieżę przesuwano po piasku, inne zaś, gdy toczono jš po gruncie skalistym. Wewnštrz, w dolnej części, mógł znajdować się taran, górne piętra pełniły funkcję stanowisk dla różnorodnych machin miotajšcych oraz łuczników i procarzy. Bardzo często czołowe ściany, obite surowymi skórami zwierzęcymi utrudniajšcymi podpalenie, zaopatrzone były w opuszczane pomosty, które ułatwiały bezpośredni atak na koronę murów. W czasach starożytnych odporność wież

oblężniczych obliczana była na uderzenie kuli kamiennej o wadze około 80 kg. Od roku 87 p. n. e. Rzymianie poddawali swe konstrukcje impregnacji roztworem ałunu, co dodatkowo chroniło je przed działaniem nieprzyjacielskich pocisków zapalajšcych, natomiast Persowie w czasie ataku na Amidę w roku 359 zabezpieczyli swe wieże obijajšc je płytami metalowymi. Wieże oblężnicze montowano zazwyczaj bezpośrednio przed atakiem z części wykonanych w specjalnych warsztatach i transportowanych wraz z wojskiem lub wykorzystywano do ich budowy materiał napotkany na miejscu albo zdobyty (w roku 1098 zajęcie przez krzyżowców górskiej twierdzy wraz z zapasami drewna umożliwiło im zbudowanie machin i zdobycie miasta Maarach). Machiny te, wyższe niż mury atakowanej twierdzy, odgrywaiy w walce niezwykle ważnš rolę. Z jednej strony chroniły oblegających przed pociskami obrońców, z drugiej zaś umożliwiały bezpośredni atak, ostrzeliwanie wnętrza twierdzy, kruszenie jej murów, obserwację pola walki lub wykonanie pod ich osłonš podkopuj pod murem. Używano ich także podczas walk w otwartym polu (rzecz zupełnie dziś zapomniana przez historyków wojskowości} w celu zwiększenia zasięgu własnej artylerii przez wyniesienie jej ponad poziom terenu. Użycie wież w walkach oblężniczych wymagało wcześniejszego wyrównania terenu, usunięcia przeszkód, zasypania fos, a jeśli miasta leżały na wzniesieniach, wybudowania specjalnej rampy, zwanej aggerem, co znacznie wydłużało czas potrzebny do przygotowania ataku (podczas oblężenia Gazy wojska Aleksandra Wielkiego zbudowały agger długości 384 m i wysokości 80 m).
Chociaż wieże oblężnicze stanowiły poważne zagrożenie dla obrońców, było wiele sposobów walki z nimi. Do obrony przed wieżami oblężniczymi używano specjalnych żurawi, które przenosiły nad wieże beczki z płonšcš smołš i siarkš. W miejscu ataku wież wznoszono też specjalne drewniane rusztowania lub budowano mniejsze wieże stanowišce podwyższenie murów. Uniwersalność i skuteczność wież spowodowała, że były one stosowane za no w starożytności, jak i w średniowieczu, a w wyjštkowych wypadkach paj: ły się jeszcze w XVII wieku.