Jordan Robert - Conan - Droga demona.pdf - Jordan Robert - ssaaggaa

ROBERT E. HOWARD & ROBERT JORRDAN

CONAN: DROGA DEMONA

PRZEK£AD JACEK MęDRZYCKI

ROZDZIA£ I

Podczas jednej z wypraw przeciwko Piktom, Conan dostaje się do niewoli i wraz z resztą

oddziału zostaje sprzedany na stygijską galerę piracką korsarza Dakara, lecz cały czas

czekał

na moment, by móc zerwać kajdany i gdy przybyli do brzegów Zingary…

W JASKINI LWA

Księżyc powoli wypłynął z masy wełnistych chmur, rzeźbiąc w srebrzystej poświacie

zarysy lasu. Jakiś człowiek rzucił się w kępę krzaków niczym ścigany zwierz, lękający się

zdradzieckiego światła. Gdy dobiegł go odgłos podkutych kopyt, wsunął się jeszcze głębiej w

swą kryjówkę ledwie ważąc się odetchnąć. W ciszy kwilił sennie nocny ptak i mężczyzna

słyszał dobiegający z oddali leniwy chlupot fal, uderzających o brzeg. Przesuwające się

chmury ponownie skryły księżyc w chwili, gdy spomiędzy drzew po drugiej stronie polany

wynurzył się jeździec.

Mężczyzna w ukryciu zaklął cicho. Ze swego miejsca mógł rozpoznać jedynie niewyraźną,

poruszającą się sylwetkę, słyszał jedynie brzęk strzemion i skrzypienie rzemieni. Naraz

księżyc wypłynął ponownie i uciekinier z głębokim westchnieniem ulgi wyskoczył z zarośli.

Koń cofnął się i parsknął. Jeździec stłumił okrzyk zdziwienia i w jego uniesionej ręce

błysnęło ostrze krótkiej włóczni. Wygląd postaci, która tak niespodziewanie wyprysnęła

przed końskim łbem nie należał do tych, które mogłyby uspokoić samotnego wędrowca. Był

to wysoki, potężnie zbudowany mężczyzna, odziany tylko w przepaskę na biodrach ze

stalowymi mięśniami prężącymi się w świetle księżyca.

— Z drogi bo cię przebiję — warknął jeździec po aquilońsku.

— Kim jesteś na Croma!?

— Conan, Cymmeryjczyk — odparł mężczyzna w jednym z dialektów aquilońskich. —

Mów ciszej — dodał szybko. Jesteśmy niespełna milę od miejsca schadzki stygijskich

piratów, mogli wysłać zwiadowców. Nie mogę pojąć, że was dotąd nie pojmali. W osłoniętej

wysokimi drzewami przybrzeżnej zatoczce ukryte są trzy galery, widziałem też błyski zbroi

na brzegu. Dziś w nocy udało mi się zbiec z pirackiej galery Stygijczyka Dakara, gdziem od

miesięcy przykuty był do wioseł. Miał on tu umówione spotkanie, którego celu nie znam, ale

obawiając się ze strony Zingarańczyków jakowejś zdrady, zakotwiczył poza zatoczką. Lecz

teraz Dakar leży martwy na dnie morza, drzemał na dziobie, gdy udało mi się zerwać

łańcuch,

podejść go cichcem i udusić. Potem popłynąłem do brzegu.

Jeździec mruknął coś, siedząc nieruchomo na koniu, niczym rzeźba wyryta w mroku

światłem księżyca. Był wysoki, szara kolczuga, w którą był odziany nie zdołała skryć

twardych zarysów jego długich kończyn. Z odzianej w stal głowy spływał zsunięty niedbale

do tyłu również stalowy kaptur. Nawet w zwodniczym świetle księżyca, jego jastrzębi

drapieżny wygląd zrobił na uciekinierze wrażenie.

— Sądzę, że kłamiesz — rzekł w tym samym języku co Conan — lecz z jakimś

szczególnym uporem podajesz się za galernika, z tymi świeżo przystrzyżonymi włosami i

ogoloną twarzą? I jakaż to stygijska galera odważyłaby się skrywać przy zingarańskim

brzegu, tak blisko miasta?

— Na Croma! — odparł wyraźnie zaskoczony uciekinier — nie możesz zaprzeczyć, że

jestem Cymmeryjczykiem! A co do mych włosów i brody, myślę iż nawet w niewoli nie

przystoi żołnierzowi niechlujstwo. Jednym z jeńców na galerze był shemicki cyrulik i nie

dalej jak tego ranka wymogłem na nim, by mnie ostrzygł i ogolił. Wszyscy też wiedzą, że

Stygijczycy przemykają się między wyspami Akhbet i Baracha, tam i z powrotem niemal bez

przeszkód. Lecz ryzykujemy życiem stojąc tu i gadając po próżnicy. Użycz mi strzemienia i

uchodźmy stąd!

— Nie sądzę — mruknął jeździec, widziałeś za dużo…

I potężnym zamachem całego ciała pchnął włócznię prosto w pierś barbarzyńcy. Cios był

tak niespodziewany, że jedynie instynktowny unik zaatakowanego ocalił mu życie. Mimo

całkowitego zaskoczenia jego stalowe nerwy były o ułamek sekundy szybsze niż lecąca stal,

która drasnęła go jedynie w ramię przecinając skórę i przemknęła ze świstem obok. Lecz już

nie ślepy instynkt kazał mu uchwycić za drzewce włóczni i targnąć ją do siebie. Przypływ

wściekłości wyzwolony niezawinionym atakiem wypełnił mu umysł żądzą mordu. Unik przed

ciosem i szarpnięcie włóczni nastąpiły równocześnie. Straciwszy równowagę po chybionym

ciosie, jeździec zwalił się z siodła, głową naprzód, prosto na swego przeciwnika i obaj upadli

na ziemię. Jeźdźcowi spadł z głowy niedbale nałożony hełm. Koń parsknął i rzucił się w

stronę ściany lasu.

Padając jeździec wypuścił włócznię i obaj walcząc teraz w ciasnym uścisku, przetoczyli się

przez otwartą przestrzeń i wpadli w zarośla. Opancerzona ręka jeźdźca chwyciła rękojeść

sztyletu, lecz Conan był szybszy. Z olbrzymim wysiłkiem wtoczył się na swego przeciwnika i

złapał ciężki kamień zaciskając na nim mocno palce. Sztylet błysnął w świetle księżyca, lecz

nim zdążył opaść, kamień uderzył z ogłuszającą siłą w opancerzoną głowę napastnika.

Elastyczna misiurka nie była dostatecznym zabezpieczeniem przed takim ciosem. Giętkie

ogniwa wprawdzie nie pękły, lecz ugięły się i Conan poczuł jak pod jego ciosem pękają kości

czaszki. Z wezbranym okrucieństwem były niewolnik uderzył raz jeszcze i jeszcze, dopóki

wróg nie znieruchomiał, leżąc pod nim z krwią sączącą się spod zdruzgotanej misiurki.

Dysząc z wysiłku, powstał odrzucając swą okrutną broń i spojrzał na pokonanego.

Potrząsnął w oszołomieniu głową ciągle targany gniewem i zdziwieniem. Nagle uderzyła go

niespodziewana myśl i zdziwił się iż nie pomyślał o tym wcześniej. Jeździec nadjechał od

strony stygijskiego obozowiska. Z pewnością było niemożliwe aby przejechał mimo niego

niezauważonym. Musiał więc być w obozie, a to oznaczało, że człowiek ten był w jakiejś

zmowie z piratami. Conan znów potrząsnął głową z niedowierzaniem. Wiele nauczył się o

świecie od czasu, gdy w armii Yildiza, króla Turanu przebył pustynie, góry i dżungle

Hyrkanii i kiedy dotarł, aż po granice Khitaju. Wiedział, że Turańczycy i Hyrkańczycy nie

zawsze skakali sobie wzajem do gardeł. Czasem układali się sekretnie, by pokrzyżować

plany

ludziom Zachodu. Lecz nigdy nie słyszał żeby Aquilończyk okazał się renegatem, a ów

człowiek w zbroi, ze znakiem sokoła nie był Zingarańczykiem.

Przymuszony naglącą potrzebą Conan jął rozbierać zabitego. Martwy mężczyzna był

gładko ogolony z równo przyciętymi płowymi włosami. Sądząc z wyglądu mógł być

Aquilończykiem, lecz Cymmeryjczyk pamiętał o jego obcym akcencie. Były niewolnik

pośpiesznie założył zbroję, zapiął mocno pas z mieczem, wokół swych smukłych bioder i

rozejrzał się za stalowym hełmem, który nałożył na czarne jak smoła włosy. Wszystko leżało

na nim jak ulał. Nieznany napastnik i on byli tej samej budowy. Pogładził rękojeść długiego

miecza i po raz pierwszy od wielu miesięcy znów poczuł się mężczyzną. Uderzenia pochwy o

zakute w żelazo udo upewniały go, że jest znów Conanem Cymmeryjczykiem, najlepszym,

najemnym żołnierzem wojsk aquilońskich. Żaden dźwięk oprócz odległego świergotu ptaków

nie zakłócał ciszy, gdy łapał rumaka pasącego się na skraju lasu. Gdy wskoczył na siodło,

długie miesiące pełne poniżenia i niewolniczej pracy opadły z niego jak zrzucona opończa,

pozostawiając jedynie ponurą determinację wyrównania długów z tymi psami Piktami.

Uśmiechnął się słabo przypominając sobie przedśmiertny charkot Dakara, lecz twarz mu

pociemniała, gdy w świetle księżyca pojawiło mu się inne, szydercze oblicze, szczupła

jastrzębia twarz, zwieńczona spiczastym hełmem z czaplim pióropuszem. Książe Ortan, syn

Sildiza Karlana zwanego przez Piktów Krwawym Demonem.

Zjawa wykrzywiała się kpiąco, lecz Conan wiedział, że kiedyś nadejdzie jego dzień i na

ten dzień gotów był czekać z cierpliwością, której nie starczało mu w innych sprawach, z

mściwą, barbarzyńską cierpliwością, niezbadaną jak góry w Cymmerii, które ją zrodziły.

Conan pozostawił włócznię tam gdzie upadła, lecz odwiązał od łęgu siodła trójkątną tarczę

i czujny jak wilk, zanurzył się w cień drzew, jadąc w kierunku, w jakim zmierzał przed

incydentem. Na tarczy nie umieszczono żadnych znaków tylko na piersi kolczugi widniał

wykonany ze złota emblemat przypominający sokoła i bez wątpienia aquilońskiej roboty.

Lasy, które teraz przemierzał były tak bezludne, jak gdyby był ostatnim człowiekiem na

ziemi. Trzymał się brzegu morza tak blisko, jak tylko starczało mu odwagi, kierując się

odgłosem odległego przyboju. Teren był nierówny i pagórkowaty. Po jakichś trzech

godzinach jazdy, między drzewami zaczęły błyskać światła Kordawy, pojawiając się, gdy

wjeżdżał na wzniesienia i znikając znów, gdy opuszczał się w doliny. Było jak obliczył, nieco

po północy, gdy dojechał do przedmieść oddzielonych od reszty miasta — a jednak będących

jego częścią — rozpostartych wzdłuż północnego wybrzeża.

Była to dzielnica zingarańskich kupców i innych cudzoziemskich handlarzy, zabudowana

rozrzuconymi z rzadka ulicami, z rzeźbionymi, drewnianymi budynkami i pokaźniejszymi

domami z kamienia. Nim dotarł do centrum miasta zatrzymał go mur i obwołała straż przy

bramie. Czyjaś opancerzona ręka oświetliła mu twarz pochodnią, lecz nim zdążył oznajmić

kim jest ujrzał, jak od ściany oderwała się odziana w czarny aksamit postać i jęła przyglądać

mu się uważnie. Padło kilka słów, brama uniosła się ze zgrzytem, by opaść, gdy tylko ją

minął. Chciał już odjechać, gdy postać w aksamicie rzuciła się w jego stronę i chwyciła konia

za cugle.

— światła, światła! — krzyknęła niecierpliwie. — Na co czekacie? Zapomnieliście o

rozkazach Najjaśniejszego Pana? Hej, Moger, przywiąż konia do słupa. Chodźcie ze mną

szlachetny panie Nortwaldzie. Nie, czekajcie! Ktoś mógłby was rozpoznać! Wprawdzie w

tym aquilońskim stroju i bez brody sam nie poznałbym was, gdyby nie ten złoty sokół na

kolczudze. Lecz ktoś inny mógłby… Weźcie tę szarfę i zasłońcie nią twarz.

Conan obwiązał szarfę luźno wokół hełmu tak, że widać było tylko jego niebieskie oczy.

Nie ulegało wątpliwości, że wzięto go za człowieka, którego zabił. Było niemal pewne, że

zdążał prosto w paszczę lwa, lecz było równie pewne, że znalazłby się w jeszcze większym

niebezpieczeństwie wyjawiając swą tożsamość. Imię Nortwald wywołało w głębi jego umysłu

jakieś mgliste skojarzenia i instynktownie pomacał rękojeść miecza.

Przewodnik poprowadził go ciasnymi, wyludnionymi ulicami aż wreszcie Conan

zorientował się, że znajdują się niedaleko od leżącej nad cieśniną przystani. Zatrzymali się u

stóp szerokiej, przysadzistej, kamiennej wieży bez wątpienia pamiątki z dawniejszych,

prymitywnych czasów. Ktoś wyjrzał na zewnątrz przez wizjer w drzwiach.

— Otwórz głupcze — wyszeptał człowiek w aksamicie. — To ja Angus i pan Nortwald

Groźny!

Z przeciągłym zgrzytem zawiasów drzwi otwarły się. Conan wszedł z zamętem

fantastycznych przypuszczeń w głowie.

Nortwald Groźny, a więc to on był człowiekiem, którego zatłukł kamieniem na polanie.

Słyszał był o tym Vanirze, najgroźniejszym szermierzu Gwardii Przybocznej króla, bandy

najemników z północy, zabijaków na usługach Aquilończyków. Widywał ich w okolicach

pałacu imperatora, wysokich, brodatych mężów w szpiczastych hełmach, obszytych purpurą

płaszczach i pozłacanych zbrojach. Lecz cóż robił kapitan Gwardii, jadąc odziany w zwykłą

zbroję Aquilończyka drogą wiodącą z stygijskiego obozu?

Conan poczuł się jak gdyby wchodził do mrocznego lochu, pełnego jadowitych węży, lecz

zacisnął tylko mocniej zasłonę na twarzy i podążył za swym przewodnikiem, krótkim,

ciemnym korytarzem. Weszli do małej, słabo oświetlonej komnaty, w której ktoś siedział na

wielkim, zdobionym krześle. Przewodnik pokłonił się głęboko, niemal do ziemi i wycofał

zamykając za sobą drzwi. Cymmeryjczyk stał wytężając oczy. Gdy przyzwyczaiły się już do

półmroku, zaczął powoli rozpoznawać zarysy siedzącej postaci. Był to niski, krępy

mężczyzna owinięty gładkim, ciemnym, satynowym płaszczem, skrywającym wszystkie inne

szczegóły jego stroju. Na stole leżał kapelusz z zagiętym rondem i bez pióropusza oraz

maska, znak, że mężczyzna przyszedł tu potajemnie, lękając się rozpoznania. Barbarzyńca

skierował wzrok na twarz nieznajomego. Czarna z granatowym połyskiem broda, była

starannie ufryzowana. Ciemne loki przytrzymywała przecinająca szerokie czoło, wyszywana

złotem opaska, spod której spoglądało dwoje dużych, brązowych oczu, znamionujących

wrodzoną bystrość.

Conan poczuł jak mróz przebiega mu po krzyżu. Na Croma w jakąż to ciemną intrygę się

wpakował? Mężczyzną siedzącym na krześle był bowiem sam Akron Al Koor, król Piktów!

— Przybyłeś wystarczająco szybko Nortwaldzie — powiedział król, a Conan nic nie

odrzekł, zastanawiając się jakież to tajemne sprawy przywiodły go w środku nocy, z pałacu o

marmurowych kolumnach, do tej ponurej wieży poza granicami państwa.

— Widać nie żałowałeś koniowi ostróg — ciągnął — posłaniec nie wyjawił ci dlaczego

kazałem ci przybyć?

Conan na chybił trafił potrząsnął przecząco głową. Akron przytaknął.

— Tak, kazałem mu tylko doprowadzić cię tutaj. Lecz powiedz czy kiedy żeglowałeś

wśród piratów ktokolwiek domyślił się kim naprawdę jesteś?

Conan ponownie potrząsnął głową. Akron uśmiechnął się.

— Oszczędnyś w słowach jak zwykle, stary wilku! To dobrze. Lecz teraz mam dla ciebie

nowe zadanie, ważniejsze nawet niż tropienie stygijskich piratów. Dlatego posłałem po

ciebie.

— Słuchaj Nortwaldzie. Kiedy ty wyruszyłeś na przeszpiegi wśród Stygijczyków przez

kraj nasz przeciągnęły zastępy Aquilończyków. Nie przyszli jak Petrus Daggan i Artros na

czele chmary łotrów i żebraków. Ci przybyli na bojowych rumakach, z taborami, niewiastami,

łucznikami, zbrojnymi, wszyscy rozpłomienieni żądzą zdobycia krwawych łupów.

Pierwszy przybył Hugon Cermandis, Bossończyk, lennik Aquilonii. Podjąłem go po

królewsku obdarowałem hojnie i nakłoniłem, by złożył mi hołd lenny i przysięgę wierności.

Potem nadeszli inni: Herera Al Gotryd z Kordawy, Skalwin Morgan z bratem Gallwinem

Morgan i wreszcie ten aquiloński diabeł Crommvell. Bracia Morgan złożyli mi hołd prócz

upartego księcia Kordawy i dlatego muszę się ukrywać, lecz jego się nie lękam, jest opętany

myślą o niepodległej Zingarze. Crommvell to co innego, poderżnąłby gardło świętemu Mitrze

dla zaspokojenia swych ambicji.

Walczyli dla mnie z Cymmeryjczykami, zdobyli przygraniczne miasto lecz wystrychnąłem

ich na dudka wysyłając Nuela Mitesa w głąb Cymmerii aby ułożył się z barbarzyńcami i teraz

miasto jest obsadzone przez moich żołnierzy. Cała ta chmara ciągnie teraz na południe i nie

wątpię iż po przekroczeniu wzgórz i rzeki, Sildiz Karlan wyrżnie ich w pień. Choć może być i

tak, że oni wezmą górę, lecz wówczas poniosą takie straty, że przez lata nie będzie z ich

strony żadnego zagrożenia. Cóż, lękam się ich daleko mniej niż tego diabła Crommvella,

którego tylko szczęśliwy traf pozwolił mi pokonać dwanaście lat temu kiedy nadciągnął z

północy z Rubenem Guido.

Posłałem po ciebie Nortwaldzie, albowiem nie ma męża na wschód od Shirki, który

mógłby dotrzymać ci pola. Ukułem precyzyjny plan, lecz Crommvell już raz mi uszedł. Byłeś

mi okiem, uchem i mózgiem między korsarzami, teraz musisz stać się mym mieczem. Twym

zadaniem jest nie dopuścić, by Crommvell uszedł z życiem, gdy Sildiz Karlan uderzy na

Aquilończyków. Nie wdawaj się w inne potyczki, niech twój miecz szuka tylko jego! Mój

rozkaz brzmi: nieważne co się stanie, jak potoczą się losy bitwy, kto zwycięży, a kto poniesie

klęskę, kto przeżyje, a kto zginie, ty zabij Crommvella!

Głos Akrona wypełniał całą komnatę, jego ciemne oczy błyszczały. Potężna osobowość

tego człowieka przygniatała wręcz fizycznie Conana.

— Najemnicy są już od kilku dni w drodze — ciągnął Akron — lecz podróżują powoli

jako, że ich jazda musi dotrzymywać kroku taborom. £atwo przemkniesz koło nich i

osiągniesz Sildiz Karlana zanim ten rozpocznie bitwę tak jak się z nim ułożyłem. Koń czeka

już na ciebie w łodzi, świeży koń oczywiście. £ódź cumuje przy Zielonym Nabrzeżu, Angus

wskaże ci drogę. Po zachodniej stronie spotkasz Agemorana, tego samego, którego zwą

Szalonym Jeźdźcem. On doprowadzi cię do Karlana. Rodeon Harnides jest z Gotrydem…

Akron urwał gwałtownie, spoglądając na misiurkę Conana. — Na świętego Mitrę,

Nortwaldzie! — wykrzyknął. — Na twym pancerzu jest świeża krew. Czyś ranny?

Odruchowo z głową huczącą od natłoku myśli Conan odpowiedział.

— Nie.

Od razu zauważył swój błąd. Akron wzdrygnął się i w jego bystrych oczach mignęła

podejrzliwość. Człowiek ten miał wszystkie zmysły wyostrzone niczym klinga miecza.

— To nie głos Nortwalda — warknął i ruchem szybkim jak u atakującego jastrzębia,

zerwał szarfę z twarzy przybysza. Obaj zerwali się na równe nogi.

— Szpieg! To nie Nortwald! Hej, straże! — zawołał cofając się król. światło świec

zabłysło na klindze miecza Cymmeryjczyka. Akron kocim ruchem uskoczył w tył i

świszczące ostrze ścięło jedynie pukiel włosów z jego głowy. W jednej chwili przez

wszystkie drzwi wpadli żołnierze i komnata wypełniła się zbrojnymi mężami. Lecz widok

króla rozpaczliwie broniącego się przed zajadłym atakiem tego, którego uważali za jego

oddanego sługę, zmroził im krew w żyłach. Za to Conan nie stracił głowy. Nie marnując

czasu na kolejny cios wymierzony w Akrona, który schronił się za wielkim krzesłem i

krzykiem ponaglał żołnierzy, by zasiekli napastnika, Cymmeryjczyk rzucił się w stronę

najbliższych drzwi, gdzie trzech ludzi zagrodziło mu drogę. Pierwszy upadł z czaszką

rozłupaną wraz z hełmem potężnym ciosem barbarzyńcy i gdy dwóch pozostałych rzuciło się

nań rąbiąc mieczami Conan uskoczył i runął do przodu torując sobie drogę tarczą i

odrzucając

ich na boki. Niczym szarżujący byk, Conan wypadł na korytarz, chwytając w biegu

równowagę. Zewnętrzne drzwi nie były strzeżone. Po krótkiej szarpaninie z łańcuchami i

ryglami wyskoczył na zewnątrz, zatrzaskując wrota tuż przed nosem prześladowców. Pobiegł

wąską ulicą, przeklinając brzęk jaki jego odziane w stal stopy, czyniły na bruku. Stracił już

nadzieję, że zgubi napastników, gdy pojawiły się przed nim szerokie, marmurowe stopnie,

schodzące na znane mu z poprzedniego pobytu nabrzeże, zwane Zieloną Przystanią. U stóp

schodów cumowała pękata łódź, której sternik trzymał linę przewleczoną przez pierścień

osadzony w marmurze. Pachołkowie przytrzymywali smukłego czarnego konia. Krzepcy

wioślarze aż zachłysnęli się ze zdumienia, widząc pośpiech żołnierza, który wskoczył do

łodzi, przeskakując ostatnie stopnie.

— W drogę! — krzyknął.

Załoga zawahała się. Z góry dobiegał zgiełk pogoni. Dźwięczała stal, błyskały pochodnie.

— Odbijajcie!

Naga stal błysnęła w opancerzonej dłoni barbarzyńcy. Wioślarze, zwykli wyrobnicy, nie

mieli w sobie nic z wojowników. Sternik odcumował łódź i odepchnął potężnie od stopni

nabrzeża. Ciężka łódź wysunęła się na główny nurt i wioślarze naparli na wiosła. Wypłynęli

na ciemne wody, w których odbijały się gwiazdy. Obejrzawszy się Conan zobaczył uzbrojone

postacie biegające tam i z powrotem po przystani w poszukiwaniu łodzi. Szczęście mu jednak

sprzyjało i nabrzeże zniknęło w oddali, zanim usłyszał stłumione skrzypienie wioseł w

dulkach, znak, że pogoń przeniosła się na wodę.

Wioślarze widząc ociekający krwią miecz żołnierza, przyłożyli się do wioseł tak silnie jak

gdyby wieźli samego Akrona. Odgłos ścigającej łodzi zbliżał się powoli, trzymała się jego

śladu podczas tego trzymilowego wiosłowania i na ostatnich kilkuset metrach mógł już

dostrzec błyski gwiazd, odbijających się w hełmach pogoni. Gdy dziób łodzi zarył się w

zachodni brzeg, nadal jeszcze utrzymał pewien dystans. Conan wskoczył na siodło, spiął

konia ostrogami, przeskoczył przez burtę i zniknął w ciemności.

Miał teraz sporą przewagę. Jego prześladowcy byli bez koni, choć nie mógł wykluczyć, że

mieli je gdzieś w pobliżu. Kierował się ku północy pędząc wyciągniętym galopem. W

ciemności mógł rozróżnić tylko niewyraźne zarysy równinnego krajobrazu, urozmaiconego

niskimi wzgórzami i z rzadka rozrzuconymi plamami, które uznał za pasterskie szałasy.

Kiedy chmury ponownie zasłoniły gwiazdy i zaszedł księżyc ściągnął cugle i jechał teraz

powoli niemal jak na przejażdżce.

Nagle uświadomił sobie jakiś ruch w pobliżu. Usłyszał niespokojne stąpanie kopyt i

dzwonienie uprzęży. Jakieś głosy przeklinały w języku obcym, lecz brzmiącym nienawistnie

znajomo. Stygijczycy! W ciemności wjechał prosto na nich! Otaczali go dookoła. Sięgał już

ukradkiem do rękojeści miecza, gdy wtem świszczący głos zapytał:

— Czy to wy panie Nortwaldzie?

— Któż by inny — burknął Cymmeryjczyk usiłując naśladować szorstki akcent.

— Zapal ogień — mruknął inny głos — lepiej mieć pewność. Rozległy się uderzenia stali

o krzemień i rozbłysnął mały ogieniek oświetlając krąg brodatych jastrzębich twarzy i

odbijając się w wypolerowanych naramiennikach, hełmach i kolczugach. Wysoki wojownik

trzymający pochodnię pochylił się i obrzucił Conana badawczym spojrzeniem.

— Widzicie złotego sokoła? — rzekł korsarz. — Poza tym spójrzcie na miecz. Twarz

Nortwalda Groźnego nie jest mi aż tak dobrze znana bym mógł go rozpoznać, szczególnie

bez

brody, lecz na Croma zawsze rozpoznałbym tę broń.

Pochodnia zgasła. Z tyłu od strony brzegu dobiegały stłumione głosy wielu ludzi. Tu i tam

błyskały pochodnie. Cymmeryjczyk czuł, że wojownicy wokół niego są nieufni, słyszał brzęk

bułatów w pochwach.

— Ktoś był z wami? — zapytał wysoki Stygijczyk.

— Ludzie, których dał mi król, by upewnić się, że dotarłem tu bezpiecznie — odparł

Conan. Obawia się, że Aquilończycy mogą mieć szpiegów wśród naszych. Lecz czemu

jeszcze zwlekamy? Wkrótce będzie świtać.

— Prawda — mruknął korsarz. — I lepiej przed świtem znaleźć się bezpiecznie wśród

wzgórz. Przybyliście przed czasem. Jechaliśmy na brzeg, by was spotkać, gdy wyjechaliście

nam na przeciw. To szczęście, że nie minęliśmy się w tych przeklętych ciemnościach.

Jedźcie

między nami szlachetny panie.

Ruszyli kłusem, który przeszedł w wyciągnięty galop połykając milę za milą. O świcie cała

grupa jak banda pustynnych duchów przecięła grzbiet Wilczego Wzgórza i zniknęła pośród

gór.

światło poranka ukazało Conanowi jego towarzyszy: gromadę odzianych w skóry i stal ze

złotem Stygijczyków o jastrzębim wyglądzie. Pędzili niczym wiatr jak wojownicy, którzy nie

muszą oszczędzać swych wierzchowców i Conan domyślał się, że gdzieś wśród wzgórz

muszą na nich czekać rozstawne konie, byli już bowiem poza granicami Zingary. Nikt go nie

podejrzewał, a on nie miał żadnego planu, jak wybrnąć z tej niewesołej maskarady. Po prostu

pozwalał się nieść biegowi wydarzeń, porwany ich wirem bez własnego udziału. Gdyby

trafiła się jakaś okazja, wiedziałby co robić, lecz na razie był bezradny, w niewielkim tylko

stopniu panując nad sytuacją.

Doprawdy tak układało się całe jego życie, myślał posępnie w rytm tętniących kopyt.

Urodził się na polu bitwy, podczas walki pomiędzy jego plemieniem, a bandą najeźdźców z

północy — Vanirów. Wrodzona zapalczywość uwikłała go w taki splot wydarzeń, że sam

stracił nadzieję na wywikłanie się z niego. Opuścił więc ziemię ojczystą. Niechęć do

osiadłego życia i jego gorąca krew sprowadziły go na drogę występku. Został złodziejem,

porywaczem i zabójcą. A wkrótce zawiodła go w służbę księcia Ragorta z Belverus, który

ciągle wodził się za łby ze swym do lisa podobnym bratem. Lecz niespokojny duch Conana

Jordan Robert - Conan - Droga demona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: