Red Hills [Z].pdf

Autor: Akame

Tytuł Red Hill

Beta : Aubrey :*

Parring: DM/HP

Długoć – wyjdzie w praniu ;)

Krypta z białego marmuru otoczona była bluszczem, który ściśle przylegał do jej ścian,

zdobiąc je wonnymi kwiatami powoju niczym pająk swą siecią. Stała tutaj dopiero od

tygodnia, ale magiczne rośliny już wzięły ją w swe władanie, być może przyroda sama

chciała oddać cześć największemu magowi, jaki tu spoczywał. Smukłe filary podtrzymywały

strop w kształcie kopuły. Na kamiennym katafalku litery magicznego cytatu żarzyły się

jasnym blaskiem:

"Ostatecznie dla należycie uporządkowanego umysłu śmierć jest tylko początkiem nowej,

wielkiej przygody..."

Z tłumu stojącego przed wejściem dało się słyszeć pojedyncze odgłosy tłumionego łkania.

Błonia zapełniali uczniowie i absolwenci Hogwartu, nauczyciele oraz delegacja z

ministerstwa i licznie przybyli reporterzy.

Różnorodna ludzka masa reagowała w zależności od stopnia zażyłości ze zmarłym.

Większość manifestowała swój żal płaczem, mocząc trzymane w dłoniach chusteczki, inni

stali sztywno, tłumiąc swój ból i pokazując światu maskę bladego oblicza. Byli i tacy, którzy

przybyli tylko dla obejrzenia widowiska lub przeprowadzenia wywiadu.

Wysoki, czarnowłosy chłopak stał w milczeniu tuż obok katafalku, gładząc opuszkami

palców zimny kamień. Przez jego głowę przebiegały setki myśli, które kumulowały się w

jedno wielkie wspomnienie. Wspomnienie o największym, najlepszym i najbardziej

nieprzewidywalnym człowieku, jakiego dane było mu poznać. Kim byłby bez niego? Czym

byłby ten świat gdyby nie jego mądrość? Czy udałoby mu się pokonać Voldemorta, gdyby nie

jego wieczne wsparcie i wiara?

Och, nie oszukiwał się. Wiedział, że wiele razy przeklinał starego maga, zarzucał mu, iż był

manipulatorem, intrygantem, nigdy nie mówił mu całej prawdy. Jednak pomimo wszystko

kochał tego człowieka i traktował go jak dziadka, którego nigdy nie było dane mu poznać.

Harry zawsze myślał, że jeżeli Dumbledore kiedyś umrze, to zrobi to w wielkim stylu. Jakaś

walka z ciemnymi mocami, obrona świata przed złem, akt heroicznej odwagi, o którym długo

będą pisać i układać ballady.

Albus odszedł w ciszy.

Zmogła go największa zmora mugoli, choroba, na którą nawet czarodziejski świat nie poznał

lekarstwa.

Rak.

Odwiedził go tuż przed śmiercią. Po raz pierwszy przekroczył wtedy próg prywatnego

apartamentu dyrektora. Nieobce było mu oblicze śmierci, widział jak odchodzą młodzi

wojownicy, którzy powinni móc cieszyć się życiem. Ze stoickim spokojem przemierzał pole

krwawej rzezi, jaką urządzili Śmierciożercy, broniąc się do ostatka. Sam miał na rękach krew

poległych. Zabił Voldemorta i bez większego wzruszenia patrzył na zwłoki, które na jego

oczach rozpadały się w pył niesiony wiatrem. Za dużo śmierci, za dużo łez, za dużo

cierpienia.

Paradoksalnie widok tego starego człowieka leżącego w za dużym jak na jego kruchą,

przeżartą chorobą postać łóżku, obudził w nim uczucia, które wydawałoby się są mu już obce.

Najbardziej wstrząsnęły nim zasnute mgiełką cierpienia oczy.

Nie migotały.

A jednak starzec wbrew wszystkiemu uśmiechał się lekko, otumaniony eliksirami, niezdolny

do większego ruchu.

- Harry…

- Harry? – ktoś delikatnie szarpnął go za rękaw szaty. Wyrwany ze świata wspomnień, przez

chwilę błądził wzrokiem, zanim jego spojrzenie spoczęło na stojącej obok dziewczynie.

Ginny.

- Słucham? – zerknął na nią nieprzytomnie.

- Wszyscy już się rozchodzą, może i my pójdziemy? – popatrzyła na niego z nadzieją.

Pomimo wczesnego lata, po błoniach szalał wiatr, jękliwe zawodząc w konarach drzew.

- Tak, masz rację – odwrócił się i zauważył, że z żegnających dyrektora pozostali tylko oni i

rodzina Weasleyów. Wyszedł z krypty i dołączył do grona rudzielców. Ktoś poklepał go po

plecach. Uśmiechnął się niemrawo na widok Rona.

Stary przyjaciel jak zwykle szedł u jego boku. Dzięki Merlinowi to jedno pozostało bez

zmian. Nie wiedział co by zrobił bez jego wsparcia i specyficznego poczucia humoru.

Chociaż, jakby głębiej się zastanowić, Ron też się zmienił. Nie był już tym wiecznie

uśmiechniętym, zacietrzewionym chłopakiem, który najpierw działał, a potem myślał nad

konsekwencjami. Życie uczyniło z niego mężczyznę, nauczyło go ostrożności, a praca wśród

aurorów tylko wzmogła nieufność i podejrzliwość.

Stała czujność…

Słowa starego Moody’ego zadźwięczały mu w uszach. Kiedyś śmieszyły, teraz stały się

mottem przewodnim. Od pięciu lat wyłapywano ukrywających się Śmierciożerców. Żądni

zemsty, zeszli do podziemi i walczyli pod przywództwem Avery’ego.

Partyzantka w świecie czarodziei.

Przez nich stracili Colina, Tonks, Hannę… Tyle niepotrzebnych śmierci.

Znów zerknął na Ginny uczepioną jego rękawa. Czasami czuł się przytłoczony jej

manifestacją uczuć. Kiedyś wydawało mu się, że mógłby ją pokochać. Z biegiem czasu

doszedł do wniosku, że były to tylko marzenia nastolatka zafascynowanego siostrą

przyjaciela. Powoli dojrzewał, aby powiedzieć jej, że nic z tego nie będzie, że jest dla niego

siostrą, powierniczką, ale… nigdy nie da jej tego, czego pragnie. Czuł się wyprany z uczuć,

nie sądził, żeby był jeszcze zdolny do miłości. Nie takiej, o której pisano na kartach

romansów. Ginny zasługiwała na kogoś, kto kochałby ją bezwarunkowo. Kto byłby jej

oddany, spełniał jej zachcianki i był zdolny do przelania uczuć na przyszłe potomstwo.

Harry nie widział się w roli ojca. Dzieci wymagały czasu, zaangażowania i czułości. On nie

posiadał niczego takiego.

Tę rozmowę odwlekał z kilku przyczyn. Kiedy tylko przygotowywał się na wyznania,

patrzyła na niego tym smutnym, zakochanym wzrokiem i zrezygnowany odkładał to na

następny raz. Kolejnym problemem był Ron. Przyjaciel nie raz i nie dwa pytał go kiedy

wreszcie zdecyduje się na ślub i nieodmiennie widział jako swojego szwagra. I ostatnia

przyczyna jego obaw, sami Weasleyowie. Uważali go za członka rodziny, Molly zawsze

powtarzała, że jest dla niej jak syn i rzeczywiście tak go traktowała. Doszło już do tego, że

potrafiła cisnąć za nim ścierką za podkradanie słodkiej masy czy rogalików przed obiadem.

Czuł się u nich jak w domu i nie chciał nikogo ranić.

Cholera , westchnął. Jego życie i bez tego, było wystarczająco skomplikowane.

***

Wielka sala w ogóle się nie zmieniła przez te lata. Stoły poustawiane były w czterech długich

rzędach, nad nimi wisiały godła domów. Nakryty białym obrusem stół prezydialny, za którym

zasiadali profesorowie, nadal stał na swoim miejscu. Krzesło z wysokim, rzeźbionym

oparciem tkwiło samotnie na jego środku. Sufit imitujący niebo nocą był teraz zasnuty

chmurami, gwiazdy przyblakły, a księżyc stracił swój blask. Zabrakło unoszących się świec.

Pomieszczenie oświetlały magiczne pochodnie, oplecione fioletowym materiałem na znak

żałoby.

Ciche rozmowy prowadzone przy stołach przypominały brzęczenie roju pszczół. Co chwilę

dało się słyszeć imię Albusa, które ktoś wypowiadał albo z nostalgią, albo ze smutnym

śmiechem, przypominając sobie jakąś anegdotę z nim związaną. Harry spokojnie skubał udko

kurczaka, praktycznie nie czując jego smaku.

- Myślałem, że przynajmniej w takiej chwili nie będę musiał oglądać tej szczurzej gęby – Ron

dźgnął widelcem ziemniaka, jakby atakował niewidzialnego przeciwnika.

- Daj spokój – Hermiona spojrzała na niego z dezaprobatą – Nie wierzę, że nadal chowasz w

sobie te dziecinne urazy.

- Jasne, bo to nie ty plułaś ślimakami przez tego dupka – skrzywił się rudzielec.

- Pamiętaj, że on walczył po naszej stronie – mruknęła z naciskiem.

- Co nie przeszkadzało jego ojcu płaszczyć się przed tą gadzią mordą – kolejny ziemniak

poczuł na sobie ostrze jego widelca.

- Wiesz co – dziewczyna potrząsnęła nerwowo głową – Jeżeli tak na to patrzysz, to niewiele

się od niego różnisz – nie zważając na zszokowany wzrok Rona, ciągnęła dalej – On nazywał

mnie szlamą, bo mam mugolskich rodziców. Ty obwiniasz go o całe zło tego świata, bo jego

ojciec był Śmierciożercą.

- Jak możesz…

- Przestańcie! – Potter spojrzał na nich z wściekłością – Musicie kłócić się nawet w takiej

chwili?

- Harry ma rację – Hermiona sięgnęła po szklankę z sokiem – Przepraszam, chyba to miejsce

tak na nas działa.

- Taaa… Wybacz, stary – Ron zaczerwienił się lekko i spuścił głowę, wbijając wzrok w talerz

– Po prostu…

- Wiem, że go nie lubisz, ja też nie pałam do niego sympatią, ale ma takie samo prawo jak my

wszyscy by być tutaj. W końcu sam musisz przyznać, że jego działalność szpiegowska nie raz

i nie dwa ratowała nam tyłki.

- Bronisz go?

- Nie, jedynie stwierdzam fakt. Mogę go nie trawić, ale to nie znaczy, że nie zauważam jego

zasług.

- Dobra, może masz rację – przyznał niechętnie Weasley i zmieniając temat zapytał –

Słyszeliście, że stary nietoperz przeszedł na emeryturę?

- Tak, odszedł ze szkoły wraz ze śmiercią Dumbledore’a – Hermiona odstawiła szklankę i

odgarnęła włosy, które uporczywie opadały jej na twarz – Podobno będzie teraz zajmował się

tylko warzeniem eliksirów dla Świętego Munga.

- Kto by pomyślał, że zrezygnuje z dręczenia dzieciaków. Możecie uwierzyć, że mi go

brakuje?

- Nie wierzę, Ronald Weasley tęskni za Snape’em – Harry parsknął cichym śmiechem.

- Nie tęsknię, po prostu ta jego wampirza peleryna zawsze wiązała się z tą szkołą. Hogwart

bez Dumbledore’a i bez Snape’a to już nie będzie to samo miejsce.

- Coś w tym jest – Potter wreszcie zrezygnował z udawania, że je i odsunął talerz – Ktoś

chętny na zwiedzanie zakurzonych korytarzy?

- Potter… Doprawdy, ta szkoła nadal posiada woźnego, nie musisz odwalać za niego brudnej

roboty.

– Malfoy! – Harry odwrócił się w kierunku dobrze znanego mu głosu i spojrzał z niechęcią na

stojącego za nim mężczyznę – Jak miło, że uraczyłeś nas swą obecnością.

- Nie mogę powiedzieć tego samego o tobie – szare oczy patrzyły na niego z pogardą

zmieszaną z ciekawością – Słyszałem, że zostałeś aurorem, świat nigdy nie będzie już taki

sam. Chociaż zapewne wszyscy odetchnęli z ulgą, że ich mały wojownik stanął na czele

prawa i rozprawi się z bandytami.

- Jak miło, że mnie doceniasz. – Harry odsunął krzesło i stanął naprzeciw Malfoya. Cholerny

blondyn był jego wzrostu, może powinien był założyć te nowe buty na grubszej podeszwie?

Nigdy nie lubił akurat tego elementu czarodziejskiej mody, ale jeżeli to dałoby mu możliwość

spojrzenia na niego z góry, gotów był się poświęcić – A propos bandytów. Jak się czuje twój

ojciec? Słyszałem, że warunki na oddziale dla skazańców w Świętym Mungu ostatnio bardzo

się poprawiły.

Wszyscy wiedzieli jak skończył Lucjusz. W czasie ucieczki po nieudanym ataku na Hogwart

zdezorientowani Śmierciożercy zostali zapędzeni w kierunku Zakazanego Lasu. Malfoy

wpadł w pułapkę zastawioną przez jego własnych współtowarzyszy. Klątwy, które w niego

uderzyły, spowodowały całkowity paraliż ciała. Lekarze nie byli w stanie zaradzić tej

sytuacji, zatem nie można było stwierdzić czy jego zdrowie psychiczne również doznało

urazu. Ten niegdyś niezwykle inteligentny i żywotny mężczyzna leżał teraz w szpitalnej

izolatce, nie przejawiając najmniejszych oznak kontaktu z otoczeniem. Ironią losu było, że to

sam Draco przyczynił się do klęski, przekazując Zakonowi dane o ataku.

- Przepraszam – bąknął Harry, gdy wokół niego zapadła cisza.

- Nie bądź żałosny, Potter – Draco odwrócił się i odszedł, powiewając swą kosztowną szatą w

kolorze ciemnej zieleni.

- To nie było miłe – Hermiona spojrzała na niego z naganą – On musi się obwiniać o to, co

stało się z jego ojcem. Przypominanie mu o tym…

- Wiem – warknął zdenerwowany – Po prostu Malfoy wyzwala we mnie najgorsze instynkty,

to chyba nigdy się nie zmieni.

- Nie przejmuj się, stary – Ron wreszcie uznał, że jest najedzony i również podniósł się z

krzesła – To Ślizgon, tacy nie mają uczuć. Pomiota się i mu przejdzie.

***

Zamkowe korytarze pełne były zwiedzających. Ludzie z rozrzewnieniem wspominali dni

kiedy chodzili po nich jako uczniowie. Niektórzy przystawali i rozmawiali z portretami,

dzieląc się z nimi swym życiem, jakby były one co najmniej starymi, dawno nie widzianymi

znajomymi, inni zaglądali do pustych klas, głośno komentując minione zajęcia i

prowadzących je profesorów.

Harry i jego towarzysze stanęli przed portretem Grubej Damy.

- Hasło? – kobieta zatrzepotała wachlarzem i uchyliła jedno oko – Ach! To wy! – ożywiła się

wyraźnie. Przynajmniej na tyle, na ile ożywić może się ktoś, kto żyje na portrecie – Pewnie

chcielibyście wejść do środka? Niestety – nieznacznie się zmartwiła – Bez hasła nie mogę

was wpuścić.

- Szkoda – Harry najwyraźniej był zawiedziony. Odkąd skończył jedenaście lat, uważał

Hogwart za swój prawdziwy dom i skrycie marzył o ponownym odwiedzeniu swego dawnego

dormitorium. Rozejrzał się dookoła i jego wzrok zatrzymał się na grupce dzieciaków, które

przyglądały im się z wyraźnym zainteresowaniem – Hej, wy – krzyknął – Jesteście z

Gryffindoru?

- Tak – jeden z chłopców wysunął się do przodu. Mógł mieć najwyżej dwanaście lat,

ciemnobrązowe włosy opadały mu w miękkich falach na czoło, a żywe oczy o barwie

mlecznej czekolady przyglądały im się z ciekawością, w której nie widać było ani odrobiny

strachu. Typowy Gryfon.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: