Koontz Dean R. - Drzwi do grudnia.pdf - Koontz Dean - ssaaggaa

DEAN R.KOONTZ

DRZWI DO GRUDNIA

CZĘŚĆ PIERWSZA

SZARY POKÓJ

ŚRODA 2.50 - 8.00

Laura skończyła się ubierać, podeszła do drzwi frontowych i zobaczyła, że

samochód patrolowy Departamentu Policji Los Angeles właśnie hamuje przy

krawężniku. Wyszła z domu, zatrzasnęła drzwi i pospiesznie ruszyła chodnikiem.

Ostre kolce zimnego deszczu przybijały noc do miasta.

Nie zabrała parasola. Nie pamiętała, do której szafy go wetknęła, i nie chciała

tracić czasu na szukanie.

Grzmot przetoczył się po ciemnym niebie, ale Laura ledwie zauważyła ten

złowieszczy odgłos. Jej serce waliło tak mocno, że zagłuszało wszelkie nocne hałasy.

Czarno - białe drzwi po stronie kierowcy otwarły się i wysiadł umundurowany

policjant. Zobaczył ją, wsiadł z powrotem, sięgnął ponad fotelem i otworzył przednie

drzwi po stronie pasażera.

Zajęła miejsce obok niego i zatrzasnęła drzwi. Zimną, drżącą dłonią odgarnęła

wilgotny kosmyk włosów z twarzy i wsunęła za ucho.

Wóz patrolowy pachniał silnie sosnowym środkiem dezynfekującym i słabo

wymiocinami.

- Pani McCaffrey? - zapytał młody policjant. - Tak.

- Nazywani się Carl Quade. Zawiozę panią do porucznika Haldane’a.

- I do mojego męża - przypomniała zaniepokojona.

- Nic o tym nie wiem.

- Powiedziano mi, że znaleźli Dylana, mojego męża.

- Na pewno porucznik Haldane wszystko pani wyjaśni. Zakrztusiła się,

zakaszlała, potrząsnęła głową z obrzydzeniem.

- Przepraszam za ten smród - powiedział Quade. - Dzisiaj wieczorem

zatrzymałem faceta za jazdę po pijanemu i zachowywał się jak świnia.

To nie od fetoru jej żołądek kurczył się i skręcał. Mdliło ją, ponieważ kilka

minut temu otrzymała wiadomość przez telefon, że znaleźli jej męża, ale nie

wspomnieli o Melanie. A jeśli Melanie nie było z Dylanem, to gdzie była? Zaginęła?

Nie żyje? Nie. Nie do pomyślenia. Laura zakryła usta dłonią, zacisnęła zęby,

wstrzymała oddech i czekała, aż mdłości ustąpią.

- Dokąd... dokąd jedziemy? - zapytała.

- Do domu w Studio City. Niedaleko.

- Czy tam znaleźli Dylana?

- Jeśli pani powiedzieli, że go znaleźli, to pewnie tam.

- Jak na niego trafili? Nawet nie wiedziałam, że go szukacie. Na policji

powiedzieli mi, że nie zajmują się takimi sprawami... to nie należy do ich jurysdykcji.

Myślałam, że już nigdy więcej go nie zobaczę... ani Melanie.

- Musi pani porozmawiać z porucznikiem Haldane’em.

- Widocznie Dylan obrabował bank czy coś w tym rodzaju. - Nie potrafiła

ukryć rozgoryczenia. - Kradzież dziecka matce nie wystarczy, żeby zainteresować

policję.

- Proszę zapiąć pas.

Nerwowo gmerała przy pasie, kiedy odjeżdżali od krawężnika. Quade

zawrócił na środku opustoszałej, smaganej deszczem jezdni.

- Co z Melanie? - zapytała Laura.

- Jak to?

- Z moją córką. Nic jej nie jest?

- Przepraszam. O tym też nic nie wiem.

- Czy była z moim mężem?

- Wątpię.

- Nie widziałam jej od... prawie od sześciu lat.

- Spór o opiekę?

- Nie. On ją porwał.

- Naprawdę?

- No, prawnicy nazwali to odebraniem opieki, ale dla mnie to było po prostu

porwanie.

Gniew i żal znowu nią zawładnęły, kiedy pomyślała o Dylanie. Próbowała

pokonać te emocje, stłumić w sobie nienawiść, ponieważ nagle doznała niezwykłego

wrażenia, że Bóg na nią patrzy, że ją osądza i jeśli dostrzeże w niej nienawiść lub

negatywne myśli, wówczas postanowi, że nie zasługuje na odzyskanie córeczki.

Szaleństwo. Nic nie mogła poradzić. Strach doprowadzał ją do szaleństwa.

I tak osłabła ze strachu, że przez chwilę nawet nie miała siły oddychać.

Dylan. Laura zastanawiała się, jak to będzie znowu stanąć z nim twarzą w

twarz. Co mógłby jej powiedzieć, żeby wytłumaczyć swoją zdradę - i co ona mogłaby

mu powiedzieć, żeby należycie wyrazić wściekłość i ból?

Drżała przez cały czas, ale teraz zaczęła gwałtownie dygotać.

- Dobrze się pani czuje? - zapytał Quade.

- Tak - skłamała.

Quade nie odezwał się. Z włączonym kogutem na dachu, ale bez syreny

pędzili przez sieczoną deszczem wschodnią część miasta. Kiedy przejeżdżali przez

głębokie kałuże, woda pryskała na obie strony, upiornie fosforyzująca, niczym

spienione białe kurtyny rozstępujące się przed nimi.

- Ona ma teraz dziewięć lat - powiedziała Laura. - To znaczy moja córka. Nie

mogę panu podać dokładnego rysopisu. Bo kiedy ją ostatnio widziałam, miała tylko

trzy latka.

- Niestety nie widziałem żadnej dziewczynki.

- Jasne włosy. Zielone oczy. Gliniarz nie odpowiedział.

- Melanie musiała być z Dylanem - rzuciła desperacko Laura, rozdarta

pomiędzy radością a przerażeniem. Tak bardzo się cieszyła, że znowu zobaczy

Melanie, i tak bardzo się bała, że dziewczynka nie żyje. Laura często śniła, że

znajduje okropnie zmasakrowane zwłoki córki. Teraz podejrzewała, że powracający

koszmar okaże się proroczy.

- Ona musiała być z Dylanem. Przecież była z nim przez te wszystkie lata,

sześć długich lat, więc dlaczego nie teraz?

- Dojedziemy za kilka minut - poinformował ją Quade. - Porucznik Haldane

odpowie pani na wszystkie pytania.

- Nie budziliby mnie o wpół do trzeciej nad ranem, nie wyciągaliby z domu w

środku burzy, gdyby nie znaleźli też Melanie. Na pewno ją znaleźli.

Quade skupił się na prowadzeniu samochodu, a jego milczenie było gorsze od

wszelkich słów.

Wycieraczki szorujące po przedniej szybie nie mogły całkowicie oczyścić

szkła. Lepka warstewka wilgoci zniekształcała świat za oknem, więc Laura miała

uczucie, jakby jechała przez sen.

Dłonie jej się pociły. Wytarła je o dżinsy. Czuła krople potu ściekające spod

pach, spływające po bokach. Mdlący supeł w żołądku zacisnął się mocniej.

- Czy ona jest ranna? - zapytała. - O to chodzi? Dlatego nie chce pan nic o niej

powiedzieć?

Quade zerknął na nią.

- Naprawdę, pani McCaffrey, nie widziałem w tamtym domu żadnej

dziewczynki. Niczego przed panią nie ukrywam.

Laura osunęła się w fotelu.

Koontz Dean R. - Drzwi do grudnia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: