Koontz_Dean_R_-_Zle_miejsce.pdf

Dean R. Koontz

Złe miejsce

The bad place

Przełożył: Mirosław Kościsk

Wydanie oryginalne: 1989

Wydanie polskie: 1991

Odmienny obraz każde widzi oko

I każde ucho inny słyszy śpiew,

A każde serce, gdy wejrzeć głęboko,

Ukaże własną sromotę i grzech.

Diabły ukryte pod ludzkim przebraniem

Na koniec piekieł zasiedlą podziemia,

Lecz dobroć, przyjaźń i miłość powstanie

Z dna serca biednego stworzenia.

Księga Zliczonych Smutków

Noc była bezwietrzna i zdumiewająco cicha, jakby ulica przemieniła się w

opuszczoną plażę zamarłą w oku cyklonu, już po przejściu jednej nawałnicy, a przed

nadejściem następnej. W nieruchomym powietrzu unosił się słaby zapach dymu, choć

samego dymu nigdzie nie było widać.

Rozciągnięty na zimnym chodniku, twarzą ku ziemi, Frank Pollard odzyskał

przytomność, lecz nie poruszył się, czekając, aż opadnie zeń oszołomienie. Zamrugał,

usiłując odzyskać ostrość widzenia. Miał wrażenie, że gdzieś wewnątrz jego oczu

trzepoczą niezliczone welony. Zaczerpnął głęboki haust chłodnego powietrza,

odnajdując w nim woń niewidzialnego dymu i krzywiąc się z powodu cierpkiego

posmaku.

Wokół niego tłoczyły się cienie, przywodzące na myśl zgromadzenie ubranych w

długie szaty postaci. Stopniowo wzrok wyostrzył mu się, lecz w słabym żółtawym

świetle, które napływało gdzieś z tyłu, niewiele mógł zobaczyć. Oddalony o jakieś

sześć czy osiem stóp duży pojemnik na śmieci tak niewyraźnie rysował się w mroku,

że przez moment wydał mu się nieprawdopodobnie obcy, niczym wytwór

pozaziemskiej cywilizacji. Frank przyglądał mu się przez dobrą chwilę, zanim

uświadomił sobie, co to jest.

Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje ani jak tu trafił. Musiał stracić przytomność

zaledwie na kilka sekund, bo serce waliło mu, jak gdyby dopiero co uciekał, ratując

życie.

Świetliki na wietrze...

Słowa te przemknęły mu przez głowę, ale nie miał pojęcia, co mogły znaczyć.

Gdy usiłował skoncentrować się i wyłowić z nich jakiś sens, powyżej prawego oka

odezwał się tępy ból.

Świetliki na wietrze...

Jęknął cicho.

Pomiędzy nim a kontenerem przemknął szybki, giętki cień. Małe, lecz błyszczące

zielone oczy popatrzyły na niego z lodowatym zainteresowaniem.

Przestraszony, podniósł się na kolana. Wyrwał mu się mimowolny piskliwy