Rozdziały 1-6_Duchy Aniołów by mika2100.pdf

Duchy Aniołów

autorka: mika2100

„Miłość, przyjacielu,

To dym, co z parą westchnień się unosi;

To żar, co w oku szczęśliwego płonie,

Morze łez, w którym nieszczęśliwy tonie.”

William Szekspir, Romeo i Julia

Prolog

Myślałam, że tego jedynego wyjątkowego dnia zaczęło się moje

prawdziwe życie pełne spokoju i miłości. Że wszystko się ułoży, będzie

tak jak być powinno. Łudziłam się tym marzeniem, coraz bardziej

pogłębiając się w nim. Jednakże żyłam, ale nawet tego specjalnie nie

chcąc. Byłam martwą duszą, pragnącą szczęścia w żywym ciele.

W drodze do odszukania swego przeznaczenia byłam gotowa niemal na

wszystko. Nawet na to, co niegdyś niepojęte dla mnie.

Z biegiem czasu zaczęłam rozumieć pewną istotną rzecz. Tajemnicę,

ukazującą prawdę, której próbowałam do siebie nie dopuścić. Takiej,

której się wystrzegałam. Jednak ją zrozumiałam. Bowiem w życiu nie

można gonić za przyszłością. To ona szybciej lub wolniej dogoni ciebie.

Zrozumiałam swój błąd. Moje życie polegało na szukaniu tego, co tak

naprawdę nie było mi dane. Patrzyłam na piękny świat martwymi i

brudnymi oczami, które już nigdy nie miały zalśnić szczęściem.

Rozdział 1

–Jak myślisz, co to może oznaczać? – zapytała mnie półszeptem Amanda.

Westchnęłam głęboko. Sama nie znałam odpowiedzi na to pytanie, lecz rozpaczliwie

usiłowałam jej odnaleźć.

– Nie mam pojęcia. Jedyne czego jestem pewna, to, że ktoś musi mieć do tego powód. –

Odpowiedziałam jej drżącym głosem.

Przemierzałyśmy w ciszy ciemną i wąską uliczkę Londynu. Tej ponurej pory roku miasto

codziennie dusiło się pod naporem szarego jak popiół nieba. Ciemność przytłaczała, nie

widać było nawet cienia oznak wesołej jesieni, jak sprzed laty. To tak, jakby natura

wiedziała o cierpieniu licznych mieszkańców miasta, a sama w głębi płakała. Wszystko

diametralnie zmieniło się po ów zdarzeniu.

Bowiem trzy miesiące temu, zgłoszono pierwsze zaginięcie nastoletniej dziewczyny.

Rodzina zeznała, że była ona spokojną osobą niezdolną do jakichkolwiek ucieczek.

Wówczas uznano, że została porwana, lecz nikt nie wiedział przez kogo i gdzie. Nie było

żadnych śladów, żadnej wskazówki pomocnej. A dziewczyny wciąż nie znaleziono.

Nikt nie miał pojęcia, że ów zdarzenie będzie się powtarzać, niczym nieodłączny cień

snujący za każdym mieszkańcem. Dwa dni po zaginięciu, zaczynały ginąć kolejne osoby. W

ciągu półtora miesiąca zaginęło ponad trzydzieści osób. Wszystkie były w wieku

nastoletnim. Nikt nie wiedział, kto jest sprawcą tych zdarzeń. Strach tkwił w

każdym człowieku, a rodzice zabronili swoim dzieciom iść do szkół. Niewiele osób

wychodziło z domu, bojąc się, iż będą następnymi ofiarami.

Tego dnia zaginęły aż dwie osoby. Nieliczni świadkowie powiadali, że ostatnim razem

widziano ich udających się do ciemnego lasu, po czym ich sylwetki rozpłynęły się w mroku.

Szli, jakby jakaś wewnętrzna siła zmuszała ich do tego wbrew woli.

Zadrżałam na całym ciele bynajmniej nie z zimna. Spojrzałam przed siebie. W oddali

zobaczyłam mój niewielki domek. Wyróżniał się, gdyż zbudowany był z białej cegły, a jego

zachodnią ścianę pokrywał pnący się bluszcz. Drzwi jak i również okna zrobione były z

ciemnego drewna z nielicznymi wzorami układającymi się w ledwie widoczne kwiaty.

Ojciec zbudował go dla mojej mamy tuż przed moimi narodzinami. Zmarł w dniu moich

dziesiątych urodzin z powodu śmiertelnej choroby.

Miałam coraz większe wrażenie, że nigdy nie zapomnę dnia, w którym siedząc w szpitalu

przy jego łóżku i czując na sobie troskliwe spojrzenie ojca wiedziałam, że nie ma ratunku.

Gdy podniosłam wzrok czułam rozdzierającą pustkę, świecącą strachem. Wiedziałam, że

powinnam coś powiedzieć, choćby słowa otuchy, jak bardzo go kocham, ale słowa uwięzły

mi w gardle. Patrzyłam na niego w milczeniu, choć tliło się we mnie tysiące drzemiących

emocji pragnących się wydostać. Ale ja im na to nie pozwoliłam. Wiedziałam, że jeśli ich

nie powstrzymam całkowicie zatopię się w smutku nie wypływając na powierzchnię.

Mogłam jedynie czuć na policzkach piekące łzy spływające aż po szyję.

Ojciec patrzył mi prosto w oczy, swoim nieprzeniknionym wzrokiem. Czułam, iż zaraz nie

wytrzymam tej ciszy i pustych, smutnych spojrzeń. Chcąc ją przerwać próbowałam coś

powiedzieć, ale z mojego gardła wydało się jedynie słowo wypowiedziane cienkim,

chrapliwym głosem.

–Tato…

Ojciec uśmiechnął się do mnie, lecz jego oczy pozostały nadal smutne.

–Emily, kochanie, nie płacz – powiedział słabym głosem, po czym dotykiem lekkim jak

muśnięcie piórka, pogładził mnie po dłoni.

–Ale tato… Nie chcę… – Słowa uwięzły mi w gardle; a może po prostu bałam się je

wymówić.

– Wiem. Ludzie odchodzą tylko na kilka minut, by znów spotkać się z nami. Może nie

fizycznie, lecz w sercu. Żyją we wspomnieniach, w duchu. Nigdy o tym nie zapominaj

kochanie.

Jego usta rozciągnęły się w ledwo dostrzegalnym uśmiechu. Moc, z jaką wypowiedział

ostatnie słowa, uderzyła mnie niczym zimny haust wody. Tak, jakby bał się, że ich nie

dokończy pozostawiając mnie z setkami pytań malujących się na twarzy.

–Córciu... To co ci teraz powiem, zachowaj proszę w tajemnicy. Nikomu o tym nie mów.

–Nawet mamie?

–Nikomu – jego głos przeszedł w szept. Żeby go usłyszeć przybliżyłam ucho do jego warg.

– Nie wierz we wszystko, co ludzie mówią… Spróbuj odnaleźć to, co tylko tobie jest dane.

Jesteś wyjątkowa. Pamiętaj, że nie wszystko jest takie jak się wydaje. Trzeba to…

dostrzec…

Wpatrywałam się w niego nie rozumiejąc co miał na myśli. Delikatnie ścisnęłam jego rękę,

chcąc poprosić o wytłumaczenie, lecz mój ojciec zapadł w śmiertelny sen. Od tamtego

zdarzenia czuję nieginącą pustkę w sercu. Tak jakbym straciła pewną część siebie, której nie

można było już przywrócić.

Ledwo zdałam sobie sprawę, że twarz mam mokrą od łez. Szybko wytarłam je wierzchem

dłoni, gdy z zamyślenia wyrwał mnie głos Amandy:

– Emily, czy ty mnie w ogóle słuchałaś? – zapytała z oburzeniem.

–Wybacz, zamyśliłam się.

– Ostatnio cały czas chodzisz zamyślona. Wszystko w porządku?

– Tak… Ale po tych zdarzeniach ciężko mi myśleć.

Westchnęła.

– Wiem. Też mi z tym trudno. Najbardziej boję się tej niepewności, kto może być

następny… – przy ostatnich słowach głos jej zadrżał.

– Następny każdy może być. Nawet my. I nie mamy na to wpływu. Przecież ktokolwiek jest

sprawcą i tak nas znajdzie. To jest nieuniknione.

Amanda spojrzała na mnie, ale z jej ust nie wydobyło się żadne słowo. Zatrzymałyśmy się

pod moim domem. Przystanęłam na ganku i odwróciłam się w jej stronę. Dopiero teraz

zauważyłam, że pod zielonymi oczami miała cienie, a jej jasne, kręcone włosy były w

lekkim nieładzie. Wiedziałam, że się martwi. Bez słowa podeszłam do niej i mocno ją

uścisnęłam. Choć w ten sposób chciałam dodać jej otuchy, pocieszyć ją.

– Bez względu na to, co się stanie zawsze będziemy razem – Powiedziałam i ścisnęłam ją

mocniej. – Nie opuszczę cię.

– Wiem, ale… czuję jakby coś nas oddalało od siebie… Może to moja chora wyobraźnia, nie

mam pojęcia. Ale cokolwiek to jest boję się tego. Nie chcę cię stracić, ale mam wrażenie, że

wkrótce coś nas rozdzieli…

– Nic się takiego nie stanie. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Nic nas nie rozłączy,

rozumiesz?

Poczułam, jak wolno przytaknęła głową. Odsunęłyśmy się od siebie. Amanda

uśmiechnęła się do mnie przez łzy w oczach, po czym bez słowa odeszła. Odwróciłam się,

wcisnęłam klucz w szparkę i otworzyłam drzwi.

Przywitały mnie egipskie ciemności. Czym prędzej nacisnęłam włącznik światła, ale nie

podziałało. Trzęsącymi rękoma spróbowałam jeszcze raz. Zero skutku. Z każdą chwilą

bezczynnego stania moje oczy powoli przyzwyczajały się do panującego mroku. Na

miękkich nogach szybko skierowałam się do kuchni. Starałam się nie rozglądać na boki, by

nie zatrzymać się.

Czułam się tak, jakbym trafiła do obcego, pustego i od lat niezamieszkanego domu.

Wbiegłszy do kuchni rzuciłam się do sprawdzania szuflad w poszukiwaniu świec. Wyjęłam

telefon z kieszeni, włączając go. Natychmiast ekran rzucił nikłe światło, które skierowałam

na szufladę. Trzęsącymi się rękoma zaczęłam przeszukiwać jej zawartość.

Westchnęłam z ulgą, gdy moje palce natrafiły na tekturowe pudełko zapałek i świeczek.

Zapaliłam jedną i skierowałam płomień światła na drzwi chowając telefon z powrotem do

kieszeni.

Nie zauważyłam żadnych zmian. Prawdopodobnie moja mama, Kris, wyszła na spotkanie.

Zdziwiło mnie jedynie, że mnie o tym nie poinformowała i również to, że jest dość późno, a

wciąż nie wraca.

Bardziej pewna siebie przeszłam przez salon, po czym skierowałam się w górę, po

schodach. Z każdym moim krokiem stopnie skrzypiały głośno, co niestety mi nie pomagało.

Pokonywałam schody po dwa stopnie, by szybciej dotrzeć do swojego pokoju. Stanęłam

przed drzwiami, prawie przekręcając klamkę, ale natychmiast zamarłam w bezruchu. Przed

dziurkę od klucza z mojego pokoju sączyło się jasne światło. Moje serce straciło zdrowy

rytm, jakby chciało się wydostać. Dotychczas byłam niemal przekonana, że nie ma prądu w

całym domu. Resztami odwagi, ale też z przerażeniem przekręciłam gałkę.

Rozdział 2

Natychmiast moje nozdrza uderzył silny zapach stęchlizny, oczy natomiast oślepił

brzask światła wydobywającego się z białej świecy stojącej na biurku. Byłam pewna, że

przed moim wyjściem nie zostawiłam jej tutaj. Ani moja mama-nigdy by tego nie

zrobiła. Zawsze uczyła mnie odpowiedzialności. Jeśli nie ja, ani moja matka, to kto?

Przeszedł mnie dreszcz. Miałam ochotę wyjść z pokoju, ale nogi odmówiły mi

posłuszeństwa. Czułam, że muszę tu zostać, by dowiedzieć się, co tak naprawdę się stało.

Zamrugałam kilkakrotnie, by dostrzec więcej szczegółów, rozglądając się

niespokojnie po pomieszczeniu. Z zaskoczeniem stwierdziłam, że mój pokój, tak jak

go zostawiłam, pozostał w idealnym porządku; łóżko było nadal starannie zaścielone,

a na podłodze nie dostrzegłam żadnych śladów świadczących o tym, by ktoś tu był

przed moim przyjściem. Przeszłam przez pokój zastanawiając się, skąd ten ów

zapach stęchlizny. Nie zobaczyłam nic, co mogłoby go wydzielać. Zgasiłam świecę,

którą przyniosłam z kuchni, lecz nadal kurczowo trzymałam świecznik w ręce. W

każdym razie, nie chciałam go odstawiać.

Kątem oka zauważyłam, że płomień palącej się świecy na biurku, który na początku

wydał mi się zbyt wyrazisty, teraz z każdą chwilą tracił swą jasność. Tak, jakby zimny

podmuch wiatru otaczał ją zewsząd, gasząc płomień; jedyne źródło światła w tym

domu. Nadal na miękkich nogach, skierowałam się w stronę okna, by je zamknąć,

lecz gdy się odwróciłam, z mojego gardła wydobył się głośny krzyk.

W drzwiach stał wysoki mężczyzna, ale zanim zdołałam dokładniej mu się przyjrzeć,

z niesamowitą prędkością i siłą powalił mnie na podłogę. Upadając, zahaczyłam

głową o parapet. Poczułam silny ból w skroni, z której natychmiast wypłynęła cienka

i ciepła stróżka krwi. Świecznik wypadł mi z rąk przez otwarte na oścież okno.

Czyjaś ręka złapała mnie mocno za nadgarstek, pociągając w dół. Uderzyłam

twardo o podłogę, przez co ból w pulsującej skroni stał się jeszcze silniejszy. Nie

miałam sił, poddałam się nieznajomemu. Usiadł na mnie okrakiem, po czym

przyjrzał mi się badawczo. Zauważyłam, jak jego czarne oczy, niemal jak dwa

węgielki, spoglądały na mnie z zainteresowaniem. Nieznajomy odgarnął swoje

równie ciemne włosy, po czym dotknął blizny na moim przegubie. Z zaskakującą

delikatnością badał palcami każdy jej szczegół. Wyrwałam rękę z uścisku, czując na sobie

palące spojrzenie intruza. Świeca stojąca na biurku obok, trysnęła swym ostatnim

płomieniem ognia, po czym zgasła całkowicie, pogrążając nas w ciemności i ciszy. Nie

wiedziałam, czy mdleję, czy to tylko ciemność, ale widziałam, jak wszystko przede mną

znika. Odpływałam z przerażenia i bólu.

***

Niedaleko siebie usłyszałam lekkie szuranie butów. Leżałam na podłodze, czując pod

plecami zimne podłoże. Wolałam jednak nie otwierać oczu. Rozkoszowałam się tą chwilą

ciemności, choć miałam przeczucie, że owy nieznajomy przygląda mi się. Na skroni

poczułam coś miękkiego przylepionego do mojej skóry. Plaster. Nie miałam pojęcia

jak długo byłam nieprzytomna. Marzyłam, by cała ta historia okazała się nocnym

koszmarem, z którego zaraz się obudzę z myślą, że wszystko zdaje się być normalne.

Byłam ciekawa, ale zarazem też przerażona tym, kim jest nieznajomy mężczyzna. Do

głowy przychodziły mi różnorodne myśli, głównie o kolejnym porwaniu. Tylko tym

razem, to ja prawdopodobnie byłam ofiarą.Jeśli miałabym zostać zabita, to czemu ten

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: