Andre Norton - klątwa Zarsthora.pdf - Andre Norton(1) - Erijah

ANDRE NORTON

KLĄTWA ZARSTHORA

(Tłumacz: MONIKA ZIEMKIEWICZ)

Nikły poblask słońca oświetlał dalekie krańce zachodniej górskiej doliny, ku której przywiódł

Briksję jej tułaczy szlak. To miejsce, odległe od leżących na wschodzie Ziem Spustoszonych,

mogło dać odrobinę wytchnienia i przynajmniej złudzenie poczucia bezpieczeństwa, choć tu

także trzeba się było mieć na baczności. Siedząca w kucki dziewczyna z grymasem niechęci

przypatrywała się napływającym z oddali, z kierunku wschodniego, chmurom

zapowiadającym niepogodę. Przesuwała cienkim ostrzem noża tam i z powrotem po

kamieniu, coraz to z niepokojem spoglądając na połyskującą srebrzyście sfatygowaną stal.

Ileż razy ta klinga była już ostrzona! Choć solidna i mocna, wykuta została przed wieloma

laty - jak wieloma, Briksja nawet nie próbowała sobie teraz przypomnieć. Wiedziała, że musi

postępować ostrożnie, inaczej ten nie szerszy od palca kawałek metalu gotów się złamać, co

pozbawiłoby ją narzędzia i b roni zarazem.

Ręce miała ogorzałe od słońca i pokryte bliznami, a pod połamanymi paznokciami zalegały

obwódki brudu, którego nie mogło usunąć do końca nawet szorowanie piaskiem. Pomyślała z

goryczą, że kiedyś te dłonie były po to, by trzymać wrzeciono lub tkackie czółenko, albo też

za pomocą igły i kolorowych nici wyczarowywać misterne obrazy na grubych materiach

mających zdobić ściany wieży. Dziewczyna, która przed przybyciem najeźdźców prowadziła

w High Hallack tak spokojny, bezpieczny żywot, wydawała jej się teraz kimś zupełnie

obcym. Kimś, kto umarł już dawno - a nastąpiło to w czasie ciągnącym się za Briksją niczym

długi korytarz, którego daleki koniec zaledwie majaczył się w jej umyśle, toteż z trudem

przychodziło jej przypomnieć sobie cokolwiek.

Prze żyła, zdołała uciec przed wrogami, którzy wdarli się do wieży będącej dotąd jej domem -

to uczyniło ją twardą i wytrzymałą jak ten kawałek metalu, który teraz miała w ręku.

Nauczyła się, że czas to jeden dzień, któremu musi stawić czoło od wschodu słońca aż do

chwili, gdy zdoła znaleźć dla siebie jakieś schronienie przed nadejściem zmroku. Nie było dla

niej świąt, nie używała nazw kolejnych miesięcy - istniał jedynie czas upału i czas chłodu,

kiedy bolały ją wszystkie kości, kiedy zanosiła się kaszlem, kiedy przenikliwy ziąb odbierał

nadzieję, że kiedykolwiek znów będzie jej ciepło.

Ruchów Briksji nie krępował nadmiar ciała; była szczupła i mocna jak cięciwa łuku. I - w

swoisty sposób - podobnie śmiercionośna. To, że kiedyś chodziła w szatach z delikatnych

wełnianych tkanin, że nosiła bursztynowy naszyjnik, a na palcach miała pierścienie z jasnego,

pochodzącego z zachodu, złota - to wszystko teraz wydawało jej się snem, snem trudnym do

zniesienia.

Ostatnio nie odstępował jej na krok strach, do którego w końcu tak przywykła, że gdyby ją

nagle opuścił, poczułaby się osamotniona i zagubiona. Niekiedy, na widok skalnych ścian

jaskini albo wyginających się ponad jej głową gałęzi drzew, przymykała tylko oczy, gotowa

wyrzec się swojej żelaznej woli przetrwania i pogodzić ze śmiercią, która podążała jej tropem

niczym ogar za zranioną już przez myśliwego, opadającą z sił zwierzyną.

A jednak wciąż tliło się w niej owo zdecydowanie, będące dziedzictwem rodu - nie na darmo

w jej żyłach płynęła krew Torgusa! Wszyscy w południowych dolinach High Hallack znali

Pieśń Torgusa i dzieje jego zwycięstwa nad Mocą Kamienia Liana. Dom Torgusa nie miał

może licznych ziem i bogactw, ale na pewno nikt nie mógłby odmówić jego członkom

wielkiego hartu ducha i ciała.

Podniosła rękę, by zgarnąć nieposłuszny kosmyk spłowiałych od słońca włosów, nierówno

obciętych przy szyi. Złote sploty, tchnące atmosferą niewieściej komnaty, nie były

przeznaczone dla oczu próżniaków wałęsających się po tym odludziu. Ostrząc nóż nuciła pod

nosem Wyzwanie Liana - tak cichutko, że jedynie ona mogła wyłowić uchem melodię. Ale i

tak nie było w pobliżu innego słuchacza - spenetrowała dokładnie okolicę, gdy tylko wstał

świt. Chyba żeby uznać za audytorium czarne ptaszysko kraczące groźnie z wierzchołka

pochylo nego od zimowych wichrów drzewa.

No, niech będzie - sprawdziła efekt swoich starań na owym niesfornym pasemku włosów,

które wciąż wchodziło jej do oczu. Naostrzona stal bez trudu przecięła pukiel, pozostawiając

pomiędzy palcami Briksji słomkowozłoty pierścień. Dziewczyna rozwarła dłoń i kosmyk

natychmiast porwał wiatr. Nagle znów wstrząsnął nią spazm strachu. W tej obcej krainie

bezpieczniej było spalić taką cząstkę własnego ciała. Jeśli wierzyć starym opowieściom, złe

moce mogłyby skwapliwie przechwycić włosy albo też paznokcie bądź ślinę i wykorzystać je

do swoich niecnych czarów.

Jednak tu nie trzeba się tego obawiać, pomyślała zaraz. W bliskim sąsiedztwie Odłogów

zachowały się bowiem pamiątki po niegdysiejszych władcach tej krainy - Dawnych Ludziach.

Pozostawili oni po sobie osobliwe kamienne bloki, stanowiące bądź zaproszenie, bądź

ostrzeżenie dla ludzkiej duszy.

Ale były to jedynie martwe świadectwa prastarej mocy wszystkich mocy. Ci, którzy się nią

posługiwali, już dawno odeszli. Czarne ptaszysko, jakby chcąc zaprzeczyć tym myślom

Briksji, znów zaskrzeczało chrapliwie.

- Hej, ty, czarnopióry - dziewczyna przerwała śpiew, żeby popatrzeć na ptaka. - Nie bądź tak

zuchwały. Miałbyś odwagę zmierzyć się z Utą? - Briksja znów przykucnęła i ściągnąwszy

usta wydała niezbyt głośny, ale przenikliwy gwizd.

Ptaszysko zakrzyczało gwałtownie, jak gdyby wiedziało dobrze, że Briksja mówiła do niego.

Naraz zerwało się, by runąć na ukos w dół, a potem przelecieć nieomal dotykając skrzydłami

ziemi.

Spomiędzy kęp zielonej trawy - na wzgórzach nie było owiec, które wyskubałyby każde

źdźbło - wyłonił się puszysty koci łepek. Zwierzę nagle prychnęło, a po chwili oczy zwęziły

mu się w szparki i błysnęły gniewnie, gdyż ptak odbił raptownie i odleciał, kracząc jeszcze z

oddali.

Po chwili, z właściwym swemu rodowi dostojeństwem, kotka przydreptała do Briksji.

Dziewczyna podniosła dłoń w geście powitania. Już od dawna wędrowały razem, sypiały na

jednym posłaniu i w głębi duszy Briksji schlebiało, że Uta zdecydowała się jej towarzyszyć w

tej beznadziejnej tułaczce.

- Czy polowanie się powiodło? - spytała kotkę, kiedy ta, ułożona na wyciągnięcie ręki,

zdawała się być bez reszty pochłonięta lizaniem tylnej łapy. - A może szczury wyniosły się

stąd, bo w tej wyludnionej okolicy nie miały komu podkradać jedzenia? - Rozmowy z Utą

dawały jej jedyną okazję usłyszenia własnego głosu w tej samotnej włóczędze, w której tylu

rzeczy musiała się wystrzegać.

Usadowiwszy się wygodnie, Briksja zwróciła spojrzenie na rozłożone poniżej zabudowania.

Pozostałości świadczyły o tym, że niegdyś ta dolina była dobrze zagospodarowana. Warowny

dwór z wieżą obronną - teraz pozbawiony dachu, noszący ślady pożaru na rozpadających się

ścianach - musiał być kiedyś całkiem przytulnym gniazdkiem. Naliczyła dwadzieścia chat

(rozpoznawała je jedynie po zarysach ścian, bo tylko tyle z nich zostało), a ponadto dostrzegła

stos kamieni, które mogły być kiedyś karczmą. Pomiędzy chatami wiła się wstęga gościńca,

wiodącego - jak domyślała się Briksja - ku najbliższej przystani rzecznej. Wszyscy kupcy,

skoro już zawitali w tak odległe okolice, musieli podążać tą drogą. Zaś ci obcy, niezbyt mile

widziani włóczędzy, którzy wałęsali się po Odłogach i w pobliżu siedzib Dawnego Ludu po-

szukiwali kruszców, mieli tutaj targowisko, gdzie można było dogodnie sprzedać swój

urobek.

Briksja nie wiedziała, jaką nazwę żyjący tu niegdyś ludzie nadali swojej osadzie. I mogła

jedynie zgadywać, co było przyczyną takiego spustoszenia. Najeźdźcy, którzy obrócili w

perzynę całe High Hallack, nie zapuszczaliby się tak daleko w głąb kraju. Ale wojna zrodziła

inne jeszcze zło, którego źródłem nie byli ani sami najeźdźcy, ani sama Dolina, ale które

powstało z obu tych stron naraz.

Odkąd Dolinianie musieli wysłać do walki swój kontyngent wojska, dwunożne hieny - zbójcy

z Odłogów - łupiły i równały wszystko z ziemią bezkarnie. Briksja nie miała wątpliwości, że

gdyby zeszła na dół i pogrzebała trochę, znalazłaby ślady mówiące, dlaczego ta osada prze-

stała istnieć. Została splądrowana; możliwe nawet, że potem i ruiny przeczesywano nieraz.

Nie ona jedna tułała się po tych bezdrożach. Miała jednak nadzieję, że zostało tam jeszcze coś

przydatnego, choćby jakiś sponiewierany garnuszek.

Briksja zmarszczyła brew, gdy, wycierając w pewnej chwili dłonie o spodnie, zauważyła, że

na jednym kolanie materiał jest już tak cienki, iż prześwituje przezeń ciało. Minęło sporo

czasu, odkąd zamieniła niewieście szaty na wygodniejszy strój leśnego zwiadowcy.

Trzymając w jednej ręce nóż, sięgnęła po swoją drugą broń - mocną myśliwską włócznię. Jej

grot również został niedawno naostrzony. Briksja wiedziała dobrze, jak się tym przedmiotem

posługiwać.

Tobołek postanowiła zostawić ukryty w zaroślach. Nie było potrzeby bawić długo wśród ruin;

zdawała sobie sprawę, że szperanie tam może się okazać zwykłą stratą czasu. Uta ostrzegłaby

ją, gdyby wyczuła, że w rumowiskach kryje się coś większego niż szczur albo skoczek

łąkowy, więc Briksja miała jednak nadzieję, że coś znajdzie. W końcu jej włócznia też

pochodziła z pewnej zburzonej wieży.

Mimo że, jak okiem sięgnąć, w dolinie nie było śladu żywego ducha, Briksja niezmiennie

zachowywała ostrożność. Na nieznanym terenie zawsze mogą czekać jakieś przykre

niespodzianki. Ostatnie trzy lata nauczyły ją, że między życiem a śmiercią przebiega bardzo

cienka granica.

Nie chciała myśleć o przeszłości. Nie chciała pamiętać. Osłabiało to jej ducha. Przyszły

czasy, w których żeby przetrwać, trzeba było mieć bystry umysł i być czujnym. Za to, że

przeżyła i bez szwanku dotarła aż do tego miejsca, mogła sobie złożyć wyrazy uznania.

Kiedyś w wieży podobnej do tej miała dom; kiedyś na ciele, które dopiero niedawno zrobiło

się tak umięśnione i wychudzone z niedostatku pożywienia, nosiła szaty z delikatnych,

kunsztownie utkanych i fantazyjnie barwionych wełnianych materii. Ale teraz nie miało to

znaczenia. Nawet jej obecne ubranie było - jak włócznia - znaleziskiem...

Niemal doszczętnie wytarte spodnie zrobione były z grubej i szorstkiej tkaniny. Kaftan - z

niedokładnie wyprawionych skórek skoczka, które zresztą sama pozszywała rzemieniami.

Noszoną pod spodem koszulę odkryła w tobołku jakiegoś martwego Dolinianina, na którego

ciało natknęła się w miejscu zasadzki urządzonej przez zbójców. Ów nieszczęśnik zabrał

swoich wrogów ze sobą. Briksja włożyła na siebie koszulę przedstawiając ją sobie jako dar

walecznego człowieka. Chodziła boso, choć na cięższą drogę trzymała w tobołku parę

sandałów o drewnianych podeszwach. Skórę na stopach miała twardą i grubą, a paznokcie u

nóg - zrogowaciałe i połamane.

Ponieważ nie miała innego grzebienia prócz własnych palców, włosy utworzyły na jej głowie

zmierzwioną, sztywną gęstwę. Niegdyś były koloru jabłecznika, mocne, gładkie, lśniące,

zaplecione w warkocz. Teraz, spłowiałe od słońca, przypominały raczej obumarłą jesienną

trawę. Briksja mogła się już szczycić jedynie siłą i sprytem, które pozwoliły jej przetrwać.

Gdy przyglądała się, jak kotka przebiega od jednej kępy zarośli i drzew do następnej (zawsze

czujnie nasłuchująca, wypatrująca i węsząca wokoło), przemknęło jej przez myśl, że do Uty

lepiej pasuje teraz określenie dama". Jak na domowego kota była ogromna. Ale mogła też

nigdy wcześniej nie wygrzewać się przy roznieconym ręką człowieka ognisku - mogła

urodzić się jako zwierzę dzikie. Tylko że wówczas jej niewzruszone przywiązanie do Briksji

byłoby jeszcze dziwniejsze.

Zdarzyło się to pewnej nocy przed mniej więcej rokiem - jeśli obliczenia Briksji, nie

posługującej się przecież kalendarzem, były właściwe. Przebudziwszy się z bardzo nie-

spokojnej drzemki, nagle spostrzegła siedzącą przy jej ognisku kotkę; oczy Uty odbijały

światło niczym wielkie, czerwonawe, zawieszone w powietrzu monety. Briksja korzystała

wtedy ze schronienia użyczonego jej przez porosłe mchem, pozbawione dachu ruiny jednej z

budowli, jakie pozostawił po sobie Dawny Lud. Zauważyła, że owe relikty przeszłości

zbytnio nie przyciągały uwagi tych włóczęgów, których musiała nazywać swoimi wrogami.

Zresztą mury nic na tym nie straciły - same szybko zagłębiały się w ziemi.

Przy pierwszym spotkaniu odniosła się do Uty trochę nieufnie. Gdyby nie to nieruchome,

przenikliwe spojrzenie, którym Briksja czuła się prześwietlona na wylot, nie byłoby powodu,

żeby widzieć w tej kotce coś nadzwyczajnego. Sierść miała ciemnoszarą, na głowie prawie

czarną; łapy i ogon w słońcu nabierały niebieskawego odcienia. Futerko było gęste i miękkie

niczym zbytkowne tkaniny, jakie kupcy przywozili zza mórz w tych bezpowrotnie straconych

latach, zanim wzniecona przez najeźdźców wojna obróciła Krainę Dolin od krańca do krańca

w popiół, a jej mieszkańców porozrzucała w różne strony tak, że może nigdy już tym, co

przeżyli, nie będzie dane się połączyć.

Osadzone w ciemnej mordce oczy Uty miały dziwny kolor, niekiedy niebieski, niekiedy

zielony, a nocą zawsze błyskały w nich czerwone iskierki. To były mądre oczy. Gdy czasem

spoglądały na Briksję, dziewczyna czuła się nieswojo jak przy pierwszym spotkaniu; odnosiła

wtedy wrażenie, że za tymi zwężonymi źrenicami kryje się umysł pokrewny jej własnemu,

który bada ją beznamiętnie i bezstronnie .

Dziewczyna i kotka posuwały się teraz w kierunku krzewów rozrośniętego, zaniedbanego

żywopłotu otaczającego ruiny budowli, która kiedyś przypuszczalnie była karczmą. Noszące

ślady pożaru i rozpadające się szczątki dwóch ścian sięgały dziewczynie do ramienia. Dół w

ziemi, niegdyś pełniący rolę piwnicy, był teraz prawie zupełnie zasypany, toteż wcale nie

miała zamiaru się w nim grzebać.

Nie - bo najlepszym miejscem do poszukiwań był dwór pana. Mimo że, oczywiście,

splądrowano go w pierwszej kolejności. Jednak, jeśli ogień rozprzestrzenił się, zanim rabusie

skończyli, wtedy...

Briksja uniosła głowę. Jej nozdrza rozszerzyły się, chwytając niepokojący zapach. W dziczy,

jak zwierzęta, uzależniona była od zmysłu powonienia i, choć sobie tego nie uświadamiała ani

też nigdy nie myślała za wiele o podobnych sprawach, węch miała znacznie bardziej

wyostrzony, odkąd wojna zmusiła ją do wędrowania.

Tak! Płonące drewno!

Padła na kolana i na czworakach, z ostrożnością myśliwego, zaczęła podkradać się wzdłuż

bocznej ściany karczmy, szukając w opasującym ruiny żywopłocie jakiejś przerwy. Wreszcie

w jednym miejscu zatrzymała się, położyła się plackiem i wysuwając do przodu cal po calu

swoją służącą do polowań na dziki włócznię, podniosła zwieszające się nisko gałęzie,

poszerzając w ten sposób pole widzenia.

Ogień o tej porze roku, kiedy nie zdarzały się sypiące iskrami burze z piorunami, mógł

oznaczać tylko obozowisko ludzi, czyli w tej krainie zazwyczaj - zbójców. Albo też mogli tu

wrócić jacyś dawni mieszkańcy, by zobaczyć, czy nie da się czegoś uratować... Rozważała

taką możliwość i wcale jej nie odrzuciła.

Nawet gdyby to byli Dolinianie, też mogli się okazać jej wrogami. Właściwie wystarczyłby

tylko rzut oka na nią, a już stałaby się ich ofiarą. W łachmanach nie różniła się od zbójców,

którzy napadli na osadę. Przybysze łatwo mogli wziąć ją za zwiadowcę innej podobnej

watahy.

Briksja z wytężoną uwagą powiodła dokoła wzrokiem, ale nie dostrzegła żadnych śladów

obozowiska. Doszła do przekonania, że dom był zbyt zniszczony, żeby mógł dać komuś

schronienie. Za to wieża wciąż wznosiła się ponad ruinami i - choć okiennice były otwarte,

więc najpewniej od dawna wichry i burze bez trudu wdzierały się przez wąskie otwory do

wnętrza - wcale nie wyglądała na doszczętnie zdemolowaną.

Andre Norton - klątwa Zarsthora.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: