0310-kp.pdf

KRÓTKOFALOWIEC

POLSKI nr 3 (542)/2010 ISSN 1230-9990

Polski Związek Krótkofalowców jest wiodącą organizacją, skupiającą osoby zainteresowane różnymi formami łączności radiowej i wykorzystaniem ich dla rozwoju własnego

i dobra społecznego. PZK dba o rozwój służby radioamatorskiej i radioamatorskiej satelitarnej w Polsce. PZK jest reprezentantem osób zainteresowanych technikami radiowymi

wobec instytucji państwowych i organizacji społecznych, krajowych i zagranicznych.

Od Redakcji

W roku jubileuszowym w dalszym ciągu kontynuujemy historię naszego związku. Jest to

cenny materiał zwłaszcza dla młodego pokolenia, któremu staramy się przybliżyć tamte lata.

Ponadto relacje z szeregu spotkań mających na uwadze nasz Jubileusz czyli 80 lecie Polskiego

Związku Krótkofalowców, relacja z przygotowań młodych nadawców do łączności z ISS oraz

informacje o wpłacie 1% na rzecz naszej organizacji.

Polski Związek Krótkofalowców

Sekretariat ZG PZK

ul. Modrzewiowa 25, 85-635 Bydgoszcz

adres do korespondencji:

skr. poczt. 54, 85-613 Bydgoszcz 13

tel./fax 052 372 16 15,

e-mail: hqpzk@pzk.org.pl,

strona internetowa www.pzk.org.pl

Konto bankowe:

33 1440 1215 0000 0000 0195 0797

Centralne Biuro QSL – adres jw.

Prezydium ZG PZK

Prezes:

Piotr Skrzypczak SP2JMR

sp2jmr@pzk.org.pl, belid04@infoserve.pl

Wiceprezesi:

Jan Dąbrowski SP2JLR (ds. organiz.)

jandab@fire.one.pl, sp2jlr@pzk.org.pl

Bogdan Machowiak SP3IQ (ds. sport.)

sp3iq@pzk.org.pl

Sekretarz PZK:

Tadeusz Pamięta SP9HQJ

sp9hqj@pzk.org.pl, sp9hqj@poczta.fm

Skarbnik:

Sławomir Chabiera SP2JMB

slawek@sp2jmb.pl

Główna Komisja Rewizyjna

Przewodniczący:

Jerzy Smoczyk SP3GEM, sp3gem@wp.pl

Członkowie GKR:

Witold Onaczyszyn SP9MRO

Witold Malinowski SP9AAV

Jacek Rutyna SP9AKD

Inne funkcje przy ZG PZK

Award Manager PZK:

Andrzej Buras SQ7B

sq7b@pzk.org.pl

ARDF Manager:

Krzysztof Słomczyński SP5HS

ardf@pzk.org.pl

IARU-MS Manager:

Władysław Grabowiecki SP3SUZ

sp3suz@neostrada.pl, tel. 509 411 556

Contest Manager

Kaziemierz Drzewiecki SP2FAX

sp2fax@wp.pl

Manager-Koordynator ds. Łączności

Kryzysowej PZK (EmCom Manager)

Marek Garwoliński SQ2GXO

sq2gxo@gmail.com

VHF Manager:

Zdzisław Bieńkowski SP6LB

pkukf@pzk.org.pl

QTH Manager:

Grzegorz Krakowiak SP1THJ

qth@pzk.org.pl

Packet Radio Manager:

Marek Kuliński SP3AMO

sp3amo@pzk.org.pl

Manager OH PZK:

Andrzej Wawrzynkiewicz SP3TYC

sp3tyc@pzk.org.pl

KF Manager PZK: Bogdan Rzedzicki

SP7DRV e-mail sp7drv@pzk.org.pl

Oficer Łącznikowy: IARU-PZK - Paweł

Zakrzewski SP7TEV sp7tev@wp.pl

Vy 73Wiesław SQ5ABG

Przekaż 1%

36L poz.106, w PIT-37 poz. 125,

w PIT-38 poz. 59, PIT-39 poz.

52). Jeśli życzeniem darczyń-

cy jest, aby 80% przekazanej

kwoty było przeznaczone dla

konkretnego Oddziału PZK lub

klubu, proszę tę informację wpi-

sać do rubryki „Inne informa-

cje, w tym ułatwiające kontakt

z podatnikiem” znajdującej się

bezpośrednio pod wnioskiem

o przekazanie 1 proc. podatku

należnego. Są to pozycje: 133

w PIT-28, 309 w PIT-36, 109

w PIT-36L, 128 w PIT-37, 62

w PIT-38, 55 w PIT-39.

Jeśli darczyńca ma takie życze-

nie, wówczas wypełnia tę rubry-

kę, podając nr OT i ewentual-

ne znak klubu. Podanie znaku

klubu bez numeru OT nie jest

wystarczające. Przykładowo:

OT37, OT12 lub OT 04 klub

SP2PIK, OT11 klub SP6PAZ

itp. Zgoda na poinformowanie

beneficjenta (PZK) o danych

darczyńcy znajduje się w polach

oznaczonych: PIT-28 poz. 134,

PIT-36 poz.310, PIT-36L poz.

110, PIT-37 poz. 129, PIT-38

poz.63, PIT-39 poz. 56.

Wszelkie zapytania związane

z wykorzystaniem środków

z darowizn proszę kierować na

adres sp2jmr@pzk.org.pl lub

listownie na adres: Polski Zwią-

zek Krótkofalowców sekretariat

ZG PZK ul. Modrzewiowa 25

85-635 Bydgoszcz, skr. poczt. 54

85-613 Bydgoszcz 13.

inf. Piotr Skrzypczak SP2JMR

prezes PZK

Przekaż 1% na PZK

jako Organizację Pożytku

Publicznego KRS 0000088401

Polski Związek Krótkofalow-

ców. Aby przekazać 1% należ-

nego podatku dla Polskiego

Związku Krótkofalowców jako

organizacji pożytku publicz-

nego wystarczy wpisać w od-

powiednią rubrykę PIT-28, 36.

36L, 37, 38, 39 nazwę OPP: Tu

wpisujemy: Polski Związek

Krótkofalowców (w PIT-28 poz.

129, w PIT-36 poz. 305, w PIT-

-36L poz.105, w PIT-37 poz.

124, w PIT-38 poz. 58, w PIT-

39 poz. 51) Oraz numer KRS:

0000088401 (w PIT-28 poz.

130, w PIT-36 poz. 306, w PIT-

Podziękowanie dla

darczyńców

Pragnę po raz kolejny w imie-

niu ZG PZK i członków naszej

organizacji serdecznie podzię-

kować wszystkim darczyńcom,

którzy wsparli nasz Związek

swoim 1% od należnego podatku

za rok 2008.

Pozwoliło to w latach ubie-

głych i pozwoli w roku 2010 na

realizację wielu ważnych przed-

sięwzięć w ramach PZK jako OPP,

których by bez Waszego wsparcia

po prostu nie było. Tak jak i w

latach poprzednich zwracam się

z apelem o wpłaty na PZK jako

OPP z tyt. 1% kwoty należnego

podatku. W latach minionych

kwoty uzyskane z tego tytułu

każdorazowo przekraczały

miesięczny budżet PZK, czyli

zawsze było to ponad 21 tys zł,

a za rok 2007 uzyskaliśmy ponad

70 000 zł.

Środki te przeznaczone są

w 80% na rzecz Oddziałów Tere-

nowych PZK lub klubów do nich

należących i są wykorzystywane

zgodnie z uchwałami tych OT.

Pozwalają one na zakup urządzeń

takich jak radiolatarnie, prze-

mienniki, bramki APRS, trans-

ceivery, druk dyplomów i kart

QSL, kursy krótkofalarskie,

organizację spotkań środowisko-

wych itp. Pozostała część środ-

ków jest co roku wykorzysty-

wana na dofinansowanie waż-

nych przedsięwzięć sportowych,

szkoleniowych lub związanych

z działalnością PZK w kraju

i za granicą oraz na inne cele

statutowe OPP. Jednym z nich

były i będą obozy szkoleniowe w

sportach obronnych, w większo-

ści finansowane z dotacji MON.

Na czterech kolejnych obozach

wyszkoliliśmy ponad 150 nowych

przyszłych krótkofalowców. Uwa-

żamy, że jest to najlepsza forma

propagowania krótkofalarstwa

oraz pozyskiwania naszych na-

stępców, a także ma ważny

aspekt wychowawczy młodego

pokolenia.

Warto pamiętać, że krótko-

falarstwo stanowi alternatywę

dla innych sportów i zaintere-

sowań, poszerzając możliwości

aktywnego życia nie tylko wśród

młodzieży. Krótkofalarstwo sta-

nowi też ważny element w two-

rzeniu sieci łączności zapaso-

wej na wypadek zagrożenia lub

klęski żywiołowej.

Inf. Piotr Skrzypczak

SP2JMR prezes PZK

Redakcja Radiowego Biuletynu

Informacyjnego PZK

Jerzy Tadeusz Kucharski SP5BLD

ul. Sułkowskiego 21,

05-825 Grodzisk Mazowiecki

tel. 022 724 23 80, 0607 928029,

0603 545765, 0505 207773,

0604 714321, Skype: sp5bld

Od listopada 2007 zmiany częstotliwości

nadawania: niedziela godz. 10:30 na QRG

3700 kHz lub 7090 kHz ± QRM

Program TV o krótkofalowcach

„Krótkofalowcy Bis” www.videoexpres.pl

„Krótkofalowiec Polski”– organ prasowy

ZG PZK ukazuje się od 1928 roku

Wydawca ZG PZK

Druk: Wydawnictwo AVT Warszawa

Redaktor Naczelny

Wiesław Paszta SQ5ABG, sq5abg@tlen.pl

KRÓTKOFALOWIEC POLSKI

Historia krótkofalarstwa w Polsce cz.II

przy LKK jest już zarejestro-

wane w IARU, a jego adres

zostaje podany w miesięcz-

niku „QST” – organie praso-

wym ARRL i IARU. Biuro

przez 11 lat prowadził Jan

Ziembicki TPAR (SP3AR,

SP1AR, SP6FZ). W 1928 r.

następuje szybki rozwój trze-

ciego ośrodka krótkofalarstwa

polskiego – wileński. Tam-

tejszych trzech nadawców

– TPMC, TPMN i TPBP –

uzyskuje pierwsze pozaeuro-

pejskie QSO. Wiosną 1928 r.

odbywa się w Wilnie wystawa

radiowa, w której biorą udział

czterej nadawcy i jeden na-

słuchowiec wileński. 22 grud-

nia 1929 r. odbyło się Walne

Zgromadzenie Wileńskiego

Klubu Krótkofalowców. Pre-

zesem pozostał kpt. Roman

Siekierski (SP3MR), wybra-

ny na zebraniu konstytuują-

cym klubu na wiosnę 1929 r.

Pod koniec 1929 r. Wileński

Klub Krótkofalowców liczył

już 58 członków. 27 lutego

1928 r. lwowski nadawca

TPAR nawiązuje pierwsze

QSO Polska – Nowa Zelan-

dia. Było to również pierwsze

połączenie Polska – Oceania.

PKRN z siedzibą w War-

szawie pomyślany była jako

przyszła ogólnopolska orga-

nizacja krótkofalowa. Poza

stworzeniem oddziału w Po-

znaniu w grudniu 1928 r.

PKRN nie rozwinął działal-

ności na cały kraj. Prężniej

natomiast działał Lwowski

Klub Krótkofalowców, a krót-

kofalowcy z różnych miast za-

częli masowo do niego przy-

stępować. Spowodowało to, że

w IV kwartale LKK stał się

organizacją ogólnopolską. Na

przełomie 1928/1929 r. tyl-

ko we Lwowie było 71 stacji,

z czego 10 osiągnęło łączności

pozaeuropejskie. W lecie 1929

r. takich stacji było już 20.

Kolejnym prężnie rozwijają-

cym się ośrodkiem krótko-

falarskim był Kraków, gdzie

w latach 1927/1928 pojawi-

ły się trzy stacje nadawcze:

TPZO Józefa Kaczora, TPRO

Leopolda Laksberga oraz

TPOM nieznanego z nazwiska

nadawcy. Początkowo, wobec

niewielkiej ilości czynnych

entuzjastów amatorskiej ra-

diokomunikacji, powszechna

była przynależność do niezbyt

odległego Lwowskiego Klubu

Krótkofalowców (LKK), przy

Pierwsze kluby

krótkofalarskie

od grudnia 1926 r. Oba klu-

by nie miały łatwych począt-

ków w organizowaniu ruchu

krótkofalarskiego. Nadawcy,

przyzwyczajeni dotąd do nie-

kontrolowanej i tylko „ste-

rowanej” na odległość przez

„Radio Amatora” pracy, byli

dość niesforni. Szereg „dzi-

kich” stacji nie chciało przy-

stąpić do klubu. Klub PKR,

chcąc przeciwdziałać takim

zachowaniom zamieszczał

w tygodniku „Radjo” komu-

nikaty wzywające „przeszka-

dzaczy” do zaprzestania swo-

ich praktyk i uprzedzające

o oddaniu w ręce policji ta-

kich osób. Oba kluby ściągnę-

ły większą liczbę członków,

wydawano szereg znaków

wywoławczych. W czerwcu

1927 r. LKK wystawił swo-

je stoisko na I Ogólnokra-

jowej Wystawie Sportowej.

Lwowscy krótkofalowcy za-

częli mieć osiągnięcia DX-

-owe. Polski Klub Radio

Nadawców, jako pierwszy

w Polsce, wprowadza znaki

nasłuchowe (PL) już w lutym

1927r., a więc jeszcze w stanie

organizacyjnym klubu, przed

pierwszym zwyczajnym wal-

nym zgromadzeniem. Począw-

szy od 1927 r. na całym świe-

cie zaczynają powoli wcho-

dzić w życie nowe amatorskie

znaki narodowościowe, opra-

cowane przez IARU. Były to

znaki dwuliterowe. Pierwsza

litera oznaczała kontynent,

druga kraj. Europa otrzymała

literę „e”, Afryka – „f”, Azja

– „a”, Ameryka Płd. – „s”,

Ameryka Płn. – „n”, a Oce-

ania – „o”. Ten prosty podział

ułatwiał szybką orientację,

z jaką częścią świata mamy

łączność. Druga litera znaku

narodowościowego ułatwiała

opracowanie długiej listy kra-

jów, ogłoszonej przez IARU.

Dla przykładu Francja do-

stała znak narodowościowy

„ef”, Belgia – „eb”, Argenty-

na – „sa”, Algier – „fa”, Indie

– „ai”, Nowa Zelandia – „oz”

itd. Polska, Litwa, Łotwa i Es-

tonia dostały wspólny znak

„et”. Dla rozróżnienia między

sobą Litwa, Łotwa i Estonia

dodały do „et” cyfrę (1, 2 i 3).

Polska zaś została przy znaku

narodowościowym bez cyfry.

Powstały jednak dwa sposoby

interpretacji systemu IARU.

Jedni do dotychczasowego

TP dodawali na początku „et”

i powstawał znak etTPXX.

Drudzy łączyli „T” ze sta-

rego znaku z oznaczeniem

kontynentu „e” i powstawał

znak etPYY. Na wewnętrz-

ny użytek pozostano jednak

przy starych znakach, czy-

li TPXX i TPYY. Lwowski

Klub Krótkofalowców i Pol-

ski Klub Radio Nadawców

popierały wprowadzone przez

IARU znaki. Znaki takie były

stosowane w Polsce do końca

1928 r., czyli do Konferencji

Waszyngtońskiej, która przy-

dzieliła Polsce znaki od SPA

do SRZ. Polscy krótkofalow-

cy wybrali „SP” z cyfrą i takie

znaki zachowały się do dzisiaj.

Pośrednictwo w obrocie kar-

tami QSL z kraju za granicę

i na odwrót przejął od „Radio

Amatora” Polski Klub Radio

Nadawców. W lutym 1928 r.

powstaje jednak Biuro QSL

przy Lwowskim Klubie Krót-

kofalowców, które przekształ-

ca się w biuro ogólnopolskie.

Działało ono we Lwowie do

1938 r. W 1929 r. Biuro QSL

W 1926 r. najaktywniej

działające ośrodki krótkofa-

larskie to Warszawa i Lwów.

We Lwowie powstaje „Lwow-

ski Klub Krótkofalowców”

(LKK), zaś w Warszawie „Pol-

ski Klub Radionadawców”

(PKR). Skrót PKR w 1927 r.

zmieniono na PKRN.

W lutym 1927 r. w nume-

rze 7 „Radiofonu Polskiego”

ukazał się pierwszy komu-

nikat LKK. Pierwsze Zwy-

czajne Walne Zgromadzenie

LKK odbyło się 6 marca

1927 r., które na prezesa klu-

bu wybrało por. Stanisława

Komarnickiego (TPCG), a na

sekretarza Jana Ziembickie-

go (TPAR, SP6FZ). Pierwsze

Walne Zgromadzenie PKRN

miało miejsce 25 marca

1927 r. Prezesem został mjr

Kazimierz Krulisz, a se-

kretarzem Jerzy Mokrzycki

(TPBL). PKRN ogłaszał swo-

je komunikaty w tygodniku

„Radjo”, który ukazywał się

Montaż seryjny w laboratorium Lwowskiego Klubu Krótkofalowców

aparatów przenośnych nadawczo-odbiorczych

Grupa członków Lwowskiego Klubu Krótkofalowców przed salą zebrań

2 KRÓTKOFALOWIEC

3/2010

POLSKI

którym działało ogólnopolskie

Biuro QSL. Szerszą działal-

ność KKK rozwinął dopiero

w roku 1931 poprzez propa-

gandę krótkofalarstwa w pra-

sie i w radio, uruchomienie

szkolenia członków i zorga-

nizowanie biblioteki. Dzięki

licznym zabiegom uzyskano

subwencje, co pozwoliło na

przystąpienie do budowy ra-

diostacji klubowej. Znaczna

część członków KKK rekru-

towała się wówczas spośród

pracowników Dyrekcji Okrę-

gu PKP. Wielu z nich zaj-

mowało wysokie stanowiska

i dzięki temu w październiku

1931 roku klub otrzymał od

dyrekcji PKP własny lokal.

Prezesem Klubu był w tym

czasie Zygmunt Olszewski

SP3OZ kontroler telegrafii

i telefonów Dyrekcji Okrę-

gu PKP, a vice prezesem był

adwokat, dr Szymon Nicht-

berger PL5ZZ. 30 września

1928 r. Lwowski Klub Krót-

kofalowców zgłasza swoje

przystąpienie do IARU jako

polska sekcja. Zgłoszenie

to długo leżało w IARU nie

rozpatrzone i dopiero w roku

1930 r. zostało uwzględnio-

ne. W grudniu 1928 r. zarząd

LKK podzielił Polskę na 5

okręgów – dystryktów. Na

czele dystryktów postawio-

no „districtmanagerów”. Zo-

stali nimi: okręg warszaw-

ski – Władysław Wysocki

TPAI, okręg lwowski – Jan

Ziembicki TPAR, okręg po-

znański – Zygmunt Bresiń-

ski TPKX, okręg wileński

– Stanisław Kownacki TPBP,

okręg Karkowski – Józef

Kaczor TPZO. Na jesieni

1929 r. następują zmiany na

stanowiskach districtmana-

gerów Lwowskiego Klubu

Krótkofalowców (będącego

w dalszym ciągu organizacją

ogólnopolską). Zarząd LKK

mianuje: Adama Ligęzę

SP3FY districtmanager lwow-

ski, Stanisława Kownackiego

SP3GX (dotychczas TPBP)

- districtmanager warszawski,

Stefana Gałkowskiego SP1AB

- districtmanager wileński,

Zdzisława Włodka SP3OI

- districtmanager krakow-

ski, Zygmunta Bresińskiego

SP3KX (dotychczas TPKX)

districtmanager poznański.

W 1929 r. Ministerstwo Poczt

i Telegrafów rozpoczyna

wydawanie pierwszych licen-

cji. SP3AO otrzymuje znak

SP1AA, SP3MC znak SPlAB,

SP3MS znak SP1AC, SP3AT

znak SP1AD, SP3SM znak

SP1AE i SP3CJ znak SP1AF.

Na początku 1930 r. doszły

dalsze licencje: SP1AK,

SP1AP i SP1CC. Odtąd pre-

fiks SP3 oznacza stacje nieli-

cencjonowane, korzystające

jeszcze ze znaków wywoław-

czych przydzielonych przez

kluby, a prefiks SPl stacje li-

cencjonowane. Przed wojną

nie było podziału na okręgi

licencyjne, różniące się pre-

fiksami (cyfrą). Znaki serii

SP2 zaczęto w latach później-

szych wydawać wojskowym,

a pierwsze licencje SP3 dopie-

ro po wyczerpaniu całej serii

SP1, w 1938 r.

Ekspedycja Lwowskiego Klubu Krótkofalowców na Howerlę w 1930 r.

„Subekspedycja” w czasie łączności z obozem głównym oddalonym

o kilkanaście kilometrów

wprawdzie miejscowi czlon-

kowie klubu, ale potrafiono

na czas ściągnąć także komu-

nikaty z Kalisza, Wilna i Kra-

kowa! Zaznaczyć należy, że

wszystkie funkcje w redakcji

i administracji KP, a także za-

rządzie LKK, były honorowe.

W latach 1928–1939 redak-

torami naczelnymi byli ko-

lejno: Stanisław Kozłowski,

Zbigniew Bartz, dr Wiktor

Tychowski, inż. Władysław

Śniadowski, inż. Stanisław

Bogucki, insp. Bolesław Pol-

lo, Tadeusz Matusiak i po-

nownie insp. Bolesław Pollo.

Redaktorami technicznymi

byli: Władysław Matzke, Sta-

nisław Gozdawa-Piotrowski,

Elżbieta Rosienkiewiczów-

na, Janina Święsówna, Zdzi-

sław Gummer i ponownie

Elżbieta Rosienkiewiczów-

na. Wydawcą i właścicielem

„Krótkofalowca Polskiego”

był od początku do wybuchu

II wojny światowej Lwow-

ski Klub Krótkofalowców. Ze

względów taktycznych jednak

w 1929 r. do nru 6 włącznie

podawano jako wydawcę dra

Augusta Jaworskiego, oczywi-

ście za jego zgodą.

Ekspedycja

Lwowskiego

Klubu

Krótkofalowców

na Howerlę

Powstanie

„Krótkofalowca

Polskiego”

Rok 1928 zamknęło bar-

dzo ważne wydarzenie

dla polskiego krótkofalar-

stwa. Walne Zgromadzenie

Lwowskiego Klubu Krót-

kofalowców 16 grudnia

1928 r. uchwaliło na podsta-

wie §2 statutu klubu wydawa-

nie miesięcznika pt. „Krót-

kofalowiec Polski”. Redakcję

powierzono referentowi pra-

sowemu LKK Stanisławo-

wi Kozłowskiemu (TPBB).

I choć dopiero 17 grudnia

rozpoczęto poszukiwania

drukarni dla nowego wydaw-

nictwa, choć redaktor był za-

razem administratorem, ka-

sjerem i akwizytorem „Krót-

kofalowca Polskiego” (a poza

tym wzorowym studentem

Politechniki i czynnym krót-

kofalowcem), w ciągu jede-

nastu dni pierwszy 16-stroni-

cowy numer „Krótkofalowca

Polskiego” z datą 1 stycznia

1929 r., został napisany, zło-

żony, wydrukowany i przy-

gotowany do wysyłki. Ekspe-

dycja, przy wydatnej pomocy

lwowskich hams, ropoczęła

się 23 grudnia wieczorem. Nie

należy przy tym zapominać,

że do tych 11 dni wliczyliśmy

święta Bożego Narodzenia

i jedną niedzielę. Autorami

artykułu redakcyjnego, 4 arty-

kułów technicznych, komuni-

katów LKK i Biura QSL oraz

niektórych sprawozdań byli

Była to pierwsza urządzona

na taką skalę ekspedycja krót-

kofalowców w Europie, a od-

była się w lecie 1930 roku.

Celem wyprawy było zarówno

badanie rozchodzenia się fal

różnej długości (a szczególnie

ultrakrótkich) w górach, jak

i praktyczne ćwiczenia w na-

wiązywaniu łączności w wa-

runkach terenowych, nieraz

bardzo trudnych oraz w szyb-

kim montażu i demontażu

stanowisk pracy. Sporo też

eksperymentowano z wprowa-

dzeniem łączności przy użyciu

transceiverów UKF

w marszu, rzecz w 1930 r.

Ekspedycja Lwowskiego Klubu Krótkofalowców na Howerlę w 1930 r.

Członkowie ekspedycji przed kolebą, w której zmontowano „elektrownię”

ekspedycji

3/2010

KRÓTKOFALOWIEC

POLSKI

KRÓTKOFALOWIEC POLSKI

zupełnie jeszcze nie znana

wśród krótkofalowców. Eks-

pedycja została zorganizo-

wana starannie, długo się

do niej przygotowywano.

Nie było żadnych improwi-

zacji. Toteż nic dziwnego, że

wyniki jej były tak dobre.

Dobrano odpowied-

nio skład ekspedycji, spo-

śród doświadczonych

nadawców lwowskich

(SP3AR, SP3FG, SP3FQ,

SP3GR, SP3LD, SP3LI,

SP3LR), uwzględniając

oczywiście indywidualną

specjalizację każdego z nich.

Miarą zaufania do tego ko-

lektywu było objęcie pro-

tektoratu nad ekspedycją

przez wojewodę lwowskiego

Gołuchowskiego, wojewodę

stanisławowskiego dra Na-

koniecznikow-Klukowskie-

go, dowódcę okr. korpusu

gen. Popowicza i prof. dra

Malarskiego z Politechniki

Lwowskiej.

Poza tym oficjalnym po-

parciem ekspedycja uzyska-

ła wiele pomocy od licznych

firm (niekoniecznie zaintere-

sowanych krótkofalarstwem),

wojska, Straży Granicznej,

Nadleśnictwa Lasów Pań-

stwowych, Obserwatorium

Politechniki Lwowskiej, Do-

świadczalnej Stacji Botanicz-

nej pod Howerlą, Czerwonego

Krzyża, magistratu m. Lwowa

(subwencja!).

Dzięki reklamie, jaką

ekspedycji zawczasu zrobiła

IARU, QSO zagraniczne były

bardzo ułatwione. W przygo-

towaniach we Lwowie brali

udział niemal wszyscy człon-

kowie klubu, a na miejscu pod

Howerlą ekspedycja spotkała

się z nadzwyczaj serdecznym

przyjęciem ze strony paster-

skiej ludności huculskiej,

która sporo i bezinteresownie

pomagała, zwłaszcza w cięż-

kich pracach fizycznych.

Ekwipunek ekspedycji

mógłby nawet dziś zaimpo-

nować zawodowym (a nie

amatorskim) ekspedycjom

zagranicznym.

Nadajniki krótkofalowe

(w tym 100-watowa stacja

SP3LK), nadajniki i trans-

ceivery UKF, odbiorniki

stałe i przenośne, krótkofa-

lowe i uniwersalne, silnik

spalinowy dla elektrowni,

2 prądnice dla elektrowni,

zespoły akumulatorów ano-

dowych, szereg suchych bate-

rii anodowych, bogaty sprzęt

pomiarowy, liczne zapasowe

lampy nadawcze i odbiorcze,

mnóstwo części radiowych,

setki metrów linki anteno-

wej, przewodów, lin tysiące

metrów drutu stalowego,

ekwipunek warsztatowy, in-

stalacyjne materiały elektro-

techniczne, 3 aparaty foto-

graficzne i 1 kamera filmowa,

laboratorium fotograficzne,

kompletna stacja meteorolo-

giczna, namiot 15-osobowy, 7

łóżek, 3 namioty 1-osobowe,

bogaty ekwipunek kuchen-

ny, zapasy żywności, broń,

pokaźna apteczka, nawet gra-

mofon z adapterem i zapasem

płyt itd. Ze Lwowa wzięto

ogółem 14 dużych skrzyń

sprzętu (najcięższe ważyły po-

nad 200 kg), nie licząc namio-

tów, łóżek, drobnego bagażu

i kilkuset kilogramów bagażu

osobistego członków ekspedy-

cji. 4-tonowy samochód cięża-

rowy 2 razy nawracał, zanim

całość ekwipunku dostarczył

na dworzec kolejowy.

W Stanisławowie wojsko

załadowało dodatkowo do wa-

gonu bagażowego sprzęt sa-

perski, a w Worochcie oczeki-

wały przesłane tam uprzednio

200-litrowe beczki z benzy-

ną. Najgorszy był oczywiście

transport tych wielu ton ba-

gażu z Worochty pod Hower-

lę (dwadzieścia kilka kilome-

trów kiepskiej drogi, a pod

koniec skalistego bezdroża,

przy różnicy wzniesień tysiąc

kilkaset metrów).

Droga ta trwała dwa dni,

część bagażu dźwigali uczest-

nicy ekspedycji na własnych

barkach. Na stromym sto-

ku pod Howerlą jedna z fur

uległa przy tym katastrofie.

Ostateczny obóz stały eks-

pedycji urządzono oczywi-

ście nie na szczycie Howerli

(2058 m n.p.m.), lecz na cyplu

kończącym jedno z ramion

górskich wychodzących ze

szczytu, niedaleko granicy

z Czechosłowacją.

Stanął tam 15-osobo-

wy namiot z radiostacją,

laboratorium i łóżkami,

a obok maszty antenowe. Po-

niżej tego miejsca natrafiono

na opuszczoną drewnianą ko-

lebę turystyczną, gdzie zain-

stalowano elektrownię i gdzie

mieszkało 3 członków eks-

pedycji. Kolebę z namiotem

lączyły linie wysokiego i ni-

skiego napięcia prądu stałego

i zmiennego, ponadto linia

telefoniczna oraz sygnalizacji

dzwonkowej.

Dwa maszty antenowe

miały po 17 metrów wysoko-

ści i ważyły po kilkaset ki-

logramów. Ponieważ w skal-

nym gruncie nie udało się,

mimo posiadania dobrego

sprzętu saperskiego, wykopać

dołów głębszych niż na pół

metra, były poważne trud-

ności z postawieniem, a póź-

niej umocowaniem masztów

antenowych. Należało liczyć

się z halniakami, które na tej

wysokości osiągały szybkość

nieznaną w miejscowościach

podgórskich. Wkrótce przede

wszystkim obsługa elektrowni

odczuła siłę wiatru.

Drzwi koleby otwiera-

ły się do wewnątrz: 2 ludzi

nie mogło ich po otwarciu

zamknąć, aż do czasu zain-

stalowania urządzenia wspo-

magającego w postaci sporego

ciężarka umieszczonego na

stalowej lince, przeprowadzo-

nej przez zawieszone u góry

framugi kółko.

Praca ze stacjami krajowy-

mi odbywala się według z góry

ustalonego terminarza. Z za-

granicą łączono się o każdej

porze na różnych pasmach,

używając też różnych mocy.

Uzyskano łatwo łączność

ze wszystkimi kontynenta-

mi. Wiele doświadczeń po-

święcono jednak łączności

z subekspedycjami, wyposa-

żonymi w stacje nadawczo-

-odbiorcze krótkofalowe

(7 MHz) i ultrakrótkofalowe.

Subekspedycje działały za-

równo w grupie Howerli, jak

i sąsiednich pasm górskich.

Dostarczyły też najbardziej

sensacyjnych materiałów, od-

nośnie do nie zawsze optycz-

nego zachowania się fal ultra-

krótkich, przy częstotliwości

rzędu 100 MHz.

Przy niektórych próbach

schodzono nawet do fali 2

m (150 MHz). Każdy dzień,

bez względu na pogodę, wy-

pełniony był całkowicie

solidną pracą.

Dlatego też zebrano tak bo-

gaty materiał, który później po-

służył do ogłoszenia wyników

ekspedycji.

Opracowała: Karolina SQ5LTZ

Sprostowanie

Opłatek

jarosławskich

krótkofalowców

Zgodnie z kilkunastoletnią

tradycją 8 stycznia 2010

roku jarosławscy krót-

kofalowcy zebrali się na

Noworocznym Spotkaniu

Opłatkowym w restaura-

cji „U Thanga”. W spotka-

niu wzięło udział około 40

krótkofalowców oraz za-

proszonych gości. Uczest-

ników spotkania zaszczy-

cili swą obecnością Pod-

karpacki Kurator Oświaty

Jacek Wojtas, Urząd Ko-

munikacji Elektronicznej

reprezentowany był przez

inspektora ds. zezwoleń

pana Bogdana Dąbrowskie-

go, ponadto w spotkaniu

uczestniczyli Przewodni-

czący Rady Powiatu Stani-

sław Kłopot, starosta jaro-

sławski Tadeusz Chrzan,

Urząd Miasta reprezento-

wał Jan Biłas, Sekretarz

Urzędu, a komendę Hufca

ZHP reprezentowała Ko-

mendant Hufca druhna

Jagoda Dryś. Spotkanie

było znakomitą okazją do

wręczenia przez sekretarza

miasta dwóch grawertonów

za „Popularyzowanie i Pro-

pagowanie Jarosławskiego

krótkofalarstwa na tere-

nie kraju i województwa

Podkarpackiego”: Jackowi

Wojtasowi Podkarpackie-

mu Kuratorowi Oświaty

oraz Stanisławowi Kłopot,

W artykule „Historia

krótkofalarstwa w Polsce”

zamieszczonej w KP 2/2010

błędnie podano nazwisko

pierwszego polskiego krótko-

falowca, który wykonał pierw-

szą potwierdzoną łączność za-

graniczną. Powinno być Tade-

usz HEFTMAN. Za pomyłkę

przepraszamy i Krzysztofowi

SP5HS.

Dziękujemy za czujność

Redakcja KP

4 KRÓTKOFALOWIEC

3/2010

POLSKI

przewodniczącemu Rady

Powiatu Jarosławskiego.

Ponadto Medalem „Zasłu-

żony dla Rozwoju Krótko-

falarstwa na Terenie Mia-

sta Jarosławia” wyróżnio-

no druhnę Jagodę Dryś,

komendantkę Komendy

Hufca ZHP w Jarosławiu.

W dalszej części spotkania

prezes Zarządu Oddziału

Terenowego PZK w Jaro-

sławiu Zbigniew Guzow-

ski podziękował wszystkim

zaproszonym uczestnikom

spotkania za ofiarną pomoc

w pracach przy organizacji

zawodów mających na celu

promocję jarosławskiego

krótkofalarstwa oraz na-

szego miasta, podzielił

się zamierzeniami na rok

2010, który jest rokiem

jubileuszu 40-lecia dzia-

łalności w Jarosławiu klu-

bu krótkofalarskiego przy

burmistrzu Miasta Jaro-

sławia oraz poinformował

wszystkich, że uroczystości

zaplanowano na czerwiec

w ramach obchodów Dni

Jarosławia.

Następnie Zbigniew

Guzowski SP8AUP

przekazał wszystkim

uczestnikom spotka-

nia i ich rodzinom naj-

serdeczniejsze życzenia

noworoczne oraz po-

dzielił się z wszystkimi

opłatkiem, tradycyjnie

posmarowanym miodem

po czym wszyscy otrzyma-

li specjalnie przygotowa-

ne potrawy oraz lampkę

szampana przy której go-

ście i krótkofalowcy prze-

kazali sobie kolejne życze-

nia noworoczne w trakcie

których zaproszeni goście

zapewnili, że będą nadal

ściśle współpracować z ja-

rosławskimi krótkofalowca-

mi dla dobra miasta, powiatu

i województwa.

Inf Zbigniew SP8AUP

Krótkofalowcy

u prezydenta

Kielc

7 stycznia 2010 r. człon-

kowie Zarządu Świętokrzy-

skiego Oddziału Terenowego

Polskiego Związku Krótko-

falowców w Kielcach: Janek

SQ7LQJ, Andrzej SP7ASZ

i Michał SQ7NSN, gościli

w ratuszu u prezydenta Woj-

ciecha Lubawskiego. W spo-

tkaniu wziął także udział za-

stępca prezydenta Czesław

Gruszewski. Spotkanie to

było okazją do przedstawie-

nia naszych osiągnięć w ry-

walizacji sportowej, eduka-

cji, promocji Kielc i Ziemi

Świętokrzyskiej w minionym

2009 roku, z podkreślniem,

że krótkofalarstwo to nie

tylko hobby, sport i zaba-

wa, ale również kształtowa-

nie postaw patriotycznych.

Wspierany przez środowisko

świętokrzyskich krótkofalow-

ców Michał SQ7NSN (fun-

dacja Joni i Przyjaciele) uho-

norowany został „Oskarem

Wolontariatu” za największą

aktywność w ramach akcji

„Wózki dla Polski” w niesie-

niu pomocy osobom z nie-

pełnosprawnością ruchową.

Dzięki tej współpracy wiele

osób otrzymało wózki inwa-

lidzkie. Podziękowaliśmy

panu Prezydentowi za ob-

darzenie kredytem zaufania

naszego środowiska i dostrze-

żenie w nas partnera w dzia-

łalności społecznie użytecz-

nej dla Kielc i naszej Ziemi

Świętokrzyskiej. Nasze spo-

tkanie przebiegało jak zwykle

Krótkofalowcy u prezydenta Kielc

w miłej atmosferze. Prezy-

dent z wielkim zaintereso-

waniem dopytywał o poziom

techniczny dzisiejszego

krótkofalarstwa, opowiada-

jąc o swoich konstrukcjach

z lat szkolnych. Na zakoń-

czenie spotkania, pogratulo-

wał nam dokonań, oraz za-

prosił do dalszej współpracy,

deklarując osobiste wsparcie

i współpracę.

Inf. Janek SQ7LQJ Janek

Spotkanie

u Witolda SP9DW

Plenum ZG PZK na swo-

im posiedzeniu 22.11.2008

podjęło na wniosek Zarzą-

du w Katowicach uchwa-

łę i przyznało kolegom

SP9DW i SP9UH Złote

Odznaki Honorowe PZK.

Koledze Stanisławowi

Nowakowi SP9UH odznaka

została wręczona na naszym

Walnym Zebraniu Sprawoz-

dawczym, które odbyło się 15

lutego 2009 w Zespole Szkół

Górniczych „Sztygarka”

w Dąbrowie Górniczej. Nie-

obecnego z przyczyn zdro-

wotnych kolegę Witold Wi-

chura SP9DW odwiedziła 18

grudnia 2009 w jego mieszka-

niu delegacja w składzie: se-

kretarz ZG Tadeusz SP9HQJ,

prezes OT Jacek SP9JCN oraz

piszący te słowa, a zarazem

wychowanek Witolda SP9DW

w dawnym klubie SP9PBN

- Henryk SP9FHZ. Po wrę-

czeniu Złotej Odznaki Ho-

norowej wywiązała się bardzo

ciekawa dyskusja o przeszło-

ści i teraźniejszości śląskiego

krótkofalarstwa oraz całego

związku. Było też wiele mi-

łych wspomnień o wspólnej

amatorskiej działalności,

przeglądanie albumów z cie-

kawymi dyplomami i histo-

rycznymi już zdjęciami.

Nikt z nas nie przypusz-

czał, że kolega Witold ma tak

dokładną wiedzę o tym, co

aktualnie dzieje się w naszym

lokalnym krótkofalarskim

środowisku.

Kiedy tylko ma możliwość

stara się słuchać na pasmach,

utrzymuje też bezpośredni

kontakt z niektórymi kolega-

mi z Tychów.

Nadal czyta dostęp-

ne periodyki i biuletyny

krótkofalarskie. Jak wielu

Od lewej Tadeusz SP9HQJ, Witold SP9DW, Jacek SP9JCN

kolegom wiadomo Witold na-

leży do niewielkiego grona

prekursorów amatorskiego

nadawania na falach centy-

metrowych w Polsce. W trak-

cie rozmowy kolega Witold

pochwalił wiele faktów

z naszej działalności i wyra-

ził zadowolenie, że związek

ma się nieźle. Zganił nato-

miast zaprzestanie wysyłania

blankietów do opłacenia

składek.

W podarunku otrzymali-

śmy do oddziałowej bibliote-

ki kilka roczników CQ DL,

zaś Tadeusz SP9HQJ prze-

kazał publikację „Historia

Klubu SP9KJM”.

Inf. Henryk SP9FHZ

3/2010

KRÓTKOFALOWIEC

POLSKI

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: