Clay Rita - Klucz z kości słoniowej.pdf - Clay Rita - LadyHenrietta

Rita Clay Estrada

KLUCZ Z KOŚCI SŁONIOWEJ

(The Ivory Key)

ROZDZIAŁ 1

Ktoś ją obserwował.

Hope* [hope – (ang) nadzieja] Langston siedziała na szczycie niewielkiego wzgórza i

wpatrywała się w połyskujące błękitem jezioro Minnesota, którego fale niemal

bezgłośnie omywały brzeg wyspy Teardrop. Wokół rozciągał się częściowo zalesiony

teren. Powinna być rozluźniona i zadowolona, chłonąć spokój tej półdzikiej jeszcze

krainy, ale ciało miała napięte, a na skórze pojawiła się gęsia skórka. Ktoś ją

obserwował. Wiedziała to, czuła na sobie czyjś wzrok.

OstroŜnie połoŜyła aparat na miękkim mchu. Oparła się o pień sosny i utkwiła

spojrzenie w wodę. Z koron drzew dolatywały głosy ptaków, ciepły letni wiaterek

pieścił jej kark i burzył włosy. Hope nie zwracała uwagi na to, co dzieje się wokół,

była skoncentrowana na czym innym. Serce jej waliło, oddech stał się krótki i

przyspieszony.

Była pewna, Ŝe ktoś ją obserwuje.

Odwróciła szybko głowę, usiłując dojrzeć cokolwiek wśród drzew. Niczego

szczególnego nie zauwaŜyła. Po jej lewej stronie wystawał z ziemi głaz tak ogromny,

jak gdyby to od niego Bóg zaczął tworzyć tę brunatną, Ŝyzną ziemię. W

popołudniowym słońcu cienie rzucane przez skały przypominały gigantyczne

bakłaŜany i na samą myśl o tym Hope zachichotała nerwowo. To musi być to. WciąŜ

jeszcze dawały o sobie znać ostatnie przeŜycia.

Ojciec i szef mieli rację. Rozpaczliwie potrzebowała urlopu, ucieczki od

wszystkiego, co przypominało jej ten koszmarny kraik w Ameryce Środkowej, gdzie

zwyczajem policji stało się porywanie bogatych ludzi, torturowanie ich, a następnie

przepraszanie. Dwa miesiące w więzieniu powinno wystarczyć, by ją zabić, ale miała

szczęście i jakoś przeŜyła... choć z trudem.

Powinna być ostroŜniejsza. Była przecieŜ córką człowieka, który stał na czele

amerykańskiego towarzystwa naftowego z siedzibą w Ameryce Środkowej, gdzie

sytuacja polityczna przez cały czas była napięta. Miała piekielne szczęście, Ŝe

przeŜyła. Innym więźniom to się nie udało.

Hope podniosła aparat i skierowała go na gigantyczny głaz, później przesunęła na

otaczający ją las, małą ścieŜkę prowadzącą na szczyt wzgórza, wreszcie na brzeg

jeziora poniŜej. Nie zauwaŜyła niczego szczególnego.

Widocznie znowu coś jej się wydawało. Ile razy siadła w tym właśnie miejscu,

najwyŜszym na tej dziesięcioakrowej wyspie, miała wraŜenie, Ŝe ktoś ją obserwuje.

Po rozwodzie rodziców, gdy była mała, spędzała tutaj z matką wakacje. Wtedy lubiła

nawet to uczucie, wydawało jej się, Ŝe Bóg dobrodusznie zagląda jej przez ramię.

Była samotnym dzieckiem i dawało jej to poczucie bezpieczeństwa. Gdy dorosła,

uczucie to stało się niezwykłe, ale znikało natychmiast, gdy schodziła ze wzgórza.

Zaczął się zachód słońca, ta przepiękna pora, gdy dzień zmienia się w noc. Cienie

wydłuŜały się. Hope powoli zeszła ze wzgórza i skierowała się ku staremu

piętrowemu domowi na farmie. Stał tutaj od ponad pięćdziesięciu lat. Początkowo

naleŜał do pewnego rybaka i jego rodziny, który, jak mówiono, zajmował się raczej

uprawą ziemi za domem niŜ rybołówstwem.

Na wyspie, sama, z dala od ludzi, Hope czuła się lepiej niŜ gdziekolwiek indziej.

Nawet gdy wydawało jej się, Ŝe jest obserwowana, wiedziała, Ŝe ktokolwiek by to

robił, nie jest do niej wrogo usposobiony. MoŜe czynił to powodowany ciekawością,

moŜe troskliwością, a moŜe miłością.

Nie, to bez sensu. Jak mógł ktoś ją kochać, jeśli nie znała nikogo naprawdę

interesującego. To tylko wyobraźnia płata jej figle.

Na obiad zjadła gotowe danie z piersi kurczaka na grzance polanej sosem i puree

z ziemniaków. Nareszcie rozsądna dieta, której była pozbawiona w ciągu ostatnich

paru miesięcy. Wzmocniła się witaminami przepisanymi jej przez lekarza. Wyjrzała

przez okno zastanawiając się, czyby nie wywołać filmu, który zrobiła tego

popołudnia. Czemu nie? W końcu i tak nie miała nic lepszego do roboty.

Ciemnia mieściła się w komórce. Gdy matka jeszcze Ŝyła, Hope nigdy nie

przebywała na wyspie na tyle długo, by urządzić sobie warsztat pracy. Teraz

przyjechała tu spędzić koniec lata i jesień albo teŜ pozostać, dopóki nie wróci do

równowagi po ostatnich przejściach, gdy pojmano ją w charakterze zakładniczki.

WłoŜyła do magnetofonu kasetę Paula Horna, wyregulowała poziom dźwięku i

sięgnęła po aparat. Ciekawe, czy któreś ze zdjęć będzie się nadawało do jednego z

tych magazynów, z którymi kiedyś współpracowała.

Kupiła aparat, gdy tylko ukończyła college. Fotografowanie wciągnęło ją jak

Ŝadne inne zajęcie. Od tego czasu nie rozstawała się z aparatem, dzięki czemu miała

wstęp do tych wszystkich miejsc, gdzie dobrze ułoŜone młode kobiety na ogół nie

bywają. Ludzie, których fotografowała, myśleli, Ŝe jest profesjonalistką. Niebawem

rzeczywiście się nią stała. Była wszędzie tam, gdzie coś się działo, utrwalając na

filmie to, co widziała, a to, co słyszała, w pamięci. Politycy nie przerywali przy niej

rozmów, gdyŜ nigdy nie widzieli jej z długopisem w ręku.

WciąŜ jeszcze dziwiło ją, Ŝe zdjęcie, które wydawało się całkiem zwyczajne,

okazywało się wyjątkowe. Niejedno sprzedała za wysoką cenę. Inne wisiały w jej

domu na farmie obok oprawionych w ramki dyplomów i nagród. Jeszcze inne

ozdabiały siedzibę „Today’s World”, magazynu, z którym była teraz na stałe

związana. No, prawie na stałe. Czasami jeszcze sprzedawała swoje zdjęcia innym

redakcjom.

Dla „Today’s World” równieŜ pisała. Ta podwójna rola dawała jej szerokie

moŜliwości. Mogła utrwalić to, co widziała, na zdjęciu i uzupełnić szczegółami,

których świadkiem nie była. Niejeden raz naraŜała Ŝycie i dlatego odnosiła takie

sukcesy.

Historia, którą właśnie ukończyła, będzie najlepsza z dotychczasowych. MoŜe

najlepsza w ogóle.

Tę opinię potwierdził jej szef Joe Bannon, korpulentny męŜczyzna, który

wyglądał na lat sześćdziesiąt, choć dobiegał zaledwie pięćdziesiątki i zawsze z

szacunkiem odnosił się do słowa pisanego.

– Wiesz, Ŝe zrobiłaś świetną robotę. Wiesz równieŜ, Ŝe jesteś wykończona i

potrzebujesz więcej czasu, niŜ ci się wydaje, by dojść do siebie. Dwa tygodnie nie

wystarczą – orzekł. – Miesiąc teŜ nie byłoby za duŜo.

Hope opadła na krzesło. Głowę miała cięŜką jak kamień. Wróciła trzy dni

wcześniej z wyprawy do Ameryki Środkowej. Po krótkim pobycie w szpitalu udała

się prosto do hotelu i zasiadła do wypoŜyczonej maszyny, aby napisać tekst do zdjęć,

które juŜ wcześniej wywołała.

Kto by uwierzył, Ŝe porywacze zwrócą jej bagaŜ i kliszę? Pozwolili się nawet

sfotografować na poŜegnanie. Była zadowolona z artykułu. To jej najlepszy tekst.

Szef wiedział o tym.

– Dwa tygodnie, Joe. Później zadzwonię, Ŝeby się dowiedzieć, co masz w planie –

nalegała, walcząc z ogarniającym ją uczuciem słabości.

– Hope, myślę, Ŝe nie zdajesz sobie w pełni sprawy ze stanu swego zdrowia.

Jesteś wykończona. Głodzono cię i groŜono ci śmiercią. Czy ty naprawdę nie

rozumiesz, Ŝe powinnaś odpocząć?

Słyszała jego głos jak przez mgłę. Zrobiło jej się ciemno przed oczami, jęknęła i

bezwładnie osunęła się na podłogę.

W ciągu godziny znów znalazła się w szpitalu – tym razem w Chicago. Po pięciu

dniach wypuszczono ją, napominając, by nie wracała do pracy, dopóki całkowicie nie

odzyska sił. W godzinę później była juŜ w drodze na lotnisko. Leciała do Duluth,

gdzie miał czekać samochód, by zabrać ją do północnowschodniej części Minnesoty,

w pobliŜe Two Harbors. Było to jedno z najpiękniejszych miejsc na świecie. Jezioro

upstrzone małymi zielonymi wysepkami otaczały przepiękne dziewicze lasy. Gdy

przybyła na miejsce, dostała się małą motorówką na swoją wyspę, leŜącą tuŜ przy

rezerwacie, na końcu szlaku wodnego.

Nie była w stanie zebrać myśli. WciąŜ wracała do wydarzeń ostatniego roku, na

które patrzyła juŜ teraz z dystansu. Szef zawsze w pełni wykorzystywał jej

umiejętności, dając jej dwa lub trzy tygodnie na zebranie materiału. Wysłał ją do

Francji, skąd wróciła po to tylko, by natychmiast polecieć do Egiptu, a następnie do

Ameryki Południowej.

Mimo tak napiętego harmonogramu zdąŜyła jeszcze pojechać do Ameryki

Środkowej, poniewaŜ mieszkał tam teraz jej ojciec. Była to okazja do odnowienia

stosunków, które nigdy właściwie nie były naprawdę rodzinne. W chwili rozwodu

rodziców Hope miała dwanaście lat i wyjechała do Minneapolis wraz z matką, która

otrzymała tam pracę jako programistka. Z wyjątkiem krótkich, dla obojga

kłopotliwych wizyt Hope i jej ojciec nigdy się nie widywali ani nie korespondowali ze

sobą. Kontakty stały się jeszcze rzadsze, gdy skończyła siedemnaście lat, i zmarła

matka, a ojciec nawet nie przyjechał na pogrzeb. Od tego czasu Hope zwracała się do

ojca po imieniu. W ten sposób łatwiej było utrzymać dystans.

Czas jednak leczy rany, więc gdy otrzymała propozycję wyjazdu do Ameryki

Środkowej, była gotowa zawrzeć z ojcem pokój. Nie upłynęły jednak nawet

dwadzieścia cztery godziny od jej przybycia, a zamieszki na przedmieściach

przekształciły się w regularną wojnę domową.

Hope i sekretarka ojca, Joannę, zostały porwane, gdy wracały do hacjendy Franka

Langstona z zakupów w centrum. Przez pierwsze dwa tygodnie trzymano je w

ciemnej, wilgotnej piwnicy jakiegoś domu w mieście. Później, gdy rząd USA nie

mógł się zdecydować, czy zapłacić okup, a jej wydawca równieŜ nie, zaczęły się

zawiłe negocjacje.

Hope i Joannę rozdzielono. Hope trzymano przez dwa miesiące w dŜungli, w

najstraszniejszym więzieniu, w brudzie, prawie bez jedzenia. Dopiero po zwolnieniu

zdała sobie sprawę, jakie miała szczęście. Joannę w ogóle nie wróciła...

Ale teraz było juŜ po wszystkim, była bezpieczna, otoczona przyjaciółmi. Joe

zatroszczył się o wszystko, łącznie z zaopatrzeniem w Ŝywność na parę tygodni.

Gdy zapasy się skończą, wróci do miasta i do swoich obowiązków. Był cudowny

jako szef... i jako przyjaciel. W pełni zasługiwał na to miano.

Hope spojrzała na rolkę filmu, który trzymała w ręce. Wywoła go jutro. Albo

pojutrze. Czas nie ma juŜ znaczenia. Zostawiła negatyw na półce w ciemni, zgasiła

światło i przeszła do sypialni. Stanęła przy oknie i zaczęła rozpinać bluzkę. Zrzuciła

dŜinsy. Nie miała na sobie ani biustonosza, ani majtek. MoŜe to dziwne,

prowokacyjne, ale nie musiała wkładać na siebie niczego, jeśli nie chciała. W kaŜdym

razie tutaj.

Stała nago przy oknie na piętrze i patrzyła na niewielkie wzgórze za domem.

Światło księŜyca rozjaśniało jej twarz. Wydawało jej się, Ŝe ktoś delikatnie pieści jej

policzek.

ZadrŜała. Widocznie rozpaczliwie potrzebuje towarzystwa męŜczyzny, skoro

przychodzą jej takie myśli do głowy. Wyobraźnia znów nią zawładnęła, tak jak w

więzieniu. I tak jak tego popołudnia, gdy siedziała na szczycie wzgórza. Być moŜe

jest bardziej samotna, niŜ jej się wydaje. Kto wie, czy Joe nie miał racji, gdy mówił,

Ŝe przydałby się jej odpoczynek dłuŜszy niŜ miesiąc? Być moŜe myśl o kochaniu jest

najlepszym sposobem na pozbycie się złych wspomnień...

Następnego dnia była wspaniała pogoda, jak z reklamy wakacji w Minnesocie.

Słońce odbijało się w wodzie jeziora. W dali widać było kolorowe Ŝagle małych

łódeczek. Lekki wiatr delikatnie poruszał firankę w oknie.

Hope spała tej nocy mocniej niŜ kiedykolwiek w ciągu minionych miesięcy.

Rozpierała ją energia. Nie naleŜało tego dnia spędzać bezczynnie.

W pół godziny była juŜ po śniadaniu, sprzątnęła kuchnię i mogła zabrać się do

Clay Rita - Klucz z kości słoniowej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: