Linda Howard - Niebezpieczna miłość.pdf - ● New York Times Bestselling Authors. Romans - ewa.agata5

L INDA H OWARD

Niebezpieczna miłość

ROZDZIAŁ 1

Chociaż zbliżał się już zachód słońca, żar wnikał głęboko w ciało, przypiekał nagi tors i długie nogi. Coraz dłuż-

sze promienie rozsiewały na grzbietach fal deszcz tańczących iskierek. Mężczyzna wpatrywał się w nie jak zahi-

pnotyzowany. Właściwie fascynował go nie tyle lustrzany blask wody, ile fakt, że po prostu nie miał nic do roboty.

Zapomniał już, jak smakuje spokój. Przez cudowny miesiąc absolutnej samotności mógł się odprężyć i nareszcie

być sobą. Mógł łowić ryby, kiedy tylko chciał, lub pływać łodzią po ciepłych, rozkołysanych falach zatoki.

Pociągał go magiczny urok wody, to czarnej jak noc, to turkusowej, to znów połyskliwie bladozielonej. Miał

pieniądze na paliwo i żywność. Tylko dwie osoby wiedziały, gdzie go szukać. Gdy miesięczny urlop dobiegnie

końca, wróci do prozy życia, które sam sobie wybrał, i zatraci się w ponurej codzienności, ale teraz jeszcze może

leżeć w słońcu -a tylko tego przecież pragnął.

Kell Sabin czuł się zmęczony. Z jego zawodem łączyły się: nieustanna wałka, kluczenie i utajnianie każdego

ruchu, maskowanie się i niebezpieczeństwo. Wykonywał bardzo ważną pracę, ale przez ten miesiąc mogą to robić

inni. Ten miesiąc należał do niego. Zaczynał rozumieć swego starego przyjaciela, doświadczonego agenta, Granta

Sullivana, który oddałby duszę za pobyt w ciszy tajemniczych gór stanu Tennessee.

Sabin sam był świetnym agentem, słynącym z legendarnych operacji w Złotym Trójkącie, a potem na Bliskim

Wschodzie i w Ameryce Południowej. Otoczenie niewiele o nim wiedziało. Odpowiadało mu to. Był typem

samotnika, który na twarde warunki dyktowane przez życie reagował cynizmem, lecz zarazem je akceptował.

Znał wady i niebezpieczne strony wybranego zawodu; wiedział, że będzie się stykał z brudem i złem, ale był

realistą i godził się na to, podejmując pracę. Od pewnego czasu pełnił funkcję szefa Agencji.

Czasem nachodziła go chęć, by rzucić to wszystko i pożyć trochę jak zwykły człowiek. Wtedy

wypływał w rejs na własnym jachcie. Dzięki dniom i nocom spędzanym na morzu zapominał, że jest agentem.

Mógł się odprężyć i oddać rozmyślaniom, leżeć nago w słońcu lub obserwować gwiazdy w nocy i przywracać

rzeczom właściwe proporcje. Urlopy Sabina, podobnie jak wszelkie informacje na jego temat, stanowiły pilnie

strzeżoną tajemnicę.

Nad głową mężczyzny przeleciała z ostrym krzykiem biała mewa. Powiódł leniwym wzrokiem za swobodnym,

zwinnym ptakiem, wyraźnie widocznym na tle bezchmurnego błękitnego nieba. Morska bryza mile musnęła deli-

katnym podmuchem nagą skórę. W ciemnych oczach Sabina zagościł uśmiech, co nieczęsto się zdarzało. W głębi

serca czuł się dzikusem, lecz na co dzień tłumił zew natury. Dopiero tu, mając za towarzyszy jedynie wodę, słońce

i wiatr, mógł dać upust skrywanym tęsknotom. Noszenie ubrania na pełnym morzu wydawało mu się wręcz

świętokradztwem. Z niechęcią przywdziewał coś na siebie, kiedy zawijał do portu po paliwo, lub gdy podpływali

żeglarze, aby, miejscowym zwyczajem, pogawędzić.

Złocisty krąg słońca zanurzył się w wodzie, kiedy Sabin usłyszał odgłos silnika obcej łodzi. Odwrócił głowę

i ujrzał jacht, trochę większy niż jego własny, powoli tnący fale. Słusznie, po co miałby się spieszyć? Sabin

podziwiał zgrabną sylwetkę łodzi i płynną pracę silnika o dużej mocy. Lubił pływanie i lubił morze. Swój jacht

traktował jak najcenniejszą rzecz i za żadną cenę nie zdradziłby nikomu, że go ma. Zarejestrował go na nazwisko

pewnego agenta ubezpieczeniowego z Nowego Orleanu, który zresztą nie miał pojęcia o istnieniu Kella Sabina.

Nawet nazwa jachtu „Wanda" z niczym się nie kojarzyła. Sabin nie znał nikogo o imieniu Wanda. Po prostu taką

nazwę wybrał i koniec. Ktoś, kto dobrze znałby Sabina, nie czułby się tym wcale zaskoczony, lecz tylko jeden

człowiek na świecie wiedział, jaka osobowość kryje się za nieprzeniknioną maską. Tyle że Grant Sullivan umiał

dochować tajemnicy.

Obca łódź zwolniła i skręciła w stronę „Wandy". Sabin zaklął zirytowany i poszukał wzrokiem wyblakłych

dżinsowych bermudów, które trzymał na pokładzie na takie okazje. Usłyszał czyjś głos, więc spojrzał na

nadpływający jacht. Przy relingu na dziobie stała kobieta i machała ręką. Z jej niespiesznych gestów zrozumiał, że

nie chodzi o nic ważnego. Ot, żeglarze chcieli sobie pogawędzić. Na pewno nie mieli kłopotów. Promienie

zachodzącego słońca połyskiwały na rudych włosach kobiety, nadając im barwę ognia. Przez chwilę Sabin

wpatrywał się jak urzeczony w te niezwykłe czerwonawe refleksy.

Zmarszczył brwi, szybko naciągnął spodenki i zapiął suwak. Łódź była wciąż zbyt daleko, by rozpoznać twarz

kobiety, lecz rude włosy obudziły w pamięci Sabina niepokojące wspomnienia. Kiedy patrzył na zbliżający się po-

woli jacht, w jego czarnych oczach pojawiła się czujność. Te włosy...

Nagle instynkt samozachowawczy Sabina podniósł alarm. Mężczyzna odruchowo rzucił się na pokład. Zbyt

wiele razy musiał walczyć o życie, by teraz się wahać. Całym ciałem przywarł do ciepłych desek pokładu. Może

i zareagował głupio, przesadzając z ostrożnością, wolał jednak zostać żywym głupcem niż mądrym trupem. Silnik

obcej łodzi przycichł, jak gdyby zwolnił obroty, a Sabin zdecydował się na następny ruch - podpełzł do składziku.

Nigdzie nie ruszał się bez broni. Wyciągnął ze składziku strzelbę o dużej sile rażenia i precyzyjnym celowniku.

Wiedział jednak, że nie na długo odstraszy nią przeciwnika. Jeśli się mylił, nie zrobi z niej użytku, jeśli zaś instynkt

go nie zawiódł - napastnicy z pewnością dysponują potężniejszą bronią, ponieważ są przygotowani na opór Sabina.

Zaklął pod nosem, sprawdził, czy włączony jest automatyczny spust, i popełzł z powrotem do rellngu. Zajął

pozycję strzelecką: wystawił na widok lufę strzelby, głowę zaś uniósł na tyle tylko, by widzieć łódź nieprzyjaciela,

która wciąż się zbliżała. Dzieliło go od niej mpiej niż sto metrów.

- Wystarczy! - zawołał, nie wiedząc, czy zdoła przekrzyczeć warkot silnika. Chodziło tylko o to, żeby napast-

nicy usłyszeli, że coś do nich woła.

Łódź zwolniła i niemal stanęła w odległości siedemdziesięciu metrów. Nagle zaroiła się od ludzi, spośród któiych nikt nie

wyglądał na miejscowego rybaka lub żeglarza turystę. Wszyscy byli uzbrojeni, łącznie z rudowłosą. Sabin szybko ota-

ksował ich wzrokiem, w lot chwytając szczegóły, kształty i rozmiary broni. Tak świetnie znał się na typach

uzbrojenia, że zidentyfikował je bez chwili zastanowienia. Bardziej zainteresowała go załoga jachtu, a zwłaszcza

jeden z mężczyzn. Chociaż stał daleko, trochę za innymi, wydał się Sabinowi znajomy, podobnie jak kobieta.

Znikły wszelkie wątpliwości. Poczuł, że ogarnia go lodowaty spokój - jak zawsze w krytycznych sytuacjach,

kiedy jego życie było zagrożone. Nie marnował czasu na rozmyślania o rażącej dysproporcji sił, zaczął za to

rozważać możliwe opcje, każdej z nich poświęcając ułamek sekundy.

W zapadającym zmierzchu rozległ się suchy trzask. Kula z cichym świstem przemknęła mu nad głową i rozłu-

pała drewnianą ściankę kabiny za plecami. W odpowiedzi Sabin namierzył cel, wypalił i, jak gdyby kontynuując

jeden płynny gest, schylił głowę. Nie musiał słyszeć przenikliwego krzyku, aby wiedzieć, że nie chybił. Byłby za-

skoczony i wściekły, gdyby nie trafił.

- Sabin! - Wypowiedziane przez megafon nazwisko metalicznym echem odbiło się od wody. - Wiesz, że nie

masz szans! Nie pogarszaj sprawy.

Ten ktoś miał świetny akcent, lecz nie był Amerykaninem. Sabin spodziewał się takiej propozycji ze strony

napastników. Najlepszym wyjściem byłaby ucieczka. Szybkość „Wandy" była jej największą zaletą. Ucieczka

jednak wymagała przedostania się do steru i przyrządów kontrolnych na nadbudówce jachtu, co oznaczało wysta-

wienie się na ogień podczas wspinaczki po drabince.

Sabin błyskawicznie przeanalizował sytuację i szansę dotarcia na górę ocenił na pięćdziesiąt pięć procent, może

mniej (w zależności od stopnia zaskoczenia przeciwnika). Z drugiej strony, gdyby został na dotychczasowym

miejscu i jedną strzelbą próbował powstrzymać intruzów - jego szanse spadałyby do zera. Miał dużo amunicji, ale

tamci - zapewne więcej. Musiał podjąć ryzyko wspinaczki, zamiast marnować czas na zamartwianie się

malejącymi szansami na przeżycie. Wziął głęboki oddech, przez chwilę trzymał powietrze, a potem wypuścił je

powoli, przygotowując zahartowane ciało do śmiałego wyczynu. Musiał w pierwszym skoku pokonać jak

najwięcej szczebli drabinki. Mocno uchwycił strzelbę, jeszcze raz odetchnął i poderwał się do skoku.

Jednocześnie nacisnął cyngiel, uruchamiając automatyczny ostrzał. Broń zaterkotała w dłoni, a napastnicy

rzucili się na pokład. Wyciągniętą prawą ręką złapał najwyższy szczebel. Bose stopy śmignęły po drabince, prawie

jej nie dotykając. Kątem oka spostrzegł białe obłoczki wystrzałów. Pokonywał ostatni szczebel, kiedy dosięgły

go pociski. Tylko siła rozpędu i determinacja nie pozwoliły mu spaść na dolny pokład. Oczy zasnuła mgła, a w

uszach zadudnił własny oddech.

Opuścił broń. Gniewnie zaklął w myślach. Głęboko za-czerpnął powietrza, odpędzając mgłę i zbierając siły do

odwrócenia głowy. Strzelba wciąż spoczywała w lewej dłoni, lecz nie czuł kolby. Cały lewy bok ciała zalewała

krew, niemal czarna w zapadającym mroku. Musiał coś zrobić. Inaczej - będzie po nim.

Lewe ramię i noga przestały słuchać poleceń mózgu, toteż podciągnął się, polegając jedynie na sprawności obu

prawych kończyn. Oparł strzelbę o prawe ramię i znów wypalił w kierunku obcej łodzi dając

napastnikom znać, że jeszcze żyje i jest niebezpieczny.

To miało powstrzymać ich desant na jacht

Przyjrzał się odniesionym obrażeniom. Jedna kula przeszyła boczny mięsień lewego uda, druga zaś - lewy oboj-

czyk. Każda z ran wyglądała poważnie. Po pierwszym palącym bólu w barku ręka odrętwiała, a w konsekwencji -

stała się bezużyteczna. Noga z pewnością nie utrzymałaby ciężaru ciała, ale Sabin wiedział z doświadczenia, że

odrętwienie ustąpi, a wraz z powrotem bólu odzyska część sprawności w zranionych mięśniach, gdyby oczywiście

zdecydował się tak długo czekać.

Zaryzykował i znów podniósł głowę. Łódź napastników okrążała go od tyłu. Z tej strony górny pokład jachtu był

całkowicie odsłonięty. Mogli do niego strzelać jak do tarczy.

- Sabin! Wiemy, że jesteś ranny! Nie zmuszaj nas, żebyśmy musieli cię zabić.

O, niewątpliwie woleli dostać go żywego i po swojemu przesłuchać, wiedział też jednak, że nie stracą okazji.

Prędzej zabiją go, jeśli zajdzie taka konieczność, niż pozwolą mu uciec.

Zaciskając z bólu zęby, podciągnął się do panelu z przyrządami kontrolnymi i przekręcił kluczyk zapłonu.

Potężny silnik, kaszląc, zbudził się do życia. Sabin nie widział, w jakim kierunku płynie, lecz to nie miało znacze-

nia, nawet gdyby wpadł na wrogą łódź. Dysząc, osunął się na pokład, aby zebrać siły. Musiał sięgnąć do

przepustnicy, a zostało już mało czasu. Dojmujący ból ogarnął całą lewą stronę ciała, lecz ramię i noga zaczęły

reagować na polecenia i była to zmiana na lepsze. Zignorował narastający ból i dźwignął się na prawej ręce,

zmuszając lewą do pracy. Wysunął zakrwawione palce jak najdalej, aż dotknęły zaworu i ustawiły go na jazdę do

przodu. Jacht gładko ruszył po falach, stopniowo nabierając rozpędu. Z łodzi napastników rozległy się okrzyki.

- Tak trzymaj, „Wanda" - wysapał, zachęcając jacht do walki. - Dalej, dalej!

Wszystkie mięśnie drżały z wysiłku, kiedy ponownie wyciągnął rękę i zdołał do końca otworzyć przepustnicę.

Łódź zerwała się do skoku, reagując entuzjastycznym rykiem silnika na nagły dopływ mocy.

Rozwinąwszy maksymalną prędkość, musiał sprawdzić, dokąd zmierza. Jego szanse rosły wraz z każdym

dodatkowym metrem oddalającym go od przeciwnika. Zawył z bólu, podnosząc się na nogi. Słony pot zalewał oczy.

Musiał przenieść ciężar ciała na prawą stopę, ale lewa noga na szczęście nie ugięła się pod nim bezwładnie, a o to

przecież prosił niebiosa. Obejrzał się przez ramię. Błyskawicznie oddalał się od napastników, chociaż oni wcale nie

rezygnowali z pościgu.

Na górnym pokładzie goniącego go jachtu zauważył postać opierającą na ramieniu wielką rurę. Sabin zbyt

często miał do czynienia z rakietnicami, by od razu nie rozpoznać tego typu broni. Na sekundę przed błyskiem

wystrzału, na dwie sekundy przed zniszczeniem „Wandy" przez eksplozję skoczył za prawą burtę w turkusową

wodę zatoki.

Zanurkował jak najgłębiej, lecz miał mało czasu i siła wybuchu zakręciła nim w wodzie jak dziecinnym bącz-

kiern. Ból przeszył zranione mięśnie i znów oczy zasnuła mgła. Trwało to zaledwie sekundę czy dwie, a jednak

wystarczyło, by całkiem stracił orientację. Dusił się, nie wiedział, gdzie jest powierzchnia, morska woda wydawała

mu się teraz nie turkusowa, ale czarna, bezlitośnie wciągająca w głąb.

Uratowały go lata treningu. Nigdy nie wpadał w panikę

i nie zamierzał popełnić tego kardynalnego błędu teraz.

Przestał walczyć z wodą. Zmusił się do względnego odprężenia, a woda sama wypchnęła go na powierzchnię. Gdy

odzyskał orientację, zaczął płynąć, chociaż ledwie ruszał lewą ręką i nogą. Kiedy wreszcie wystawił głowę ponad

fale i zaczerpnął ciepłego, przesyconego wonią soli powietrza, był całkowicie wyczerpany.

„Wanda" płonęła. Czarny dym kłębił się na tle szarego nieba, rozjaśnionego ostatnimi smugami światła. Tylko

ciemność okrywająca morze i ląd mogła przynieść Sabino-wi ratunek. Łódź napastników krążyła wokół „Wandy",

przeczesując reflektorem płonący jacht i otaczającą go taflę oceanu. Czuł, jak potężne silniki powodują wibrację

wody. Albo znajdą jego ciało (czy, jak zapewne w poczuciu realizmu oczekiwali - to, co z ciała pozostało), albo

będą szukać go żywego aż do skutku. Sabinowi pozostawało jedyne wyjście: utrzymać jak największą odległość

od obcej łodzi.

Niezdarnie odwrócił się na plecy i zaczął płynąć, pracując tylko prawą ręką i nogą. Nie przestawał, póki nie zna-

lazł się poza zasięgiem łuny płonącej „Wandy". Sytuacja przedstawiała się nie najlepiej. Od brzegu dzieliły go

co najmniej trzy, cztery kilometry. Osłabł w wyniku utraty krwi. Ledwie poruszał lewą ręką i nogą. Poza tym było

wysoce prawdopodobne, że zanim zbliży się do lądu, zaatakują go rekiny. Był przecież ranny.

Parsknął pod nosem cynicznym śmiechem i natychmiast zachłysnął się wodą. Znalazł się między młotem a

kowadłem, pomiędzy ludźmi - rekinami a morskimi drapieżcami, na równi spragnionymi krwi. Cholernie mała

różnica, które go dopadną. Nie podda się bez walki. W żadnym razie nie zamierzał ułatwiać zadania przeciw-

nikom.

Wziął głęboki oddech i, leżąc na falach, usiłował ściągnąć szorty, lecz gwałtowne gesty sprawiły, że zaczął

tonąć i musiał znów z trudem torować sobie drogę na powierzchnię. Trzymając już spodnie w zębach, zastanawiał

się, jaki zrobić z nich użytek. Płótno było stare, poprzecierane, słabe. Powinien z łatwością podrzeć je. Jak w tym

czasie utrzymać się na powierzchni wody? Potrzebował pomocy lewej ręki i nogi, w przeciwnym razie zadanie

będzie niewykonalne.

Nie miał wyboru. Musiał zrobić to, co konieczne, mimo bólu.

Miotał się niezgrabnie i już nawet myślał, że znów pójdzie pod wodę, ale udało mu się przetrwać krytyczny

moment. Gryzł brzeg krótkiej nogawki, próbując rozerwać materiał. Kiedy zębami strzępił nici, starał się odegnać

myśli o bólu. Wreszcie rozerwał spodnie aż do paska. Płócienne wzmocnienie i podwójna stębnówka stawiły

opór. Zaczął nadgryzać nogawkę w innym miejscu, aż uzyskał cztery kawałki tkaniny przyszyte do paska. Teraz

przyszła kolej na żucie paska. Oderwał pierwszy kawałek i trzymał go w zaciśniętej pięści, nie przerywając

pracy nad kolejnym fragmentem.

Odwrócił się na plecy, powierzając ciężar ciała wodzie. Jęknął, rozluźniając ranną nogę. Połączył węzłem dwa

kawałki materiału. Miały długość wystarczającą do obwiązania uda. Założył opaskę uciskową, upewniając się, że

zakrywa i wlot, i wylot kuli. Zacisnął tkaninę najmocniej, jak się dało. Musiał powstrzymać krwawienie.

Z ramieniem sprawa przedstawiała się gorzej. Gryzł i szarpał szorty, aż oderwał dwa kolejne kawałki i

połączył je węzłem. Gdzie powinien zawiązać zaimprowizowany bandaż? Nie wiedział nawet, czy na plecach

znajduje się wylot, czy też kula nadal tkwi w barku. Powoli, niezdarnie założył prawą rękę na plecy. Zmarszczone

od słonej wody palce wyczuły gładką skórę, co znaczyło, że kula siedziała w ranie, umiejscowionej tak wysoko, że

obwiązanie jej materiałem, którym dysponował, wydawało się niemal niemożliwe.

Nawet połączone, dwa kawałki szortów nie tworzyły wystarczająco długiej opaski. Znów zaczął gryźć tkaninę.

Oderwał następne dwa kawałki i połączył z poprzednimi. Cóż mógł zrobić? Przeciągnął zaimprowizowany bandaż

przez plecy, potem pod pachą, i związał mocno nad obojczykiem. Z resztek szortów zrobił zwitek i wsunął pod

opaskę na wysokości rany. Marny to był opatrunek, ale lepszy niż żaden. Sabinowi kręciło się w głowie, mięśnie

odmawiały posłuszeństwa, kończyny drętwiały. Ze wzrokiem wbitym w gwiazdy, całą siłę skupiał na pilnowaniu

kierunku, w jakim dryfował. Nie zamierzał się poddać. Był w stanie leżeć na wodzie, a nawet samodzielnie przepły-

wać krótkie odcinki. Mogło to trochę potrwać, ale jeśli nie dopadnie go żaden rekin, chyba sobie poradzi.

Odwrócił się na plecy, przez parę minut odpoczywał i podjął żmudny, morderczy wysiłek dopłynięcia do brzegu.

To był wyjątkowo gorący lipiec, nawet jak na Florydę. Rachel Jones w sposób mimowolny dostosowywała

styl życia do pogody, nie przejmując się jej kaprysami. Prace domowe załatwiała wczesnym rankiem lub

odkładała na późne popołudnie.

Wstała o wschodzie słońca, wyrwała chwasty z grządek warzywnych w ogródku, nakarmiła gęsi i umyła sa-

mochód. Kiedy temperatura przekroczyła trzydzieści stopni, zaszyła się w domu, nastawiła pranie, a potem kilka

godzin poświęciła na przygotowanie notatek do wieczorowego kursu dziennikarstwa, który zgodziła się prowadzić

w semestrze jesiennym w Gainesville. Nad głową Rachel miarowo furkotał wentylator, a ona, z włosami upiętymi

w kok, ubrana jedynie w bluzkę bez rękawów i stare szorty, czuła się świetnie pomimo upału. Pod ręką miała za-

wsze szklankę mrożonej herbaty, którą piła podczas lektury.

Gęsi spokojnie przenosiły się całym stadkiem z jednej kępy trawy na drugą, prowadzone przez dostojnego

kaczora Ebenezera. Harmider zrobił się, kiedy Ebenezer i pies Joe wszczęły dysputę na temat praw do chłodnego

skrawka trawy w cieniu krzewu oleandra. Rachel podeszła do przeszklonych drzwi i krzyknęła na niesforne

zwierzęta, przywołując je do porządku.

Większość letnich dni upływała sielsko i leniwie. Życie nabierało rozpędu jesienią, kiedy zaczynał się sezon

turystyczny, a w dwóch sklepikach z pamiątkami należącymi do Rachel, w Treasure Island i Tarpon Springs,

panował duży ruch. W tym roku będzie zajęta bardziej niż zwykle, wziąwszy pod uwagę wykłady z dziennikarstwa.

Na razie miała mnóstwo wolnego czasu, mimo że pracowała nad swoją trzecią książką. Nie gonił jej termin, tekst

powinna oddać dopiero przed Gwiazdką i na razie wyprzedzała wyznaczony plan. Miała w sobie tyle energii i

zapału, że osiągała wiele, bez zbędnego pośpiechu.

Tu czuła się u siebie. Głęboko zapuściła korzenie w piaszczystą glebę. Dom, w którym mieszkała, należał do jej

dziadka, a jej rodzina żyła na tej ziemi od stu pięćdziesięciu lat. W latach pięćdziesiątych dom przebudowano i nie

przypominał już pierwotnego budynku. Po wprowadzeniu się Rachel wyremontowała wnętrze, lecz czuła, że

atmosfera domostwa nie zmieniła się i wciąż gnieżdżą się tu dobre duchy przodków. Znała każdy kąt i każdą

piędź okolicznej ziemi tak dobrze jak odbicie własnej twarzy, a może i lepiej, ponieważ nie lubiła marnować

czasu przed lustrem.

Zaprzyjaźniła się z wysokim sosnowym zagajnikiem i pofałdowanymi łąkami za domem, z każdym

pagórkiem, drzewem i krzakiem. Między sosnami biegła ścieżka ku plaży, o którą biły fale zatoki. Tutejszy

odcinek plaży nie był zagospodarowany, po części ze względu na obfitość zaścielających brzeg kamieni, po

części zaś dlatego, że właściciele przyległych do morza posiadłości, zasiedziali tu od pokoleń, z niechęcią

patrzyliby na luksusowe osiedla i motele wyrastające im pod nosem. Ta kraina należała do hodowców bydła. Dom

Rachel otaczało olbrzymie ranczo Johna Rafferty'ego, a Rafferty, podobnie jak ona, nie palił się do sprzedania

ziemi pod zabudowę.

Plaża była dla Rachel azylem, miejscem spacerów i rozmyślali oraz źródłem ukojenia, które niosły

wędrujące bez końca fale. Zatokę nazwano Diamentową. W wodzie uderzającej o podwodne przybrzeżne skałki

promienie słońca rozszczepiały się na tysiące barwnych świetlistych smug tak, że dopływające do brzegu fale

migotały i skrzyły się niczym tysiące diamentów. Dziadek Rachel nauczył ją pływać. Czasem miała wrażenie, że

jej życie wzięło początek z turkusowego oceanu.

Zatoka była symbolem wspaniałych czasów dzieciństwa. Rachel nie wyobrażała sobie większej frajdy niż

odwiedziny u dziadka. Kiedy miała dwanaście lat i zmarła jej matka, plaża i ocean stały się drugim domem. W

jakiś magiczny sposób ocean potrafił złagodzić ból i pomógł pogodzić się ze stratą. Wspomnienie dziadka po

latach wciąż wywoływało uśmiech na twarzy. Nigdy nie był zbyt zajęty lub zakłopotany, by odpowiadać na dość

drażliwe pytania, stawiane przez dorastającą dziewczynkę. Dał jej swobodę, by rozwinęła skrzydła, a jednocześnie

pilnował, by nie postępowała wbrew zdrowemu rozsądkowi. Zmarł tego samego roku, w którym ukończyła studia.

Dopuścił do siebie śmierć dopiero wtedy, gdy poczuł się gotowy na jej przyjęcie. Rozstawał się z ziemskim

padołem bez żalu. Jego spokój udzielił się wnuczce. Oczywiście opłakiwała go i tęskniła, lecz smutek tłumiła

świadomość, że dziadek pragnął śmierci.

W starym domu zagościła pustka. Rachel podjęła pracę zawodową, początkowo jako reporterka w gazecie

wydawanej w Miami. Poznała B.B. Jonesa i zgodziła się zostać jego żoną. Ich małżeństwo okazało się nadzwyczaj

udane. B.B. był dla niej kimś więcej niż mężem. Był także przyjacielem. Stanowili bardzo zgraną parę, byli

szczęśliwi, snuli liczne, ciekawe plany i myśleli, że świat stoi przed nimi otworem. Piękny sen urwał się wraz z

nagłą śmiercią B.B. W wieku dwudziestu pięciu lat Rachel została wdową. Rzuciła pracę i wróciła nad zatokę, raz

jeszcze znajdując pocieszenie w bezkresie tajemniczego oceanu. Czuła się okaleczona emocjonalnie, lecz czas i

spokojne życie uleczyły ją z melancholii. Nie dręczyła jej jednak potrzeba powrotu do życia, jakie prowadziła

przedtem - pełnego ciekawych zdarzeń, toczącego się na przyspieszonych obrotach. Tu miała dom i była

zadowolona, robiąc to, co robiła. Dwa sklepiki z pamiątkami zapewniały środki do życia, a dodatkowy dochód

Linda Howard - Niebezpieczna miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: