Władimir Megre - Anastazja
Rok 2003. Szwajcaria. Zurych. Forum międzynarodowe. Zaprosili mnie na
nie organizatorzy i dali czas na wystąpienie. Zacząłem mówić o zrodzonej w Rosji idei, ale sala nie za
bardzo to odbierała.
Pytanie z sali:
– W jaki sposób łączy pan hektar ziemi z duchowym rozwojem człowieka? Być może problem uprawy
ziemi jest ważny dla Rosji, ale w Europie te kwestie zostały już dawno rozwiązane. Zebraliśmy się tutaj,
aby pomówić o duchowości.
Nieco zaniepokojony zacząłem odpowiadać:
– Mówię o hektarze ziemi, o urządzeniu na nim rodowej siedziby. Niektórzy pomyślą – to prymitywne.
Trzeba więc mówić o wielkich naukach, o duchowości, ponieważ taki jest temat tego prestiżowego
forum europejskiego. Wiem, powiedzieli mi o tym organizatorzy, że teraz w tej sali siedzą przede mną
znani w Europie pedagodzy-nowatorzy, filozofowie, pisarze, których tematem utworów jest duchowość,
oraz inni nie mniej znaczący ludzie, rozmyślający na temat duchowości. Ale właśnie dlatego, że zdaję sobie
sprawę z tego, kto znajduje się teraz przede mną w tej sali, mówię o tym hektarze ziemi.
Proszę państwa, jestem przekonany, że takie pojęcia, jak miłość, duchowość, koniecznie winny
mieć swoje materialne ucieleśnienie.
Hektar ziemi, który mam na uwadze i o którym mówi Anastazja to nie jest zwykły hektar ziemi i tyl-
73
ko to. To przestrzeń, poprzez którą będziecie związani z kosmosem. Na tę przestrzeń, a więc i na was,
będą reagować wszystkie planety Wszechświata. Będą one waszymi przyjaciółmi, pomocnikami i współ-
twórcami.
Spójrzcie, co się dzieje zgodnie z prawami natury: zwykły kwiat rumianek – i ten nierozerwalnie
związany z kosmosem, z planetami, ze słońcem. Kwiat otwiera swoje płatki, kiedy wschodzi słońce i zamyka,
kiedy słońce zachodzi. Są jedyne we wzajemnej harmonii. Tryliony kilometrów i lat świetlnych nie
mogą ich rozdzielić. One są razem ogromne słońce i mały ziemski kwiat. Wiedzą, że tylko razem są twórcami
wielkiej harmonii Wszechświata
Jednakże nie tylko na słońce reaguje każde ziemskie źdźbło trawy. Reaguje też na inne planety,
reaguje na człowieka, na energię jego uczuć.
Naukowcy przeprowadzali taki eksperyment. Do rośliny, kwiatka pokojowego, podłączali nadajniki,
a strzałki przyrządu rejestrowały najmniejsze impulsy energetyczne pochodzące od kwiatka. Kolejno do
pokoju wchodziło kilka osób. Jeden przechodził obok inny podchodził i podlewał kwiatek, a jeszcze inny
wchodził i odrywał listek. Przyrządy zarejestrowały, że kiedy wchodzi człowiek, który odrywa listek, roślina
zaczyna się niepokoić i strzałka aparatu się odchyla.
Często można obserwować i taki fenomen: kwiaty więdną, kiedy gospodarz wyjeżdża. To znaczy,
rozumiemy, że wszystkie rośliny reagują na człowieka. Mogą człowieka kochać, a mogą go nie kochać.
Zatem miłość lub jej brak komunikować swoim planetom.
A teraz oto wyobraźcie sobie, że macie pewną przestrzeń – hektar ziemi. Nie jest to zwykły hektar
ziemi, na którym posadzono ziemniaki na sprzedaż, ale hektar ziemi, na którym zaczęliście tworzyć, mając
określony poziom świadomości i określony poziom duchowości.
Macie swoje terytorium, a na nim mnóstwo roślin, wysadzonych nie przez najętych pracowników,
ale bezpośrednio przez was. Każda roślina, każde źdźbło trawy odnosi się do was z miłością i oto te rośliny,
żywe istoty, zdolne są zgromadzić dla was wszystkie najlepsze energie W szechświata. Zgromadzić
i oddać wam. Rośliny odżywiają się nie tylko energią Ziemi. Przecież wy też wiecie, że są takie rośliny,
które mogą rosnąć bez gleby.
Pięć tysięcy lat temu w starożytnym Egipcie żyli kapłani, którzy stworzyli mnóstwo religii. I ci kapłani
kierowali całymi narodami. Owi kapłani byli naj bogatszymi ludźmi tamtych czasów. W podziemiach ich
pałaców przechowywane były kufry ze złotem i kosztownościami, znali oni wiele tajnych nauk, a po radę
i pieniądze przychodził do nich faraon. Lecz każdy z kapłanów zajmujących wysoki szczebel w hierarchii
miał swój hektar ziemi, na którym nie pozwalał pracować niewolnikom. Ci najbogatsi ludzie, znając mnóstwo
nauk, znali też tajemnicę hektara ziemi. Na ścianach starożytnych świątyń Egiptu, świątyń kapłańskich,
było napisane: "Nie przyjmuj pożywienia od niewolnika swojego". To jeden przykład.
Drugi przykład. W starożytnym Rzymie senatorzy wydali dekret, że jeżeli niewolnik potrafi pracować
na roli i otrzymał ziemię, to tego niewolnika można sprzedać innemu właścicielowi tylko razem z ziemią,
aby nie dopuszczać obcych do tego, co na tej ziemi rośnie. A dlaczego rzymscy senatorzy dawali
niektórym niewolnikom ziemię? I jeszcze dawali pieniądze, aby ci zbudowali tam sobie dom? Z jednej jedynej
przyczyny – by zabrać im lO% plonu, wyhodowanego i wykarmionego przez miłość i troskę człowieka,
który go hodował. Tylko z takiej produkcji może być pożytek.
Egipscy kapłani i senatorzy starożytnego Rzymu wiedzieli, jakie pożywienie jest pożyteczne dla
człowieka. Produktów, które my teraz jemy, w pożywieniu w żadnym wypadku używać nie wolno: to "martwe"
pożywienie. Istnieje ogromna różnica między tą jagodą, którą zrywacie z krzaka i od razu zjadacie,
a tą, którą sprzedaje się w sklepie. Rzecz nie tylko w tym, że ona już zwiędła. Chodzi o to, że w niej nie
ma energii. Ona nie może nakarmić ludzkiej duszy. Nie mówię już o tym, że nasz technokratyczny świat
stworzył takie rodzaje roślin, które są mutantami.
Tak więc, jeżeli nie macie swojego hektara ziemi, nigdzie nie znajdziecie pokarmu godnego człowieka.
Możecie wziąć pieniądze i kupić jakiekolwiek warzywa. Jednak wiedzcie: te warzywa rosły nie dla
was. One rosły w ogóle nie dla człowieka. Rosły dla pieniędzy.
Nie istnieje choroba, której nie mogłaby wyleczyć Przestrzeń Miłości, ta przestrzeń, którą stworzyliście
własnymi rękoma i duszą.
Ludzie – to dzieci Boga. Âwiat roślinny i zwierzęcy, powietrze i przestrzeń nas otaczająca też są
dziełem Boga. A wszystko razem jest niczym innym, jak materializacją ducha Boga. Jeżeli ktoś nazywa
siebie człowiekiem o wysokim poziomie duchowości, to niech pokaże materializację swojej duchowości.
74
Wyobraźcie sobie, że teraz Bóg patrzy na was z góry. I widzi, jak ktoś kieruje tramwajem, któreś
z Jego dzieci buduje domy, ktoś stoi w sklepie i sprzedaje za ladą – to ekspedient. Takich zawodów Bóg
nie tworzył. To zawody dla niewolników. Bóg nie chciał, by jego dzieci były niewolnikami. I On stworzył
cudowny świat i oddał go, aby ten był podporządkowany jego dzieciom. Bierzcie go i korzystajcie! Ale
w tym celu trzeba zrozumieć ten świat. Zrozumieć, czym jest księżyc i zrozumieć, czym jest źdźbło trawy,
które nazywa się krwawnikiem.
I czymże takim jest hektar ziemi? To miejsce, na którym człowiek powinien pracować w pocie czo-
ła? NIE! To miejsce, na którym człowiek w ogóle nie powinien pracować! To miejsce, za pośrednictwem
którego człowiek powinien kierować światem. Powiedzcie, kto więcej zadowolenia przyniesie Bogu: człowiek,
który kieruje tramwajem, czy człowiek, który chociażby tylko mały kawałeczek ziemi, ale zamienił
w raj? Oczywiście, że ten drugi.
Czy można przed dzisiejszymi ludźmi otworzyć drogę w kosmos? I nauczyć ich zagospodarowywać
Marsa, Księżyc? Nie wolno tego robić! Dlatego że tam pojawi się broń, tam pojawi się brud, będą tam takie
same wojny, j ak na Ziemi. Jednakże człowiek jest stworzony do tego, by opanowywać inne światy.
A stanie się tak tylko wówczas, kiedy człowiek zrozumie i opanuje Ziemię. Sposób opanowywania planet
Wszechświata absolutnie nie jest sposobem technicznym, jest to sposób psychotelepatyczny.
Człowiek musi sobie uświadomić, w czym tkwi prawdziwe piękno Wszechświata.
Wasze miasto Zurych uważa się za przepiękne. Możemy tysiąc razy powiedzieć, że jest ono przepi
ękne. A co konkretnie jest w nim przepiękne? Tak, jest tu bardzo czysto i wielu ludzi z wyglądu zasobnych,
mających zapewniony byt. Ale czy przepiękna jest ziemia pokryta tym oto asfaltem? Czy to dobrze,
że tylko w pewnych miejscach przebijają się zielone wysepki? Czy dobrze, że w centrum waszego miasta
umiera wspaniałe drzewo – cedr? On dusi się od spalenizny. Dusi się od spalin. Umiera nie tylko on
i dusi się też nie tylko on. Od tych spalin dusi się człowiek, który chodzi po tym mieście.
Powinniśmy się zastanowić, co nawyprawialiśmy na tej Ziemi. I lepiej mówić bardzo prosto. Niech
każdy z nas weźmie po małej działce swojej ziemi, zbierze cały swój intelekt i całą swoją duchowość
i stworzy mały, maleńki, lecz konkretny raj. Zamieni mały kawałeczek ziemi na dużej planecie w kwitnący
ogród, materializując swoją duchowość, jak uczynił to Bóg. Jeżeli uczynią tak miliony ludzi w różnych
krajach, to cała Ziemia będzie kwitnącym ogrodem i nie będzie wojen, ponieważ miliony ludzi będą poch
łonięte przez wielkie współtworzenie. A jeżeli nawet Rosjanie pójdą na Szwajcarię albo na Niemcy, to
tylko po to, aby nacieszyć się kontemplowaniem przepięknych żywych oaz, przejąć doświadczenie materializacji
prawdziwej duchowości.
Rosja, niestety, stara się teraz upodobnić do Zachodu, rosyjscy politycy, mówiąc o zachodnich krajach
w swoich przemówieniach, używają takich wyrażeń, jak "rozwinięte", "cywilizowane", wzywają ludzi,
aby dogonić je pod względem "stopnia rozwoju" i "ucywilizowania". Nasi politycy jeszcze nie wiedzą tego,
że można nie tylko szybko dogonić, ale również znacznie prześcignąć. A zdarzyć się to może tylko
wtedy, gdy się pobiegnie w przeciwnym kierunku.
Ja żadną miarą nie chcę bagatelizować ani obrażać waszej zachodniej cywilizacji. Lecz przecież
mówimy o duchowości, powinniśmy być wobec siebie nawzajem szczerzy. Miernikiem duchowości nie
może być tylko materialny dobrobyt, osiągnięcia techniczne. Taka jednostronna, technokratyczna droga
rozwoju ludzkości niezmiennie wiedzie ją ku przepaści, co wy, tu zebrani, niewątpliwie przyznajecie, lecz
w takim razie winniście przyznać i to, że na dystansie do przepaści wy biegniecie pierwsi, a my za wami.
Spróbujcie się zatrzymać, pomyśleć, co się stało z naszym światem. Jeżeli będziecie w stanie sobie
to uświadomić, zawołajcie do biegnących za wami: "Stójcie, dzieci, nie biegnijcie: tu jest przepaść, a my
już na jej krawędzi. Szukajcie innej drogi".
Wspólnie, wsłuchawszy się w głos swojego serca, winniśmy od słów o duchowości przejść do jej
materializacji. Jeden hektar – to zaledwie malusieńki punkt na planecie Ziemia. Lecz miliony takich punktów
zamienią całą planetę w kwitnący ogród. Trylionami płatków kwiatów, szczęśliwymi uśmiechami dzieci
i staruszków oznajmią Wszechświatu:
– Ludzie Ziemi są gotowi do wielkiego stworzenia.
– Czekamy na ciebie, człowieku – odpowiedzą planety Wszechświata.
– Czekamy na ciebie, godnego syna Boga.
Początek wielkiemu przekształceniu na Ziemi dało nasze tysiąclecie. Dziesiątki tysięcy rosyjskich
rodzin już skierowały się do swojego hektara. Ojciec i matka, realnie tworzący Przestrzeń Miłości dla swo-
75
ich dzieci, bardziej uduchowieni niż najbardziej znani mędrcy, którzy tylko mówią o duchowości.
Niech z Ziemi kiełkuje duch każdego człowieka przepięknym kwiatem, drzewem z aromatycznym
owocem i niech tak się dzieje na każdym hektarze naszej planety.
Po tych słowach w sali na pewien czas zapadła absolutna cisza, potem – burza oklasków.
Występowałem w Zurychu również następnego dnia. I znów sala była pełna. Byli tu i nasi rodacy.
Myślę, że mówiłem niezbyt składnie, tym bardziej że przez tłumacza. Ale ludzie nie odchodzili, słuchali,
ponieważ mówiłem do ludzi na tej sali nie tylko ja – mówiła wielka siła. Bardzo prosta i konkretna,
a jednocześnie niezwykła, przez tysiąclecia przechowywana w głębinach ludzkiej duszy – nostalgia za
prawdziwym trybem życia człowieka-stwórcy.
I wówczas pomyślałem: "Czy trzeba komukolwiek udowadniać, że obowiązkowo wrócą do Rosji
wszyscy jej synowie i córki, uniesieni przez niedobry wiatr? Wrócą!". Wy przypomnijcie sobie słowa Anastazji:
"Do Rosji tego dnia przyjadą goście. Wszyscy ci, których Ziemia zrodziła przez atlantów, powrócą
jak marnotrawni synowie. I bardowie niech wszędy grają na gitarach. I staruszkowie napiszą listy do dzieci,
a dzieci wszystkie – do swoich rodziców. I my nagle staniemy się bardzo młodzi. Jak młodymi będą
ludzie po raz pierwszy".
myongoh