Skandaliczne_zaloty_rozdzial_03.pdf

ROZDZIAŁ TRZECI

Na pogrzeb Charlotte Emily, wicehrabiny Win-

throp, zjechało wiele osób. Stary kamienny kościółek

wypełniony był szczelnie i kiedy wielebny Howard

wygłaszał kazanie pełne smutku i powagi, damy po-

płakiwały cichutko, dyskretnie przykładając do oczu

koronkowechusteczki.

Hanna, jak zwykle, siedziała w pierwszej ławce,

zlewejstronyRobert,zprawejsirRogerMontgomery

zmałżonką,siostrązmarłejwicehrabiny.Miejscaobok

byłypuste,brakowałobowiemsiostryciotecznejwice-

hrabiny,ladyMacInnes,któraprzysłaławiadomość,że

przyjedzienatychmiast,gdytylkopoprawisięstanjej

ciężkochoregomęża.Dalszeławkizajęlilicznikuzyni

i kuzynki, zaprzyjaźnione rodziny z sąsiedztwa oraz

prawie cała służbaz Gillingdon Park.

Msza była długa i bardzo uroczysta, taka, jakiej

zapewneżyczyłabysobieladyWinthrop,iHanna,po

Skandaliczne zaloty

razpierwszyodśmiercimatki,poczułasięspokojniej-

sza.Wpatrywałasię w wiązankę z białych róż, którą

osobiściepołożyła na trumnie. Wszyscy wiedzieli, że

białe róże to były ukochane kwiaty wicehrabiny.

MiędzyróżeHannawsunęłaniewielkirulonikbiałego

papieru, na którym wykaligrafowała słowa ułożonej

przezsiebiemodlitwy.Czuła,żePanBógwysłuchałjej

modlitwiuciszyłjeszczedoniedawnapanującąwjej

sercu wielką rozpacz, każąc jej pomyśleć, że matka

przecieżjestszczęśliwa.Jejduszauleciaładonieba,aby

tampołączyćsięz dusząukochanegomałżonka,a jej

doczesneszczątkinazawszespocznąobokciałamęża

w rodzinnym grobowcu.

Robertipięciuinnychdżentelmenówniosłotrumnę

z kościoła do grobowca, a żałobne dzwony swym

dostojnym, przejmującym dźwiękiem głosiły światu

wieść,żewicehrabinaWinthropodbywawłaśnieswo-

ją ostatnią ziemską drogę i udaje się na wieczny

spoczynek.

Stypępomogłyprzygotowaćznajomepaniezsąsiedz-

twa.Hanna, jak ogłuszona,witałasię, dziękowała za

wyrazywspółczucia,niezdającsobiesprawy,anizkim

sięwita,anikomuprzedchwiląudzieliłaodpowiedzi.

Starała się być dla wszystkich bardzo miła, każdemu

bezwyjątkupodziękowaćzato,żeprzybyłnapogrzeb.

Zauważyła,żeRobertprzyglądajejsiębacznie,może

obawiałsię,żeonazarazsięzałamie,rozpłaczewgłos

i ucieknie z salonu.Ale jego troska wcale nie była jej

potrzebna,czułaprzecież,żemawsobiedośćsiły,żeby

podołaćsmutnym obowiązkom.

46 Gail Whitiker

– Moje biedactwo – mówiła lady Montgomery,

tulącdosiebiesiostrzenicę.–Jakiżtosmutnydzieńdla

nas wszystkich! Aledla ciebie najbardziej...

– Tak,proszęcioci – odparładrżącymgłosemHan-

na. – Jedyna pociecha, że mama już nie cierpi.

– BiednaLottie!Sercemisiękraje,kiedyprzypomnę

sobie,jakwyglądaławtejtrumnie.Akiedyśbyłatak

piękna, radosna... Och, mój Boże, jak to wszystko

przemija... O, Robercie, jak dobrze, że tu jesteś. To

musiałbyć dla ciebie wielki wstrząs.

– Tak, droga ciotko – odparł posępnym głosem

Robert, podchodząc bliżej. – Hanna pisała, że matkę

męcząatakikaszlu,nieprzypuszczałemjednak, żeta

dolegliwośćbędzie tak poważna.

– Tak już jest, mój drogi. Jesteśmy tu, na tym

padole,i znikamy w jednej chwili...

– A jak się miewa Alice, proszę cioci? – spytała

Hanna, czując,że jednak się rozpłacze,jeśli nie prze-

stanąmówićosprawachbolesnych.–Byłomiprzykro,

że nie mogła przyjechaćna pogrzebmamy.

– Wybacz, Hanno, ale jest ona bardzo cierpiąca

– wyjaśniłaskwapliwieciotka. – Kiedydotarładonas

ta smutna wieść, Alice od razu dostała straszliwej

migreny. Takbardzo rozbolałajągłowa, że cały dom

musiał chodzić na palcach. Tę przypadłość miewa,

niestety,dość często...

– Jakniefortunnie,żewłaśnieteraz–szepnęłaHanna.

– Mamnadzieję,żeAliceszybkoodzyskasiły–ode-

zwałsięuprzejmieRobert.–Słyszałem,żekuzyneczka

robi furorę w towarzystwie.

Skandaliczne zaloty

– O,tak,mójdrogi!Bardzowielumłodychdżentel-

menówskładajejwizyty–oznajmiłazbłyskiemwoku

dumnamatka.–SirRogerijamamynadzieję,żenasza

córkajeszczewtymrokuwyjdziedobrzezamąż.Aty,

droga Hanno? Dlaczego nie przyjeżdżasz do nas, do

Londynu? Nie zamierzaszchyba całego życia spędzić

w Gillingdon Park?

– Nie wiem – bąknęła, zmieszana nagle Hanna.

– Prawdę mówiąc, nie zastanawiałam się jeszcze, co

zamierzamrobićdalej.

– Ale za zaproszenie drogiej ciotki siostra moja

piękniedziękujeinapewnojerozważy–wtrąciłnagle

Robert. – Jateżsądzę,żenajwyższyczas,abyHanna

pojechałana sezon do Londynu.

Hannaspojrzałananiego,zdumiona.Atoparadne!

Ten brat, dotychczas tak niełaskawy, teraz raptem

zaczynawtykać nos w jej sprawy.

– Przyjedziesz,mojadroga,prawda?–pytałaciotka,

ujmując dłoń siostrzenicy i czule ją poklepując.

– Wiem, że Lottie zawsze tego sobie życzyła. Nie

musiszsięśpieszyćzdecyzją,dziecko,alepamiętaj,sir

Roger i ja będziemy bardzo radzi gościć ciebie w na-

szym domu. Możesz zostać u nas tak długo, jak

zechcesz. Naturalnie, ze względu na żałobę nasze

kontaktytowarzyskieprzezkilkanajbliższychmiesię-

cybędąograniczone,aleprzecieżmiłonambędzieze

sobą,wgronierodzinnym.Alicezawszedarzyłaciebie

wielką sympatią.

– Bardzo wdzięczna jestem cioci za zaproszenie

– powiedziała Hanna z miłym uśmiechem, skrzętnie

48 Gail Whitiker

ukrywającwzburzenie,wywołaneuwagąbrata.– Ina

pewnowszystkorozważę,ciociapojmujejednak,żesą

pewnesprawy,tu,namiejscu,którymiterazmuszęsię

pilnie zająć.

Byłooczywiste,żeciotkaPrudenceniebardzorozu-

mie,cóżpilnegomożepowstrzymywaćmłodąpannę

przed wyjazdem do Londynu. Nie nalegała jednak,

tylko uściskawszy Hannę jeszcze raz, odeszła kilka

krokówizagadnęłapaniąBranksmuirijejcórkę.Obie

panienatychmiastzaczęłycośskwapliwietłumaczyć,

zachwycone,żetakszlachetnieurodzonadamaraczyła

zaszczycić je swoją uwagą. Robert również się od-

wrócił, nawiązując rozmowę z dżentelmenem, który

stałwpobliżu.Hannieofiarowanowięcchwilęsamo-

tności,chwilę jednak bardzokrótką.

– Witampanią,pannoWinthrop – powitałjąofic-

jalnie Philip Twickenham i, zniżywszy głos, spytał,

patrząc na Hannę z wielką troską. – Jak się czujesz,

droga przyjaciółko?Jak to znosisz?

Hanna, choć smutna i jeszcze troszkę zirytowana,

obdarzyłaPhilipamiłymuśmiechem.DrogiPhilip,zna

go przecież prawie całe życie. W ostatnich latach

bardzo wydoroślał, był teraz przystojnym młodym

mężczyzną,miał gęstąjasnączuprynę i zieloneoczy,

bardzo wesołe i pełne ciepła. Z natury przyjacielski

i skory do śmiechu, z wiekiem stał się bardziej po-

wściągliwyi rzadkookazywałswój temperament,aż

nadto widoczny w wieku dziecięcym. Hanna nie

dziwiła się, że większość dam znajduje Philipa nad-

zwyczajpociągającym,samateżchwaliłajegoujmują-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: