McKinney+Meagan+-+Ksiezycowa+dama.pdf

Prolog

Wrzesień 1881 roku

Rafael Belloch odsunął skórzaną zasłonę w oknie powozu, gdy mijali

ratusz. Wysunął głowę przez okno i zawołał do stangreta:

-Jedź tędy, przez Baxter Street!

-Ależ to Five Points, proszę pana! A w dodatku już się ściemnia.

-Trafiłeś dwa razy w dziesiątkę. Jedź jak mówię!

-Roi się tu od ciemnych typów... Wylęgarnia szumowin!

-Nic mnie to nie obchodzi! Rób co każę!

-Jak pan sobie życzy.

Woźnica zadął w trąbkę, by ostrzec inne pojazdy. Potem smagnął

lejcami konie po lśniących zadach i lakierowany powóz skręcił w naj-

bliższą przecznicę.

Rafę opadł ze znużeniem na obite pikowanym atłasem siedzenie i

przyglądał się, jak dzień umiera w krwawej łunie zachodu. Księżyc

wschodził właśnie nad Upper Bay. Ze swego miejsca Belloch mógł do-

strzec od strony Manhattanu zarys wieży. To nieukonczony jeszcze most

wznosił się dumnie nad miastem na przeciwległym brzegu East River.

Zwisająca z filarów plątanina prętów wyglądała jak pajęcza sieć na tle

ciemniejącego nieba.

Wstępniaki nowojorskich gazet przepowiadały, że pokraczna struk-

tura runie lada chwila pod własnym ciężarem. Ale Rafael widział już na

Zachodzie, jak jego ludzie - inżynierowie i robotnicy - wiercili tunele

kolejowe w granitowych skałach rzekomo nie do przebicia. Most nie ru-

nie, będzie stał. Mógł się o to założyć!

Wydawało się, że teraz nawet najbardziej fantastyczne marzenia mogą

się urzeczywistnić. Niektórzy wierzyli, że w tej epoce cudów wszystkie

zdobycze nauki zostaną wykorzystane dla dobra ludzkości. Rafe słuchał

z pogardą tych pyszałkowatych zaślepieńców. Owszem, ludzie potrafili już

rozsadzać góry i budować drapacze chmur, ale głodne dzieci nadal żebrały

w mrocznych zaułkach Baxter Street. Postęp przynosił pożytek tym, któ-

rym pęczniały portfele. Na ludzką duszę nie miał żadnego wpływu. Ani na

skamieniałe serce wypełnione jedynie myślą o zemście.

Turkot kabrioletów i kolasek ucichł w oddali, gdy powóz opuścił

dobrze utrzymane ulice o trotuarach z szaroniebieskiego piaskowca i wje-

chał na poszczerbione bruki slamsów. Przez chwilę, póki nie dotarł do

jego uszu chrapliwy zgiełk Five Points, Rafael zanurzył się w dziwnie

kojącą ciszę. Było tak cicho, że słyszał bijące na Anioł Pański dzwony

kościoła św. Patryka.

Za dnia na Baxter Street nie brakowało „przyzwoitych" przechod-

niów. Dla wielu magistrackich urzędników Lower East Side stanowiła

istny raj. Można tu było wpaść do ulubionej trafiki i za jednym zama-

chem odwiedzić zaprzyjaźnioną damę lekkich obyczajów. Nierzadko obie

znajdowały się pod jednym dachem.

Sytuacja w tej części miasta nieco się poprawiła od osławionych cza-

sów, gdy członkowie konkurujących gangów rozwalali sobie nawzajem

czaszki w biały dzień. Nawet słynny Karol Dickens nie ośmielił się poja-

wić tu bez eskorty. Ale to było przed ponad trzydziestu laty. Teraz w

miejscu starej gorzelni stał kościół i misja. Mimo to większość nowo-

jorczyków nadal unikała Five Points, zwłaszcza po zachodzie słońca. I

właśnie dlatego Rafe Belloch odwiedzał od czasu do czasu te strony. On

-jeden z filarów nowojorskiej elity. On - ulubieniec Caroline Astor, wy-

roczni „braminów z Fifth Avenue", jak ich pogardliwie określał.

Ich? Nas, poprawił się w duchu. Niestety, nas.

Jazda przez Five Points była znakomitą odtrutką, ilekroć ogarniało

go zbytnie samozadowolenie. Luksus i wysoka pozycja społeczna zwią-

zane z niedawno zdobytym bogactwem mogły sprawić, że spocznie na

laurach. Musiał więc od czasu do czasu przyjrzeć się znów ludzkiej nę-

dzy. Przypominała mu, że jego życiową misją jest zemsta. Zemsta na tych,

którzy teraz byli gotowi bratać się z nim. Na podłych bogaczach, którzy

spowodowali ruinę i hańbę jego rodziny. Którzy bez mrugnięcia okiem

skazali go w dzieciństwie na nędzną egzystencję w Five Points.

Ponure cienie przeplatały się ze światłem gazowych latarń. Powóz

mijał butwiejące drewniane domy. Od czasu do czasu migały między nimi

wysokie ceglane domy czynszowe. Współczucie zmagało się w duszy

Rafaela z obrzydzeniem, gdy spoglądał na zaludniających te kąty włó-

częgów, żebraków, złodziei, morderców, ulicznice i oszustów. A przede

wszystkim na tłumy bezdomnych dzieci, porzuconych lub osieroconych,

zdanych tylko na własne siły, walczących z bezpańskimi psami o suchy

kąt do spania.

Na Wall Street powinni stworzyć jeszcze jedną giełdę: brudu i nę-

dzy, pomyślał. Tego towaru nigdy w mieście nie zabraknie!

Powóz podskoczył nagle i zatrzymał się. Po chwili ruszył znowu.

Mijali właśnie skrzyżowanie trzech przecinających się ulic, za którym

rozciągał się istny labirynt mrocznych, nędznych zaułków, pełen niezli-

czonych melin. Świat, o którym nie mówiło się i nie czytało, chyba że

w brukowej prasie. Powóz skręcił w jeden z zaułków i znowu się zatrzy-

mał, tak raptownie, że zadźwięczały łańcuszki przy uprzęży.

Rafael omal nie spadł z siedzenia. Wysunął głowę przez okno.

- Psiakrew! - zaklął. - Wilson, co ty, u diabła...

Nim skończył, smukła kobieca ręka podsunęła mu pod nos wilgotną

szmatę. Zdążył odwrócić głowę, ale poczuł ciężki odór chloroformu. Nie

stracił przytomności, lecz był jak ogłuszony potężnym ciosem w głowę.

Opadł bezwładnie na siedzenie. Wszystkie zmysły odmówiły mu

posłuszeństwa. Wokół rozbrzmiewała kakofonia niezrozumiałych dźwię-

ków. Potem ktoś jednym szarpnięciem otworzył drzwiczki powozu.

- Wysiadaj, durniu, i lepiej się pośpiesz, bo cię podziurawię!

Nadal otumaniony i walczący z mdłościami Rafe znalazł się na brud-

nej, zaśmieconej uliczce. W gęstniejącym mroku ledwie mógł dostrzec

potężnego mężczyznę w płaszczu z szorstkiego, luźno tkanego materiału

i w spodniach z żaglowego płótna wetkniętych w drewniane chodaki.

W prawej ręce nieznajomy ściskał kawaleryjski pistolet.

Rafael spojrzał w górę i nad jego lewym ramieniem zobaczył drugie-

go napastnika. Siedział na koźle obok Wilsona i przykładał mu wielki

nóż do gardła.

Nagle ktoś podsunął mu do twarzy latarnię, tak blisko, że niemal

całkiem go oślepił.

- Patrzcie no, ale się wystroił! - mruknął mężczyzna stojący na uli

cy. - Szczęście nam sprzyja, kochanie!

„Kochanie", jak się Rafe szybko zorientował, świeciło mu właśnie

w twarz latarnią. Była to ta sama kobieta, która zamroczyła go chlorofor-

mem. Twarz miała do połowy zasłoniętą czarną maską, a odgarnięte do

tyłu ciemne włosy przewiązała szkarłatnym szalem naszywanym pacior-

kami. Ubrana była w połataną spódnicę z brązowej wełny i brudnozielo-

ny aksamitny żakiet, który uwydatniał jej obfity biust.

Mierzyła go zimnymi oczyma, które połyskiwały w otworach czar-

nej maski jak odłamki lodu. Rafaelowi przemknęło przez myśl, że serce

ma równie zimne, dostrzegł jednak w spojrzeniu jej zdumiewająco błę-

kitnych oczu ból i wyrzut, zupełnie jakby miała żal do całego świata.

Właścicielka tych oczu nie mogła być zatwardziałą zbrodniarką.

Jeszcze nie!

Kąciki jej ust drgnęły w leciutkim uśmiechu. Błękitne oczy błysnęły,

zaraz jednak odwróciła je, jakby nieco zmieszana.

- Poznaliście chyba, kto to taki? - rzuciła kpiąco do swoich kompa

nów zaskakująco dźwięcznym, miłym głosem. - Rafael Belloch we wła

snej osobie! Waligóra, jak go nazywają. Drąży tunele i wznosi mosty dla

Kansas-Pacific. O, przepraszam! Podobno przejął już tę korporację.

- Dobry Boże! Masz rację, dziewczyno. To Belloch!

Trzeci bandzior prychnął pogardliwie z wysokości kozła.

-Jasne, jasne! A ja jestem Jay Gould!

- Mówię ci, psiakrew, że to Belloch! - upierał się osiłek terroryzujący

Rafaela pistoletem. - Dopiero co widziałem tę gębę w „Heraldzie".

Popatrz tylko na uprząż: kapie od złota!

- Oczywiście, że to Belloch - potwierdził słodki głosik. - Taką przy-

stojną buźkę zapamięta każda kobieta!

W następnej chwili w jej głosie zabrzmiała wyraźna drwina.

- Oj, panie Waligóro! Za daleko się pan zapuścił od Fifth Avenue!

- Być może - odparł Rafe. W głowie już mu się rozjaśniło, a urze-

czenie nieznajomą szybko ustępowało miejsca wściekłości. - Za to

wam trojgu coraz bliżej do więzienia przy Ludlow Street!

- Jak nam będzie zależało na twojej opinii - warknął grubiańsko

oprych stojący obok kobiety - to sami ją od ciebie wyciągniemy.

Dawaj portfel i zegarek. I bez żadnych sztuczek!

Rafę wyciągnął z wewnętrznej kieszeni surduta portfel ze świńskiej

skóry, a z kieszonki kamizelki złoty zegarek z dewizką.

- A teraz płaszcz, baronie - poleciła kobieta. Ujrzał iskierki wesołości

w jej pięknych oczach.

- Baronie? - powtórzył, pozbywając się okrycia. - Skąd ten zaszczytny

tytuł?

~ Zasłużył pan co najmniej na takie wyróżnienie w imperium rabu-

siów!

- Skoro zaliczam się do rabusiów, to może raczej wy powinniście

podnieść rączki do góry?

- Tylko się zgrywa na bohatera - prychnął pogardliwie ten z kozła.

-Stracha ma, że hej!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: