Montgomery+Lucy+Maud+-+Zapach+wiatru.pdf

L UCY M AUD M ONTGOMERY

Z APACH WIATRU

I INNE OPOWIADANIA

T YTUŁ ORYGINAŁU ANGIELSKIEGO A LONG THE S HORE

P RZEŁOŻYŁA M AGDALENA K OZIEJ –O STASZKIEWICZ

Z APACH WIATRU

Porywisty wrześniowy wiatr smagał wody Racicot Harbour. Przynosił słony zapach morza,

hulał wokół wznoszącej się na urwisku, ponurej latarni morskiej, omiatał ławice piachu i długi,

wąski przesmyk ciemnoniebieskiej wody. Huczał pośród masztów łodzi stojących na kotwicy i

kominów wioski rybackiej. Wicher świszczał i śpiewał o wielu rzeczach, lecz każdy słyszał w jego

zawodzeniu to, co mu w duszy grało. Nora Shelley, która stała w drzwiach rodzinnego domu —

pobielanej chaty tkwiącej wśród szarych piasków — wyłowiła w śpiewie wiatru nową nutę.

Śpiewał jej często o dalekim świecie, za którym tak tęskniła, lecz nigdy wcześniej w pieśni tej nie

było nadziei spełnienia.

„Gdzieś tam hen czeka cię nowe, wspaniałe życie — szumiał wiatr. — Musisz tylko wyciągnąć

rękę, a wszystko, czego pragnęłaś, będzie twoje”.

Nora wychyliła się za próg i wystawiła twarz na podmuchy wiatru. Kochała ten północno —

zachodni wicher, swego starego, wiernego przyjaciela. Nora była bardzo smukła, biel jej cery

przypominała pianę morską zastygającą na plaży, a oczy miały ten niepokojący odcień błękitu,

jakiego nabiera woda po pięknym zachodzie słońca. Jej włosy były czarne jak noc, a usta

rozkwitały dojrzałą czerwienią na tle nieskazitelnie czystej twarzy. Była bez wątpienia

najpiękniejszą z dziewcząt mieszkających w okolicy przystani, ale niezbyt ją lubiano. Zarówno

kobiety, jak mężczyźni uważali, że jest za dumna. Nawet przyjaciele czuli się w obowiązku

usprawiedliwiać w duchu jej odmienność.

Nora zamknęła za sobą drzwi, by nie słyszeć głosów dobiegających z wnętrza chaty. Kiedy

podejmowała decyzję, chciała być sam na sam z wiatrem. Przed nią roztaczał się widok na łachy

piachu, które pokrywały łagodne zbocze schodzące do szafirowych wód przystani. Były usiane

drobnymi kamykami i utwardzone przez krzewiący się jasny bluszcz. Wokół tkwiły małe,

przysadziste chaty, niewiele różniące się od jej domu. W pobliżu chałup bawiły się hałaśliwe

dzieciaki. Łodzie do połowu makreli kołysały się na wodzie, za nimi rysował się w oddali ostry

wierzchołek Sandy Point, który obsiadły białe mewy. W dole, na nabrzeżu, tuż przed rybaczówką

Joe, stała gromada mężczyzn, którzy śmiali się i głośno o czymś rozprawiali. Nora znała to

wszystko na pamięć.

Naprzeciw przystani, na otoczonym jodłami cyplu, wznosił się Dalveigh. John Cameron,

bezdzietny milioner, wybudował tam przed dwoma laty letni dom i nadał mu nazwę szkockiej

posiadłości przodków. Dla rybaków z Racicot ten dom i posiadłość były jak urzeczywistnienie

bajecznego snu. Niewielu z nich widziało kiedykolwiek coś podobnego.

Nora Shelley dobrze znała Dalveigh. Tego lata często gościła u Cameronów. Piękno i luksus ich

otoczenia z dziwną łatwością przemawiały do jej natury. Czuła się stworzona do takiego życia. I

mogłaby tak żyć, gdyby tylko zechciała.

Właściwie dokonała już wyboru i dobrze o tym wiedziała. Jednak chciała poudawać trochę dla

przyjemności, że nie podjęła jeszcze decyzji. Chciała poigrać czule ze starymi uczuciami, które

poruszały jej serce i domagały się, by zachowała je w pamięci.

Wewnątrz chaty, w głównej izbie, siedziało czworo ludzi. Pokój miał niski sufit, zniszczoną,

wypaczoną miejscami podłogę, a na okopconych ścianach wisiały sieci rybackie i nieprzemakalne

ubrania. John Cameron i jego żona zostali usadzeni na honorowych miejscach pośrodku izby. Pani

Cameron była przystojną, elegancką damą o wiecznie niezadowolonym wyrazie twarzy. Nawet ci

mniej krytyczni mieszkańcy Racicot uważali, że „zadziera nosa”. Jej mąż, niski, siwy pan, miał

czerstwą twarz o młodym wyglądzie. Był ogólnie lubiany w Racicot, gdyż znajdował wspólny

język z żeglarzami i rybakami, a poza tym w Dalveigh zawsze chętnie kupowano świeże makrele.

Nathan Shelley siedział w swym ulubionym kącie przy piecu. Pochylił się do przodu i oparł ręce

na kolanach. Ze względu na szacunek dla pani Cameron odłożył fajkę i trudno mu było bez niej

zebrać myśli. Wolałby, żeby żona zajęła się czymkolwiek, bo czuł się nieswojo, widząc, jak siedzi

bezczynnie. Od kiedy sięgał pamięcią, zdarzyło się to tylko raz — tego dnia, gdy przynieśli do

domu przemokniętego do suchej nitki Neda Shelleya. Fakt ten miał miejsce po sierpniowej burzy,

dziesięć lat temu.

Pani Shelley siedziała przy małym oknie o wypaczonej framudze i wpatrywała się w przystań.

Płaszcz męża, który właśnie łatała, gdy weszli Cameronowie, leżał wciąż na jej kolanach, a ona

splotła na nim nieruchome dłonie. Była małomówną, tęgą kobietą o flegmatycznym usposobieniu.

Jej przystojna, pogodna twarz nawet nie drgnęła, gdy Cameronowie wyłuszczyli, o co im chodzi.

Chodziło im o Norę. Ci bogacze, dla których życie było tak szczodre, chcieli mieć i ten jeden

kwiatek, co nigdy dla nich nie zakwitł. John Cameron zręcznie wyłożył swoją prośbę.

— Będziemy ją traktować jak własną córkę — powiedział. — Pokochaliśmy ją tego lata. Jest

piękna i mądra, zasługuje na więcej, niż jej może dać Racicot. Wy macie jeszcze inne dzieci, a my

jesteśmy bezdzietni. Poza tym nie odbierzemy wam jej na zawsze. Będziecie widywali ją każdego

lata, gdy przyjedziemy do Dalveigh.

— To nie to samo — odparł sucho Nathan. — Stanie się częścią waszego życia, nie będzie już

należeć do nas. Nieważne, ile ma się dzieci, żadnego nie chce się stracić. Ale chyba nasze uczucia

nie powinny zawadzać szczęściu Nory. Jest mądra i zawsze pragnęła czegoś więcej, niż możemy

jej dać. Też taki kiedyś byłem. Boże, jak ja nie cierpiałem tego Racicot! Wreszcie się stąd

wyrwałem, wyjechałem do miasta i podjąłem tam pracę. Na nic się to nie zdało. Za długo

zwlekałem z wyjazdem, morze weszło mi w krew. Wytrzymałem bez niego dwa lata, ale musiałem

wrócić. Jestem tu od tamtej pory. Może z nią będzie inaczej. Jest młodsza, niż ja wtedy byłem. Jeśli

tęsknota nie będzie jej doskwierać, może zdoła odciąć się na dobre od życia na wybrzeżu. Nie

wiecie jednak, jak morze wzywa tych, którzy do niego należą.

Cameron uśmiechnął się pod nosem. Pomyślał, że stary wilk morski ma skłonność do

poetyzowania. Najwidoczniej po nim Nora odziedziczyła zdolności i oryginalność. W przystojnej,

flegmatycznej matce nie było nic szczególnego.

— Co powiesz na to, żono? — spytał wreszcie Shelley.

— Niech Nora zdecyduje — odparła, jak zwykle cedząc słowa.

Wreszcie Nora weszła do chaty, a jej osmagana wiatrem twarz była olśniewająco piękna.

Zastanawiała się, jak ma powiedzieć rodzicom o swej decyzji. Spojrzała ze wzruszeniem na matkę.

— Zostajesz czy wyjeżdżasz? — spytał szorstko ojciec.

— Myślę, że wyjadę… — zaczęła wolno Nora, lecz gdy tylko dostrzegła wyraz twarzy matki,

podbiegła do niej i zarzuciła jej ramiona na szyję.

— Ale nigdy o tobie nie zapomnę, mamo! — zawołała. — Zawsze będę cię kochać, ciebie i

ojca.

Matka wyswobodziła się z uścisku Nory i pchnęła ją lekko w stronę Cameronów.

— Idź — powiedziała cicho. — Teraz należysz do nich.

Niebawem wieść rozeszła się po okolicy. Zanim nastał wieczór, wszyscy w Racicot już

wiedzieli, że Cameronowie zamierzają adoptować Norę Shelley i zabrać ją ze sobą. Nowina

wywołała wielkie zdziwienie i jeszcze większą zawiść.

Miejscowe kobiety kręciły z dezaprobatą głowami.

— Nora jest pewnie w siódmym niebie — mówiły. — Przecież zawsze uważała się za kogoś

lepszego. Nathan Shelley i jego żona strasznie ją rozpuścili. Ciekawe, co na to Rob Fletcher?

Nora prosiła brata, by powiadomił o wszystkim Roba Fletchera, ale ubiegła go Merran Andrews.

Dopadła Roba, nim zdążył na dobre przybić do brzegu. O zachodzie słońca właśnie wracał z

połowu.

— Słyszałeś najnowsze wieści, Rob? — spytała. — Nora wyjeżdża i ma zostać prawdziwą

damą. Cameronowie dostali tego lata bzika na jej punkcie i zamierzają ją adoptować.

Merran dawno już zagięła parol na Roba. Był on dobrze zbudowanym, przystojnym chłopakiem,

a do tego jeszcze bogatym. Pod każdym względem stanowił najlepszą partię w okolicy. Wzgardził

jej względami z powodu Nory, więc z przyjemnością zadała mu cios, choć później zamierzała mu

to wynagrodzić.

Mimo opalenizny widać było, że twarz Roba zbladła, ale nie pozwolił, by zuchwałe, czarne oczy

Merran zajrzały mu w serce.

— To wspaniale — odparł spokojnie. — Została stworzona do czegoś lepszego niż życie w

Racicot.

— Chcesz, zdaje się, powiedzieć, że zawsze uważała się za kogoś lepszego od zwykłych ludzi

— stwierdziła zgryźliwie Merran.

Rob spotkał Norę dopiero następnego wieczora, gdy przypłynęła łodzią z Dalveigh.

Przycumował łódkę i pomógł Norze wysiąść. Szli wzdłuż plaży, w uszach szumiał im północno–

zachodni wiatr, a wielka gwiazda latarni morskiej jaśniała blado na tle nieba wyzłoconego przez

jesienny zachód słońca. Nora była zmieszana i miała to sobie za złe. Przecież Rob Fletcher nic dla

niej nie znaczył. Był tylko dobrym przyjacielem, któremu zwierzała się ze swych dziwnych myśli i

pragnień. Dlaczego z jego powodu miałoby się jej krajać serce? Chciała, by wreszcie się odezwał,

lecz on szedł w milczeniu, z lekko pochyloną głową.

— Słyszałeś pewnie, że wyjeżdżam, Rob? — spytała wreszcie.

— Tak, słyszałem to od mniej więcej stu osób — odparł.

— To wspaniale, prawda? — rzuciła nieco wyzywającym tonem.

— No, nie wiem — zaczął wolno Rob. — Jak patrzeć na to z zewnątrz, tak się zdaje. Ale gdy

głębiej się zastanowić, to może wcale tak nie jest. Czy myślisz, że zdołasz zupełnie bezboleśnie

wyrzucić z serca dwadzieścia lat życia?

— Och, będę tęskniła za domem, jeśli o to ci chodzi — odparła Nora z rozdrażnieniem. —

Wiem, że na początku tak będzie, ale wszyscy sobie jakoś z tym radzą. Poza tym nie wyjeżdżam

stąd na dobre. Wrócę tu następnego lata, zawsze będę latem przyjeżdżała.

— To już będzie co innego — upierał się Rob, mając na myśli to samo co Nathan Shelley. —

Zostaniesz prawdziwą damą i pewnie wyjdzie ci to na dobre, ale nie będziesz już taka sama. Nowe

życie cię odmieni. Może nie od razu, ale wreszcie tak się stanie. Będziesz jedną z nich, a niejedną z

nas. Ale czy będziesz szczęśliwa? Właśnie nad tym się zastanawiam.

Nora poczułaby się dotknięta, gdyby usłyszała to od kogoś innego. Jednak nigdy nie złościła się

na Roba.

— Myślę, że będę — powiedziała w zamyśleniu. — Tak czy owak muszę jechać. Wydaje mi

się, że nawet gdybym chciała, nie mogłabym się temu oprzeć. Coś mnie tam wzywa, od czasu gdy

będąc małą dziewczynką odkryłam, że poza Racicot rozciąga się szeroki świat. I zawsze mi się

wydawało, że pewnego dnia odnajdę do niego drogę. Dlatego właśnie nadal chodziłam do szkoły,

długo po tym, gdy inne dziewczyny z niej zrezygnowały. Matka uważała, że powinnam siedzieć w

domu. Mówiła, że jak zbyt wiele nauczę się z książek, stanę się rozgoryczona. Że będę zbyt różnić

się od ludzi, wśród których żyję. Ale ojciec pozwalał mi się uczyć, on mnie rozumiał. Mówił, że w

młodości był taki sam. Uczyłam się więc, czytałam wszystko, co mi wpadło w ręce. Wydaje mi się,

jakbym przez całe życie szła wąską ścieżką. A teraz jest tak, jakby otworzono przede mną bramę.

Wcale nie kusi mnie luksus, rozrywki, piękny dom i stroje, choć miejscowi ludzie tak właśnie

sądzą. Nawet moja matka tak myśli. Po prostu wydaje mi się, że to, czego zawsze pragnęłam, jest

w zasięgu ręki, więc muszę wyjechać. Muszę, Rob.

— Tak, jeśli tak czujesz, to rzeczywiście musisz — odparł, patrząc łagodnie na jej zmartwioną

twarz. — Dla własnego dobra. Naprawdę w to wierzę i nie jestem na tyle samolubny, by nie mieć

nadziei, że znajdziesz wszystko, czego tak pragniesz. Jednak to cię odmieni. Nora, Nora! Cóż ja

bez ciebie pocznę?

Przeraziła ją nagła namiętność, z jaką wyrzucił z siebie te słowa.

— Przestań, Rob, przestań! Nie będziesz długo za mną tęsknił. Jest tyle innych dziewczyn.

— Daj spokój. Nie rzucaj mi tej suchej kości na pocieszenie. Nie ma żadnych innych dziewczyn

i nigdy nie było. Zawsze liczyłaś się tylko ty, Noro, i dobrze o tym wiesz.

— Przykro mi — powiedziała cicho.

— Nie musi ci być przykro — odparł Rob ponuro. — W końcu wolę cię kochać niż nie kochać,

choć będę przez to cierpieć. Nie miałem wielkiej nadziei, że za mnie wyjdziesz, więc nie czuję się

zawiedziony. Zawsze wiedziałem, że nie dorastam ci do pięt. Rybak Rob Fletcher nie może równać

się z dziewczyną, która pasuje do Cameronów.

— Nigdy mi to przez myśl nie przeszło — zaoponowała Nora.

— Wiem — powiedział spokojnie, zamykając się znów w sobie. — Ale to prawda, więc teraz

muszę cię stracić. Nigdy nie będzie dla mnie istnieć żadna inna, Noro.

Odprowadził ją do domu i odszedł. Patrzyła na rosłą sylwetkę Roba. Wreszcie znikł w mroku.

Nora poczuła wściekłość, gdy łzy napłynęły jej do oczu, a w sercu odezwała się ostra tęsknota.

Przez krótką chwilę żałowała swej decyzji, pomyślała, że zostanie, że nie może wyjechać. Wtedy

naprzeciw przystani rozbłysły światła Dalveigh. Za nimi lśniło nowe życie, które wabiło i

przywoływało Norę. Nie, musi jechać, już wybrała. Teraz nie ma odwrotu.

* * *

Nora Shelley odjechała z Cameronami i Dalveigh opustoszał. Potem nadeszła zima, a wioska

rybacka pogrążyła się w bezczynności typowej dla tej pory roku. Był to czas na długie spacery,

plotki, wzajemne odwiedziny i leniwe pykanie fajki pod piecem sąsiadów, kiedy to snuto

opowieści o morzu i połowach. Mieszkańcy Racicot Harbour odrabiali zaległości w życiu

towarzyskim. Latem, gdy pracowało się po osiemnaście godzin na dobę, nie było na to czasu. W

zimie było go pod dostatkiem — na śmiechy, plotki, zaloty i wesela, a nawet — na marzenia,

którym oddawał się w samotności Rob Fletcher.

Podczas ubogiej w wydarzenia zimy każdy drobiazg nabierał znaczenia. Cotygodniowy list od

Nory Shelley do rodziców był przedmiotem powszechnego zainteresowania. Gdy za sprawą

kierowniczki poczty ludzie dowiadywali się o jego nadejściu w sklepie w Cove, wieczorem

kuchnia Shelleyów pękała w szwach. List odczytywała na głos Isobel Shelley, młodsza siostra

Nory, bo uczęszczała do szkoły wystarczająco długo, by poprawnie wymawiać słowa i wyjaśniać,

gdzie znajdują się opisywane miejscowości.

Cameronowie spędzili jesień w Nowym Jorku, a zimą ruszyli na południe. Nora opisywała nowe

życie z dużą swadą. W pierwszych kilku listach przyznawała, że bardzo tęskni za domem, ale po

jakimś czasie przestała już o tym wspominać. Niewiele pisała o sobie, za to szczegółowo

rozwodziła się na temat zwiedzanych miejsc, poznawanych ludzi i wspaniałych rzeczy, które

oglądała po drodze. Przesyłała serdeczne pozdrowienia dla przyjaciół i wypytywała o sprawy, które

zawsze były drogie jej sercu. Jednak z czasem jej listy zaczęły sprawiać wrażenie, jakby

pochodziły od innej osoby, która nie miała nic wspólnego z życiem w Racicot. Rodzice od razu to

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: