PAWEŁ TICHOMIROW - SMOLUCH.pdf - mp3, pdf - SANTE-BONIFACY-VII

PAWEŁ TICHOMIROW

„ „SMOLUCH ” ”

SPIS TREŚCI

Dzieci ń stwo Paw?a ....................................................................................................................... 3

Emigracja rodziny na Syberi ę ę ................................................................................................... 3

Choroba i ś ś mier ć ć rodziców ............................................................................................................ 4

T ę ę sknota dzieci za rodzicami ..................................................................................................... 5

Umieszczenie dzieci w o ś ś rodku wychowawczym ................................................................... 7

Ucieczka Paw?a z o ś ś rodka dla ch?opców ................................................................................. 7

Spotkanie rozbójników i pobyt u nich ..................................................................................... 8

W ś ś ród rozbójników jako "Smoluch" ......................................................................................... 9

Niezwyk?y przewrót w ż ż yciu "Smolucha" .......................................................................... 10

"Nowy Testament" - niepokój w sercu Paw?a i jego towarzyszy ..................................... 11

Nawrócenie "Smolucha" i wielu z jego towarzyszy .......................................................... 12

Oddanie si ę w r ę ce w?adz i wyznanie pope?nionych przest ę pstw ..................................... 13

Niezwyk?e nawrócenie prokuratora Jerzego Miko?ajewicza do Boga ............................. 14

Siedmiu skruszonych rozbójników przed s ą dem skazanych na katorg ę ę ........................ 16

Amnestia. Pawe? Tichomirow jego towarzysz wychodz ą ą na wolno ś ś ć ć .............................. 17

W domu ludzi wierz ą cych ........................................................................................................ 18

Czy to ty jeste ś ś drogi Paszo? .................................................................................................... 20

Rado ś ś ć ć w rodzinie So?owiewa ze spotkania rodze ń stwa ...................................................... 20

Siostra opowiada bratu o swym ż ż yciu od momentu rozstania z nim ............................... 21

Podró ż ż Paw?a do rodzinnej Sosnówki i g?oszenie tam s?owa Bo ż ż ego ................................. 22

Powrót ponowny do wi ę ę zienia za g?oszenie s?owa Bo ż ż ego .................................................. 23

Powrót z zes?ania i g?oszenie Ewangelii dla ocalenia grzesznych dusz ......................... 24

SMOLUCH - PAWEŁ TICHOMIROW

(HISTORIA PRAWDZIWA)

Dzieci ń stwo Pawła

Przezwisko "Smoluch" otrzymał Paweł, mając lat osiem, w

osobliwych warunkach, o których mowa będzie później. Prawdziwe jego

nazwisko brzmi Tichomirow; jest on synem włościanina jednej z

najuboższych wiosek guberni Mohylowskiej. Rodzina Tichomirowych

składa się z ojca, matki i dwojga małoletnich dzieci: dziesięcioletniej

Szury (zdrobniale od Aleksandry) i ośmioletniego Paszy (zdrobniale od

Pawła).

Rodzina żyła zgodnie i religijnie według obrządku prawosławnego;

cieszyła się nie tylko poważaniem mieszkańców swojej wsi, ale także

okolicznego duchowieństwa. W święta bywał u niej nawet miejscowy pop

i grywał w karty z gospodarzem. Grano nie o pieniądze, ale dla zabicia

czasu, to w "durnia" a to w "nosy", przy czym ten, kto przegrał, dostawał

kartami po nosie. Kiedy ktoś z grających posiadał pieniądze, posyłano po

wódkę; wszyscy wówczas wpadali w wesoły nastrój, a "batiuszka" mawiał:

"pić w miarę nie jest grzechem; sam Pan lubił wesołość i przemienił wodę

w wino na weselu w Kanie Galilejskiej". Dzieci ciekawie obserwowały przy

tym, jak nos duchownego purpurowiał czy to od wódki, czy od uderzeń

kartami, zadawanych zręcznie ręką wygrywającego zazwyczaj ojca.

Poczciwy pop jeno chrząkał przygadując: "Kto wytrwa aż do końca, ten

zbawiony będzie; przyjdzie święto i dla mnie, a wtedy trzymaj się

bratku, albowiem napisano: nikomu nic winni nie bądźcie", oraz "jaką

miarą mierzycie, taką wam odmierzone będzie".

Emigracja rodziny na Syberi ę

Ale oto nastał kres wesołego życia. Szereg następujących po

sobie nieurodzajów zmusił włościan wsi Sosnówki do pomyślenia o

emigracji na Syberię. Radzono nad tym na zgromadzeniach i

postanowiono wreszcie wysłać poszukiwaczy, celem odnalezienia

odpowiedniego szmatu ziemi w jednej z guberni sybirskich. Pomiędzy

poszukującymi był też Tichomirow, jako człowiek praktyczny i

roztropny. Po trzech miesiącach wysłańcy powrócili. Ziemię znaleziono w

guberni Tomskiej. Sprzedawszy cały dobytek, emigranci ruszyli w drogę.

Mieszkańcy Sosnówki zajęli kilka wagonów długiego pociągu, jednego z

tych, które przeznaczono dla kolonistów. Rzecz działa się w 1897 roku.

Poruszające się z wolna pociągi zatrzymywały się długo na stacjach

węzłowych, gdzie przesiadali się pasażerowie - w Samarze, Czelabińsku,

Omsku. Emigrantom wypadło oczekiwać na swoje pociągi tygodniami, i

oto, poniewierając się byle jak na podłogach, spędzali dnie i noce w

ciasnych budynkach stacyjnych. Przegotowanej wody brakło dla nich w

kociołkach; pokarm gorący w butelkach był niedostępny dla biedaków;

głodni ludzie rzucali się na tanie śledzie i wędzone płotki i zapijali je

niegotowaną wodą - w rezultacie pojawiły się naprzód schorzenia

żołądkowe, a potem cholera. Zapadali na nią przeważnie dorośli. Nie

dojechawszy do Tomska, zachorował także Tichomirow.

Choroba i ś mier ć rodziców

Wszystkie objawy świadczyły o cholerze. Ku przerażeniu jego

żony i dzieci, wyniesiono chorego na jednej ze stacji z wagonu i

skierowano do baraku dla chorych zakaźnie. Oczywiście żona i dzieci

opuściły również pociąg i znalazły przytułek nie opodal od baraku, za

zestawionymi, ochraniającymi od śnieżycy deskami na drodze kolejowej,

aby stąd po kilka razy dziennie dowiadywać się o zdrowie męża i ojca.

Wieści były coraz smutniejsze. Przeszły trzy dni, i zgnębiona

Tichomirowa oświadczyła dzieciom, że i ona zachorowała. Była to

rozdzierająca serce scena, kiedy posługacze zabierali płaczącym

dzieciom matkę. Traciły one wraz z nią ostanie oparcie. Ona też nie

wypuszczała ich długo z objęć, czując, że rozstaje się z nimi na zawsze.

Ale okropniejszą niźli śmierć, była dla niej myśl o tym, że jej drogie

dzieci pozostaną jako sieroty, bez opieki na obczyźnie. Oto poniesiono

matkę do baraku.

Zrozpaczone dzieci z płaczem biegły za ludźmi, unoszącymi matkę, ale

ciężkie wrota baraku zawarły się przed nimi. Jakże nieszczęsnymi i

samotnymi czuli się teraz Szura i Pasza. Dzieci jak szalone biegały

dokoła baraku, przywołując to ojca, to matkę.... Ale odpowiedzią były

tylko szorstkie wyzwiska dozorców i groźby pobicia, o ile nie odejdą.

Jednakże dzieci nie przestawały krzyczeć i prosić o wpuszczenie ich do

baraku, aby umrzeć mogły wraz z rodzicami, bez których - jak powiadały

- nie chcą, i nie mogą żyć.

Tak biegały biedactwa do późnej nocy i dopiero chłód nocy zmusił je do

pomyślenia o odzieży, którą wraz z innymi rzeczami pozostawiły gdzie

indziej. Przybywszy na miejsce, gdzie siedziały wprzód z matką przed

jej zasłabnięciem, nie znalazły ani śladu swego bagażu: ktoś widać

złakomił się na nędzny dobytek emigrantów. Wcisnąwszy się pomiędzy

deski, dzieci mocno przytuliły się do siebie, aby się cokolwiek ogrzać.

Szura jako starsza, troszczyła się bardzo o swojego braciszka, aż do

świtu nie zmrużyła oczu i noc ta wydawała się jej wiecznością. Zaledwie

Pasza się obudził, pobiegli oboje do baraku. Pierwszy dozorca, jakiego

napotkali, powiedział im: "Nie przychodźcie więcej; rankiem wynieśliśmy

trupa waszego ojca, a matka także pewno dzisiaj umrze".

Trudno było przekonać dzieci, aby nie zbliżały się do baraku. Zaglądały

wciąż przez okna i przywoływały mamę. Czyliż naprawdę zamilknie dla

nich słodki głos; czy w istocie i ona na wieczór będzie zimnym trupem?

Tak, wieczorem dowiedziały się, że matka umarła. Objąwszy się,

siedziały przy ścianie i gorzko płakały.

T ę sknota dzieci za rodzicami

Tej nocy Pasza nie spał ani chwili, ciągle płakał i tęsknił. Wsparty

o ścianę, spoglądał na uchodzący w dal szlak żelaznej drogi i przeżywał

dziecięcą wyobraźnią okrutne zdarzenia ostatnich dni. Wreszcie

zauważywszy nadchodzący pociąg rzekł: "Szura, nie chcę żyć bez taty i

mamy; pójdźmy, połóżmy się na szynach; niechaj lokomotywa nas

zgniecie na śmierć. Po co mamy żyć? Dokąd pójdziemy teraz? Komu

jesteśmy potrzebni?" Z tymi słowy Pasza pociągnął siostrę za rękę i jął

wlec ją ku szynom.

PAWEŁ TICHOMIROW - SMOLUCH.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: