Greg Braden Boska Matryca.pdf

Boska Matryca (fragment I rozdziału)

Gregg Braden

Pytanie: Co jest w przestrzeni pomiędzy rzeczami?

Odpowiedź: Boska Matryca

Nauka nie potrafi rozwiązać ostatecznej tajemnicy natury.

A jest tak dlatego, że według najnowszych analiz my sami

jesteśmy... częścią tajemnicy, którą próbujemy rozwiązać –

Max Planck (1858-1947), fizyk

Gdy rozumiemy siebie, naszą świadomość, rozumiemy

również cały wszechświat i znika poczucie oddzielenia –

Amit Goswami, fizyk

Jest takie miejsce, w którym wszystko bierze swój

początek, umiejscowienie czystej energii, która po prostu

„jest”. W tym kwantowym inkubatorze rzeczywistości

wszystko jest możliwe. Od naszego osobistego sukcesu,

obfitości i uzdrowienia po porażkę, braki i chorobę...

Wszystko, od naszych największych lęków po najgłębsze

pragnienia, zaczyna się w tym „bulionie” potencjalności.

Poprzez twórców rzeczywistości: wyobraźnię, oczekiwanie,

ocenianie, pasje i modlitwę, powołujemy każdą możliwość

do istnienia. W naszych przekonaniach o tym, kim

jesteśmy, co powinniśmy, a czego nie powinniśmy, co

posiadamy, a czego nie posiadamy, nadajemy tchnienie życia zarówno naszym największym

radościom, jak i najciemniejszym chwilom.

Kluczem do mistrzowskiego opanowania tego miejsca czystej energii jest wiedza o tym, iż ono

istnieje, zrozumienie, jak działa, i w końcu mówienie językiem, który ono rozpoznaje. Wszystkie

rzeczy stają się nam dostępne jak architektom rzeczywistości w tym właśnie miejscu, gdzie

zaczyna się świat: w czystej przestrzeni Boskiej Matrycy.

Klucz nr 1: Boska Matryca jest zbiornikiem, który utrzymuje wszechświat, pomostem pomiędzy

wszystkimi rzeczami i zwierciadłem, które nam pokazuje to, co stworzyliśmy.

Ostatnią rzeczą, jaką spodziewałem się zobaczyć, wędrując październikowego popołudnia po

odległym kanionie w rejonie Four Corners w północno-zachodnim Nowym Meksyku, był indiański

strażnik mądrości idący w moją stronę tym samym szlakiem. A jednak tam był, stojący na szczycie

małego wzniesienia, które nas dzieliło, gdy nasze ścieżki skrzyżowały się owego dnia.

Nie jestem pewien, od jak dawna tam był. Gdy go ujrzałem, po prostu czekał, patrząc na mnie, gdy

ostrożnie stąpałem wśród kamieni na ścieżce. Blask zachodzącego słońca rzucał głęboki cień na

postać mężczyzny. Kiedy podniosłem rękę, aby osłonić oczy przed słońcem, mogłem ujrzeć pukle

jego włosów sięgające ramion, powiewające wokół jego twarzy. Wyglądał na tak samo

zaskoczonego moim widokiem, jak ja. Wiatr niósł ku mnie brzmienie jego głosu, gdy złożył dłonie

wokół ust. „Witaj!” – zawołał.

„Witaj!” – odpowiedziałem. – „Nie spodziewałem się tutaj nikogo zobaczyć o tej porze dnia”.

Podchodząc nieco bliżej, zapytałem: „Od jak dawna na mnie patrzysz?”.

„Niedługo” – odpowiedział. – „Przyszedłem tutaj posłuchać głosów moich przodków w tamtych

jaskiniach” – rzekł, wskazując w kierunku drugiej strony kanionu.

Ścieżka, którą szliśmy, prowadziła przez szereg stanowisk archeologicznych, zbudowanych około

jedenastu wieków temu przez tajemniczy lud. Nikt nie wie, skąd przybyli i kim byli [Chodzi

prawdopodobnie o kulturę Anasazi – przyp. tłumacza] . Bez świadectw swojej ewolucji lud zwany

przez współczesnych Indian „starożytnymi” objawił się pewnego dnia w historii, przynosząc ze

sobą najbardziej zaawansowaną technologię, jaką widziano w Ameryce Północnej przez następne

tysiąc lat.

Wydaje się, iż miejsce to, od budynków czteropiętrowej wysokości i doskonałych kiva (okrągłe

budowle obrzędowe) wkopanych w ziemię, aż po rozlegle systemy irygacyjne i wyrafinowane

uprawy, które żywiły ów lud, niespodziewanie pojawiło się pewnego dnia. A potem ci, którzy je

zbudowali, nagle odeszli – po prostu zniknęli.

Starożytni pozostawili kilka drogocennych wskazówek, aby nam powiedzieć, kim byli. Z

wyjątkiem naskalnej sztuki na ścianach kanionu nie znaleziono żadnych zapisów. Nie ma śladów

masowych grobów ani kremacji, ani broni wojennej. A jednak dowody ich istnienia są tutaj: setki

starożytnych domostw na obszarze długości jedenastu mil, szerokim na jedną milę, w odległym

zakątku wyludnionego kanionu w północno-zachodnim Nowym Meksyku.

Często przychodzę w to miejsce, by pospacerować, zanurzyć się w przedziwnym pięknie otwartego

pustkowia i wczuć się w przeszłość. Tego październikowego popołudnia obaj, strażnik mądrości i

ja, przyszliśmy na pustynię z tego samego powodu. Gdy wymieniliśmy poglądy dotyczące

tajemnic wciąż tam przechowywanych, mój nowy przyjaciel podzielił się ze mną pewną

opowieścią.

DAWNO, DAWNO TEMU...

„Dawno temu nasz świat bardzo się różnił od tego, w jaki sposób widzimy go dzisiaj” – zaczął

strażnik mądrości. – „Było mniej ludzi i żyliśmy bliżej ziemi. Ludzie znali język deszczu, plonów i

wielkiego Stwórcy. Wiedzieli nawet, jak mówić do gwiazd i ludzi nieba. Byli świadomi tego, iż

życie jest święte i bierze się ze związku pomiędzy Matką Ziemią a Ojcem Niebem. W owym czasie

istniała równowaga i ludzie byli szczęśliwi”.

Poczułem coś bardzo starożytnego wzbierającego wewnątrz mnie, kiedy słuchałem echa łagodnego

głosu mężczyzny odbijającego się od piaskowego urwiska, które nas otaczało. Nagle jego głos

zmienił się, przybierając ton smutku.

„Potem coś się stało” – powiedział. – „Nikt naprawdę nie wie dlaczego, ale ludzie zaczęli

zapominać, kim są. W swym zapomnieniu poczuli się oddzieleni – oddzieleni od ziemi, od siebie

nawzajem, a nawet od tego, który ich stworzył. Byli zagubieni i błądzili przez życie bez kierunku i

łączności. W swoim oddzieleniu uwierzyli, iż muszą walczyć, aby przeżyć w tym świecie i bronić

się przed tymi samymi siłami, które dały im życie i które ongiś poznali, aby żyć z nim w harmonii i

ufności. Wkrótce używali całej swej energii, aby chronić się przed światem wokół, zamiast

zawrzeć pokój ze światem w sobie”.

W jednej chwili opowieść mężczyzny wzbudziła we mnie rezonans. Kiedy słuchałem tego, co mi

opowiadał, brzmiało to dla mnie tak, jakby opisywał dzisiejszą ludzkość! Z nielicznymi wyjątkami

wyizolowanych kultur i odległych skansenów tradycji, jakie pozostały, nasza cywilizacja z

pewnością skupia uwagę o wiele bardziej na świecie wokół nas, aniżeli na świecie wewnątrz nas.

Wydajemy setki milionów dolarów każdego roku, broniąc się przed chorobami i próbując

kontrolować naturę. Robiąc to, błądzimy i oddalamy się prawdopodobnie bardziej od naszej

równowagi z naturalnym światem, niż kiedykolwiek przedtem. Ten strażnik mądrości zajął moją

uwagę – teraz pytanie brzmiało, do czego zmierzał z tą opowieścią.

„Nawet jeśli zapomnieli, kim byli, gdzieś wewnątrz nich dar ich przodków pozostał” –

kontynuował. – „Wciąż istniała pamięć, która w nich żyła. W swoich nocnych snach wiedzieli, że

wciąż zachowują moc, aby uzdrawiać swoje ciała, sprowadzać deszcz, gdy tego potrzebują i

rozmawiać ze swoimi przodkami. Wiedzieli, że w jakiś sposób mogą odnaleźć swoje miejsce w

naturalnym świecie.

Gdy próbowali przypomnieć sobie, kim byli, zaczęli budować rzeczy na zewnątrz swych ciał, co

miało im przypominać o tym, kim byli wewnątrz siebie. W miarę upływu czasu, zbudowali nawet

maszyny, aby ich uzdrawiały, wytworzyli chemikalia, aby wzrastały ich uprawy i rozciągnęli

kable, aby się komunikować na duże odległości. Im dalej wędrowali od swej wewnętrznej mocy,

tym bardziej zagracone było ich zewnętrzne życie rzeczami, które – jak wierzyli – miały ich

uszczęśliwić”.

Gdy tego słuchałem, ujrzałem bezbłędną paralelę między ludźmi, o których słuchałem, a naszą

dzisiejszą cywilizacją. Nasza cywilizacja pogrążyła się w uczuciach bezradności, jak pomóc sobie

lub uczynić świat lepszym. Tak często czujemy się bezsilni, widząc naszych ukochanych

porwanych w szpony cierpienia i uzależnień. Myślimy, że jesteśmy bezradni wobec bólu

straszliwych chorób, jakiego żadna żywa istota nigdy nie powinna znosić. Możemy tylko mieć

nadzieję na pokój, który zwróci nam bezpiecznie tych, na których nam zależy, z obcych pól

bitewnych. A wszyscy razem czujemy się pozbawieni znaczenia w obecności wzrastającej groźby

nuklearnej, gdy świat dostosowuje się do podziałów według religijnych wierzeń, pochodzenia oraz

granic.

Wydaje się, iż im bardziej błądzimy, oddalając się od naszej naturalnej więzi z ziemią, z naszym

ciałem, ze sobą nawzajem i z Bogiem, tym bardziej się stajemy puści. W tej naszej pustce

rozpaczliwie walczymy, aby wypełnić nasz wewnętrzny świat „rzeczami”. Patrząc na świat z tej

perspektywy, nie mogę się powstrzymać przed myślą o podobnym dylemacie ukazanym w filmie

science fiction Kontakt (Contact, reż. Robert Zemeckis, 1997) . Doradca naukowy prezydenta

(grany przez Matthew McConaugheya) zgłębia fundamentalne pytanie, przed jakim staje każde

technologiczne społeczeństwo. Podczas telewizyjnego wywiadu pyta on, czy jesteśmy lepszym

społeczeństwem dzięki naszej technologii – czy zbliżyła nas ona bardziej do siebie, czy też bardziej

odseparowała od siebie nawzajem? Na to pytanie nie ma odpowiedzi w filmie, a temat mógłby

sobą wypełnić całą książkę. Jednakże pytanie, które stawia doradca, jak wiele naszej mocy

oddajemy naszym rozrywkom, jest trafne.

Gdy czujemy, iż gry wideo, filmy, wirtualne związki on-line i bezgłośna komunikacja są

koniecznością i gdy stają się substytutami realnego życia oraz kontaktu twarzą w twarz, może to

znaczyć, iż społeczeństwo ma problem. Podczas gdy elektronika i rozrywkowe media z pewnością

zdają się czynić życie ciekawszym, mogą jednocześnie stanowić czerwone flagi ostrzegające nas,

jak daleko odeszliśmy od własnej siły przeżywania życia bogatego, zdrowego i mającego głębsze

znaczenie.

Ponadto, gdy centrum uwagi w naszym życiu staje się to, jak uniknąć choroby, zamiast jak żyć w

zdrowy sposób, jak pozostać z dala od wojny, zamiast jak współdziałać w pokoju, i jak tworzyć

nową broń, zamiast jak żyć w świecie, gdzie konflikt zbrojny stał się przeżytkiem, jasno widać, iż

ścieżka, na której jesteśmy, jest drogą przetrwania. Tym samym nikt nie jest naprawdę szczęśliwy

– nikt naprawdę nie „wygrywa”. Gdy okazuje się, że żyjemy w ten sposób, oczywistą rzeczą do

zrobienia jest znalezienie innej drogi. I to jest dokładnie to, o czym mówi ta książka i powód, dla

którego dzielę się tą opowieścią.

„Jak się kończy ta historia?” – zapytałem strażnika mądrości. – „Czy ci ludzie odnaleźli w końcu

swoją moc i przypomnieli sobie, kim byli?”.

W owej chwili słońce zniknęło za ścianami kanionu i po raz pierwszy mogłem wreszcie zobaczyć,

z kim rozmawiałem. Opalony mężczyzna stojący przede mną uśmiechnął się szeroko, słysząc moje

pytanie. Milczał przez krótką chwilę, po czym wyszeptał: „Nikt tego nie wie, ponieważ historia

jeszcze się nie skończyła. Ludzie, którzy się zagubili, to nasi przodkowie, a my jesteśmy tymi,

którzy piszą zakończenie. Jak myślisz...?”.

Widziałem potem tego człowieka zaledwie kilka razy, w różnych miejscach ziemi i wspólnoty,

którą obaj kochamy. Myślę jednak o nim często. Gdy obserwuję rozwój wydarzeń na świecie,

przypominam sobie jego opowieść i zastanawiam się, czy dopełnimy zakończenie w tym życiu.

Czy ty i ja będziemy tymi, którzy sobie przypomnieli?

Wnioski płynące z opowieści, którą ów człowiek podzielił się ze mną w kanionie, są rozległe.

Konwencjonalna wiedza płynąca z historii mówi, iż narzędzia przeszłych cywilizacji – nieważne,

jak starożytnych – były znacznie mniej zaawansowane niż współczesna technologia. Chociaż

prawdą jest, że ówcześni ludzie mogli nie używać „nowoczesnej” nauki do rozwiązywania swych

problemów, mogli jednak mieć coś lepszego.

W dyskusjach z historykami i archeologami, którzy utrzymują się z interpretowania przeszłości,

temat ten jest zwykle źródłem gorących emocji. „Jeśli byli tak zaawansowani, gdzie jest

świadectwo ich technologii?” – pytają eksperci. – „Gdzie są ich tostery, kuchenki mikrofalowe i

magnetowidy?”. Uważam to za bardzo ciekawe, iż w interpretacji rozwoju cywilizacji tak wiele

może zależeć od rzeczy, jakie zbudowali pojedynczy ludzie. A co z myśleniem, jakie przyświecało

temu, co zrobili? Skoro wedle mojej wiedzy prawdą jest, że nigdy nie znaleźliśmy telewizora ani

kamery cyfrowej w archeologicznych ewidencjach, pytanie brzmi, dlaczego?

Czy jest możliwe, że, kiedy patrzymy na pozostałości rozwiniętych cywilizacji, takich jak Egipt,

Peru lub American Desert Southwest [rejony Arizony, Utah, Nowego Meksyku, Nevady, Kolorado,

Kalifornii i Teksasu – przyp. tłumacza] , jesteśmy świadkami pozostałości technologii tak

rozwiniętych, że nie potrzebowały one tosterów i magnetowidów? Może wyrośli ponad potrzebę

posiadania zagraconego i skomplikowanego świata zewnętrznego. Być może mieli większą wiedzę

o sobie, co dawało im wewnętrzną technologię, aby żyć w inny sposób, wiedzę, o której

zapomnieliśmy. Ta mądrość mogła im dać wszystko, czego potrzebowali, aby utrzymywać się przy

życiu i uzdrawiać siebie w sposób, który my dopiero zaczynamy rozumieć.

Jeśli jest to prawdą, wówczas być może powinniśmy popatrzeć nie dalej, jak na naturę, aby

zrozumieć, kim jesteśmy i jaka jest nasza rola w życiu. I możliwe, iż niektóre z naszych

najgłębszych i najbardziej dodających mocy wglądów są już teraz dostępne w tajemniczych

odkryciach kwantowego świata. W ostatnim stuleciu fizycy odkryli, iż materia tworząca nasze

ciała i wszechświat nie zawsze działa według poprawnych i schludnych praw fizyki, które uważano

za święte przez niemal trzy wieki. W rzeczywistości, w najmniejszej skali naszego świata, same

cząsteczki, z których jesteśmy stworzeni, łamią reguły mówiące o tym, iż jesteśmy oddzieleni od

siebie nawzajem i ograniczeni w naszej egzystencji. Na poziomie cząsteczek wszystko wydaje się

połączone i nieskończone.

Te odkrycia sugerują, iż jest coś w każdym z nas, co nie jest ograniczone czasem, przestrzenią, a

nawet śmiercią. Osiągnięciem tych odkryć jest to, iż wydaje się, iż żyjemy w „alokalnym”

wszechświecie, gdzie wszystko jest połączone.

Dean Radin 1 , starszy naukowiec w Institute of Noetic Sciences, był pionierem w badaniach nad

tym, co oznacza dla nas życie w takim świecie. „Alokalność” – wyjaśnia – „oznacza, iż rzeczy,

które wydają się być oddzielone, w rzeczywistości nie są oddzielone”. Istnieją takie aspekty nas

samych, sugeruje Radin, które wykraczają poza tu-i-teraz i pozwalają nam się rozprzestrzeniać w

czasie i przestrzeni. Innymi słowy to „ja”, żyjące w naszej osobie fizycznej, nie jest zewnętrzną

powłoką naszego ciała.

Jakkolwiek nazwiemy to tajemnicze „coś”, posiadamy je wszyscy; i owo „coś” miesza się z „tym

czymś” każdej innej osoby jako część pola energii, w którym skąpane jest wszystko. To pole jest

uważane za kwantową sieć, która łączy wszechświat i równocześnie jest nieskończenie

mikroskopijnym, energetycznym planem wszystkiego, od uleczenia naszego ciała po

zaprowadzenie światowego pokoju. Aby rozpoznać naszą prawdziwą moc, musimy zrozumieć,

czym jest to pole i jak ono działa.

Jeśli starożytni z kanionu północnej części Nowego Meksyku – czy z jakiegokolwiek innego

miejsca na świecie, w tej kwestii – rozumieli, jak ta zapomniana część nas działa, to ma to dla nas

ogromne znaczenie, abyśmy docenili wiedzę naszych przodków i znaleźli miejsce dla ich mądrości

w naszych czasach.

CZY JESTEŚMY POŁĄCZENI – NAPRAWDĘ POŁĄCZENI?

Współczesna nauka jest bliska rozwiązania największej tajemnicy wszech czasów. Być może nie

usłyszysz o tym w wieczornych wiadomościach i prawdopodobnie nie zobaczysz tego na pierwszej

stronie USA Today czy The Wall Street Journal . Jednakże niemal 70 lat badań w dziedzinie nauki

znanej jako „nowa fizyka” wskazuje na konkluzję, przed którą nie możemy uciec.

Klucz nr 2: Wszystko w naszym świecie jest wzajemnie połączone.

To jest to – naprawdę! To nowina, która wszystko zmienia i całkowicie wstrząsa fundamentami

nauki, jaką dziś znamy.

„No dobrze” – mówisz – „już to przedtem słyszeliśmy. Co czyni ten wniosek tak odmiennym? Co

to naprawdę znaczy, że wszystko jest tak połączone?”. To bardzo dobre pytanie, a odpowiedź może

cię zaskoczyć. Różnica między nowymi odkryciami a tym, w co poprzednio wierzyliśmy, polega

na tym, iż w przeszłości po prostu nam wmówiono, że istnieje to połączenie. Poprzez techniczne

określenia, takie jak „wrażliwa zależność od warunków początkowych” (lub „efekt motyla”) i

teorie sugerujące, że to, co robimy „tutaj” wywiera wpływ na to, co jest „tam”, mogliśmy szeroko

zaobserwować działanie owego połączenia w naszym życiu. Jednakże nowe eksperymenty

przenoszą nas o krok dalej.

W uzupełnieniu dowodów na to, iż jesteśmy ze wszystkim połączeni, obecne badania pokazują, iż

to połączenie istnieje właśnie z naszego powodu. Nasza łączność daje nam moc, aby obrócić

sytuację na naszą korzyść, jeśli chodzi o sposób, w jaki nasze życie się rozwija. We wszystkim, od

poszukiwania romansu i uzdrawiania naszych ukochanych aż po spełnienie naszych najgłębszych

aspiracji, jesteśmy integralną częścią wszystkiego, czego codziennie doświadczamy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: