Szymański Andrzej - Kosmetyka naturalna.pdf - ZIOŁOLECZNICTWO - drakula55

Andrzej Szymański Kosmetyka naturalna i terapia skóry

Do Czytelnika

Książka ta jest poradnikiem i przewodnikiem po medycynie naturalnej. Jej

zadaniem jest służyć radą Czytelnikom, którzy chcieliby dbać o skórę i leczyć

ją, stosując łagodne, nieinwazyjne metody leczenia. Autor przedstawia w niej

sprawdzone niegdyś środki kosmetyczne, które są tanie, skuteczne i łatwe do

przygotowania w domu. Jednym z podstawowych założeń medycyny naturalnej jest

idea człowieka jako pewnej psychofizycznej całości. W profilaktyce i leczeniu

oznacza to taki rodzaj postępowania, który uwzględnia cały organizm człowieka, a

nie tylko - w tym przypadku - skórę. Tłumaczy to stosowanie w wielu

dolegliwościach i chorobach środków zewnętrznych i wewnętrznych, leków

ziołowych, masaży, kompresów czy odpowiednich diet i lewatyw. Wszystkie opisane

w poradniku metody leczenia były przedmiotem szczególnej troski autora i zostały

przez niego zweryfikowane. Niemniej jednak w przypadku jakichkolwiek wątpliwości

prosimy o zasięgnięcie porady doświadczonego specjalisty. Zwłaszcza w stanach

mogących powodować zagrożenie życia nie należy nigdy wahać się z wezwaniem

lekarza. Autor i wydawca nie mogą brać na siebie odpowiedzialności za skutki

wynikające ze stosowania przedstawionych w tej książce metod i leków. Medycyna

naturalna uzupełnia diagnozy i wspomaga terapie stosowane w medycynie

tradycyjnej. Niejednokrotnie przynosi ratunek w stanach, w których medycyna

akademicka jest bezradna lub mało skuteczna. Bliska jest idei samoleczenia i

samopomocy medycznej. + Od autora Sztuka upiększania ciała bierze swój początek

w zamierzchłych czasach. Ludy zamieszkujące starożytny Egipt, Grecję, Indie,

Chiny, a prawdopodobnie cały ówczesny świat, stosowały chętnie, często ze

znawstwem, proste środki pozwalające ochraniać i leczyć skórę. Wzmianki o

kosmetyce napotkać można w wielu tekstach źródłowych. W dziełach takich lekarzy

starożytnej Grecji, jak Hipokrates czy Diodor Sycylijczyk, napotykamy odrębne

księgi poświęcone kosmetyce, zawierające wskazówki, jak korzystać z kąpieli

słonecznych i powietrznych, jak wykonywać masaże, stosować kąpiele parowe i

wodne. Znajdują się tam także zalecenia co do stosowania olejków i maści,

środków usuwających niemiły zapach z ust, środków do czyszczenia zębów,

pielęgnacji włosów i całego ciała. Pierwszy gruntowny podręcznik kosmetyki

napisany został przez słynnego lekarza rzymskiego Galena i aż do XVII wieku

cieszył się wielkim wzięciem w Europie. Podstawą środków kosmetycznych były

zawsze tłuszcze zwierzęce, oleje i olejki. Receptury kosmetyków produkowanych

przez renomowane firmy opierają się nadal na tych surowcach. Dziś kiedy na całym

świecie wraca się do zapomnianych naturalnych metod leczenia, warto

zainteresować się sprawdzonymi niegdyś środkami kosmetycznymi, które mają tę

przewagę nad współczesnym "arsenałem kosmetycznym", że są tanie, skuteczne i

łatwe do przygotowania w domu. Większość pań nie zastanawiała się pewnie nad

możliwością samodzielnego przygotowania środków kosmetycznych na własne

potrzeby, wychodząc z założenia, że te, które można nabyć w sklepie z

kosmetykami, są lepsze. Nic podobnego - są tylko ładnie opakowane i głośno

reklamowane. Przygotowanie kremów i płynów odżywczych dla skóry w warunkach

domowych nie jest wcale trudniejsze niż przyrządzenie smacznego obiadu.

Przekonują się o tym te z Czytelniczek, które tego spróbują. Kremy i emulsje

składają się głównie z wody, oleju roślinnego, wosku pszczelego i olejków

aromatycznych. Istotne jest przestrzeganie proporcji podanych w receptach oraz

wykonanie operacji technologicznych we właściwym czasie. Do wyrobu kremów używa

się naczyń emaliowanych lub z żaroodpornego szkła, a składniki roztapia zawsze

na łaźni wodnej, czyli w naczyniu umieszczonym z gorącą wodą. Kiedy składniki

staną się płynne, naczynie wyjmujemy z gorącej wody, a jego zawartość nadal

mieszamy drewnianą łyżką, kawałkiem czystego drewna lub mikserem. W trakcie

mieszania do roztopionych składników dodajemy olejki aromatyczne. Panie

cierpiące na uczulenie mogą nie dawać olejków aromatycznych lub przed ich

dodaniem wykonać próbę (na wewnętrznej stronie przedramienia rozsmarowujemy

odrobinę olejku, a po upływie 1 godziny sprawdzamy, czy skóra nie uległa

zaczerwienieniu lub opuchnięciu). Kiedy krem jest zimny, przekładamy go do

czystych słoiczków. Jeśli nie zgęstniał, trzeba roztopić go ponownie lub do

chłodnego kremu dodać kwas oleinowy, co przyspieszy zgęstnienie. Zdarza się, że

przygotowany przez nas środek kosmetyczny (dotyczy to zwłaszcza kremów) nie jest

jednorodny, widać w nim kłaczki lub grudki. Oznacza to, że jeden ze składników

nie został dokładnie roztopiony. Najprawdopodobniej w trakcie roztapiania

składników nie mieszano nieprzerwanie zawartości naczynia. Na początku takie

błędy zdarzają się nagminnie, lecz w miarę nabierania doświadczenia stają się

coraz rzadsze. Wszystkie składniki proponowanych receptur można nabyć w aptece.

Trzeba jedynie pamiętać, że w sprzedaży znajdują się dwa rodzaje lanoliny:

uwodniona i bezwodna. Do naszych kremów i emulsji lepiej używać lanoliny

bezwodnej, a jeśli stosujemy lanolinę uwodnioną, dodawajmy mniej wody.

Proponowane środki kosmetyczne nie zawierają składników konserwujących, co

sprawia, że muszą być przechowywane w dobrze zamkniętych opakowaniach i zawsze w

lodówce. Aby ustrzec się przed użyciem przestarzałych kosmetyków, przygotowujemy

niewielkie ich ilości, pamiętając, że nadają się do użycia przez 14-21 dni. +

Kosmetyka naturalna + Nasz organizm a skóra Skóra nie jest tylko powłoką ciała,

stykającą się ze środowiskiem zewnętrznym, lecz także skomplikowanym narządem,

wykonującym rozmaite, istotne dla całego organizmu funkcje. W skórze ulokowane

są zakończenia nerwowe, naczynia krwionośne i naczynia limfatyczne, gruczoły

potowe i łojowe, sama zaś skóra połączona jest ściśle z innymi narządami naszego

ciała. Pierwszą jest funkcja obronna, powiązana z budową anatomiczną skóry,

podskórnej tkanki tłuszczowej i jej strukturą biologiczną. Skóra chroni organizm

przed uszkodzeniami mechanicznymi (dzięki swej zwartości i elastyczności), przed

bezpośrednim działaniem czynników atmosferycznych (dzięki pigmentowi i

właściwościom elektrycznym), przed działaniami chemicznymi (dzięki odporności

jej powierzchni na działanie kwasów i zasad), a także uszkodzeniami

biologicznymi (dzięki cechom biochemicznym jej warstwy zewnętrznej, a także

zdolności produkowania substancji ochronnych, witamin i fermentów). Ciepło i

zimno stosowane w celach leczniczych wpływają dodatnio na miejscowy obieg krwi,

odżywianie skóry, pobudzają regenerację naskórka i podściółki tłuszczowej,

regulują funkcje metaboliczne i wydzielnicze. Dzięki czynnościom kontrolnym

układu nerwowego, które wpływają na zmianę krwioobiegu w skórze, wydzielanie

potu i jego ulatnianie się, skóra spełnia ważną funkcję regulatora ciepłoty

naszego organizmu. Skóra - co często umyka naszej uwadze - spełnia też bardzo

ważną funkcję informacyjną, dzięki ulokowanym w niej receptorom reagującym na

ciepło, zimno, ucisk, oparzenia, ból i inne wewnętrzne odczucia zmysłowe.

Gruczoły potowe i łojowe ulokowane w skórze pełnią funkcje wydzielnicze. Pot i

łój w połączeniu ze złuszczonymi komórkami naskórka tworzą warstwę ochronną

skóry, czyniąc ją odporną na kwasy i zasady, zarazki i grzyby. Dzięki reakcjom

naczyniowym widocznym na skórze (rumieniec, bladość, sinica) można z dużą

trafnością określić stan wegetatywnego układu nerwowego. Funkcje ochronne skóry

sprawiają, że z jednej strony zabezpiecza ona organizm przed przenikaniem doń

substancji szkodliwych, z drugiej zaś w konkretnych przypadkach pozwala na

wprowadzenie i transport do wnętrza organizmu środków leczniczych. Przez skórę

organizm pozbywa się przeróżnych odpadków powstających w trakcie procesu

przemiany materii. Ta wyjątkowa zdolność wchłaniania i wydzielania czyni skórę

wdzięcznym polem do stosowania wielorakich zabiegów leczniczych. Ponieważ w

naszym poradniku rozpatrujemy przypadki chorobowe skóry, i naturalne ich

leczenie, należy się skoncentrować na tych czynnikach, które powodują zaburzenia

wspomnianych funkcji, prowadząc w konsekwencji do różnych stanów chorobowych

widocznych na skórze i sprawiających tyle przykrości cierpiącym na nie osobom.

Skóra, pokrywająca większość ciała, składa się ze skóry właściwej i z naskórka.

Skóra właściwa powiązana jest ściśle z leżącymi pod nią tkankami w sposób

zwarty, jak na czaszce, podbródku lub twarzy, bądź swobodny, jak na powiekach

czy zgięciach stawów. W drugim przypadku komórki tworzące skórę są duże i

nasycone wilgocią, której zawartość ulega czasami znacznemu powiększeniu,

zwłaszcza na powiekach podczas stanów zapalnych twarzy spowodowanych silnym

przeziębieniem lub stanów zapalnych wywołanych bólem zębów. Znajdująca się pod

skórą właściwą tkanka tłuszczowa jest siedliskiem naczyń krwionośnych, nerwów i

naczyń limfatycznych, posiadających swoje zakończenia na powierzchni skóry. To

właśnie naczynia krwionośne powodują w skórze stany zapalne i zastoje krwi, a

nieliczne włókna nerwowe zapewniają jej wyjątkową wrażliwość, objawiającą się

najczęściej kłuciem, pieczeniem, paleniem bądź łaskotaniem. Ponieważ niemal cała

powierzchnia skóry jest obficie unaczyniona, powiększenie naczyń wywołuje

powstawanie znamion (plam) i przeróżnych wybroczyn. Skóra właściwa osłonięta

jest twardą, lecz elastyczną warstwą, nazywaną naskórkiem. Utworzony jest on z

warstwy młodej i okrywającej ją warstwy starszej, złożonej z łusek rozsypujących

się nieustannie na proszek, zmywany podczas pielęgnacji ciała. Skóra właściwa i

naskórek upstrzone są mikroskopijnymi rureczkami, czyli porami, które stają się

widoczne, gdy dostajemy tak zwanej gęsiej skórki. Rureczki te stanowią

zakończenia torebek włosowych, a także gruczołów potowych i łojowych. Warstwa

śluzówkowa naskórka, ulokowana tuż pod nim, zawiera melaninę, czyli barwnik

decydujący o kolorze skóry. Do zmian, jakie następują w warstwie skóry, zależą

między innymi: opalenizna wywołana działaniem promieni słonecznych, zmiany w

zabarwieniu skóry podczas ciąży, pociemnienie skóry powiek u kobiet w okresie

menstruacji, co wskazuje na zaburzenie tego procesu, a także brązowe plamy na

twarzy i łukowate plamy na czole, sygnalizujące dolegliwości miednicy. Żółtawy

odcień całego ciała może wskazywać na duże wyniszczenie organizmu. Piegi i tak

zwane plamy wątrobowe są objawami zaburzeń przemiany materii spowodowanych

głównie złą pracą wątroby. Gruczoły potowe skóry twarzy, pleców i skrzydełek

nosa, wydzielające najwięcej oleistego łoju i potu, ulegają czasami zatkaniu,

powodując powstawanie tak zwanych wągrów bądź trądziku. Naskórek podlega często

chorobowym zmianom wpływającym na zwiększenie jego grubości, łuszczenie się,

zapalenia, przekrwienia. Kiedy płyn surowiczy lub limfa nie odpływają z tkanek,

powstają krosty, a kiedy wydobywają się one na powierzchnię skóry właściwej -

pęcherze. Stanom zapalnym skóry towarzyszyć mogą także bąble, a kiedy stan taki

przesuwa się w głąb skóry, powstaje wrzód, powodując martwicę skóry. Tak właśnie

tworzy się popularny czyrak, czyli głęboki, płasko rozlany wrzód - rezultat

osłabienia tkanek. Kiedy stan zapalny skóry trwa długo, płyn surowiczy lub limfa

przekształca się w ropę, choć zdarza się często, że stan ten od początku jest

tak silny, że wywołuje pęcherzyki z ropną zawartością. Uporczywa skłonność do

takich zmian na skórze zależy najczęściej od konsystencji danej osoby. Gruczoły

łojowe produkują tłustą wydzielinę, nadającą skórze, zwłaszcza skórze twarzy,

głowy i piersi, połysk i elastyczność, a gruczoły potowe wydzielają pot. Oprócz

funkcji redukującej temperaturę ciała najważniejszą chyba funkcją skóry jest

funkcja wydzielnicza. Pot występujący na powierzchnię skóry powoduje jej

nawilżenie, a jego wydzielanie wzmaga się podczas wysiłku fizycznego, napięcia

nerwowego lub podwyższonej temperatury zewnętrznej. W klimacie umiarkowanym

skóra wydziela w ciągu doby średnio 1 litr substancji w postaci potu. Ilość ta

waha się w ciągu doby u różnych osób, a także u tej samej osoby. Pot składa się

głównie z wody i szkodliwych dla organizmu substancji. Chorzy z wysoką

temperaturą ciała odczuwają palące gorąco, bowiem nie tylko przerwane zostaje

wydzielanie potu, lecz następuje wydatne ograniczenie funkcji wydzielniczych

całego organizmu. Do substancji usuwanych wraz z potem, prócz wody, która

stanowi 97 procent jego składu, należą również: tlenek węgla (wydzielany także w

dużej ilości wraz z wydychanym powietrzem), mocznik i kwas mlekowy, znajdujące

się też w moczu, chlorki, amoniak oraz inne związki. Ogólnie rzecz biorąc skład

potu zbliżony jest do składu moczu. Nasuwa się więc prosty wniosek, że nadmiar

lub brak któregokolwiek ze składników zmienia charakter moczu i potu. Zaburzenia

w regulacji temperatury skóry powodują nadmierne wydzielanie potu lub jego

zatrzymanie. Zatrzymanie następuje w wyniku zamknięcia otworów potowych i

wywołuje zastój krwi w drobnych naczyniach, czemu towarzyszy podwyższona

temperatura ciała i dreszcze. Jedynym skutecznym sposobem wznowienia wydzielania

się potu są zawijania w mokre prześcieradła zanurzone w letniej wodzie i okrycie

chorego grubym kocem. Taki zabieg usuwa gorączkę, a przywracając wydzielanie

potu eliminuje z organizmu szkodliwe substancje. Tak więc każdy stan chorobowy

skóry, poza uszkodzeniami wywołanymi czynnikami zewnętrznymi, sygnalizuje, że

czynności organizmu są zakłócone. Właściwe rozpoznanie objawów czytelnych na

skórze pozwala zapobiec rozwojowi choroby lub przynajmniej skrócić jej przebieg.

Zapamiętajmy więc, że dobrze funkcjonująca skóra, a więc i ładna cera zależą od:

właściwego odżywiania, zabiegów kosmetycznych, dobrze funkcjonującego żołądka,

przebywania na świeżym powietrzu, ćwiczeń fizycznych, spokojnego snu i równowagi

duchowej. Przestrzeganie tych zaleceń sprawi, że twoja skóra stanie się

przedmiotem podziwu i zazdrości. Rodzaje skóry Znajomość własnej skóry jest

sprawą ważną, ale umiejętność określenia jej typu jeszcze ważniejszą, gdyż

warunkuje wybór odpowiednich zabiegów pielęgnacyjnych. Najprostszym sposobem

określenia typu skóry jest przyłożenie do twarzy cienkiej serwetki z ligniny.

Jeżeli na serwetce pozostanie tłusty odcisk, oznacza to, że skóra jest tłusta.

Na skórę mieszaną wskazuje tłusta plama ograniczona do jednego tylko fragmentu

skóry. Gdy serwetka jest czysta i sucha, masz skórę normalną bądź suchą.

Wątpliwości co do typu skóry można rozwiać całkowicie myjąc twarz wodą z

delikatnym mydłem. Jeśli po tym skóra jest ściągnięta i lśni, możemy być pewni,

że mamy skórę suchą. Gładkość, elastyczność i prężność to cechy skóry normalnej.

Skóra normalna jest gładka, elastyczna, jedwabista w dotyku, nie widać na niej

żadnych plam, pory są niewielkie, ściągnięte. Taka skóra nie łuszczy się. U

niektórych kobiet przed menstruacją pojawiają się na twarzy wypryski z ropną

zawartością, wywołane wzmożoną produkcją hormonów pobudzających działalność

gruczołów łojowych. Jeśli ropne wypryski powstają na skórze normalnej, nie

należy się nimi przejmować. Wystarczy dodać do wody kilka kropli wody różanej, a

pod puder nałożyć krem nawilżający. Skóra sucha jest słabo napięta, zwłaszcza na

policzkach i pod oczami, często nadmiernie się łuszczy. Gdy ma to miejsce u osób

bardzo młodych, na policzkach, pod oczami i w kącikach ust pojawiają się

zmarszczki. Skóra sucha jest szczególnie wrażliwa na zimno. Wtedy jej drobne

naczynia pękają, pokrywają ją suche plamy, łatwo czerwienieje i ulega stanom

zapalnym. Taka skóra wymaga szczególnej pielęgnacji, w przeciwnym razie szybko

pokryje się trwałymi zmarszczkami. Skórę suchą należy oczyszczać kremem, a jego

pozostałość zmywać watką nasączoną w płynie odżywczym (woda różana lub napar

ziołowy). Bardzo dobrze wpływa na skórę suchą świeże mleko, którego można używać

zamiast wody do mycia twarzy (w zastępstwie mydła można stosować namoczone w

mleku płatki owsiane). Skóra sucha musi być specjalnie odżywiana i chroniona.

Wieczorem nie wolno wychodzić na świeże powietrze nie nałożywszy na twarz kremu

nawilżającego. Wyjątkowo sucha skóra wymaga, by każdego wieczoru nakładać na

twarz krem odżywczy, a po 20 minutach usuwać go watą. Skóra tłusta lśni, jest

gruba, ma ziemistą barwę, co wywołuje nadmierna ilość łoju wydzielanego przez

gruczoły łojowe. Skóra tłusta musi być częściej oczyszczana niż skóry

pozostałych typów. Jeżeli więc mamy skórę tłustą, powinniśmy ją myć trzy razy

dziennie w ciepłej wodzie z mydłem, a po każdym umyciu przemywać twarz wodą

zimną. Wieczorem należy usuwać makijaż kremem oczyszczającym, stosować delikatne

płyny odżywcze, gdyż środki te poprawiają obieg krwi. Skóry tłustej nie powinno

się nawilżać, ale można stosować na dzień nie tłusty krem nawilżający. Dość

często spotyka się połączenie skóry tłustej i suchej. Wówczas fragmenty twarzy

ze skórą suchą (policzki) i ze skórą tłustą (czoło, nos, podbródek) pielęgnować

trzeba odrębnie, stosując na skórę tłustą płyny ściągające i odżywcze, zaś na

skórę suchą środki przeznaczone dla tego rodzaju skóry. + NaturalneŃ środki

kosmetyczne Zioła lecznicze Zioła lecznicze mają ustaloną renomę w leczeniu

dolegliwości skórnych i kosmetyce. Dzięki wspaniałym właściwościom

wchłaniającym, skóra pozwala na wprowadzenie leczniczych substancji roślinnych

wprost do organizmu, gdzie regulują one proces przemiany materii, co z kolei

wpływa, na zasadzie reakcji odwrotnej, na samą skórę. Ulubione postacie leków

ziołowych to napary i wywary używane do kąpieli i zabiegów pielęgnacyjnych

całego ciała. Do naparów i kąpieli używa się najczęściej mieszanek ziołowych

skomponowanych tak, aby miały działanie wszechstronne. Jedną z

najskuteczniejszych mieszanek kąpielowych jest wywar z siana. Używać go można z

powodzeniem do przemywania całego ciała lub jego części, kiedy nasza skóra jest

tłusta. Szczegółowe omówienie ziół i mieszanek ziołowych znajdzie Czytelnik w

odpowiednich rozdziałach poradnika. Dużym powodzeniem w praktyce kosmetycznej

cieszą się maseczki ziołowe, nalewki i wywary stosowane w okładach. Czasami, gdy

jest to nieodzowne, używa się maści z dodatkiem sproszkowanych ziół. Miód i

produktyŃ pszczele Dzięki wyjątkowo skutecznemu przenikaniu przez skórę do

wnętrza organizmu miód, zawierający glikogen, uważany jest za wspaniały środek

odżywiający nasze mięśnie. Dla wzmocnienia, a jednocześnie uelastycznienia skóry

stosuje się różnorakie maseczki miodowe z czystego miodu lub też jego mieszanki

(w równych częściach) z żółtkiem bądź świeżą słodką śmietanką. Po upływie

czterdziestego roku życia nasza skóra zaczyna tracić zdolność zatrzymywania

wilgoci, staje się sucha, pomarszczona, do czego przyczynia się stopniowe

zanikanie gruczołów łojowych. Proces ten można przyhamować stosując nie tylko

maseczki miodowe, lecz również wodę miodową i kąpiele miodowe. W kosmetyce miód

stosowany jest w postaci maseczek o zróżnicowanym składzie, a więc z dodatkiem

płatków owsianych, białka, alkoholu, żółtka i innych składników. Maseczki

miodowe są bardzo skutecznym zabiegiem kosmetycznym, działają bardziej

energicznie niż kremy i maści. Odżywiają skórę, przydając jej gładkości,

elastyczności. Usuwają także zmarszczki. Miód nadaje się wyśmienicie na dodatek

do kąpieli, działając nie tylko leczniczo, lecz i profilaktycznie na skórę, a za

jej pośrednictwem na cały organizm. Nader wygodnym w stosowaniu i ogólnie

dostępnym cennym środkiem kosmetycznym jest woda miodowa. Zaskakująco szybko

poprawia ona stan wiotkiej skóry na twarzy i szyi. Codzienne mycie twarzy w

wodzie miodowej zapewnia skórze elastyczność i wyjątkową miękkość, przyczynia

się do sprężystości komórek skóry, przyśpiesza przemianę materii i zapewnia

dostęp różnych wartościowych składników do komórek skóry. Uniwersalna maseczka

miodowa: 100 gramów miodu pszczelego (jeśli miód uległ krystalizacji,

rozpuszczamy go na łaźni wodnej, czyli w naczyniu wstawionym w dodatkowe

naczynie z wodą doprowadzamy do płynnej konsystencji, dodając 25 gramów czystego

spirytusu i 25 mililitrów wody. Wszystko to mieszamy nieprzerwanie drewnianą

pałeczką, nadając całości jednorodną konsystencję. Przed nałożeniem maseczki

przecieramy twarz świeżą oliwą, a następnie za pomocą tamponu z waty nakładamy

maseczkę. Zmywamy ją po 15 minutach ciepłą wodą. Po zakończeniu zabiegu skórę

lekko pudrujemy. Maseczka z miodu, płatków owsianych i żółtka dla skóry suchej:

Do ubitego na puch żółtka jajecznego dodajemy 1 łyżeczkę miodu, 1 łyżkę

namoczonych uprzednio płatków owsianych (nadmiar wody odcedzamy). Całość

ucieramy na jednorodną masę, najlepiej w porcelanowym moździerzu. Maseczkę

nakładamy za pomocą tamponu z waty i po 15 minutach usuwamy używając ciepłej

wody. W przypadku wyjątkowo suchej skóry maseczkę miodową należy stosować w

następujący sposób: umyć twarz w ciepłej wodzie, położyć na twarz gorący kompres

(najwyżej na 2-3 minuty), natłuścić skórę twarzy świeżą oliwą z oliwek, położyć

na twarz cienką maskę z waty z wyciętymi otworami na oczy i usta. Dopiero teraz

nakładamy na watę maseczkę, a właściwie maść miodową złożoną z 30 gramów mąki

pszennej, 20 mililitrów wody i 50 gramów czystego miodu, dobrze wymieszanych na

jednorodną masę. Maść nakładamy drewnianą szpatułką i pozostawiamy na 20 minut.

Po upływie tego czasu usuwamy watę z maseczką, kładziemy na twarz gorący kompres

(na 2-3 minuty), spłukujemy twarz chłodną wodą i delikatnie pudrujemy. Woda

miodowa: 2 łyżki stołowe miodu rozpuszczamy w 2 litrach ciepłej wody nalanej do

emialiowanej miednicy o pojemności 5 litrów (unikać miednic z tworzyw

sztucznych!) i dokładnie mieszamy. Do otrzymanego roztwora dodajemy jeszcze 2

litry ciepłej wody i wolno, dokładnie myjemy twarz i szyję przez 5 minut, a

następnie spłukujemy skórę czystą ciepłą wodą. Maść z kitu pszczelego

Szymański Andrzej - Kosmetyka naturalna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: