W PUŁAPCE ŻYCIA 0-12.pdf

SPIS TREŚCI:

PROLOG…………….…………………………..str.2

ROZDZIAŁ 1………..…………………………...str.3

ROZDZIAŁ 2…..…………………………………str.9

ROZDZIAŁ 3……………………………………str.14

ROZDZIAŁ 4……………………………………str.21

ROZDZIAŁ 5……………………………………str.28

ROZDZIAŁ 6……………………………………str.36

ROZDZIAŁ 7……………………………………str.43

ROZDZIAŁ 8……………………………………str.50

ROZDZIAŁ 9……………………………………str.57

ROZDZIAŁ 10…………………………………..str.64

ROZDZIAŁ 11…………………………………..str.70

ROZDZIAŁ 12…………………………………..str.77

PROLOG

Odkąd pamiętam, w moim domu nie układało się zbyt dobrze. Matka

alkoholiczka, ojciec też. Co noc gwałcił moją starszą siostrę Cloe.

Krzyczała, płakała. Chciałam jej pomóc, ale nie wiedziałam co się dzieje.

Ja, zaledwie dwuletnia Ashley, czułam się taka bezbronna. Mijały lata, a

on ciągle gwałcił Cloe. Gdy miała 15 lat, popełniła samobójstwo. Wzięła

pistolet ojca i strzeliła sobie w głowę. Widziałam to wszystko. Widziałam

jej śmierć. Jej krew. Miałam wtedy 5 lat i nie wiedziałam o co chodzi.

Byłam zbyt mała, by to zrozumieć. Zrozumieć, co zrobiła i dlaczego. Mój

ojciec bardzo się tym przejął. Przejął się śmiercią córki, którą krzywdził.

Tej córki, która chciała uciec od problemów, która nie chciała być

krzywdzona. Wtedy zaczął się mój koszmar. Każdej nocy pijany ojciec

przychodził do mojego pokoju. Krzywdził mnie tak samo jak Cloe. To

wszystko bolało. Wtedy wiedziałam, że to samo czuła moja siostra.

Każdej nocy ból stawał się silniejszy. Chciałam o tym wszystkim komuś

powiedzieć, ale nie wiedziałam co to wszystko znaczy. Ciągle ojciec

powtarzał mi, że tak musi być. Mijały tygodnie, a ja byłam gwałcona,

nawet kilka razy dziennie. Najpierw ja, później moja matka. Nie

nazwałabym jej nigdy mamą. Nie zasługiwała nawet na to, by nią być.

Wiedziała dokładnie co się działo, a nie zareagowała. Pozwalała ojcu, by

to robił. Dopuściła do śmierci Cloe, która mogłaby mi wytłumaczyć co się

dzieje. Co takiego robi nam ojciec. Ja nawet nie miałam odwagi zapytać.

Miałam tylko pięć lat. Po śmierci matki, ojciec ciągle pił. Przychodził do

mojego pokoju i gwałcił, a potem znów pił. Potrafił nawet to robić, gdy

spałam. Zawsze próbowałam się bronić, ale nie miałam dużo siły. Nie

chodziłam do przedszkola, ani do szkoły. Ojciec nie wypuszczał mnie z

domu. Zdarzało się nieraz, że byłam głodna, brudna. Miałam 8 lat, gdy

przyszło moje wybawienie. Jakaś pani zabrała mnie stamtąd. Umieściła

mnie w obcej dla mnie rodzinie. Rodzinie zastępczej, a ojca zamknęli w

więzieniu. Oni o wszystkim wiedzieli. Traktowałam ich jak rodziców, a ich

dzieci, jak własne rodzeństwo. Niestety. Żadne z nich nie potrafiło

zastąpić mojej siostry, choć wyczuwałam jej obecność. Miałam wrażenie,

że stoi obok mnie i trzyma moją rękę. Byłam szczęśliwa, ale

wspomnienia powracały. Chodziłam do szkoły, na zakupy. Starałam się

żyć normalnie. Nazywam się Ashley Kingsley. Teraz mam 19 lat, a przy

życiu utrzymuje mnie jedynie żądza zemsty, na tyranie, który nigdy nie

będzie już moim ojcem.

ROZDZIAŁ 1.

Każdej nocy budzę się z krzykiem. Od kilkunastu lat mam ciągle ten sam

sen. Młoda dziewczyna z puchowymi skrzydłami anioła i pistoletem

przyłożonym do skroni. Naciskała na spust. Upadała na ziemię, a zaraz

potem obok niej pojawiała się wielka kałuża krwi. Płynęła w stronę małej

dziewczynki. Gdy dotykała jej małych stópek, krzyczała. Krzyczałam

razem z nią, a zaraz potem budziłam się, ciągle krzycząc. Moja własna

podświadomość mówiła mi, że to moja siostra i ja.

Pamiętam to wszystko, ale tak jakby przez mgłę. Odkąd zamieszkałam z

Wilsonami czuję jej obecność. Jest przy mnie w każdej sytuacji. Nawet

wtedy, gdy rodzice po raz pierwszy zaprowadzali mnie do psychologa,

czułam jak Cloe trzyma mnie za rękę. Mówiłam o tym doktorowi Halsowi,

ale on mi nie wierzył. Tak jak Wilsonowie. Jedynie ja wiem, że ona jest

prawdziwa. Czuję jej obecność. Dzisiejszego dnia, również obudziłam

się z krzykiem. Znałam ten sen już na pamięć, dla mnie zawszy jest

straszny. Mimo to, staram się żyć normalnie.

Chodziłam do szkoły, na zakupy, ale nie mam przyjaciół. Jedynymi

moimi przyjaciółmi są moi przyszywani rodzice Martha i Joseph, oraz

moje „rodzeństwo” Michael, Xavier i Jeanette. Nikt więcej. Rodzice nie

pracują. Kilka lat temu przeszli na wymarzoną emeryturę. Michael

pracuje jako nauczyciel w pobliskim gimnazjum. Uczy biologii, która od

zawsze jest moją pasją. Dlatego poszłam na studia, które są z nią

najbardziej związane. Na medycynę. Xavier jest prawnikiem, a Jeanette

jest na ostatnim roku psychologii. Są moimi przyjaciółmi, ale nie takimi

prawdziwymi. Mogłam się wypłakać im na ramieniu, ale nie często. Nie

było ich przeważnie w domu. Wychodzili rano, a wracali wieczorem.

Zaczął się w końcu październik, czyli rozpoczęcie dla mnie nowego

życia. Życia studenckiego. Zapisałam się na studia zaoczne, a

wieczorami pracowałam w klubie jako barmanka. Nie zarabiam dużo, ale

na opłacenie czesnego wystarczy. Mijały dni, a ja coraz bardziej

przyzwyczajałam się do życia studentki. Dzisiejszego poranka, również

obudziłam się z krzykiem. Bałam się, żeby tylko nie obudzić Jeanette,

która wróciła późno w nocy z praktyk, tyle że ja w to nie wierzę, żeby do

godziny czwartej miała praktyki i na dodatek pozwalali tam pić alkohol.

Nie wnikałam w to, tylko usiadłam na łóżku i zaczęłam płakać.

-To tylko sen Ash –odezwał się Xavier, który właśnie wychodził do pracy

i zajrzał do mojego pokoju.

-Wiem, ale to takie realistyczne –powiedziałam, chowając twarz w

poduszkę, by stłumić płacz –Wspomnienia wracają. To tak boli.

Xavier usiadł obok mnie na łóżku i przytulił do siebie.

-Wszystko się ułoży. Jeśli zmienisz zdanie, to możemy założyć sprawę

twojemu ojcu.

Wiedziałam, że w końcu to powie.

-Xavier, ale to nic nie da –powiedziałam, podnosząc twarz z poduszki –

Siedział przez 10 lat w więzieniu i nic to nie dało. To dalej boli. Dalej

czuję, jakby to robił. I co? Pójdzie znów siedzieć, ale potem wyjdzie. Nie

chcę go widzieć. Nie chcę o nim pamiętać.

-Rozumiem cię –pocałował mnie w czoło –Będę wieczorem, więc jak

będziesz chciała, to porozmawiamy.

Kiwnęłam głową, a Xavier powoli wstał z łóżka. Zanim zniknął za

drzwiami mojego pokoju, odwrócił się i uśmiechnął.

-Do zobaczenia mała –powiedział i wyszedł.

Zaczęłam wzdychać. Xavier jest taki miły, opiekuńczy… Ale jest moim

bratem. Przyszywanym, ale jednak bratem. Każda dziewczyna o nim

marzy. Jest bardzo przystojny, więc nie dziwię się, że ma powodzenie u

dziewczyn, ale on widocznie nie jest nimi zainteresowany. Xav ma 30 lat.

Jest wysportowany, wysoki i co najważniejsze przystojny. Jest

blondynem o dużych niebieskich oczach. Czasem zastanawiam się,

czemu jeszcze nie ma żony, narzeczonej lub choćby dziewczyny. Cały

czas mi powtarza, że to nie dla niego. Woli być starym kawalerem. Mam

nadzieję, że kiedyś mu się poszczęści i znajdzie swoją bratnią duszę, tak

jak Michael, który jest jego przeciwieństwem.

Ma on 27 lat. Jest wysokim, szczupłym szatynem o czarnych oczach.

Parę miesięcy temu poprosił o rękę Luizę, z którą jest już ponad 10 lat.

Natomiast Jeanette jest duszą towarzystwa. Imprezowa dziewczyna,

która na każdej udanej imprezie, ląduje w łóżku z facetem, którego zna

zaledwie kilka godzin. Ma 25 lat, a już 3 razy była w ciąży. Nawet nie

wie, kim są ojcowie nienarodzonych dzieci. Za każdym razem nie

donosiła ciąży. Trzy razy poroniła. Do tej pory bardzo przeżywa stratę

dzieciątek. Od tamtego czasu zbyt dużo pije. Zaczynam się martwić, czy

tylko alkohol jej wystarcza. Ostatnio zachowuje się strasznie dziwnie.

Możliwe, że zaczęła ćpać. Próbuję jej wytłumaczyć, że to nic nie zmieni,

ale ona zawsze odpowiada to samo, że „to nie moja sprawa”. Ma rację,

nie moja, ale jest moją siostrą i się o nią martwię. W domu nie było już

nikogo jedynie Jeanette, która spała, po wczorajszych alkoholowych

„praktykach”.

Wygrzebałam się powoli z łóżka i pognałam do łazienki, by

przyszykować się do pracy. Dzisiaj i jutro pracuję, a kolejne dwa dni

mam spędzić na uczelni. Wzięłam szybki prysznic i poszłam do pracy.

Jak zwykle rano nie było dużo ludzi. Robiłam rozliczenia z wczorajszego

dnia, gdy usłyszałam głos mężczyzny, który od dłuższego czasu siedział

za barem i popijał drinka.

-Śliczna. Może się kiedyś umówimy? –zapytał.

-Nie dziękuję –odpowiedziałam z dumą –Chyba za dużo pan wypił.

Mężczyzna już się nie odezwał, tylko wstał i wyszedł, zostawiając na

ladzie banknot i małą karteczkę z numerem. Pieniądze schowałam do

kasy, a karteczkę zgniotłam i wyrzuciłam do kosza. Nie widziałam

numeru, bo nie miałam zamiaru. Chciałam, by ten dzień dobiegł już

końca. Gdy zegar zaczął wybijać godzinę 18, przyszła Vanessa, która

miała mnie zastąpić. Jest ona tu dopiero drugi dzień, więc zaczęłam jej

tłumaczyć co powinna zrobić i gdzie co jest. Ja nawet po tygodniu pracy

nie mogłam się połapać.

-No to do jutra Ash –powiedziała uśmiechając się do mnie.

-Do jutra –odpowiedziałam, odwzajemniając jej uśmiech.

Wzięłam swój sweter z zaplecza i skierowałam się w stronę wyjścia.

Poczułam, jak moje ciało stawia lekki opór. Zdziwiłam się, gdy

spostrzegłam, że wpadłam na całkiem przystojnego chłopaka.

-Ups… Przepraszam –wybełkotałam i próbowałam wyminąć chłopaka,

który w tym samym momencie robił to samo.

Na mojej twarzy pojawił się uśmiech, o którym całkowicie zapomniałam.

Zrobiłam krok do tyłu, by chłopak mógł spokojnie wejść do baru. On

wpadł na ten sam pomysł, tyle że ja nie chciałam wejść, tylko wyjść.

Uśmiechnęłam się do niego jeszcze raz i wyszłam na zewnątrz.

-Dziękuję –wyszeptałam, gdy minęłam chłopaka.

Nie odwróciłam się już w jego stronę, tylko zaczęłam iść przed siebie.

Szłam ciemną ulicą, bo tylko ona prowadziła do domu. Po przyjściu

przygotowałam sobie coś do jedzenia, mimo że nie byłam głodna, ale

zjadłam. Podczas posiłku zastanawiałam się, dlaczego chłopak, z którym

zderzyłam się przy drzwiach baru, przyglądał mi się dziwnie.

Rozważałam różne opcje, ale nic nie wymyśliłam. Może po prostu mu się

spodobałam, albo coś. Nie. To nie możliwe. Nigdy nikomu się nie

podobałam, więc wątpię, by teraz było inaczej. Pozmywałam wszystkie

naczynia, które walały się po całym zlewie i wróciłam do swojego pokoju.

Położyłam się na łóżku i rozmyślałam o tym, czy Vanessa dała sobie

radę w pracy. Do domu akurat wszedł Xavier. Minęła chwila, gdy

usłyszałam ciche pukanie do drzwi mojego pokoju.

-Wejdź –powiedziałam cicho.

-Nie przeszkadzam? –zapytał Xavier.

-Nie skąd –odpowiedziałam siadając na łóżku –O co chodzi?

-Chciałem z tobą porozmawiać –cicho zamknął za sobą drzwi i usiadł

obok mnie na łóżku –Czy wiesz może co się dzieje z Jeanette?

Mogłam się tego spodziewać, że ktoś w końcu zauważy, co się z nią

dzieje.

-Nie mam pojęcia –skłamałam, bo dokładnie wiedziałam, co ona robi, ale

nie chciałam się w to mieszać.

-Myślałem, że wiesz –posmutniał –Martwię się o nią. Jest jeszcze młoda

i boję się, że wpakuje się w jakieś kłopoty. Wiesz o co mi chodzi?

-Wiem –pokiwałam głową –Ja też się o nią martwię.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: