Masterton Graham i Vicky - Smak raju.pdf - Masterton Graham - misdociekliwy

VICKI I GRAHAM MASTERTON

SMAK RAJU

TYTUŁ ORYGINAŁU A TASTE OF HEAVEN

PRZEKŁAD MAGDALENA GOŁACZYŃSKA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Naturalnie na statku nie brakowała przystojnych młodych mężczyzn, zwłaszcza

wśród

młodszych oficerów pokładowych. Jednak już w czasie pierwszego wieczoru z dala

od Nowego

Jorku Esther zdecydowała, że tylko wysoki Francuz siedzący przy stoliku nr 243

miał to

wspaniałe, niebezpieczne wejrzenie, które przyprawiało ją o prawdziwe dreszcze.

Mimo nienagannego wieczorowego stroju wyglądał jak ktoś, kto poznał życie, nie

raz stając

na jego krawędzi — jakiś przemytnik broni, może eks–legionista.

W swoim pamiętniku oprawnym w krokodylą skórę zapisała otwarcie:

Przeraża mnie!!! Ma ten rodzaj uśmiechu, który powoduje, że kobieta czuje się

naga!!!

Do tej pory uśmiechnął się do niej dwukrotnie. Za każdym razem, rzecz jasna,

odwróciła się

ozięble. Jednak również za każdym razem poczuła niewidoczne, lekkie drżenie. Bow

Frazier, jej

serdeczna przyjaciółka, powiedziała kiedyś, że Francuzi doskonale wiedzą, co

zrobić, aby

podniecić kobietę. Święta prawda! Święta prawda!

Teraz jednak, tego drugiego wieczora, Esther czuła wzrastające

zniecierpliwienie. Nie

przestawała obserwować go, natomiast on nie odwracał się, by uchwycić jej

spojrzenie.

Próbowała też przymykać powieki oraz trzepotać nimi. Gdyby przypadkiem odwrócił

głowę,

miała wyglądać namiętnie i pociągająco.

— Co z tobą, Esther, zasypiasz? — zapytała ją matka.

— Oczywiście, że nie. — Esther zarumieniła się.

— Więc dlaczego tak ciągle mrużysz powieki?

— Mamo–o–o — zaprotestowała Esther — to jest przecież omdlewające europejskie

spojrzenie. Wiesz, półprzymknięte powieki, jak Marlena Dietrich. Na miłość

boską, jesteśmy już

właściwie w Europie, mogę więc ćwiczyć sobie takie spojrzenie.

— Coś podobnego! — obruszyła się matka. — Prawie przez całe moje życie

mieszkałam w

Europie, a nigdy nie widziałam ani jednej osoby mrużącej oczy w ten sposób. W

Szanghaju,

owszem, ale tam nic nie mogą na to poradzić. — Matka ogarnęła swoim

krótkowzrocznym

spojrzeniem salę restauracyjną. — Mrużysz oczy z powodu jakiegoś chłopca?”

Gdy chodziło o dobór „chłopców”, matka Esther stawała się tak wybredna, jakby co

najmniej

kupowała ryby dla Colony Restaurant. Wszyscy, którzy nie byli znakomicie

urodzeni, spotykali

się z tak druzgocącą krytyką, że rzadko kiedy mieli jeszcze odwagę zaprosić

Esther na drugą

randkę. Matka Esther wyszła za mąż dla majątku. Esther, jak to już zostało

postanowione, miała

za sprawą małżeństwa wejść w wyższe sfery — wydać się, załóżmy, za jakiegoś

angielskiego

barona czy niższego niemieckiego księcia, no, mógłby to być nawet francuski

diuk. Znalezienie

Esther odpowiedniego męża to był ich główny — choć o tym się oczywiście nie

mówiło — cel

podróży do Europy. Oficjalnie natomiast wybierały się do Paryża, aby zamówić

suknie i

kapelusze na sezon letni.

Esther była właściwie nieformalnie zaręczona z Rodneyem Hamiltonem II, mężczyzną

całkiem przystojnym (typ Roberta Taylora — brwi w kształcie litery V), którego

krewni byli

nieprzyzwoicie bogaci (Hamilton Oil). Ale Hamiltonowie wciąż jeszcze trzymali

spluwaczki w

sali bilardowej, na szczęście pod stołem. Natomiast ich jacht niewiele miał

wspólnego z

rozsądnie pojmowanym wyczuciem dobrego smaku. Chociaż Esther uwielbiała

towarzystwo

Rodneya, bo świetnie grał w brydża i znał wszystkie najnowsze tańce, matka nawet

nie chciała

go widzieć u siebie na herbacie.

Odkąd matka Esther sięgała pamięcią, maniery zawsze uważano za rzecz

najważniejszą. Teraz

zaś, kiedy oficerowie gwardii żenią się z aktorkami, a księżniczki wychodzą za

swoich szoferów,

odpowiednie wychowanie to naprawdę rzadkość.

— Wiesz co, Esther, w dzisiejszych czasach sezon letni nie ma żadnej klasy.

Klasa? Cóż te

prasowe „osobistości” albo ci sprzedawcy mydła wiedzą o klasie? Przed wojną nie

znalazłabyś w

Newport miejsca na rozbicie parawanu kąpielowego;

Na plaży siedzieli ramię przy ramieniu sami królowie i książęta.

Matka teraz znów wyrzucała z siebie potoki słów jak serie wystrzałów z karabinu

maszynowego — to była ta jej dopracowana dykcja rodem z Opery Warszawskiej. Przy

akompaniamencie monotonnych dźwięków Esther mogła wreszcie spokojnie skupić całą

swoją

uwagę na wysokim Francuzie.

Jakiż to był czarujący widok — wysoka, szczupła sylwetka, lśniące, czarne włosy

zaczesane

gładko do góry oraz ostro zarysowany profil! Jego oczy — ciemne i żywe —

stwarzały wrażenie,

że ma tak wiele do powiedzenia. Spojrzała na kobiety przy jego stoliku, które

wniebowzięte

wpatrywały się w niego oczami wielkimi jak spodki, podczas gdy on, pełen

wyrafinowanej

elegancji, śmiał się to ciszej, to głośniej, z wdziękiem gestykulując rękami.

Oddałaby wszystko,

aby móc usłyszeć, co też im opowiadał.

Jak śmiesz tak mnie ignorować, ty arogancki, zarozumiały, przystojny cochon*,

pomyślała

sobie. Całował mnie sam Alfred Vanderbilt (nie była to znów aż taka

przyjemność), a mój ojciec

jest właścicielem połowy dróg kolejowych w Nowej Anglii, że o Domach Towarowych

Fleckera

już nie wspomnę.

Próbowała znów przymykać powieki. Matka nie przestawała paplać. Czy Esther jest

w stanie

pojąć, jak bardzo ona tęskni za tymi cudownymi, wspaniałymi czasami, gdy

przystojni strażnicy

w doskonale skrojonych mundurach pilnowali, aby motłoch nie dostał się na Bailey

Beach; kiedy

to Vanderbiltowie wydawali wieczorne przyjęcia, które mogłyby śmiało równać się

z ucztami w

starożytnym Rzymie: Marmurowa Sala, moja droga! Wszystko ze złota, jedwabiu i

albo

perskiego marmuru! Och, i te beztroskie przedpołudnia, gdy ona i pani Oliverowa

Hazard Perry

Belmont to wynurzały s»ę, to zanurzały w obecności trzech służących, które były

tam tjłłko po

to, aby je osuszyć, gdyby znów przyszła im ochota wyskoczyć z wody. Nie

wspominając już o

męskiej służbie — wszyscy w podwiniętych drelichowych spodniach, trzymając w

górze zielone

parasolki, które miały osłonić śnieżnobiałą cerę dziewcząt przed promieniami

słońca.

— Nieszczęśnicy! Myśmy chichotały, a im surowo zakazano się śmiać!

— Cóż za nieszczęśnicy — przytaknęła Esther z roztargnieniem.

Przez cały ten czas po drugiej stronie sali restauracyjnej Normandii wysoki

Francuz

rozmawiał, śmiał się i przechylał lekko w tył na swoim błękitnym, złoconym

krześle. Był

wyjątkowo smukły i uroczy, z tym nieskazitelnym kołnierzem i równie

nieskazitelnymi

mankietami. Miał duże, kształtne uszy oraz opalone, silne dłonie pokryte

ciemnymi, skręconymi

włoskami. Roześmiał się, a wtedy ona, siedząca sześć stolików dalej, śliczna, z

twarzą skąpaną w

jasnym świetle odbijającym się na szklanych ścianach, roześmiała się także,

prawie nie zdając

sobie sprawy, że to robi.

Wysoki Francuz odwrócił głowę. Musiał dosłyszeć śmiech, który wybijał się ponad

głosami

gości jedzących kolację w tej wytwornej sali. W brzmieniu swojego głosu

zachowała bowiem coś

z operowego kontraltu matki. Francuz uchwycił jej spojrzenie. Rozpoznanie

nastąpiło w

okamgnieniu — jakby ktoś roztrzaskał małą, grubą szybkę. Szpiegujesz mnie,

n’est–ce pas*?

Odpłacę ci więc tym samym i dla odmiany będę szpiegował ciebie. I Esther

momentalnie poczuła

się naga, jakby jej wieczorowa, ciemnoniebieska suknia bez ramiączek rozpłynęła

się we mgle, a

popielata, jedwabna halka i takież pończochy zniknęły bez śladu. Natychmiast

odwróciła twarz,

na co matka zapytała:

— Co? Co się stało? — Obrzuciła salę surowym, pełnym niezadowolenia spojrzeniem,

zdolnym niemal zmieść ze stołów szkło i porcelanę.

Esther wiedziała jednak, że on, ten czarujący on, wciąż jeszcze patrzył na nią,

ona zaś nie

chciała podnieść głowy. Nie, nie teraz, gdy udało jej się przyciągnąć jego

uwagę. Spojrzeć na

niego teraz byłoby zdecydowanie zbyt rażącą zachętą. „Okrążaj ich powoli,

kochana”, radziła

Bow.

Pani Flecker położyła swoją dłoń w białej rękawiczce na obciągniętym także białą

rękawiczką

nadgarstku córki.

— Nie masz przypadkiem choroby morskiej?

— Absolutnie nie, mamo. Na litość boską, przestań się martwić. Nie mogłabym czuć

się

lepiej.

Matka zmarszczyła brwi.

— Twoja twarz wygląda żółtawo. W takim stanie zupełnie przypominasz swojego

ojca. Nie

znałam w życiu nikogo, kto tik strasznie chorowałby na morzu jak on. Zwracał

wszystko, co

agadł, cokolwiek by to było.

— Na litość boską, mamo!

— Ostrygi, cielęca wątróbka, ser camembert, cały posiłek: od zupy do orzeszków.

Mniam,

mniam, mniam, con brio*, potem mniam, mniam, mniam allargando*, następnie: bach!

Tutta la

forza*.

— Mamo!!!

— Nie wiem, po co kucharze zadawali sobie trud, aby gotować dla niego, a

kelnerzy, żeby mu

podawać. Nie wiem, dlaczego w ogóle zadawał sobie trud, żeby jeść! Syzyfowa

praca!

Esther spojrzała w dół na swoje na wpół zjedzone filets de boeuf perigourdine,

raz jeszcze na

matkę, po czym odłożyła widelec.

— Nie jesteś głodna? — zapytała zaskoczona matka. — Jeśli chcesz wyjść za mąż,

musisz

jeść! Rodney potrzebuje kobiety, a nie kija od szczotki!

— Prawdę powiedziawszy, mamo — odparła ostro Esther — to myślę, że mam już

dosyć.

Zabawne, jak opowiadanie o chorobie morskiej ojca może odebrać mi apetyt, nawet

jeśli ty

zmienisz je w partyturę muzyczną.

Matka Esther przechyliła się i postukała widelcem w talerz córki.

— Toż to cień wołowiny! — zawołała. — Jak można się tym najeść? Kiedy śpiewałam

Wiedniu, kazali mi jeść nadziewaną kapustę, sznycel i ciastka truskawkowe, i to

wszystko na

śniadanie! Twój głos, Mario, powtarzali, żeby twój głos wypełnił salę, musisz

najpierw napełnić

swój żołądek!

Niespodziewanie matka Esther położyła sobie dłoń na brzuchu i zaśpiewała L’alba

separe

delia luce l’ombra! Wykonała przy tym nadzwyczajny tryl, który sprawił, że

kieliszki do wina

firmy Lalique zadźwięczały nieprzyjemnie, a goście przy sąsiednich stolikach

poderwali się na

nogi, klaszcząc i uderzając trzonkami noży w świeżo wyprasowane obrusy.

— Brawo! Brawo!

Esther przewróciła oczami i z rezygnacją zakryła twarz dłonią.

— Mamo, dałaś mi słowo honoru, że nie będziesz tęga robić.

Matka siedziała znów na krześle. Unosiła do góry rękę, ukazując tym sposobem

dokładnie

wydepilowaną, choć nieco lśniącą pachę. Gestem takim oraz królewskim uśmiechem

nagradzała

tych spośród jej towarzyszy podróży, którzy od razu rozpoznali w niej Marię

Wygryzwalską,

wspaniałą Divę Divinsky, Polskiego Skowronka, kobietę, dla której słynny

dietetyk sir John

Boyd Orr „z radością” postanowił nauczyć się jeść polskie kluski. Nie musiał

zadawać sobie

trudu — matka Esther byłaby całkiem szczęśliwa, mogąc spałaszować i jego porcję.

— Widzisz, uwielbiają mnie — rzekła córce, ponownie kiwając ręką w stronę

zachwyconej

publiczności.

Wciąż jeszcze była piękna, zawsze taka będzie. Miała klasyczną słowiańską twarz

o krótkim,

prostym nosie, wystających kościach policzkowych i piwnych, lekko skośnych

oczach. Kiedy

rozczesała swoje popielatoblond włosy, nadal sięgały jej do pasa. Minęły już

jednak czasy, gdy

układała je w wymyślne sploty ? la Fricka z Wagnerowskiego Pierścienia.

Owszem, była piękna, nie ulegało jednak wątpliwości, że należała do tych kobiet,

które na

łamach „Ladies’ Home Journal” dyskretnie określano mianem „dobrze zadbanych”.

Całe lata

Masterton Graham i Vicky - Smak raju.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: