Największy labirynt świata.pdf

NAJWIĘKSZY LABIRYNT ŚWIATA

Jeden z wielkich współczesnych mitów głosi, że w Ameryce

istnieją liczące tysiące kilometrów tunele, łączące odległe

kraje, a wydrążone - rzekomo - przez zaginioną, niezwykle

rozwiniętą cywilizację.

"Klan Tęczy bombardował miasto Klanu Węża

najpotężniejszą i najbardziej porażającą bronią, jaką

posiadał. Była podobna do pioruna. To, czego używali, my

nazywamy energią elektryczną. Klan Węża był na to

przygotowany. Z pomocą Węża ukrył się w podziemiach,

gdzie był dobrze chroniony także jakimś rodzajem energii

elektrycznej. Gdy ustała strzelanina, Wąż zrobił użytek ze

swej umiejętności zakopywania się i zbudował tunel pod

fortyfikacjami Klanu Tęczy."

Tak brzmi jeden z mitów Indian Hopi, opowiedzianych przez

Białego Niedźwiedzia, a spisanych przez Austriaka Josepha

Blumricha w wydanej także w Polsce książce p.t. "Kasskara i

Siedem Światów". Według Białego Niedźwiedzia

budowniczymi tuneli byli katchinas (kaczynowie) - latający

bogowie. Inne legendy Hopi głoszą, że człowiek wyszedł z

wnętrza Matki Ziemi, przedstawianego przez nich w

symbolicznej postaci labiryntu.

Zastanawiające są także legendy wielu innych indiańskich

plemion mówiące o związku "podziemi" z pochodzeniem

człowieka. Np. północno-amerykańscy Indianie Zuni i

Mandan wierzą, że człowiek został stworzony przez bogów w

podziemiach.

Takie przekonania przeniknęły do tamtejszej tradycji

chrześcijańskiej. Powiada się, że hiszpańska mniszka z

kolonialnych czasów, Maria Jesus de Agreda, zwana Błękitną

Damą, która słynęła ze zdolności bilokacji, czyli pojawiania

się w dwóch różnych miejscach równocześnie, wyłoniła się z

podziemnego miasta.

W latach 50. indiański przewodnik z Kalifornii, Tom Wilson,

głosił, że plemię Calroe jest często odwiedzane przez

czcigodnego starca w białej tunice, siedzącego na białym

koniu. Starzec później zawsze znika w głębokim tunelu, z

którego wydobywa się zielona poświata.

Metalowe płytki z dziwnymi płaskorzeźbami z

kolekcji o. Crespiego.

Korytarze i komnaty mieszkalne wydrążone w

miękkiej skale (Kapadocja, Turcja).

Temat dla łowców sensacji

W 1935 r. Amerykanin Frank White twierdził, że znalazł w

okolicy kalifornijskiej Doliny Śmierci, w pobliżu gór Gila, tunel

o średnicy 2,4 m i o wypolerowanych ścianach. Z głębi tunelu

wydostawała się zielonkawa luminescencja. White poszedł w

głąb tunelu; dotarł do pomieszczeń z mumiami i posążkami

Jedno z pierwszych zdjęć jaskini Tayos.

udekorowanymi złotymi ozdobami. Jednak znalezisko to, nawet jeśli prawdziwe (a nikt tego nie potwierdził),

nie jest dowodem istnienia tysiąckilometrowych tuneli! Nie mówiąc już o tym, że żaden kamieniarz,

współczesny czy dawny, nie potrafi oszlifować wapienia do tak absolutnej gładzi, jak to robi płynąca przez setki

lat woda. Lecz o tym wiedzą tylko prawdziwi badacze jaskiń - speleolodzy.

Przez wiele lat przemierzałem te strony z polskimi wyprawami poszukującymi jaskiń i eksplorującymi

podziemne labirynty powstałe w naturalny, a czasem i sztuczny sposób - w skałach z wapienia i piaskowca. W

Wenezueli i Peru, w Kolumbii i Ekwadorze, w Brazylii i Chile, a także w Meksyku wieśniacy i pasterze, Indianie i

Metysi prowadzili nas do otworów ukrytych w zaroślach, pod skałami, wodospadami, w przepaściach, korytach

rzek i strumieni. Zjeżdżaliśmy na linach pół kilometra pod ziemię. Wielokrotnie odkrywaliśmy labirynty, zwykle

rozwinięte na kilku poziomach, o kilkunastokilometrowych korytarzach przypominających tunele metra i salach

wielkich jak stadiony sportowe. Wiele razy uprzedzano nas, że są one wykute przez ludzi i że mogą być

chronione przez klątwy bądź przemyślne, śmiercionośne urządzenia. Nigdy się to nie potwierdziło. Wszystkie

korytarze były wydrążone przez nasyconą dwutlenkiem węgla wodę deszczową, która przez tysiąclecia,

spływając naturalnymi szczelinami, rozpuszczała skałę.

Odwiedzałem też wiele grot, piwnic, komór i korytarzy wykutych lub przystosowanych przez człowieka. Nasi

przodkowie używali ich do odprawiania ceremonii, między innymi pogrzebowych. Majowie i Aztecy, a także

Inkowie nazywali je w języku keczua - chincana. Badałem je w Kordylierach, w sanktuariach Chavin de Huantar,

w Machu Picchu, w Cusco, i zawsze stwierdzałem, że nie mają żadnego związku z mitycznymi gigatunelami.

Archeolodzy opisali jaskinie w obu Amerykach i innych częściach świata od prawieków uważane za siedziby

bóstw wody i podziemi. Przypadkowi "badacze" zawsze je wyolbrzymiają w swych opowiadaniach, a przy tym

nie potrafią odróżnić form naturalnych od sztucznie wykutych. Każą nam też wierzyć na słowo, że fotografie

"tajemniczych" podziemi nie zostały przez nich zrobione w pierwszej z brzegu grocie czy piwnicy.

Komory pełne złota

Sprawa tuneli stała się głośna, gdy słynny Erich von Daeniken

rozgłosił rewelacje argentyńskiego badacza węgierskiego

pochodzenia, Janosa Moricza, o znalezieniu przez niego w

1965 r. w Ekwadorze rozległych tuneli prowadzących setki

kilometrów na południe, aż do Peru. Moricz, pilnie strzegący

tajemnicy, nikomu, nawet Daenikenowi, nie wskazał wejścia

do tuneli. Nie wyjaśnił także, skąd wie, że sięgają aż do Peru.

Ktoś rozpowszechnił wiadomość, że można się do nich

dostać przez jaskinię Tayos, będącą naturalną, pionową

studnią o głębokości 60 metrów. Niezwłocznie wyruszyły

liczne wyprawy. Po dotarciu do dna jaskini wszyscy

stwierdzali, że kończy się ona ślepo. W jednej z nich, w 1976

roku, wziął udział słynny astronauta Neil Armstrong.

Kierownikiem tej wyprawy był Stanley Hall. Brak sukcesów

nie ostudził zapału poszukiwaczy. Nic dziwnego, bo, według

Moricza, w tunelach mają się znajdować wielkie ilości płyt ze

złota z wyrytą na nich historią ludzkości i świata.

Tymczasem w 1990 roku, podczas wykładu Daenikena,

Stanley Hall, kierownik wyprawy z 1976 roku do jaskini Tayos, ogłosił, że odnalazł miejsce, w którym były

złożone skarby opisywane przez Moricza. Powiedział też, że pracuje nad książką, w której przedstawi wyniki

poszukiwań, łącznie z fotografiami obiektów. No cóż, poczekamy, zobaczymy.

Szkic przebiegu rzekomych tuneli wg. Vicente

Paris.

Święte drogi prowadzą do Atlantydy

Hiszpan Fernando de Montesinos w dziele pt. "Starożytne pamiętniki historyczne i polityczne Peru" wspomina o

istnieniu tajnej, świętej drogi łączącej Cuzco z Tiahuanaco, miastem na boliwijskim brzegu jeziora Titicaca. Miała

być ona przebita pod ziemią przez mitycznych braci Ayar, wysłanych przez ojca, boga Kon Tiki Viracocha, celem

założenia imperium inkaskiego.

Inna z "dróg Inków" miała, wg. Raymonda Bernarda, pisarza "daenikenowskiegoÓ, biec setkami kilometrów na

południe od Limy, do Cuzco i trzech szczytów, a potem kierować się na pustynię Atacama w Chile, gdzie

zanikała. Jej odgałęzienie miało prowadzić do Brazylii i łączyć się z tunelami wiodącymi do wybrzeża,

zagłębiającymi się tam pod dno oceanu i dążącymi w kierunku zaginionej Atlantydy.

To ostatnie z całą pewnością możemy włożyć między bajki. Wiemy, że od 200 mln lat przez środek Atlantyku

przebiega stale rozsuwające się pęknięcie skorupy ziemskiej, nieustannie wypełniane wylewającą się lawą

tworzącą podwodny Grzbiet Śródatlantycki. W tej półpłynnej masie niemożliwe jest przeprowadzenie żadnego

tunelu.

Skoro sięgnęliśmy już po argumenty z zakresu geologii, trzeba powiedzieć wprost, że istnienie tak długich tuneli

na jednym z najbardziej niestabilnych pod względem sejsmicznym i tektonicznym obszarów na świecie jest

nieprawdopodobne. Zachodnia krawędź kontynentu amerykańskiego jest naciskana przez wpełzającą pod nią

płytę Pacyfiku. Ona nadal wypiętrza Andy i zasila wulkany od Seattle w Ameryce Północnej, przez Chile, do

Ziemi Ognistej, i wywołuje straszliwe trzęsienia ziemi, które pustoszą wybrzeże i powodują głębokie

przesunięcia mas skalnych. Żaden dłuższy tunel, wychodzący poza obręb zwartego bloku skalnego, nie ma

szansy zachowania drożności przez kilka choćby lat. Nie wspominając już o tym, że głębsze próżnie podziemne

(kopalnie!) natychmiast wypełnia woda!

Moricz i Daeniken zapewne nie wiedzą o tym, że w jaskiniach dostępne są tylko ich górne poziomy, położone

wyżej od dna dolin. Piętra dolne zawsze wypełnia woda. Tym bardziej musiałoby to dotyczyć tuneli pod dżunglą

amazońską!

Cóż, trzeba sobie powiedzieć, że - przy dzisiejszym stanie wiedzy - próba ożywienia legend o podziemnych

komorach wypełnionych złotem i stanowiących archiwa dawnych mieszkańców Ziemi musi pozostać tylko

pięknym marzeniem.

Maciej Kuczyński

Salezjanin o. Crespi ze swoimi przedmiotami nieznanego pochodzenia.

Metalowa biblioteka Ekwadoru

Daniken dodatkowo pobudził wyobraźnię ludzi poszukujących tuneli, ilustrując relację

Moricza zdjęciami ozdobnych przedmiotów z blachy, pochodzących z zupełnie innego

terenu, a zgromadzonych przez nieżyjącego już salezjanina o. Carlo Crespiego. W

dodatku nie wiadomo, czy owe przedmioty są zrobione ze złota, a także przez kogo i

kiedy. Sam Daniken przyznał, że wśród setek przedmiotów podarowanych zakonnikowi

(ponoć przez Indian) jest niewiele rzeczy naprawdę cennych. Po śmierci o. Crespiego

większość wartościowych przedmiotów z ceramiki zabrał Bank Centralny Ekwadoru.

Reszta kolekcji - w tym metalowe płyty z wygrawerowanymi na nich dziwnymi znakami,

dinozaurami, baśniowymi stworami i... słoniami - znajduje się w klasztorze salezjanów i

jest niezwykle rzadko udostępniana.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: