Eddings David - Tamuli Tom 1 - Kopuły Ognia.pdf - Eddings David - hapacz69

David Eddings

Kopuły ognia

Księga pierwsza Tamuli

PROLOG

Wyjątek z rozdziału drugiego Sporu Cyrgańskiego: spojrzenia na niedawny kryzys;

opracowanego przez Wydział Historii Najnowszej Uniwersytetu Matheriońskiego.

W tym momencie Rada Imperialna wiedziała juŜ, iŜ Imperium ma do czynienia z

groźbą najwyŜszej wagi - groźbą, której rząd jego cesarskiej wysokości nie potrafił stawić

czoła. Potęga Imperium od dawna opierała się na armiach Atanów, które zawsze występowały

w obronie interesów państwa podczas okresowych niepokojów społecznych, stanowiących

całkiem naturalne zjawisko w zróŜnicowanej populacji pozostającej pod kontrolą silnej

władzy centralnej. Tym razem jednak rząd jego wysokości stanął wobec sytuacji, która

najwyraźniej wykraczała poza spontaniczne demonstracje grupki niezadowolonych

zapaleńców, wychodzących na ulice. Nie chodziło tylko o zwykłe marsze studenckie,

organizowane w czasie tradycyjnych wakacji po zakończeniu sesji egzaminacyjnej. Tego typu

demonstracje dają się stłumić bez większych trudności i zazwyczaj towarzyszy temu

minimalny rozlew krwi.

Rząd jednak wkrótce pojął, Ŝe tym razem sprawy przedstawiają się inaczej. Po

pierwsze, demonstranci nie wywodzili się i radykalnych kręgów studenckich i wznowienie

zajęć nie zaowocowało automatycznym powrotem spokoju. Mimo wszystko władze

zdołałyby zapewne przywrócić porządek, gdyby zamieszki stanowiły jedynie objaw

narastającej gorączki rewolucyjnej. Sama obecność wojowników atańskich w normalnych

okolicznościach potrafi ochłodzić zapał nawet największych entuzjastów, jednakŜe tym razem

akty wandalizmu towarzyszące zazwyczaj demonstracjom były niewątpliwie wywołane przez

siły paranormalne. Rząd imperialny postanowił przyjrzeć się bliŜej Styrikom w Sarsos, jednak

śledztwo przeprowadzone przez sty- -rickich członków Rady Imperialnej, których lojalność

wobec tronu była niepodwaŜalna, wykazało, iŜ Styricum nie ma nic wspólnego z

zamieszkami. Zjawiska paranormalne najwyraźniej miały inne, na razie nieokreślone źródło.

Ich zasięg był tak szeroki, Ŝe nie moŜna było przypisać ich jedynie działalności grupki

styrickich renegatów. Sami Styricy takŜe nie potrafili zidentyfikować źródła owych wydarzeń

i nawet legendarny Za-lasta, najsłynniejszy mag całego Styricum, przyznał ze smutkiem, Ŝe

jest bezradny.

Niemniej to właśnie Zalasta zaproponował rozwiązanie, przyjęte w końcu przez rząd

jego wysokości. Poradził bowiem, by Imperium zwróciło się o pomoc do mieszkańców Eosii,

kierując uwagę rządu na człowieka imieniem Sparhawk.

Wszyscy przedstawiciele Imperium na kontynencie eosiań-skim natychmiast

otrzymali polecenie, aby porzucili inne zajęcia i skupili się na owym człowieku. Rząd musiał

zdobyć jak najwięcej informacji. W miarę napływania raportów z Eosii Rada Imperialna

otrzymywała coraz bardziej złoŜony portret Sparhawka, na który składał się jego wygląd,

osobowość i dzieje.

Jak się dowiedziano, pan Sparhawk jest członkiem jednego z quasi-religijnych

zakonów kościoła eleńskiego. Ten szczególny zakon nosi nazwę „Rycerze Pandionu”. Sam

Sparhawk to wysoki, szczupły męŜczyzna w średnim wieku, o ogorzałej twarzy, bystry,

inteligentny, gwałtowny, czasem szorstki w obyciu. Rycerze kościoła eleńskiego słyną ze

swego kunsztu wojennego, pan Sparhawk zaś jest wśród nich najpierwszym. W czasach kiedy

ustanowiono cztery zakony rycerskie, sytuacja w Eosii była tak dramatyczna, Ŝe Elenowie

odrzucili swe odwieczne uprzedzenia i zezwolili zakonom rycerskim na pobieranie nauk u

Styrików. To właśnie biegłość rycerzy kościoła w sztuce magii pozwoliła im zwycięŜyć w

pierwszej wojnie zemoskiej ponad pięć wieków temu.

Pan Sparhawk dzierŜył stanowisko nie mające odpowiednika w naszym Imperium.

Był „Dziedzicznym Obrońcą” królewskiego rodu Elenii. Zachodni Elenowie stworzyli u

siebie rycerską kulturę, pełną anachronizmów. „Wyzwanie” (stanowiące w istocie propozycję

podjęcia walki sam na sam) stanowi zwyczajową reakcję przedstawicieli szlachty, którzy

uwaŜają, Ŝe w jakiś sposób uchybiono ich honorowi. Zdumiewające, ale nawet zasiadający na

tronie władcy nie są zwolnieni od obowiązku podjęcia wyzwania. Aby uniknąć niedogodności

związanych z odpowiadaniem na impertynenckie zaczepki rozlicznych zapaleńców, władcy

Eosii zazwyczaj wyznaczają swym zastępcą jakiegoś słynnego ze swych umiejętności (i

najczęściej budzącego głęboki lęk) wojownika. Charakter i reputacja pana Sparhawka

sprawiają, iŜ nawet najbardziej krewcy szlachcice z królestwa Elenii po starannym

rozwaŜeniu sprawy uznają, Ŝe tak naprawdę nie zostali obraŜeni. Fakt, iŜ pan Sparhawk

rzadko bywał zmuszony zabić kogoś w pojedynku, przynosi zaszczyt jego umiejętnościom i

osądowi, warto bowiem dodać, Ŝe wedle starodawnego zwyczaju ranny bądź niezdolny do

dalszej walki rycerz moŜe ocalić Ŝycie, poddając się i wycofując wezwanie.

Po śmierci swego ojca pan Sparhawk stawił się przed obliczem króla Aldreasa, ojca

obecnej królowej, aby przejąć obowiązki Obrońcy. JednakŜe król Aldreas był słabym władcą,

zdominowanym przez własną siostrę Arissę i Anniasa, prymasa Cimmury, sekretnego

kochanka Arissy i ojca jej nieślubnego syna, Lyche-asa. Prymas Cimmury, faktyczny władca

Elenii, miał ambicje zasiąść na tronie arcyprałata kościoła Elenii w Świętym Mieście

Chyrellos i obecność na dworze surowego, purytańskiego rycerza kościoła przeszkadzała mu.

Stało się zatem, iŜ przekonał króla Aldreasa, aby ten wysłał pana Sparhawka na zesłanie do

królestwa Rendoru.

Z czasem król Aldreas takŜe stał się zawadą i prymas Annias z księŜniczką otruli go;

wówczas na tronie zasiadła córka Aldreasa, księŜniczka Ehlana. Choć była jeszcze bardzo

młoda, okazała się znacznie silniejszą monarchinią niŜ wcześniej jej ojciec. Wkrótce prymas

odkrył, Ŝe stanowi dla niego więcej niŜ zwykłą przeszkodę. Ją takŜe otruł, jednakŜe

towarzysze pana Sparhawka z zakonu Pandionu przy pomocy ich nauczycielki w sztukach

magii, Styriczki imieniem Sephrenia, rzucili na królową czar, który zamknął ją w krysztale i

utrzymał przy Ŝyciu.

Tak miały się sprawy, kiedy pan Sparhawk powrócił z wygnania. PoniewaŜ zakony

rycerskie nie Ŝyczyły sobie, by prymas Cimmury zasiadł na tronie arcyprałata, pozostałe trzy

zgromadzenia posłały swych najlepszych rycerzy, aby wspomogli pana Sparhawka w

poszukiwaniach leku mogącego przywrócić zdrowie królowej Ehlanie. W przeszłości królowa

odmówiła Annia-sowi dostępu do swego skarbca, toteŜ rycerze kościoła uznali, Ŝe jeśli

Ehlana znów obejmie władzę, raz jeszcze odbierze An-niasowi fundusze niezbędne do

popierania jego kandydatury.

Annias sprzymierzył się z byłym pandionitą, renegatem Martelem, który podobnie jak

jego bracia zakonni znał się na sty-rickiej magii. UŜywając zarówno siły, jak i czarów, starał

się przeszkodzić Sparhawkowi w jego misji, lecz pan Sparhawk i jego towarzysze zdołali

wkrótce odkryć, Ŝe królowa Ehlana moŜe zostać uleczona przez magiczny przedmiot, znany

jako „Bhelliom”.

Zachodni Eleni to dziwny lud. Z jednej strony osiągnęli w kwestiach światowych

poziom wyrafinowania często przerastający nasz własny, z drugiej - Ŝywią niemal dziecinną

wiarę w co barwniejsze formy magii. Ów „Bhelliom”, jak nam mówiono, to wielki szafir,

któremu wiele wieków temu nadano misterny kształt róŜy. Eleni upierają się, iŜ rzemieślnik,

który tego dokonał, był trollem. Nie będziemy się tu rozwodzić nad absurdalnością tego

stwierdzenia.

W kaŜdym razie pan Sparhawk i jego przyjaciele pokonali liczne przeszkody i w

końcu zdołali zdobyć ów szczególny talizman, dzięki któremu (jak twierdzą) udało im się

pokonać chorobę królowej Ehlany, choć moŜna podejrzewać, Ŝe w istocie dokonała tego ich

nauczycielka Sephrenia, a uŜycie Bhelliomu stanowiło jedynie podstęp, który miał ochronić ją

przed zgubnymi skutkami bigoterii zachodnich Elenów.

Po śmierci arcyprałata Cluvonusa hierarchowie kościoła Elenii zgromadzili się w

Chyrellos, aby uczestniczyć w „wyborze” jego następcy. (Wybory to dziwny obyczaj,

związany z wyraŜaniem indywidualnych preferencji. Kandydat, który zyska poparcie

większości, zostaje wyniesiony na stanowisko. Niewątpliwie procedura ta sprzeciwia się

naturalnemu porządkowi rzeczy, poniewaŜ jednak kler eleński obowiązany jest zachować

celibat, w Ŝaden sposób nie da się wprowadzić dziedziczenia tronu arcyprałata). Prymas

Cimmury przekupił sporą liczbę najwyŜszych dostojników kościoła, przekonując ich, aby

głosowali na niego podczas obrad hierarchii, jednak nie udało mu się zyskać niezbędnej

większości. Wtedy właśnie jego podwładny, wspomniany juŜ Martel, poprowadził atak na

Święte Miasto w nadziei, Ŝe przeraŜeni hierarchowie wybiorą prymasa Anniasa. Rycerze

kościoła, wśród nich pan Sparhawk, zdołali utrzymać Martela z dala od Bazyliki, w której

odbywały się obrady. Niemniej większa część miasta Chyrellos została zniszczona bądź

powaŜnie uszkodzona. Kryzys nabrzmiewał, lecz w ostatniej chwili oblęŜeni obrońcy miasta

otrzymali pomoc w postaci armii zachodnich królestw Elenów (moŜna zauwaŜyć, Ŝe polityka

eleńska jest dość nieokrzesana). Na jaw wyszły związki łączące prymasa Cimmury i renegata

Martela, okazało się teŜ, Ŝe obydwaj zawarli tajne porozumienie z Otną z Zemochu. Oburzeni

perfidią prymasa hierarchowie odrzucili jego kandydaturę, zamiast tego wybierając niejakiego

Eddings David - Tamuli Tom 1 - Kopuły Ognia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: