GrabarzPolski021.pdf

# 21

TEKSAŃSKA MASAKRA PIŁĄ MECHANICZNĄ

VERSUS CZĘŚĆ 2

BLAIR WITCH POCZTAR CZĘŚĆ 9

WYPOŻYCZALNIA KASET VHS CZĘŚĆ 3

WYWIADY: STEFAN DARDA, ACRYBIA

FILMY: Enen, Kolekcjoner głów, Krew z krwi, Le porte del silenzio, Ninja zabójca, Troll 2, Wilkołak

KSIĄŻKI: Armagedon, Czarny wygon - Słoneczna dolina, Nadchodzi, Makabreski, Mroczny dom,

Objawienie, Ostre cięcie, Podwójna gra, Ponad wszelką wątpliwość, Posiadłość Blackwood,

Ptaki, Wielka Księga Horroru tom 2, Zaginione miasto Z, Zimna Krew.

GRY: Aliens vs. Predator, De Profundis

K . T . DĄBROWSKI & A . H. SZYMBORSKA „ZEMSTA FRANCISZKA” (KOMIKS)

RAFAŁ KULETA - HORROR HAIKU

Pieniądze kręcą tym światem i nikogo nie dzi-

wi, że jeśli coś uda się sprzedać, to ludzie za-

czynają myśleć jak jeszcze raz można zarobić

na tym samym. O ile w przypadku żywności

jest to nieco utrudnione, ale wcale nie niemoż-

liwe, o tyle twórcy ilmowi z uporem maniaka

podkreślają swoją twórczą impotencję kręcąc

kolejne części cykli, przeróbki. Trzeba jednak

uczciwie zauważyć, że zdarzają się wyjątki

od reguł, a wiele serii, szczególnie w świecie

horroru, można swobodnie uznać za kultowe.

Chcąc przybliżyć czy przypomnieć wielkie

serie horrorów, długo zastanawiałem

się od której zacząć. Z różnych

względów zdecydowałem

się ostatecznie na

że zarobią miliony. Wedle powiedzenia:

nieważne co mówią, byleby mówili. Nie

da się jednak ukryć, że nie tylko skandal

przyczynił się do uznania tego ilmu za je-

den z pierwszych i najwybitniejszych sla-

sherów. Film po prostu wprowadził horror

w nową erę.

Historia genialna w swej prostocie, piąt-

ka młodych ludzi podróżuje przez Stany.

Odwiedzają cmentarz, na którym spoczy-

wa dziadek jednej z podróżniczek. Tam

dowiadują się o masowych profanacjach

mogił. Niezrażeni, ale i zniesmaczeni

kontynuują podróż. Po drodze zabierają

niebezpiecznego, jak się okazuje, au-

tostopowicza, który rani nożem niepeł-

nosprawnego Franklina. Dzięki szybkiej

ingerencji pozostałych uczestników za-

grożenie ze strony psychopaty zostaje

zażegnane, nie na długo jednak. Podróż-

nicy traiają wkrótce w okolice domostwa

zajmowanego przez rodzinę kanibali,

wśród których prym wiedzie zwierzęcy

olbrzym w masce z ludzkiej skóry. Choć

dialogi i gra aktorska nie należą do szcze-

gólnie wyszukanych, ilm od początku

wciąga widza swoją atmosferą. A ta jest

ciężka i przytłaczająca, dość powiedzieć,

że potrai i dziś zaszokować nawet oby-

tych z makabrą widzów. O wszystkim

bowiem zadecydował realizm. Niezwykła

sceneria, wszechobecny brud, a przede

wszystkim wątek fabularny, który nie po-

ruszał wyeksploatowanych już wtedy mo-

tywów o potworach i kosmitach, opowia-

dający historię zwykłej grupki młodzieży,

która miała pecha i znalazła się w miejscu

niewyobrażalnego koszmaru. Koszmaru

całkiem prawdopodobnego.

To, co jednak najbardziej poruszyło i poru-

sza widzów do dziś, to sceny morderstw

i tortur. Tym bardziej przerażające, że

nie epatujące hektolitrami sztucznej po-

soki a okrucieństwem. Skórzana Twarz,

jak został ochrzczony najbrutalniejszy

z kanibali, traktuje oiary jak zwierzęta do

uboju. Sceny z młotem czy z nadzianiem

na hak jednej z oiar należą do jednych

z najmocniejszych, a jednocześnie do-

skonale ukazujących chorą psychikę mor-

dercy, który nie przejawia żadnych uczuć

w trakcie swych bestialskich czynów.

Warto też wspomnieć, że atmosfera

na planie, z powodu niskiego budżetu,

również przyczyniła się do złej sławy il-

mu. Wszystkie zwłoki zwierząt, a nawet

ludzki szkielet, są prawdziwe, ekipy nie

było bowiem stać na atrapy. Dziewczy-

na grająca oiarę nadzianą hak wcale

nie musiała specjalnie udawać okrzyków

bólu, z braku odpowiedniego sprzętu

asekuracyjnego powieszono ją na ny-

lonowej lince wrzynającej się jej między

nogi. Budżet przyczynił się też do tego,

że wyraz odrazy na twarzach aktorów

spotykających Leatherfae’a był praw-

dziwy. Gunnar Hansen, odtwórca tej

roli miał tylko jedną koszulę, którą nosił

w słońcu przez cały czas kręcenia ilmu,

a Hooper zakazał mu jej prania, by nie

zmył plam krwi. A jeśli o krew chodzi, to

i jej nie zabrakło na planie. Gdy zawiódł

rekwizyt noża, którym miała być zraniona

jedna z bohaterek, użyto prawdziwego,

upuszczając jej krew z palca. Nieszczę-

sna aktorka już wcześniej poraniła się

dotkliwie grając scenę ucieczki przez las.

Gdyby ktoś się zastanawiał, jak uzyskano

efekt tak realistycznego poranienia przez

gałęzie, niech wie, że żadnych efektów tu

nie użyto. Zła sława wsparta niezwykłym

i szokującym klimatem przyczyniła się do

stworzenia dzieła kultowego i obowiąz-

kowej pozycji dla każdego fana horroru.

I wszystko byłoby znakomicie, gdyby nie

wspomniana chęć zysku. Tobe Hooper

pewien już kultowości swojego debiutu

i ugruntowawszy swoją pozycję w świecie

horroru innymi ilmami, postanowił odku-

rzyć piłę łańcuchową i dać Leatherface’o-

wi drugą szansę.

Reżyser Tobe Hooper wpadł na pomysł

ilmu podczas wizyty w sklepie z narzę-

dziami. Duży tłok i ścisk w wielkim upa-

le wywołały w nim aspołeczne myśli.

I, jak rzecze legenda, wtedy właśnie jego

wzrok padł na piłę łańcuchową. Wszystko

stało się jasne, a Hooper miał rewelacyjny

pomysł. Wystarczyło go tylko odpowied-

nio przygotować. Mówi się, że najlepsze

scenariusze pisze życie i tak też stało

się tym razem. Wstrząsające zbrodnie

Eda Geina dostarczyły kolejnych stron

do powstającego przy pomocy Kima

Henkela scenopisu i określiły osobowość

Leatherface’a. I tak, w październiku 1974

roku, kina zadrżały od aiszy: „Teksań-

ska masakra piłą mechaniczną”. Hasło

reklamujące brzmiało: „To wydarzyło się

naprawdę”. Tani chwyt reklamowy, ale

wystarczył. Film od razu został zakazany

w wielu krajach, ludzie z obrzydzeniem

opuszczali kina, krytyka nie zostawiła

na nim suchego włosa ośmieszając go

i degradując. Już wtedy twórcy wiedzieli,

W dwanaście lat po premierze części

pierwszej, w sierpniu 1986 ukazał się

ilm o klarownym tytule „Texas Chainsaw

Massacre 2”. Reżyser i scenarzysta ten

sam, w jednej z głównych ról Dennis Hop-

per, spragnieni dalszego ciągu widzowie.

Teoretycznie sukces gwarantowany.

Praktycznie zaś porażka na całej linii. Nie

pomogło nawet zaangażowanie do zaję-

cia się efektami specjalnymi mistrza efek-

tów gore, Toma Saviniego. Bo choć istot-

nie, nie brak tu obrzydliwych i krwawych

scen, ilm jest całkowicie pozbawiony kli-

matu części pierwszej, na dobrą sprawę

nie mając z nią nawet fabularnie niewiele

wspólnego. Oto bowiem, po trzynastu

latach od wydarzeń przedstawionych

w poprzedniej części zostaje zamknięte

dochodzenie odnośnie rodzinki kanibali,

gdyż ta po prostu znikła, a jedyny świa-

dek ich zbrodni przebywa w zakładzie dla

umysłowo chorych w stanie katatonii. Ale

oto Leatherface, ni stąd ni zowąd wraz

z nowymi towarzyszami (jednym z nich

jest brat bliźniak znanego z oryginału au-

tostopowicza – tak, to przypomina operę

mydlaną), atakuje jadących sobie samo-

chodem dwóch młodzieńców. Ponieważ

jedna z oiar miała telefon, przytomnie

zadzwoniła do radia i cała zbrodnia zo-

stała zarejestrowana na taśmie, którą

młoda redaktorka chce zaprezentować

światu. Kanibale nie chcą dopuścić do

zdemaskowania, a dzielny szeryf (Denis

Hopper) uzbrojony w… piły mechaniczne

rusza na odsiecz.

Scenarzysta David J. Schow i reżyser Jeff

Burr nie mieli łatwego zadania. Zmierzyć

się z klasykiem a jednocześnie uniknąć

porażki sequela to dość duże wyzwanie.

Czego się jednak nie zdziała gdy w grę

wchodzi pasja? Mimo wszystko, asekura-

cyjnie swoje dzieło zatytułowali „Leather-

face: The Texas Chainsaw Massacre III”

i w styczniu 1990 roku zaprezentowali

je szerokiej widowni. Fabuła nawiązała

do części pierwszej – oto znów przypad-

kowi podróżni, tym razem tylko dwójka,

zostają skierowani na stacji benzynowej

na złą drogę (rzekomy skrót) i wpadają

w sidła morderczej rodziny kanibali.

Znów możemy podziwiać ich przerażają-

ce domostwo i po raz trzeci już możemy

uczestniczyć w ich odrażającej kolacji.

Na szczęście zrezygnowano z wątków

z kontynuacji, trudno byłoby logicznie

wytłumaczyć chronologiczny ciąg wy-

darzeń. Na dobrą sprawę, to po części

drugiej ciężko cokolwiek wytłumaczyć.

A z drugiej strony, część trzecia równie

dobrze mogłaby zostać uznana za rema-

ke, bo choć nawiązuje do oryginału, w kil-

ku momentach odbiega od niej znacznie

(choćby skład i ilość członków rodziny).

Tym razem całkiem udanie wypadły wątki

humorystyczne dzięki postaciom dwóch

braci Leatherface’a – przystojnego Texa

(w tej roli Vigo Mortenesen) i lejowatego

Kima. A sam Skórzana Twarz prezentu-

je się groźnie i imponująco, sceny walk

z piłą należą chyba do najlepszych w ca-

łej serii. Może dlatego, że był za nie odpo-

wiedzialny Kane Hodder, najsłynniejszy

odtwórca roli Jasona Voorheesa? Warto

wspomnieć, że w tej części zrezygnowa-

no z epatowania okrucieństwem i nawet

krwi nie przelewa się zbyt wiele, jednak

nastrój i ogólna atmosfera ilmu pozwala-

ją polecić go każdemu fanowi slasherów.

Leatherface z dumą wkroczył w lata dzie-

więćdziesiąte. Tylko po to, by wylądować

w… sukience.

Prawdę powiedziawszy szkoda czasu

na oglądanie i opisywanie tego ilmu.

Jedyne co jest warte pochwalenia, to

wspomniane efekty gore. Poza tym na-

potykamy absurdalny wręcz scenariusz,

kretyńskie dialogi, kompletny brak logiki,

kiepskie aktorstwo (nawet Dennis Hop-

per nie wierzył widać w swoją postać)

i całkowite zepsucie świetnego pomysłu

na rodzinę psychopatów. Niepotrzebnie

starano nasycić ilm czarnym humorem,

który sprawił, że kanibale są sztuczni

i, nie zawaham się tego powiedzieć, idio-

tyczni, a pomysł przezywania przez nich

Leatherface’a mianem Bubby przemilczę.

Zresztą jak i resztę ilmu. Fakt, istnieją

i wciąż powstają gorsze ilmy, ale tak

tragiczny spadek formy mógł deinityw-

nie pogrzebać szansę na ujrzenie psy-

chopaty z piłą łańcuchową na ekranie.

Na szczęście znaleźli się ludzie wierzący

w potencjał stworzonych postaci.

Coś jest w tym prawie serii. Po udanej

części trzeciej o swojej postaci przypo-

mniał sobie Kim Henkel, jeden z twórców

oryginału i po dwudziestu latach od pre-

miery tegoż zaprezentował w 1995 roku

„Texas Chainsaw Massacre: The Next

Generation”, zwaną popularnie „czwór-

ką”. I, podobnie jak Hooper zaniedbał

sequel, tak i tu Henkel obszedł się bezlito-

śnie ze stworzoną przez siebie postacią.

Scenariusz znów umowny. Nastolatkowie

opuszczają bal maturalny i po kilku minu-

tach gubią się w lesie i ulegają wypadko-

wi obok chatki znanej nam rodzinki. Kapi-

talne, prawda? A i sama rodzina przeszła

zadziwiającą metamorfozę. Znów mamy

całkiem inne postacie, a ponadto sam Le-

atherface nosi sukienkę, makijaż i ogólnie

wygląda jak transwestyta na sterydach.

Niemalże całkiem zrezygnowano z efek-

tów gore, jednak zadbano o silniejsze

zarysowanie portretów psychologicznych

psychopatów, dodatkowo pozwolono im

po raz pierwszy znęcać się nad oiarami

psychicznie. Niestety, młodziutka Renée

Zellweger nie pozwala nam uwierzyć, by

owe tortury odnosiły jakiś skutek. Cały

ilm zaś sprawia wrażenie nieprzemyśla-

nego i nakręconego pośpiesznie, jakby

reżyser chciał tylko wyciągnąć pieniądze

za znaną markę. Wspomniałem o naiwnej

i banalnej fabule, a zakończenie zdecydo-

wanie jest najgorszym z całej serii. Chy-

ba, że ktoś lubi spiski w stylu „Z Archiwum

X”. Film odniósł zasłużoną klęskę, a Skó-

rzana Twarz zdjął sukienkę, zmył makijaż

i zapadł się pod ziemię ze wstydu.

Osiem lat zabrało mu pozbieranie się,

ale powrócił bardziej wściekły niż kiedy-

kolwiek wcześniej. Za sprawą scenarzy-

sty Scotta Kosara i reżysera Marcusa

Nispela Leatherface powrócił w paździer-

niku 2003 roku. Twórcy nie zważając

na protesty fanów postanowili nakręcić

nową wersję klasycznego dzieła z 1974

roku. Obecnie takie zabiegi nikogo już nie

zaskakują, ale jeszcze niedawno jakość

tzw. remake’ów pozostawiała wiele do

życzenia i przyprawiała o siwe włosy nie-

jednego fana gatunku. Dzięki takim wła-

śnie ilmom jak „Texas Chainsaw Massa-

cre” z 2003 roku można się zacząć bać,

że młodsi widzowie nigdy nie sięgną po

wcześniejsze części. Dlaczego? Bo wer-

sji Markusa Nispela praktycznie nie moż-

na nic zarzucić. Co najwyżej fakt, że wy-

korzystał stworzone trzydzieści lat temu

postacie, pozwalając im jednak zaistnieć

w XXI wieku. Fabuła tylko z początku na-

wiązuje do wersji oryginalnej. Oto piątka

młodych ludzi jedzie przez Stany na kon-

cert Grateful Dead. Radosny klimat lat 70.

zostaje zaburzony, gdy zabierają przera-

żoną autostopowiczkę, która popełnia na

ich oczach samobójstwo. Chwilę później

spotykają psychopatycznego szeryfa

(znakomita rola R. Lee Ermeya), a już

wkrótce pojawi się mistrz ceremonii z piłą

łańcuchową w dłoni. Bardzo szybko moż-

na się zorientować, że twórcy nie zamie-

rzali iść na łatwiznę i odgrzewać, nomen

omen, starej potrawy. Można wprawdzie

ponarzekać, że tym razem pozostała

rodzinka jest relatywnie normalniejsza

niż to wcześniej bywało, że zabrakło tra-

dycyjnej sceny kolacji. W zamian za to

otrzymaliśmy Leatherface’a w ilościach

dotąd niespotykanych, co również nie

bez znaczenia, powrócono do bestial-

skości mordów i tortur, a to przy użyciu

współczesnej technologii zaowocowało

naprawdę brutalnym i drastycznym ki-

nem. Psychopata (w tej roli Andrew Bry-

niarski) znów prezentuje się przerażają-

co, jego okrucieństwo naprawdę porusza,

a scena gdy ściga jedną oiar w masce

z twarzy przed chwilą zamordowanego

chłopaka, trwale zapadła mi w pamięć.

Doskonale dawkowane napięcie, mocne

sceny gore, scenariusz będący hołdem,

ale jednocześnie udowadniający, że pisał

go ktoś kto miał pomysł na ilm. Wszyst-

ko to sprawiło, że ilm przez wielu został

uznany za najlepszy slasher 2003 roku,

otworzył jednocześnie drzwi innym twór-

com (bo czy powstałby znakomity rema-

ke „The Hills Hale Eyes” gdyby nie suk-

ces „TCM” ’03?). Nie brak ortodoksów,

którzy pokręcą nosem i powiedzą, że

nie należy ruszać klasyki. Że i tak wersja

z 1974 roku jest lepsza. Niezależnie

jednak od zapatrywań, remake okazał

się być ilmem spełniającym wszystkie

wymogi potrzebne horrorowi i przywrócił

wiarę w Leatherface’a pozwalając nacie-

szyć się spragnionym dobrego kina ma-

niakom grozy.

Po takim sukcesie nikt się nie zdziwił, gdy

zapowiedziano następną część. Poru-

szenie wywołał fakt, że twórcy chcą za-

prezentować początki Skórzanej Twarzy

i przybliżyć nam jego historię sprzed wy-

darzeń opowiedzianych w części pierw-

szej i remake’u. Kolejne obawy wywołał

fakt, że seria „TCM” to wzloty i upadki,

po każdym dobrym, nieparzystym ilmie,

jego następca okazywał się niewypa-

łem i porażką. Zmiana na stanowisku

reżysera, na którym zasiadł Jonathan

Liebesman, znany ze średniego ilmu

„Darkness Falls” również nie napawała

optymizmem. Jednak wbrew wszyst-

kiemu, w 2006 roku, „Texas Chainsaw

Massacre: The Beginning” spełniła

wszystkie nadzieje, jakie w niej pokła-

dałem. Oś fabuły jest klasyczna, tym ra-

zem śledzimy losy podróżujących przez

Teksas dwóch braci, którzy postanowili

spędzić ostatnie dni lata 1969 roku wraz

z dziewczynami tuż przed wyruszeniem

na wojnę do Wietnamu. Pech chce, że

wdają się w konlikt z gangiem motocy-

klistów. Krótkie starcie doprowadza do

wypadku, na miejscu którego zjawia się

szeryf Hewitt…

tytułowego początku. Wreszcie pozna-

jemy personalia Leatherface’a, jesteśmy

świadkami jego wstrząsających naro-

dzin i smutnego dzieciństwa. Co równie

istotne, pierwszy raz w historii cyklu za-

dbano o ciągłość i odtwórcy głównych

ról rodziny kanibali to ci sami z wersji

z 2003 roku. Jasnym stało się więc, że

„Początek” opowie ich historię, a nie tę

z wersji oryginalnej. Dowiadujemy się

więc przede wszystkim co pchnęło rodzi-

nę do kanibalizmu, dlaczego Skórzana

Twarz zdecydował się na taki właśnie

żywot (nie brak tu scen, w których widać

walki wewnętrzne bohatera), czy wresz-

cie kim naprawdę jest szeryf Hewitt i kto

tu tak naprawdę jest zły. I tu pojawia się

problem, który podzielił fanów serii. Wielu

z nich zarzuciło, że poza wątkami biogra-

icznymi Leatherface’a ilm nie wnosi nic

nowego do serii. Szczerze mówiąc, nie

rozumiem tych zarzutów. Tytuł przecież

mówi wszystko i trudno oczekiwać byśmy

poza wspomnianymi wątkami dostali coś

więcej niż mord i makabrę, bo przecież

właśnie o narodzinach mordercy opowia-

da ta historia. Czyżby ktoś się spodziewał

dramatu psychologicznego? Osobiście

oczekiwałem mocnego kina wyjaśnia-

jącego historię psychopaty i to otrzyma-

łem, możliwe, że gdybym nastawił się

na coś więcej, czułbym się zawiedziony,

możliwe, że twórcy poszli tym samym na

łatwiznę. Nie zmienia to jednak faktu, że

otrzymaliśmy naprawdę dobry i brutalny

ilm z piłą łańcuchową w roli głównej,

a tym samym mój apetyt na dalsze części

znacznie się zaostrzył.

Jak się można domyślić, dalszy ciąg to

bezkompromisowy teatr okrucieństwa,

w którym nie szczędzi się oiar ale i wy-

obraźni widza. Krew leje się strumienia-

mi, niezwykle sugestywnie wypadają

efekty gore. Malkontenci ponarzekają, że

to wszystko już było, ale nigdy dotąd tak

brutalnie przedstawione. Ponadto, naj-

ważniejsze jest przecież przedstawienie

Co ciekawe, dźwiękowe tło do swojego il-

mu stworzył sam Hooper, wraz z pomocą

perkusisty Weyne Bella (użył on tu wiele

niekonwencjonalnych instrumentów per-

kusyjnych takich, jak np. garnki). Wsłu-

chując się w te dźwięki nie odczuwamy, iż

była to chęć oszczędzenia na budżecie,

ale przemyślana decyzja artystyczna.

Brak jakiejkolwiek melodyjnej muzyki

podczas seansu, powodował jeszcze

większe wyalienowanie widzów ze świata

rzeczywistego. Dzisiaj można by przy-

równać ten soundtrack (w pewnych czę-

ściach) do gatunku „drone”, uprawianego

choćby przez grupę Sunn O))). Mowa

o mrocznych, dźwiękowych pejzażach –

przestrzeniach, kreowanych przez nisko

nastrojone gitary, instrumenty buczące,

brzęczące, szepczące itp. Hooper do

tego dokłada dźwięki z ilmu: odgłosy

skrobania, kury, jęki, krzyki, płacz. Tworzy

się dźwiękowy kolaż, ciekawy rodzaj słu-

chowiska radiowego, a raczej słuchowi-

ska dźwiękowego. Najbardziej reprezen-

tatywny jest tutaj utwór „At Dawn They

Feast”, który jest po prostu bezpośrednim

zapisem ścieżki dźwiękowej z ilmu, wraz

z dialogami. Nie znaczy to, że nie ma tu

instrumentalnego podkładu, który podno-

si napięcie w scenie. Nie miało by sensu

wycinanie dialogów, i wrzucanie na płytę

jako osobnego, ilustracyjnego utworu.

oczywiście, tworzeniu się w głowie scen

masakry absolutnej, teksańskiej masakry

mechaniczną piłą łańcuchową!

Właśnie. Ciąg dalszy. Na razie nie ma

żadnych potwierdzonych wieści na te-

mat kontynuacji, ale skoro od trzydziestu

z górą lat Skórzana Twarz potrai przycią-

gnąć do kina miliony widzów o jego przy-

szłość mogę być spokojny. Może martwić

fakt, że w ciągu tylu lat otrzymaliśmy je-

dynie sześć różnej jakości odsłon, jednak

poziom większości z nich ustawia bilans

na plus. Pozostaje więc tylko czekać, kie-

dy znów na ekranach kin zabłyśnie tek-

sańskie słońce przy akompaniamencie

krzyków i piły mechanicznej.

Hooper nie zapomniał jednak o swoistym

motywie głównym, zwykle pojawiającym

się na początku ilmu. Pierwsza scena,

pokazująca zmasakrowane zwłoki na-

kręcona jest z perspektywy aparatu fo-

tograicznego. Ujęcie martwego ciała wi-

doczne jest na ułamek sekundy, po czym

widzimy czerń. Następnie błysk lesza

i znowu widzimy inne ujęcie zwłok, jakby

kolejne zdjęcie robione przez fotografa.

W warstwie dźwiękowej towarzyszy temu

dźwięk migawki aparatu. Jednak jest to

tylko imitacja. Ów dźwięk stworzony za

pomocą (jak podejrzewam) skrzypiec

przywodzi też na myśl skrobanie paznok-

ciami po chropowatej powierzchni. Wraz

z każdym kolejnym „mignięciem” słu-

chaczowi przechodzą ciarki po plecach.

Zastanawiam się czy takich odgłosów nie

wydają właśnie same niepostrzeżenie

przechodzące ciarki! Absolutnie genialne

zastosowanie dźwięku w ilmie.

Na płycie usłyszymy też utwór, którego

słuchają główni bohaterowie jadąc jesz-

cze bezpiecznie samochodem. To „Fool

for a Blond” - kompozycja urodzonego

w Louisianie Rogera Bartletta, gitarzysty

z zespołu bluesmana Jimmy’ego Buffet-

ta. Spokojny utwór w stylu country & blu-

egrass bardzo dobrze wprowadza w ilm.

To ostatnie momenty, w których nasi bo-

haterowi są jeszcze w zwykłym, normal-

nym świecie. Pod koniec, utwór zaczyna

rozwijać się w stronę swobodnej improwi-

zacji, wraz z dowcipnymi wokalizami – to

świetny skrót całej fabuły ilmu, który po-

kazuje stopniowy rozpad i dezintegrację

rzeczywistości przedstawionego świata.

TEXAS CHAINSAW MASSACRE SOUNDTRACK

Podobnie jest z „A Room of Feathers and

Bones”, gdzie słyszymy zapis dźwiękowy

jednej z ostatnich scen pokazujących

ucieczkę głównej bohaterki przed wyjącą

piłą mechaniczną. Jeśli słuchamy tego

wieczorem, wrażenie jest piorunujące

i trudno znieść tę radiową makabrę do

końca. Wyobraźnia słuchacza pracuje

i dopowiada obrazy, które w ilmie nie

były widoczne. A takie dźwięki sprzyjają,

W przypadku Teksańskiej masakry z 1974

roku, trudno pisać o muzyce ilmowej, to

zdecydowanie ścieżka dźwiękowa. Mamy

tutaj zbiór odgłosów z ilmu połączonych

z dziwacznymi dźwiękami, generowany-

mi na przeróżnych instrumentach.

opowiada o tragedii, jaka spotkała piątkę

młodych ludzi. I już jesteśmy w tym świe-

cie. Atmosferze sprzyja odpowiedni głos

narratora – spokojny i rzeczowy. Jest nim

John Larroquette, aktor drugiego planu,

który tak się spodobał Hooperowi, że za-

trudnił go w podobnej roli w poźniejszym

thrillerze s-f „Lifeforce”.

Przygodę rozpoczyna lektor, który w il-

mie czytał: ilm, który zaraz zobaczycie,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: