Tobie to dobrzetxt.pdf

Marianna Dembińska

Tobie to dobrze

czyli biografia (prawie) prawdziwa polskiej arystokratki robiącej

międzynarodową karierę

Mojemu Tacie, Babciom, Dziadkom, innym krewnym i

przyjaciołom, którzy książkę tą czytają spoglądając na mnie

z niebios.

Mojej Mamie, Małej-Gosi, Roberto, całej bliskiej i dalekiej

rodzinie, przyjaciołom oraz Davidowi (już niedługo!).

Wszystkim bohaterom książki dziękuję podwójnie: za

przeżyte chwile, oraz za moje wielogodzinne śmiechy

podczas spisywania wspomnień.

Ps. Reklamacji nie przyjmuje się

Rozdział 1: Ratunku, jestem trzydziestolatką,

czyli cienie i blaski wieku dorosłego

Właśnie wkroczyłam w wiek zdecydowanie dorosły.

Mam trzydzieści lat. Gdybym mieszkała w Afryce,

mogłabym już być babcią, ale na całe (moje)

szczęście mieszkam w mniej lub bardziej

cywilizowanej Europie i to deprymujące doświadczenie

mam jeszcze przed sobą.

Teraz rozliczam się z moich trzydziestu lat.

Dostaję gęsiej skórki na samą myśl o zmarszczkach i

siwych włosach, jednak szczęściem jest mieć

trzydzieści lat w roku 2004, w epoce

ogólnodostępnych farb do włosów i szeroko

rozpowszechnionej chirurgii plastycznej. Nie

twierdzę wcale, że już jutro zamówię wizytę w

jakiejś renomowanej klinice, ale zawsze lepiej mieć

awaryjne wyjście.

Są jednak pozytywne strony tego niezwykłego

wieku: nieznajomym nie wypada mówić mi na „ty”,

komplementy wydają się bardziej szczere (No, bo jak

można dwudziestotrzyletniej dziewczynie powiedzieć,

że wygląda młodo? Natomiast ten sam komplement,

powiedziany mnie, młodej i nie wyglądającej na swoje

trzydzieści lat kobiecie, wygląda na szczere

stwierdzenie). W biznesie zaczynają mnie traktować

coraz poważniej, mama nie mówi mi, czy mam palić czy

nie (oczywiste jest, że chodzi o to, żeby nie

palić), mogę do woli farbować włosy, używać

„poważnych” kosmetyków, mogę ciągle nosić mini

spódniczki, bo dzisiaj kobieta trzydziestoletnia

może to robić, no i mogę mieć kota, nie pytając

nikogo o pozwolenie. Kota o imieniu Pablo.

Dwudziesty ósmy listopada, dzień moich

trzydziestych urodzin. Budzę się w nadziei, że moje

trzydzieści lat to tylko sen, i przebudzę się mając

lat na przykład osiemnaście. Nie, osiemnaście nie,

byłabym przed maturą. To może dwadzieścia pięć, już

po studiach. Ale nie znałam wtedy Roberto. O.k.,

akceptuję moje trzydzieści lat, a ponieważ jest to

podobno najpiękniejszy wiek, jeśli mi się naprawdę

spodoba, będę je obchodzić przez co najmniej

dziesięć lat z rzędu.

Otwieram oczy i widzę Roberto, który nachyla się

nade mną i całuje w policzek.

- Kochanie, wszystkiego najlepszego, spełnienia

marzeń, sukcesów w pracy.

- Dziękuję. Nie zostawisz mnie, bo jestem stara? –

pytam, wiedząc, że Roberto odpowie mi, że jestem

śliczna, młodziutka, że mnie kocha i chce ze mną

spędzić całe życie.

- Teraz nie, ale zobaczymy, jak będziesz mieć

pięćdziesiąt lat. Może wtedy cię wymienię na młodszy

model.

Obracam się i udaję obrażoną.

Roberto zasypuje mnie całusami.

- Jesteś śliczna, kocham cię i wiesz, że chcę z tobą

spędzić całe życie. I przysięgam ci, że będzie ono

cudowne. Poczekaj sekundę.

Mój mężczyzna wraca z białą, znaną mi doskonale

torbą, pochodzącą z mojego ulubionego sklepu z

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: