Hula, psoci, hałasuje, to jesienny wiatr figluje
46. Latawcem do nieba
Zapis w dzienniku:
I. „Wietrznie” – zabawa ortofoniczna; wyrazy dźwiękonaśladowcze imitujące odgłosy wiatru (świstanie, gwizdanie itp.). „Latawce” – zabawa muzyczno--ruchowa.
II. „Latawce” – poznanie budowy latawca. „Latawiec” – wysłuchanie wiersza Czesława Janczarskiego. Rozwijanie umiejętności uważnego słuchania utworu literackiego. „Mali konstruktorzy” – praca plastyczno-konstrukcyjna; wykonanie latawca. Doskonalenie umiejętności współpracy w grupie, rozwijanie kreatywnego myślenia. Ozdabianie latawca wyciętymi z kolorowego papieru elementami mozaiki geometrycznej. Zapoznanie dzieci z zasadą działania latawca.
III. „Leć wysoko!” – próby aerodynamiczne latawca w ogrodzie przedszkolnym przy sprzyjających warunkach atmosferycznych. „Psotny wietrzyk” – zabawa ruchowa w ogrodzie. Różnicowanie własnego ruchu w zależności od siły wiatru.
Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:
· uczę się prawidłowo wymawiać trudne wyrazy,
· odpowiednio reaguję na zmiany tempa,
· improwizuję ruch do muzyki,
· poruszam się z rekwizytem w rytm muzyki,
· poznaję wygląd i budowę latawca,
· uważnie słucham wiersza,
· estetycznie ozdabiam pracę,
· pomagam przy budowaniu latawca,
· badam, jak i kiedy lata latawiec,
· czekam cierpliwie na swoją kolej,
· różnicuję własny ruch w zależności od siły wiatru.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
· „Wietrznie” – zabawa ortofoniczna. Nauczyciel zachęca dzieci do naśladowania różnych odgłosów wiatru.
– Aby latawiec mógł wznieść się wysoko, potrzebny jest wiatr. Co robi wiatr? Spróbujmy naśladować jego „mowę”:
Wiatr gwiżdże: żuu, żuu, żuu.
Wiatr szumi: szuu, szuu, szuu, szaa, szaa, szaa.
Wiatr świszcze: świst, świst, świst.
Wiatr dmucha: wiuu, wiuu, wiuu.
Wiatr lekko dmucha: fuu, fuu, fuu.
Uwaga! Czterolatki mogą jeszcze nie wymawiać niektórych głosek; należy prowadzić zabawę, nie wymagając od nich poprawnej wymowy głosek trudnych.
· „Latawce” – zabawa muzyczno-ruchowa. Każde dziecko otrzymuje jedną chustkę szyfonową. Dzieci improwizują ruch do utworu „Greensleeves to a ground”, np. kołyszą się na boki, do przodu, do tyłu, trzymając chustkę za dwa rogi. Spacerują wolno po całej sali, poruszając delikatnie chustką.
Podrzucają chustkę do góry i patrzą, jak spada na podłogę.
W połowie utworu (1.34), gdy słychać nieznaczne przyspieszenie tempa, nauczyciel poleca dzieciom, aby chwyciły chustkę za dwa rogi, zarzuciły ja na siebie, uniosły nad głową i drobnymi kroczkami biegały po okręgu koła.
Wyciszenie muzyki przez nauczyciela jest sygnałem do zatrzymania się i spokojnego położenia się na podłodze (odpoczynek).
chustki szyfonowe, CD Utwory... cz. 1 – „Greensleeves to a ground” (nr 21)
II. Zajęcia główne
· „Latawce” – poznanie budowy latawca. Nauczyciel zadaje dzieciom zagadkę:
Trzymasz mocno za sznurek
tę najdziwniejszą z zabawek.
Gdy wiatr wieje, leci w górę,
a w dzień cichy nie drgnie nawet!
Dzieci zgadują, że to latawiec.
Nauczyciel rozkłada przed nimi prawdziwy latawiec, a także ilustracje przedstawiające różnego rodzaju latawce. Na konkretnym przykładzie wskazuje i nazywa części latawca. Wyjaśnia znaczenie ogona dla sterowności.
E.M. Skorek, „Księga zagadek”, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2005, s. 153; książki i ilustracje przedstawiające różne latawce, latawiec
· „Latawiec” – wysłuchanie wiersza Cz. Janczarskiego.
Latawiec
Wznosi się latawiec
nad polem, nad drogą.
Wije się, szeleści
papierowy ogon.
Wyżej, jeszcze wyżej!
Już jest nad topolą.
To już nie latawiec,
a prawie samolot.
Ach, gdybym miał w ręku
trochę dłuższy sznurek,
pewnie mój latawiec
wzbiłby się pod chmurę!
Może by ogonem
o księżyc zahaczył,
gwiazdom w srebrne oczy
może by popatrzył?
Leci mój latawiec
w błękitnej przestrzeni,
jak kosmiczny pojazd,
co wystrzelił z Ziemi.
Czesław Janczarski
Nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi na temat wiersza. Przykładowe pytania:
– Do czego podobny jest latawiec?
– Dokąd może poszybować?
– Co mogłoby się stać, gdyby latawiec miał dłuższy sznurek?
Cz. Janczarski, „Latawiec” [w:] T. Dziurzyńska, H. Ratyńska, E. Stójowa, „A jak będzie słońce... A jak będzie deszcz... Wiersze, opowiadania, teatrzyki dla przedszkoli”, WSiP, Warszawa 1996, s. 54
· „Mali konstruktorzy” – praca plastyczno-konstrukcyjna. Nauczyciel dzieli dzieci na dwa zespoły. Jeden zespół otrzymuje romb, drugi kokardki wycięte z brystolu. Dzieci ozdabiają części latawca elementami mozaiki geometrycznej wyciętymi z kolorowego papieru. Konstrukcję latawca nauczyciel przygotowuje wcześniej. Listewki krzyżuje się ze sobą w ich połowie i związuje się je sznurkiem. Między końcami listewek mocuje się sznurek tak, aby powstał romb. Na takiej konstrukcji nauczyciel mocuje ozdobiony przez jeden z zespołów papier w kształcie rombu. Następnie przymocowuje do sznurka kokardy. Tak wykonany ogon łączy z latawcem. Ostatnim etapem jest przymocowanie sznurka do każdego wierzchołka, związanie go w supełek i przedłużenie tak, aby można było sterować latawcem z ziemi.
kartony, listewki, klej, kolorowy papier, sznurek
III. Zajęcia popołudniowe
· „Leć wysoko” – zabawa badawcza. Nauczyciel zapoznaje dzieci z zasadami puszczania latawca: oczekiwanie na wiatr, naprężanie sznurka, wypuszczanie latawca podczas silnego podmuchu wiatru. Następnie każde dziecko puszcza latawiec z pomocą nauczyciela. Uczestnicy zabawy zwracają uwagę na poruszanie się latawca na wietrze. Reagują mocniejszym lub słabszym naciągnięciem sznurka na zmiany podmuchów wiatru. Obserwują ruchy elementów łańcucha.
latawiec
· „Psotny wietrzyk” – nauczyciel z dziećmi wystawia odkryte dłonie na podmuchy wiatru – sprawdza kierunek i natężenie wiejącego wiatru (można lekko poślinić palec w celu większego uwrażliwienia „czujnika”). Następnie umawia się z dziećmi, że będą drzewami na wietrze i ruchem ciała będą reagować na podmuchy wiatru. Dzieci „drzewa” stają w rozsypce na podwórku przedszkolnym. Unoszą rączki do góry i ruszają nimi zgodnie z siłą wiatru.
47. Wiatraczki
I. „Wiatraki” – słuchanie wiersza-instrukcji K. Artyniewicz. Konstruowanie wiatraczków z kartoników i patyczków za pomocą nożyczek i pinezki. „Dęcia, dmuchy i podmuchy” – ćwiczenia oddechowe z wiatraczkami. Utrwalanie prawidłowego oddychania oraz ćwiczenie siły własnego wydmuchu.
II. „Prawy do lewego” – zestaw ćwiczeń gimnastycznych wg P. Dennisona. Ćwiczenia koordynacji półkul mózgowych. „Wiatr jesienny” – nauka piosenki. Doskonalenie pamięci oraz poczucia rytmu.
III. „Jaki? Taki!” – zabawa dydaktyczna. Różnicowanie przedmiotów, posługiwanie się określeniami dotyczącymi podobieństwa przedmiotów (taki sam, dokładnie taki sam, taki jak..., podobny do...). „Wiatraczki” – zabawa naśladowcza.
· uważnie słucham wiersza i rozumiem jego treść,
· buduję wiatraczek zgodnie z instrukcją,
· ćwiczę prawidłowe oddychanie,
· dmucham z różnym natężeniem,
· doskonalę sprawność ruchową,
· poznaję słowa i melodię piosenki,
· rozróżniam przedmioty dokładnie takie same i podobne,
· czerpię radość z uczestnictwa w zabawach ruchowych,
· naśladuję czyjeś ruchy.
· „Wiatraki” – słuchanie wiersza-instrukcji Krystyny Artyniewicz.
Wiatraki
Siadły razem przedszkolaczki,
kolorowe tną wiatraczki.
Przypiąć różki – łatwa praca:
już wiatraczek się obraca.
Już gotowy drugi, trzeci,
Każdy rad by jak ptak lecieć
i trzepoce się nad głową,
miga w górze kolorowo.
Krystyna Artniewicz
Nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat treści wiersza. Proponuje im budowę własnych wiatraczków.
K. Artyniewicz, „Wiatraki” [w:] Elbanowska S., „Jak zadziwić przedszkolaka tym co świeci, pływa, lata. Jesień”, Medium, Warszawa 1994, s. 16
· „Wiatrak” – praca plastyczno-techniczna. Nauczyciel prosi dzieci, by usiadły przy stolikach. Rozdaje im kartki z bloku technicznego z odrysowanym „wiatrakiem” oraz nożyczki, patyczki i czyta ponownie wiersz. Dzieci wykonują czynności zgodnie z instrukcją i z pomocą nauczyciela – wycinają wiatraczek, przypinają różki do patyczka za pomocą pinezki.
kartki techniczne, patyczki, pinezki, nożyczki
· „Dęcia, dmuchy i podmuchy” – nauczyciel proponuje zabawę z użyciem wykonanych przez dzieci wiatraczków.
ANNAK911