HTML
Znacznik HTML jest specjalnym ciągiem znaków objętym nawiasami ostrymi. Gdybyśmy na przykład chcieli zaznaczyć jakiś fragment tekstu jako tytuł, moglibyśmy objąć go znacznikami <h1>treść tytułu</h1>. w HTML wielkość liter w znacznikach jest obojętna - znaczniki wpisane małymi i wielkimi literami są interpretowane w ten sam sposób. Staranniej wykonane edytory HTML pozwalają nawet zdefiniować, czy polecenia HTML będą wpisywane małymi, czy wielkimi literami.
Chociaż zwyczajowo stosuje się zamiennie określenia polecenie, element, znacznik czy tag, formalnie rzecz biorąc element jest ogólną nazwą, np. h1, natomiast znaczniki to <h1> (znacznik otwierający) i </h1> (znacznik zamykający). Krótko mówiąc, element jest ogólniejszym i zbiorczym określeniem. Nie powinno to jednak prowadzić do nieporozumień, gdyż z kontekstu wiadomo, o co chodzi.
Kilka dobrych i ważnych rad na początek
W HTML zalecane jest stosowanie małych znaczników - w XHTML, który jest kontynuacją języka HTML, małe znaczniki są już obowiązkowe, zatem lepiej jest się przyzwyczajać do właściwych technik.Pisz więc nie:<H1>Nasza wycieczka do lasu</H1>lecz:<h1>Nasza wycieczka do lasu</h1>
Domykaj zawsze znaczniki - dotyczy to ogromnej większości znaczników, poza bardzo nielicznymi, jak <img>, <hr> czy <br>.Nigdy nie pisz:<p>Wczoraj byliśmy w lesie i było bardzo przyjemnie.lecz zawsze:<p>Wczoraj byliśmy w lesie i było bardzo przyjemnie.</p>
Zwróć uwagę na używanie cudzysłowów przy podawaniu konkretnych wartości poleceń i atrybutów, co jest wymagane we współczesnych standardach, choć nie było egzekwowane w starszych.Pisz zatem nie:<img src=fotka.jpg alt=fotka z wakacji>lecz<img src="fotka.jpg" alt="fotka z wakacji">Nie:<a href=http://www.onet.pl>Portal Onet.pl</a>lecz<a href="http://www.onet.pl">Portal Onet.pl</a>Nie:<p style=color: blue; >Tekst w kolorze niebieskim.</p>lecz<p style="color: blue; ">Tekst w kolorze niebieskim.</p>
Nigdy nie mieszaj znaczników, nie twórz z nich "przekładańca". Gdy np. otworzysz znacznik wyróżnienia tekstu <strong>, a potem znacznik emfazy <em>, to najpierw zamknij emfazę </em>, a dopiero potem zamknij wyróżnienie </strong> (gdy zakładasz skarpetkę, a potem but, to potem najpierw musisz zdjąć but, aby móc zdjąć skarpetkę). Chodzi o to, aby poprawnie zagnieżdżać jedne znaczniki w drugich.Nie pisz więc:<strong><em>Jakaś tam treść</strong></em>lecz<strong><em>Jakaś tam treść</em></strong>
Wszystkie polecenia powinny się znaleźć w pewnych standardowych ramach. Zostało przyjęte, że dokument HTML zawiera szkielet, który stanowi osnowę dla wszystkich innych poleceń. Spotyka się wprawdzie w Internecie strony, które szkieletu nie zawierają (czasem tylko jego część), ale odradzamy taką praktykę, gdyż w pewnych okolicznościach może ona zaowocować niespodziewanymi efektami.
Cały dokument powinien być objęty parą znaczników <html> </html>. Między nimi powinna zaś się znaleźć para znaczników <head> </head>, która stanowi ramy dla informacji nagłówkowych. Pozostałe informacje powinny być objęte z kolei znacznikami <body> </body>. Wygląda to następująco:
<html><head>informacje nagłówkowe</head><body>właściwa treść (ciało) dokumentu</body></html>
Tak spreparowany szkielet jest już "bezpieczny" i nie niesie ze sobą ryzyka jakichś niespodzianek.
Gdy już wiemy, jaka jest formalna osnowa dokumentu, warto jeszcze dodać kilka użytecznych informacji.
Między znacznikami <head> i </head> powinno się znaleźć polecenie <title> </title>.
<head><title>Tytuł strony</title></head>
Title nie oznacza wcale śródtytułu (nagłówka) na stronie. Zawarta między tymi znacznikami treść ukaże się w pasku tytułowym przeglądarki, a nie w dokumencie. Na przykład:
<head><title>Kurs języka HTML - poradnik webmastera: HTML dla bardzo początkujących</title></head>
Proszę zwrócić teraz uwagę na pasek tytułowy przeglądarki, gdzie widnieje treść "Kurs języka HTML - poradnik webmastera: HTML dla bardzo początkujących".
Ważne: polecenie title powinno być umieszczone zaraz za otwierającym znacznikiem head, jeszcze PRZED wszystkimi informacjami meta.
Drugim bardzo ważnym elementem jest informacja stronie kodowej dokumentu.
Zalecamy usilnie stosowanie strony kodowej ISO-8859-2 (czyli ISO Latin 2). Jest to międzynarodowy standard, a "przy okazji" także Polska Norma. Powinieneś sporządzać dokument w tym standardzie i zarazem opatrywać go informacją typu META. Jest ona umieszczana w ramach znaczników head i wygląda następująco:
<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=iso-8859-2">
Przed dokumentem, tj. przed otwierającym znacznikiem <html> dodaj jeszcze zalecaną definicję typu dokumentu, czyli tzw. prolog:
<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
Uwaga: wielkie litery w deklaracji DTD (Document Type Definition) są konieczne!
Deklaracja ta mówi, że piszesz w języku HTML 4.01 Strict, czyli we współcześnie używanym standardzie. Więcej o deklaracjach Doctype przeczytasz w w rozdziale Struktura dokumentu.
Ostatecznie więc, stosuj standardową osnowę:
<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd"><html><head><title>tytuł strony</title><meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=iso-8859-2"></head><body>właściwa treść (ciało) dokumentu</body></html>
Jak uzyskać polskie znaki w edytorach?
UWAGA: czołowe polskie edytory HTML nie wymagają już stosowania odrębnych klawiatur i czcionek ekranowych, gdyż same automatycznie konwertują polskie znaki do wybranej przez nas strony kodowej. Po prostu piszesz w nich normalnie, jak np. w zwykłym edytorze tekstów.
Poniższe uwagi dotyczą niektórych edytorów produkcji zachodniej.
Aby wygodnie redagować dokumenty w standardzie kodowania ISO-8859-2, należy się zaopatrzyć w czcionki w tym standardzie. Użytkownikom edytorów dla Windows polecam darmowe czcionki ekranowe PolskieStrony i PolskieStrony2, dostępne w serwisie Polska Strona Windowsowa. Darmową klawiaturę ISO można pobrać także w serwisie Polska Strona Windowsowa, czyli tam, gdzie jest czcionka ekranowa PolskieStrony.
Problem konwersji już istniejących dokumentów można załatwić "hurtowo" za pomocą specjalnych programów konwertujących. Polecamy przede wszystkim program Ogonki 97, Michała Jaskólskiego - Michał oferuje ją wszystkim za darmo i warto podkreślić, że jego program stał się jednym z najważniejszych narzędzi w "dziecięcym" okresie polskiego Internetu. Niezliczone tysiące osób konwertowały już nim swoje strony, dostosowując je do zalecanego standardu.
Gdy z jakichś powodów zechcesz używać w swojej witrynie internetowej strony kodowej Windows-1250 (co odradzamy), wpisz koniecznie odpowiednią informację META:
<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=windows-1250">
Podsumowanie:
Jeśli zechcesz stosować stronę kodową ISO-8859-2 (zalecamy), wykonaj następujące działania:
· Zaopatrz się w dowolną czcionkę ekranową w standardzie ISO-8859-2, za pomocą której będziesz wyświetlać tekst dokumentu w edytorze HTML
· Używaj polskiej klawiatury w standardzie ISO-8859-2
· Wstaw deklarację strony kodowej ISO-8859-2 w nagłówku dokumentu
Jeśli zamierzasz stosować stronę kodową Windows-1250 (nie zalecamy)
· Użyj dowolnej czcionki ekranowej w tym standardzie (jest ich sporo w Windows)
· Używaj standardowej klawiatury Windows
· Wstaw deklarację strony kodowej Windows-1250 w nagłówku dokumentu
Użytkownicy systemu operacyjnego Linux w ogóle nie mają problemu ze stroną kodową, gdyż system ten posługuje się międzynarodowymi standardami.
Tytuły
W dokumentach często wprowadzamy tytuły, zwane też śródtytułami lub nagłówkami. Służy do tego polecenie <hx> </hx>. Znak h oznacza heading, natomiast x to stopień tytułu (mamy ich sześć). Polecenie wprowadzające tytuł stopnia pierwszego składa się ze znacznika otwierającego <h1> i zamykającego </h1>. Ten drugi zawiera dodatkowo ukośnik (ang. slash).
Znaczna większość poleceń zawiera znacznik otwierający i zamykający, aczkolwiek są też polecenia zawierające jedynie pojedynczy znacznik, np. znacznik poziomej linii, grafiki czy końca wiersza. Gdy masz do czynienia z poleceniem zawierającym oba znaczniki, koniecznie stosuj i znacznik otwierający, i zamykający. w HTML jest to bezwzględnie zalecane, a w XHTML już nawet konieczne.
Podkreślmy od razu, że znaczniki w przeglądarce WWW nie są wyświetlane. Są one jedynie interpretowane, tzn. pozwalają "w locie" formatować tekst.
Uwaga: Powszechnie używany termin "nagłówek" jest nieco mylący. Aby nie było kłopotu z rozróżnianiem tytułu i nagłówka dokumentu, przyjmujemy właśnie pojęcie "tytuł" lub "śródtytuł". Jest ono zresztą bardziej intuicyjne, gdyż kojarzy się z tytułami rozdziałów i podrozdziałów w obszernych dokumentach, a taka jest jego istota.
Jak wspomnieliśmy wyżej, dysponujemy sześcioma stopniami tytułów, różniącymi się w przeglądarce wielkością znaków. Wprowadzamy je za pomocą poleceń h1, h2 itd.
<h1>Tytuł stopnia pierwszego</h1><h2>Tytuł stopnia drugiego</h2><h3>Tytuł stopnia trzeciego</h3><h4>Tytuł stopnia czwartego</h4><h5>Tytuł stopnia piątego</h5><h6>Tytuł stopnia szóstego</h6>
I efekt:
Tytuł stopnia pierwszego
Tytuł stopnia drugiego
Tytuł stopnia trzeciego
Tytuł stopnia czwartego
Tytuł stopnia piątego
Tytuł stopnia szóstego
Akapit i wiersz
Jak wprowadzać do dokumentu "zwykły" tekst? w zasadzie każdy tekst, który nie jest objęty specjalnym znacznikiem, jest interpretowany jako "masa tekstowa". Gdybyśmy jednak wpisali dłuższy fragment tekstu, rozdzielając w edytorze akapity za pomocą klawisza Enter, przeglądarka zignoruje znaki końca wierszy i akapitów w edytorze i wyświetli jednolity blok tekstu. Aby naprawdę rozdzielić akapity, należy się posłużyć poleceniem <p> (p = paragraph), które wstawi interlinie między poszczególne fragmenty tekstu. Zalecamy także konsekwentne stosowanie znacznika zamykającego </p>.
Przykład:
<p>To jest treść pierwszego akapitu</p><p>To jest treść drugiego akapitu</p>
Efekt:
To jest treść pierwszego akapitu
To jest treść drugiego akapitu
Niekiedy zdarza się, że chcemy przełamać tekst, nie wprowadzając przy tym znaku końca akapitu. Możemy wówczas zastosować pojedyncze polecenie <br>, które przenosi tekst o jeden wiersz w dół, choć nie wprowadza dodat...
wsb-zadania