Jacek Piekara - Piec plonacych wzgórz.pdf - Piekara Jacek - ssaaggaa

Jacek Piekara

PiĘĆ płonĄcych wzgórz

Była pierwsza po południu. Czas największej spiekoty, kiedy powietrze

zdawało się zastygać w nieruchomą bijącą Ŝarem ścianę. Ale tutaj - myślał O’Reilly w

cieniu rozłoŜystych drzew, koło basenu z szumiącym wodotryskiem rozpryskującym

na wiele metrów wokół krople wody - tutaj było naprawdę rześko i miło. O’Reilly

siedział w wiklinowym fotelu wolniutko sącząc z oszronionej szklanki purpurowy sok

owoców maldo. Najcudowniejszą rzecz, ze wszystkich cudów, które natura

wytworzyła na Taurydzie. O’Reilly - ziemski agent handlowy, wciąŜ, mimo wielu lat

rezydentury, wciąŜ był w stanie rozkoszować się drobnymi radościami, jakich nie

skąpił tutaj zwykły, powszedni dzień. ChociaŜby tym, Ŝe moŜna siedzieć spokojnie

we własnym cichym i ustronnym ogrodzie, popijać maldowy sok i z leniwą

satysfakcją myśleć o tym, Ŝe przed czwartą nadejdzie czas kąpieli i masaŜu. A kąpiel i

masaŜ na Taurydzie były rzeczą nadzwyczajną, zwłaszcza kiedy prestiŜ pozwalał na

posiadanie tak pięknych i zręcznych niewolnic jakie mieszkały w domu O’Reillego.

Nikt teŜ od dwunastej aŜ do czwartej nie zakłóci czasu sjesty, nie będzie nagłych

telefonów, niespodziewanych wizyt ani Ŝadnych spraw nie cierpiących zwłoki. I

właśnie wtedy, kiedy agent porównywał niespokojne, pełne ciągłego pośpiechu i

napięcia Ŝycie na Ziemi z Ŝyciem Taurydy, wtedy właśnie zabrzmiał przy drzwiach

wejściowych mocny głos gongu. O’Reilly uniósł się lekko w fotelu i odłoŜył szklankę.

Prawą dłoń połoŜył na rękojeści miecza. KtóŜ to na Boga wybrał tak niefortunny czas

odwiedzin? PrzecieŜ nawet wróg nie przyszedłby po jego głowę w czasie sjesty, bo

byłoby to powszechnie uznane za dyshonor. Były lepsze pory na morderstwo niŜ czas

pomiędzy dwunastą a czwartą.

- Trzej Przyjaźni Nieznajomi, mój panie - obwieścił niewolnik pochylony w

głębokim ukłonie. Agent zastanowił się przez chwilę.

Mógł nie przyjąć tych ludzi. Potraktowali go przecieŜ jak osobę o nikłym

prestiŜu, której moŜna przerywać czas odpoczynku. Ale z drugiej strony, jeŜeli znali

pozycję O’Reillego (a w stolicy kaŜdy znał ją dobrze) i nie chcieli go obrazić, to

sprawa z którą przybywali musiała być wyjątkowej wagi.

Po chwili namysłu kazał niewolnikowi przyprowadzić gości. Trzech

barczystych, wysokich męŜczyzn, z których kaŜdy miał jeden miecz u lewego boku, a

drugi, krótszy, w pochwie wystającej nad prawe ramię. Policjanci. To oczywiste. Ale

cóŜ w domu O’Reillego mogą chcieć policjanci? I to w dodatku o tak niewłaściwej

porze. Wszyscy byli w maskach Przyjaznych Nieznajomych, ale agent nie zmienił

swej maski Obojętnego Przechodnia. Miał do tego pełne prawo i nie czuł się wcale w

obowiązku nakładać ani Gościnnego Gospodarza, ani teŜ rewanŜować się gościom

Przyjaznym Nieznajomym. W innym przypadku mogłoby to być zrozumiane jako

obraza, a nawet stać się powodem pojedynku, ale O’Reilly i tak wyświadczył im łaskę

wpuszczając do domu o niestosownej porze. Policjanci powitali agenta w

ceremonialny, niezwykle grzeczny sposób, po czym ten, który stał pośrodku wyszedł

krok do przodu. Gospodarz do tej pory nie wstał z miejsca ani nie zaproponował im,

aby usiedli. Najpierw chciał usłyszeć, co mają do powiedzenia.

- Kiedy spotykam człowieka - zaczął policjant - co poświęcił swe Ŝycie lasowi,

on zwraca się ze skargą. Zobacz, mówi, te rosłe drzewa co stały tak dumnie, a dziś

topór drwala strzaskał ich pnie i leŜą teraz w pyle drogi. Patrz, mówi dalej ten

człowiek, jakŜe okrutny był drwal, który to uczynił. Lękam się, Ŝe jego topór moŜe

rychło zastukać do drzwi mego domu.

Policjant zamilkł, a O’Reilly przez chwilę przetrawiał otrzymaną wiadomość.

Taurydański obyczaj zakazywał zwracania się z problemem, którego

rozwiązanie nie leŜało w gestii rozmówcy. Oczywiście wolno było prosić o pomoc,

ale wtedy stosowano skomplikowaną ceremonię przypowieści i alegorii, nie chcąc

naraŜać się na odmowę, która mogłaby być dla proszącego śmiertelną obrazą.

Teraz wystarczyłoby, aby agent nie odpowiedział ani słowem, a przybysze

wycofaliby się ceremonialnie i nikt do nikogo nie mógłby mieć pretensji. Ale O’Reilly

nauczył się, Ŝe na Taurydzie dobrze jest pozyskiwać sobie wdzięczność i

przychylność innych. Nawet jeśliby mieli to być tylko policjanci. Dał więc znak

niewolnikom, którzy natychmiast przystawili gościom trzy wiklinowe fotele, po czym

zmienił maskę na Przyjaznego Nieznajomego. Policjanci usiedli lekko przykładając

lewe dłonie do prawej piersi - znak wdzięczności, który jednak nie nadszarpywał

prestiŜu. Teraz agent czekał na ich dalsze słowa.

- Pan, ekscelencjo - zaczął policjant - cieszy się sławą człowieka, który zgłębił

wspaniałe utwory naszych mistrzów. Ja i moi przyjaciele pragniemy usłyszeć pańskie

zdanie, ekscelencjo, na temat czynu megethona Astemynuusa i radość nasza nie

będzie miała granic, gdy podzieli się pan z nami swymi zawsze jakŜe trafnymi

przemyśleniami.

„O BoŜe” - pomyślał O’Reilly - „trafiony, zatopiony. Kto to był, u cholery

megethon Astemynuus i kto napisał ten traktat? Chyba mistrz Lodwerus. A moŜe nie

on? Zaraz, zaraz skojarzyć to z drzewami, o co tu do diabła moŜe chodzić?”

Odwoływanie się do dzieł staroŜytnych pisarzy, do ich traktatów

filozoficznych czy heroicznych eposów było starą i uświęconą metodą nawiązywania

rozmowy, której nie moŜna było zacząć wprost. Jednak przybyszowi z Ziemi, choćby

najbardziej zŜytemu z taurydańską historią i obyczajami, sprawiało to ogromne

trudności. Trzeba było bowiem przekopać całe tomy dzieł mistrzów, pisane w

archaicznym języku starotaurydańskim i w dodatku jeszcze zapamiętać waŜniejsze

fakty, a najlepiej zapamiętać wszystko.

I wtedy O’Reillemu przypomniało się, kim był megethon Astemynuus.

Oczywiście! PrzecieŜ to jedna z historii heroicznego eposu poety Bredorwusa. Rzecz

o dostojniku, mistrzu miecza i jednym z najbardziej znaczących ludzi na Taurydzie,

który zrezygnował z zaszczytów i dostatku, aby zająć się pokonaniem okrutnych

morderców z Górskich Klanów, grasujących nocami w stolicy. Teraz rzecz stawała się

jasna. Sytuacja się powtórzyła. Ktoś zakłóca spokój mieszkańcom miasta, a policja

nie moŜe sobie z tym poradzić. Ale dlaczego, na Boga, oczekują wsparcia od niego?

Fakt, Ŝe dobrze włada mieczem nie stanowi jeszcze o tym, Ŝe będzie pomagać w

poszukiwaniu zbrodniarzy. Na to O’Reilly nie miał ani chęci, ani czasu. Ale, zaraz...

tu musi być drugie dno. Nie przychodzi się do człowieka o tak wielkim prestiŜu i nie

prosi bez powodu o pełnienie roli policjanta. Jeszcze chwilka, zaraz, olśnienie było

blisko. BoŜe, dokładniej czytać traktat Bredorwusa i juŜ wszystko byłoby wiadome.

Jak to się zaczynało. Aha, jest! Dlaczego megethon Astemynuus zrezygnował z

dostojeństw? Dlatego, Ŝe na czele górskich band stał jego brat i megethon uwaŜał za

swój honorowy obowiązek zabić tę zakałę rodziny. Ale, BoŜe, czyŜby to znaczyło

Ŝe...

- Brat przestaje być bratem, gdy traci honor - rzekł O’Reilly - a śmierć jest

wybawieniem dla zbrodniarza i radością dla sprawiedliwego.

Oferta została przyjęta. Teraz formuły, symbole i alegorie przestały być

potrzebne. MoŜna wreszcie zacząć się posługiwać zwykłym, funkcjonalnym

językiem, bo rozmawianie w sposób ceremonialny, choć czasem uŜyteczne, czasem

miłe, a zawsze szkolące spryt, pamięć, logikę i refleks, w tej sytuacji wikłałoby tylko

sprawę.

- Doniesienia o morderstwach wpływają od prawie pół roku - zaczął policjant.

- Na razie zdarzyło się jedenaście przypadków. Ciosy świadczą o tym, Ŝe mieczem

posługuje się mistrz walki, dwukrotnie pokonał on trzech przeciwników na raz.

„Ho, ho” - zastanowił się O’Reilly. - „To brzmi niewiarygodnie.

Taurydańczycy szkolą się w posługiwaniu mieczem od wczesnego dzieciństwa.

PrzecieŜ na tej pozbawionej chorób i zewnętrznego niebezpieczeństwa planecie

właśnie pojedynki są sposobem selekcji naturalnej i one pozwalają na eliminację

jednostek mniej zaradnych Ŝyciowo. Niezły kozak musi być z tego mordercy skoro

zabija trzech za jednym zamachem”.

- Dlaczego sądzicie, Ŝe to Ziemianin? - zapytał.

- Dzisiaj znaleźliśmy następnego trupa - wyjaśnił policjant. - Cios został

zadany od tyłu.

No i wszystko się wyjaśnia. PrzecieŜ to hańba uderzyć odwróconego lub

uciekającego wroga. śaden Taurydańczyk by tego nie uczynił. Tak splamić honor

mógł tylko przybysz z Ziemi.

„Swoją drogą” - pomyślał agent - „to koszmar, Ŝe hańbiące zachowanie jest

wyjaśnieniem narodowości mordercy”. Ale cóŜ, Ziemianie nie cieszyli się szacunkiem

Taurydańczyków. Z jednym wyjątkiem, ale O’Reillego nikt tu juŜ nie uwaŜał za

obcego. Inaczej nie przyszliby do niego z tą sprawą. Zresztą, prośba o pomoc była w

gruncie rzeczy gestem przyjaźni w stronę agenta. W tym właśnie tkwiła cała specyfika

Taurydy. Ci, którzy przychodzili z prośbą o pomoc, nagle stawali się

wyświadczającymi przysługę. Policjanci okazywali O’Reillemu zaufanie pragnąc, aby

właśnie on poradził sobie z tajemniczym mordercą. Teraz juŜ pokonanie nocnego

zabójcy stało się dla agenta kwestią honoru i prestiŜu. Musiał to zrobić, by

odwdzięczyć się policjantom. Postąpili delikatnie, uwaŜając, Ŝe w rodzinie kaŜdy

powinien wymierzać sprawiedliwość błądzącemu i nikt postronny nie powinien się do

tego mieszać. Ale O’Reilly wiedział, Ŝe zadanie nie będzie łatwe. Człowiek, który

pokonuje trzech przeciwników w walce na miecze jest nie lada mistrzem. Co prawda,

agent słynął ze wspaniałego opanowania sztuki walki, ale teraz czuł, Ŝe trafi na wroga

co najmniej równego sobie.

- Chciałbym otrzymać kod waszego komputera - rzekł O’Reilly.

- Oczywiście - odparł policjant i wyciągnął z sakwy przy pasie magnetyczną

kartę. Wstali z foteli.

- Pozostaje mi tylko Ŝyczyć panu, ekscelencjo, miłego dnia i mam nadzieję, Ŝe

nasza jakŜe nieodpowiednia i godna poŜałowania wizyta nie zakłóciła rozmyślań

ekscelencji.

Agent poŜegnał ich grzeczną, ceremonialną formułą i dał znak niewolnikom,

aby odprowadzili gości do drzwi. Westchnął cięŜko. Nie było jeszcze drugiej, a nie

wyglądało na to, aby moŜna było próŜnować przez następne dwie godziny. Wolnym

krokiem udał się do gabinetu i siadając przy pulpicie komputera wystukał na

klawiaturze kod policyjny. Najpierw zamierzał sprawdzić jak wygląda sytuacja

Ziemian na Taurydzie i w chwilę potem miał pełne dane. Przebywało tu stu szesnastu

Ziemian, z czego osiemdziesięciu siedmiu w stolicy - pozostałych O’Reilly na razie

wyeliminował. Z mieszkających w mieście, tylko sześciu przebywało dłuŜej niŜ pół

roku. Jednym z nich był sam agent, a więc pozostawało pięciu potencjalnych

podejrzanych. O’Reilly przyjrzał się uwaŜnie kolejnym sekwencjom danych.

Robert McNamara, lat 62, wysłannik Konsorcjum Metali CięŜkich. Jego

moŜna było wyeliminować. Spokojny grubas, bez aspiracji i ambicji, traktujący pobyt

na Taurydzie jako wygodną synekurę i dobre wakacje. Bardzo słabo znał taurydański,

nie uŜywał masek, prawdopodobieństwo, Ŝe to on był owym tajemniczym mordercą

zbliŜało się do zera. Agent przypuszczał, Ŝe McNamara nie miał nawet pojęcia o

walce mieczem.

Zatem następny: Silvester Calhoun, lat 21, siostrzeniec McNamary, spędzał na

Taurydzie długie wakacje, nie zajmował się niczym poza drobną pomocą dla wuja.

Ten raczej teŜ nie.

Trzeci podejrzany: Tom Fleming, lat 41, od dwóch lat na Taurydzie,

podejrzenia o przemyt, dochody bliŜej nie wyjaśnione, biegła znajomość języka,

uŜywał masek, cieszył się pewnym prestiŜem, wytrawny znawca sztuk walki.

Wydawał się najbardziej pasować, ale czy biznesmen i przemytnik bawiłby się w

nocne morderstwa?

Następny: Hubert Ostrovsky, lat 35, obserwator z ramienia Ligi Rozwoju,

świetny znawca historii i zwyczajów Taurydy, człowiek o sporym jak na Ziemianina

prestiŜu, w pełni zaaklimatyzował się na planecie. O’Reilly znał go bardzo dobrze i

dlatego był pewien, Ŝe jest on niezdolny do popełnienia tak haniebnej zbrodni. Poza

Jacek Piekara - Piec plonacych wzgórz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: