Herbert James - Mgła.pdf - Książki - wgaka

JAMES

HERBERT

Prze ł o ż y ł : MACIEJ GOCMAN

Tytuł oryginału:

THE FOG

Ilustracja na okładce:

TOM HALLMAN

Opracowanie graﬁczne:

ADAM OLCHOWIK

Redaktor:

EWA PIOTRKIEWICZ

Redaktor techniczny:

JANUSZ FESTUR

ISBN 83-85423-57-5

Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

Warszawa 1992. Wydanie I

Skład: Zakład Fototype w Milanówku

Druk: Pilskie Zakłady Graﬁczne Sp. z o.o.

Rozdzia ł pierwszy

Wioska zacz ęł a powoli otrz ą sa ć si ę ze snu i budzi ć do ż y- cia. Powoli, poniewa ż nic nigdy nie dzia ł o si ę w tej

cz ęś ci Wiltshire w po ś piechu; czas nie mia ł tu ż adnego znaczenia od wieków. Przybysze ł atwo poddawali si ę

spokojnej atmo- sferze tutejszego ż ycia i czuli si ę w niej zadowoleni i bezpie- czni. Niespokojni duchem

m ł odzi ludzie nigdy nie zagrzewali tu miejsca, ale zawsze pami ę tali koj ą cy spokój wsi i równie cz ę sto za

nim t ę sknili. Rzadki turysta trafia ł tu przez przypa- dek i zachwyca ł si ę niedzisiejszym urokiem tego

skrawka l ą du. Wystarcza ł o mu kilka minut, aby pozna ć osobliwy czar tej wioski, po czym rusza ł dalej,

wzdychaj ą c za jej spokojem, nie bez obawy jednak, ż e spokój ten móg ł by go znudzi ć .

Jessie otworzy ł a swój sklep spo ż ywczy dok ł adnie o ósmej trzydzie ś ci, jak zawsze zreszt ą przez ostatnich

dwadzie ś cia lat. Jej pierwsza klientka, pani Thackery, nie zjawi si ę na pewno przed ósm ą czterdzie ś ci pi ęć ,

ale Jessie nigdy nie przysz ł o na my ś l, by zerwa ć z wieloletnim zwyczajem wcze- snego otwierania sklepu.

Nawet gdy umar ł Tom, jej m ąż , sklep zosta ł otwarty punktualnie o ósmej trzydzie ś ci, a pod- czas jego

pogrzebu dwa dni pó ź niej by ł zamkni ę ty tylko przez godzin ę , mi ę dzy dziesi ą t ą a jedenast ą . Jessie lubi ł a

poranne pogaduszki z pani ą Thackery, która zagl ą da ł a do niej nawet

wtedy, gdy nie robi ł a zakupów. Jessie znalaz ł a w niej podpo-

r ę po ś mierci Toma. Pani Thackery przychodzi ł a codziennie,

by wypi ć z Jessie porann ą fili ż ank ę herbaty. Nigdy si ę nie

nudzi ł y, sp ę dzaj ą c czas na plotkach; jeden temat móg ł zaj-

mowa ć je przez dwa tygodnie, a nawet trzy - je ś li zdarzy ł a si ę

w wiosce jaka ś ś mier ć .

Pomacha ł a panu Papworthowi, rze ź nikowi z naprzeciwka, który w ł a ś nie zamiata ł chodnik ko ł o swojego

sklepu. Mi ł y cz ł owiek, ten pan Papworth. O wiele milszy, odk ą d opu ś ci ł a go ż ona. Wydarzenie to wywo ł a ł o

we wsi pewne poruszenie, ale te ż nikt nie by ł specjalnie zdziwiony, gdy po sze ś ciu la- tach ma łż e ń stwa pani

Papworth odesz ł a. Nie pasowa ł a do niego. By ł a zbyt m ł oda, zbyt frywolna, nie mog ł a znie ść spo- kojnego

ż ycia. Przywióz ł j ą ze sob ą z wakacji sp ę dzonych w Bournemouth. I po tych wszystkich latach, kiedy ka ż dy

by ł pewien, ż e zostanie ju ż na zawsze starym kawalerem, on obwie ś ci ł wszem i wobec, ż e si ę ż eni.

Obydwoje od pocz ą tku wiedzieli, ż e nic z tego ma łż e ń stwa nie b ę dzie, ale on posta- nowi ł spróbowa ć . No,

ale to by ł o dawno temu. Jego wizyty przez ulic ę powtarza ł y si ę coraz cz ęś ciej i wszyscy we wsi nabrali

przekonania, ż e wcze ś niej czy pó ź niej dojdzie do po łą czenia si ę obu sklepów we wspólny interes rodzinny.

Nie by ł o jednak po ś piechu - wszystko si ę kiedy ś samo u ł o ż y.

- Tak - odpar ł Freddy, wyci ą gaj ą c szyj ę , by popatrze ć na stoj ą ce na pó ł kach s ł oje ze s ł odyczami.

- Dzie ń dobry, pani Bundock!

Jej rozmy ś lania przerwa ł y dwa m ł ode cienkie g ł osiki.

Spojrza ł a w dó ł i u ś miechn ęł a si ę do ma ł ego Freddy'ego

Graviesa i jego jeszcze mniejszej siostry Clary.

- Cze ść , maluchy. Ju ż do szko ł y?

- A jak ty si ę czujesz, Claro? - Jessie u ś miechn ęł a si ę do

pi ę ciolatki, która dopiero co zacz ęł a chodzi ć do szko ł y.

- Dzi ę kuj ę pani, dobrze - us ł ysza ł a nie ś mia łą odpowied ź .

- Jestem zaskoczona, ż e tu dzisiaj jeste ś cie. Zawsze do-

stajecie kieszonkowe w sobot ę , czy ż nie tak?

- Tak. Ale wczoraj wyczy ś cili ś my tacie wszystkie buty, no

i da ł nam co ś za to - zabrzmia ł a odpowied ź u ś miechni ę tego

Freddy'ego. Ich ojciec, policjant w pobliskim miasteczku, by ł

szorstki w mowie, ale mi ł y, kochaj ą cy t ę swoj ą dwójk ę , cho ć

post ę powa ł z nimi twardo.

- No, a co chcieliby ś cie sobie kupi ć ? - zapyta ł a Jessie,

wiedz ą c, ż e szkraby nie maj ą zbyt wiele pieni ę dzy. - Lepiej

si ę po ś pieszcie, bo nie zd ąż ycie na autobus!

Clara wskaza ł a na cukierki po pensie, a Freddy skin ął

g ł ow ą na znak aprobaty. - Po trzy, poprosz ę - powiedzia ł .

- Dobrze. Wiecie co, cukierki po pensie s ą ta ń sze w po-

niedzia ł ki. Dostaniecie dzisiaj po cztery dla ka ż dego za równe

sze ść pensów.

Ich twarze rozpromieni ł y si ę , gdy si ę gn ęł a do s ł oja i wyj ę -

ł a s ł odycze.

- Dzi ę kujemy - powiedzia ł a Clara, wk ł adaj ą c trzy cukier-

ki do kieszeni, po czym natychmiast zacz ęł a odwija ć czwarty.

Freddy poda ł Jessie pieni ą dze, wzi ął swoje cztery i poszed ł w

ś lady siostry.

- No to pa! Bawcie si ę dobrze! - krzykn ęł a jeszcze za ni-

mi, gdy wybiegali ze sklepu, trzymaj ą c si ę za r ę ce.

- Cze ść , Jessie! - Listonosz stawia ł rower za drzwiami

sklepu.

- Hej, Tom. Masz co ś dla mnie?

- Lotniczy, pewnie od syna? - powiedzia ł , wchodz ą c do

ś rodka. - B ę dziemy chyba znowu mieli ł adny dzie ń . Co za

pi ę kne, czyste niebo. - Podaj ą c niebiesko-czerwon ą kopert ę ,

spostrzeg ł , ż e cie ń smutku przemkn ął przez jej twarz. Przy-

najmniej tak mu si ę wydawa ł o. - To ju ż prawie rok, odk ą d

jest w wojsku, prawda?

Przytakn ęł a, studiuj ą c znaczki na kopercie.

- Co tam, Jessie. Nie mog ł o by ć inaczej. Taki m ł ody

ch ł opak jak on nie potrafi ł by sp ę dzi ć ż ycia przykuty do tej

wioski, czy ż nie mam racji? Chcia ł pozna ć wielki ś wiat.

Andy zawsze pragn ął by ć samodzielny, nigdy nie móg ł

usiedzie ć na miejscu. To jego najlepsze lata!

Znowu kiwn ęł a g ł ow ą i westchn ęł a, otwieraj ą c kopert ę .

- Tak, chyba masz racj ę . Ale ja tak za nim t ę skni ę . To jest

taki dobry ch ł opiec.

Listonosz sk ł oni ł g ł ow ę i wzruszy ł ramionami.

No, to do jutra, Jessie. Musz ę i ść .

Tak. Cze ść , Tom. - Jessie roz ł o ż y ł a cienki niebieski pa-

pier i zacz ęł a czyta ć list. Na jej twarzy pojawi ł si ę u ś miech - z

zadowoleniem stwierdzi ł a, ż e Andy'emu dopisuje humor i ż e

ma si ę dobrze.

Nagle poczu ł a zawrót g ł owy, zatoczy ł a si ę na lad ę . Przy ł o-

ż y ł a r ę k ę do czo ł a; mia ł a wra ż enie, ż e ż o łą dek podchodzi jej

do gard ł a. Wtem us ł ysza ł a g łę bokie dudnienie dobiegaj ą ce z

do ł u, spod jej stóp. Pod ł oga zacz ęł a dr ż e ć , zmuszaj ą c j ą do

ponownego z ł apania si ę lady. Dr ż enie przesz ł o w gwa ł towne

dygotanie. S ł oje na pó ł kach zacz ęł y pobrz ę kiwa ć , a pojem-

niczki przesuwa ć si ę z miejsca na miejsce. Dudnienie przy-

biera ł o na sile, pog łę bia ł o si ę . Zdawa ł o si ę rozsadza ć g ł ow ę .

Upu ś ci ł a list i przycisn ęł a obie d ł onie do uszu. Ziemia pod-

skoczy ł a. Jessie straci ł a równowag ę i upad ł a na kolana. Wy-

dawa ł o jej si ę , ż e teraz ca ł y sklep si ę rusza. Wielka szyba

wystawowa p ę k ł a i szk ł o posypa ł o si ę do ś rodka. Pó ł ki run ęł y

na ziemi ę . Ha ł as wzmaga ł si ę i og ł usza ł .

Krzykn ęł a, zacz ęł a przedziera ć si ę do wyj ś cia. Ale gdy tyl-

ko próbowa ł a si ę podnie ść , jaka ś si ł a z powrotem rzuca ł a j ą

na kolana. W ko ń cu doczo ł ga ł a si ę do drzwi. Pcha ł j ą po-

tworny strach przed zawaleniem si ę na ni ą stropu. Jej cia ł o

zacz ęł o wibrowa ć , a powtarzaj ą ce si ę wstrz ą sy co chwila od-

rywa ł y j ą od pod ł ogi.

Przeczo ł ga ł a si ę przez próg i wyjrza ł a na drog ę przebie-

gaj ą c ą przez wiosk ę . Widok, jaki ukaza ł si ę jej oczom, by ł

przera ż aj ą cy.

Listonosz sta ł po ś rodku drogi, przyciskaj ą c do siebie ro-

wer. Wtem u jego stóp pojawi ł a si ę wielka rysa i ziemia roz-

st ą pi ł a si ę , poch ł aniaj ą c go w mgnieniu oka. Czarna rozpa-

dlina przemkn ęł a jak w ąż wzd ł u ż ulicy. Obejmuj ą c si ę kur-

czowo, stali tam ma ł y Freddy i Clara, nie mog ą c wykona ć

jakiegokolwiek ruchu. P ę kni ę cie przesun ęł o si ę w kierunku

pani Thackery, która bieg ł a do sklepu Jessie. Nagle wyda ł o

si ę , ż e wioska zosta ł a przedarta na dwie cz ęś ci. Gdy ziemia

rozwar ł a si ę jak gigantyczne ziewaj ą ce usta, droga znikn ęł a.

Jessie spojrza ł a na drug ą stron ę ulicy i zd ąż y ł a uchwyci ć

wyraz przera ż enia na twarzy pana Papwortha w chwili gdy

po ł yka ł a go ziemia, wraz z ca ł ym rz ę dem sklepików i domów

za jego plecami.

Rozdzia ł drugi

John Holman zm ę czonym ruchem zmieni ł biegi i pokona ł

zakr ę t w ą skiej polnej drogi. By ł nieogolony, ubranie mia ł

wci ąż wilgotne od porannej rosy. Próbuj ą c znale źć miejsce

do spania, pó ł ostatniej nocy sp ę dzi ł w zaro ś lach, niezauwa-

ż ony przez patrole armii prowadz ą cej manewry na rozleg ł ej,

ukrytej cz ęś ci Równiny Salisburskiej. Obszar ten nale ż a ł do

Ministerstwa Obrony i osoby nieupowa ż nione schwytane na

tym terenie traktowano z ca łą surowo ś ci ą . Nie mo ż na by ł o

tam znale źć si ę przez przypadek - wyklucza ł y to wysokie

ogrodzenia i liczne tablice ostrzegawcze. Mur okala ł ten te-

ren na przestrzeni wielu kilometrów, a g ę sto rosn ą ce drzewa

i zaro ś la skutecznie zas ł ania ł y to, co by ł o po jego drugiej

stronie.

Holman wzdrygn ął si ę na my ś l o niebezpiecze ń stwie i

niewygodach, jakich do ś wiadczy ł , staraj ą c si ę ukry ć swoj ą

obecno ść , pomimo ż e te ż przecie ż pracowa ł dla rz ą du. Idio-

tyczne by ł o to, ż e dwa ministerstwa - Obrony i Ochrony Ś ro-

dowiska Naturalnego, nie tylko unika ł y wspó ł pracy, ale

ukrywa ł y przed sob ą informacje, jak gdyby by ł y dwoma ob-

cymi pa ń stwami. On sam zosta ł przydzielony do nowego

dzia ł u utworzonego przez Ministerstwo Ochrony Ś rodowiska

w celu badania wszystkiego - pocz ą wszy od zatrutych rzek, a

sko ń czywszy na wybuchach epidemii. By ł a to komórka spe-

cjalna, poniewa ż prawie zawsze dochodzenie prowadzono

w tajemnicy. Je ż eli jaka ś firma by ł a podejrzana o nielegalne

wyrzucanie niebezpiecznych odpadów przemys ł owych do

morza, rzeki czy te ż na wysypiska, a normaln ą drog ą nie

mo ż na by ł o zdoby ć na to ż adnego dowodu, wówczas wysy ł a-

no Holmana, by przeprowadzi ł ś ledztwo.

Zazwyczaj dzia ł a ł w pojedynk ę , cz ę sto ukrywaj ą c swoj ą

to ż samo ść . Bywa ł o, ż e podejmowa ł prac ę zwyk ł ego robot-

nika, chc ą c dosta ć si ę do jakiej ś fabryki w poszukiwaniu po-

trzebnych informacji. Pracowa ł w szpitalu, w zak ł adzie dla

psychicznie chorych, na ma ł ej do ś wiadczalnej farmie, w fir-

mach prywatnych i w instytucjach rz ą dowych, w ę sz ą c u ź ró-

de ł za dowodami podejrzanych praktyk. Jego wielkie zmar-

twienie stanowi ł fakt, ż e dochodzenie w ujawnionych przez

niego wypadkach ł amania prawa nie zawsze by ł o prowadzo-

ne do ko ń ca. Gdy winnymi okazywali si ę cz ł onkowie rz ą du

albo ludzie biznesu, wiedzia ł , ż e szanse ich ukarania s ą nik ł e.

Maj ą c trzydzie ś ci dwa lata, Holman by ł wci ąż m ł ody; wystar-

czaj ą co m ł ody, by czu ć si ę ź le, widz ą c u prze ł o ż onych brak

zdecydowania w dzia ł aniu, poniewa ż sam ryzykowa ł du ż o

szukaj ą c dowodów, o które prosili.

Stosowa ł ró ż ne sposoby dla osi ą gni ę cia swoich celów i

nieraz powa ż nie narusza ł prawo, wywo ł uj ą c panik ę w ś ród

prze ł o ż onych, którzy byli oczywi ś cie poinformowani o jego

poczynaniach. Ostatnim zadaniem Holmana by ł o zbadanie

obszaru nale żą cego do Ministerstwa Obrony, wykorzys-

tywanego na potrzeby wojskowe i chronionego ustaw ą o

zachowaniu tajemnicy pa ń stwowej. Ten wielki pas l ą du by ł

poligonem ju ż w czasie wojen napoleo ń skich, pó ź niej za ś ,

podczas drugiej wojny ś wiatowej, stanowi ł teren ć wicze ń

armii brytyjskiej. Wi ę kszo ść poligonów znajdowa ł a si ę na

po ł udniu kraju, najbardziej zagro ż onym ewentualn ą inwazj ą .

Holman wiedzia ł , ż e du ż a cz ęść tych obszarów si ę marnuje, a

by ł a to ziemia ż yzna i bogata w zwierzyn ę . W czasach kiedy

urodzajnych gruntów i otwartej przestrzeni jest coraz mniej,

nie mo ż na sobie pozwoli ć na takie marnotrawstwo. Minister-

stwo Obrony wykorzystywa ł o jako poligony ponad siedemset

pi ęć dziesi ą t tysi ę cy akrów ziemi, jego ministerstwo za ś żą da-

ł o zwrotu co najmniej trzydziestu tysi ę cy akrów. Minister-

stwo Obrony mia ł o wprawdzie uzasadnione powody, by zaj-

mowa ć wi ę ksz ą cz ęść tych prywatnych gruntów, ale istnia ł y

w ą tpliwo ś ci, czy wszystkie te ziemie s ą mu rzeczywi ś cie nie-

zb ę dne.

Oba ministerstwa prowadzi ł y ju ż na ten temat rozmowy,

ale do wiadomo ś ci publicznej nie podano ż adnych infor-

macji. Tak wi ę c Holmanowi przydzielono zadanie spraw-

dzenia, ile tej ziemi jest wykorzystywane i w jakim celu.

Wojna pomi ę dzy dwoma instytucjami tego samego rz ą du

wydawa ł a mu si ę ś mieszna, ale przyjmowa ł to jako smutn ą

konieczno ść .

Unikaj ą c patroli, ostatnie dwa dni sp ę dzi ł na robieniu

zdj ęć i zbieraniu danych o tym wielkim obszarze le ś nym

Równiny Salisburskiej, stanowi ą cym w ł asno ść Ministerstwa

Obrony. Gdyby zosta ł na tym przy ł apany, konsekwencje by-

ł yby nieprzyjemne, ale zdawa ł sobie spraw ę z ryzyka, i to go

nawet podnieca ł o. Jego pracodawcy wiedzieli o tym i cz ę sto

wykorzystywali t ę cech ę jego charakteru oraz gotowo ść po-

dejmowania ryzyka i odpowiadania na trudne wyzwania.

Po pokonaniu zakr ę tu oczom Holmana ukaza ł a si ę wio-

ska. Oto jedna z tych niewielkich, ma ł o znanych wsi po ł o ż o-

nych na Równinie, stwierdzi ł . Mo ż e móg ł bym zje ść tu ś nia-

danie?

Podjecha ł bli ż ej i wówczas zaalarmowa ł o go dziwne dr ż e-

nie. Po chwili us ł ysza ł ci ęż ki, dudni ą cy d ź wi ę k, a samo-

chodem zacz ęł o ko ł ysa ć . Gdy dotar ł do g ł ównej ulicy, wi-

doczno ść by ł a tak s ł aba, ż e nie móg ł jecha ć dalej. Ale to, co

pomimo wszystko zobaczy ł , by ł o trudne do poj ę cia.

Wielkie p ę kni ę cie w ziemi pojawi ł o si ę dok ł adnie na

wprost jego wozu, po czym zacz ęł o powi ę ksza ć si ę wszerz i

wzd ł u ż , zbli ż aj ą c si ę do niego. Mimo przera ż enia zd ąż y ł jesz-

cze zauwa ż y ć dwójk ę dzieci oraz kobiet ę i m ęż czyzn ę z rowe-

rem na chwil ę przed rozwarciem si ę ziemi. Wszyscy oni

znikn ę li w czarnej otch ł ani. Sklepy po lewej jego stronie

zacz ęł y si ę osuwa ć w powi ę kszaj ą c ą si ę dziur ę . Us ł ysza ł og ł u-

szaj ą cy huk - to rozst ę powa ł si ę grunt, wydaj ą c odg ł os po-

dobny do uderzenia gromu. Obserwuj ą c te straszne sceny,

Holman zauwa ż y ł , ż e ziemia pod jego samochodem te ż za-

czyna si ę zapada ć . Otworzy ł drzwi, ale by ł o ju ż za pó ź no: wóz

zako ł ysa ł si ę i zacz ął si ę osuwa ć . Drzwi zatrzasn ęł y si ę i

Holman by ł jak w pu ł apce.

Przez chwil ę samochód wisia ł zaklinowany, a gdy p ę k-

ni ę cie poszerzy ł o si ę , ponownie zsun ął si ę do przodu.

Holman wpad ł w panik ę i krzykn ął z przera ż enia. Spada ł w

dó ł i tylko nierówne ś ciany ziemi ratowa ł y pojazd przed swo-

bodnym spadkiem. Po paru sekundach, które wydawa ł y si ę

wieczno ś ci ą , samochód zatrzyma ł si ę : Holman siedzia ł wci-

ś ni ę ty w kierownic ę i gapi ł si ę prosto w dó ł , w czarn ą prze-

pa ść . Zamar ł z przera ż enia; by ł sparali ż owany potworno ś ci ą

tego, co si ę dzia ł o. Powoli jednak odzyskiwa ł zdolno ść my-

ś lenia. Najprawdopodobniej znajdowa ł si ę na kra ń cu rozpa-

dliny, w miejscu gdzie by ł a ona najw ęż sza. Gdyby si ę tylko

troch ę poszerzy ł a, samochód osun ął by si ę w ciemn ą otch ł a ń .

Spróbowa ł spojrze ć do góry, ale nie móg ł przebi ć si ę wzro-

kiem przez wiruj ą ce tumany py ł u.

Panika zmusi ł a go do dzia ł ania. Rozpaczliwie odepchn ął

si ę od kierownicy, ale zbyt gwa ł towny ruch spowodowa ł nie-

bezpieczne osuni ę cie samochodu o dalsze pó ł metra. Krztu-

sz ą c si ę opanowa ł si ę ca łą si łą woli. Do jego uszu dociera ł

tylko rumor wal ą cych si ę domów, brz ę k szk ł a i szum osuwa-

j ą cej si ę ziemi. Ze zdwojon ą ostro ż no ś ci ą zacz ął przesuwa ć

si ę w stron ę tylnego siedzenia. Zamar ł , gdy wóz znowu

drgn ął , lecz tym razem zaraz si ę zatrzyma ł . Wytrwa ł bez ru-

chu kilka chwil, które wydawa ł y si ę ci ą gn ąć w nie-

sko ń czono ść , po czym podj ął prób ę raz jeszcze.

Herbert James - Mgła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: