CZy się myliłem.pdf

-----------------------------------------------------------------------------

Erich von Däniken

CZY SIĘ MYLIŁEM?

Nowe wspomnienia z przyszłości

-----------------------------------------------------------------------------

Rozmowa z moimi Czytelnikami

Jednym z najmilszych doświadczeń

w życiu

jest być celem nie będąc

trafionym.

Winston Churchill (1874-l968)

Przed mn iej więcej dwudziestu laty napisałem swoją pierwszą książkę.

Wciągu następnych dwóch lat od tego momentu proponowałem ją

kolejno 25 (słownie: dwudziestu pięciu) niemieckojęzycznym wydaw-

nictwom. Z miłą sercu regularnością po jakimś czasie znajdowałem

w skrzynce na listy maszynopis z dołączonym do niego

stereotypowym

liścikiem zaczynającym się od słów: "Żałujemy bardzo... nie mieści

się w naszym profilu..." itd. Wreszcie w odruchu rozpaczy

wysupłałem

ostatnie pieniądze, wsiadłem do mojego rozklekotanego volkswagena

i pojechałem do Hamburga, aby zaproponować panu doktorowi

Thomasowi von Randow, ówczesnemu redaktorowi działu

naukowego tygodnika "Die Zeit", wydrukowanie przynajmniej kilku

fragmentów mojej książki. Doktor von Randow zaprotegował mnie

telefonicznie w

wydawnictwie Econ - u pana Erwina Bartha

von Wehrenalp

- i kilka dni potem znalazłem się w Dusseldorfie przed jego wielkim

biurkiem. Spojrzał na mnie sceptycznie znad szkieł okularów i

oświadczył:

- Możemy ewentualnie zaryzykować skromny nakład, powiedzmy:

nie więcej niż trzy tysiące egzemplarzy.

W lutym 1968 Wspomnienia z przyszrości ukazały się na księgarskim

rynku.

W tym czasie redaktorem naczelnym szwajcarskiego tygodnika

"Die Weltwoche" był nieżyjący już dziś dr Rolf Bigler - młodemu pod-

ówczas Jurgowi Ramspeckowi podlegały materiały odcinkowe. (Pan

Ramspeck jest dziś zastępcą redaktora naczelnego tego tygodnika.)

Obydwaj panowie byli zafascynowani moją książką i przedrukowali ją

w całości.

Wyw ołało to istną lawinę. W krótkim czasie w samej tylko

Szwajcarii sprzedano 20000 egzemplarzy książki, sukces rozciągnął

się poza granice mojego kraju na Republikę Federalną i Austrię. W

marcu 1970 roku wydawnictwo Econ wypuściło trzydzieste wydanie

Wspomnień,

co dało w sumie 600 tysięcy egzemplarzy. Licząc z wydaniami

kieszonkowymi i klubowymi Wspomnienia z przyszłości miały na

samym tylko obszarze niemieckojęzycznym łączny nakład ponad 2,1

miliona egzemplarzy. Książkę przełożono na 28 języków, ukazała się

w 36 krajach, na jej podstawie nakręcono fi lm pod tym samym

tytułem. Po jego emisji

w telewizji amerykańskiej, w Nowym Świecie wybuchła epidemia

"Danikenitis" (określenie magazynu "Time"). Poruszony przeze mnie

temat "Czy nasi przodkowie byli świadkami wizyty z Kosmosu?" stał

się powszechnym przedmiotem dyskusji.

Wraz z falą sukcesów pojawiła się również fala krytyki. W książce

zatytułowanej Czy bogowie byli astronautami? profesor Ernst von

Khuon zebrał artykuły siedemnastu naukowców. Część tekstów była

jednoznacznie negatywna, część zaś utrzymana w tonie łagodnej

przychylności. Od tego momentu na całym dosłownie świecie jak

grzyby po deszczu pojawiać się poczęły książki żerujące na moim

powodzeniu. Wśród nich zdarzały się produkty zupełnie żałosne. W

telewizyjnych dyskusjach, prowadzonych nie wiadomo dlaczego pod

szyldem audycji "naukowych", bardzo często dochodziło do

wypowiedzi niewiele mających wspólnego z naukowością. Jak

powiada Norman Mailer:

"Jeśli idzie o krytyków, to odnosi się czasem wrażenie, iż niektórzy

mylą maszynę do pisania z krzesłem elektrycznym". Ja tę egzekucję

przeżyłem.

Czy pisząc Wspomnienia z przyszłości myliłem się w zasadniczych

punktach?

Byłem - do czego każdy nowicjusz ma pełne prawo - naiwny,

porwany tematem i o całe niebo mniej samokrytyczny, niż stałem się

później w wyniku własnych rozważań i wskutek ataków całej rzeszy

krytyków. Bardzo często dawałem się ponieść entuzjazmowi, aż

nadto chętnie akceptowałem informacje, które wydawały mi się

przydatne - przy późniejszych weryfikacjach bywałem jednak czasem

niemile zaskoczony. Zdarzało mi się też oprzeć na pracach poważ-

nych autorów naukowych, by zostać potem pouczonym, iż poglądy

owego pana dawno już zostały podważone. Wskutek takich właśnie

przypadków okrzyknięto mnie wszem i wobec autorem "podważo-

nym", odwieszając moje poglądy na wątłym haku. Haczyk tkwiący

w tego rodzaju sądach podważających moje tezy był i jest nadal ten

sam: otóż moi antagoniści - tak samo jak ja - reprezentują całkowicie

osobiste poglądy i mają pełne prawo, tak jak i ja, przy nich pozostać.

Oto przykłady:

Napisałem wówczas o mapach tureckiego admirała Piri Reisa,

które podziwiać można w pałacu Topkapi w Istambule, co następuje:

"Równie precyzyjnie wyrysowane są tam wybrzeża Północnej i Po-

łudniowej Ameryki". Zdanie to zostało potem podważone, ponieważ

istotnie kontury obu Ameryk widoczne są jedynie w ogólnych

zarysach. Ta zaakceptowana przeze mnie korekta w żadnej jednak

mierze nie odbiera mapom Piri Reisa ich sensacyjnego charakteru,

ponieważ pokazują one linię brzegową Antarktydy, która przecież

ukryta jest pod warstwą wiecznych śniegów i lodu. Jednym z

czekających na odpowiedź

pytań pozostaje, w jaki sposób tego rodzaju dzieła kartograficzne

mogły powstać w czasach Kolumba.

Swego czasu zacytowałem informację, jakoby w Chinach znalezio no w

jednym z grobów pod Szu-Szu fragmenty aluminiowego pasa,

podczas kiedy de facto - taką wiadomość otrzymałem z Chin

- chodziło o specjalnie hart owany stop srebra. Podobnie czas skorygo-

wał informację o prastarym żelaznym obelisku w Indiach, który nie

ulega korozji mimo wystawienia na działanie atmosfery - obelisk

zaczął w kilku miejscach rdzewieć, sam to widziałem.

W związku z postaciami, obraza mi i wydarzeniami opisanymi

w powstałym około 2000 lat przed Chrystusem sumeryjskim eposie

Gilgamesz, zastanawiałem się, czy wspomnianej w nim Bramy Słońca

nie należałoby łączyć ze słynną Bramą Słońca w Tiahuanaco na

płaskowyżu boliwijskim, co byłoby potwierdzeniem tezy o pokonywa-

niu przez naszych praprzodków olbrzymich odległości. Wkrótce sam

doszedłem do wniosku, że takie spekulacje to czysty wymysł: Brama

Słońca z Tiahuanaco otrzymała swoją nazwę dopiero od

współczesnych archeologów, a jak się nazywała przed tysiącami lat,

nie wie nikt.

Podczas mojej pierwszej podróży do Egiptu w roku 1954, mój

przyjaciel z akademika Mahmud Grand, mieszkający w Kairze, powie-

dział mi, że niewielka wysepka na Nilu w pobliżu Assuanu nazwana

została Elefantyna, ponieważ widziana z lotu ptaka przypomina syl-

wetkę słonia. Informacja ta utkwiła w szarych komórkach

dziewiętnastolatka prawdopodobnie dlatego, że już wówczas

pasowała do mojego późniejszego spojrzenia na świat. Dziś wiem

już, że obok tej południowej twierdzy granicznej Egiptu przechodziły

po prostu wyprawy zdążające do Nubii na słoniach.

Wszystko to są przykłady pomyłek, których było w mojej pierwszej

książce znacznie więcej, przyznałem się do nich, ale nie

spowodowało to zawalenia się żadnego z zasadniczych filarów

gmachu myślowego, jaki udało mi się stworzyć. Jeśli chodzi o tego

rodzaju pomyłki, to trzeba zważyć, że w owym czasie stawiałem

kroki po nie odkrytej ziemi. Postępowałem w moim odczuciu bardzo

uczciwie, ponieważ każde

pytanie zaopatrywałem przysługującym mu pytajnikiem, było ich

w sumie 323. Moi jakże skrupulatni zazwyczaj krytycy raczyli tę

okoliczność przeoczyć.

Przyjąłem zasadę, by w miarę możliwości informować tylko i

wyłącznie o rzeczach, których sam dotknąłem, które sam widziałem i

sfotografowałem. Jest to zasada, której nie trzymają się niekiedy

nawet prace naukowe, jak przyszło mi się z czasem przekonać.

Istnieją także książki pisane przez naukowców i techników, które

- w całości, bądź częściowo - potwierdzają moje tezy! Niechętnie,

ale jednak potwierdzają. O tym, jak z Szawła można przemienić się w

Pawła, opowiada w swojej książce Joseph F. Blumrich, który

w okresie swego nawrócenia kierował wydziałem projektów NASA

w Huntsville. Oto co pisze:

"Cała sprawa zaczęła się od rozmowy telefonicznej pomiędzy Long

Island i Huntsville. Nasz syn, Christoph, opowiadał nam między innymi,

tak na zasadzie 'co by wam tu jeszcze powiedzieć', że właśnie

przeczytał niesłychanie interesującą książkę, którą my też

koniecznie musimy przeczytać i w której chodzi o przybyszy z

Kosmosu, którzy odwiedzili Ziemię. Tytuł miał brzmieć Wspomnienia

z przyszłości . Autor? Niejaki Erich von Daniken. Jako posłuszni rodzice

poszliśmy

za radą naszego oczytanego syna i zamówiliśmy rzeczone dzieło.

Jeśli o mnie chodzi, to zgodziłem się je zamówić, ponieważ wiem,

że tego rodzaju książki zawsze są pasjonującą lekturą. Czasami są

wręcz ekscytujące. W odległych czasach, krajach i regionach świata,

o których niewiele wiemy, potrafią się dziać wspaniałe rzeczy. Jako

inżynier zajmujący się od roku 1934 budową samolotów, od lat

jedenastu zaś projektujący wielkie rakiety nośne i satelity,

wiedziałem oczywiście

z góry, że to wszystko brednie. Jasna sprawa! No i po jakichś sześciu

czy

siedmiu tygodniach nadeszła z Niemiec zamówiona książka, a z nią

parę innych. - Cóż, Daniken może poczekać.

Kiedy przyszedł czas na niego, pierwsza zaczęła czytać moja żona.

Dziś nie pamiętam już, co wtedy robiłem czy czytałem. Pamiętam za

to bardzo dokładnie, że niezliczoną ilość razy przerywała mi moje

niezwykle oczywiście ważne rozmyślania okrzykami zdziwienia i peł-

nymi entuzjazmu stwierdzeniami, że koniecznie, ale to koniecznie

muszę tę książkę przeczytać! No i oczywiście przytaczała mnóstwo

cytatów.

Ja tylko uśmiechałem się z wyżyn mojej wiedzy.

I tak na nasze piękne amerykańskie Południe zawitał listopad, a z

nim

dzień, kiedy nie mogłem już odkładać lektury Danikena. Musiałem

przynajmniej do niego zajrzeć i chociażby wyrywkowo przeczytać.

Było to wieczorem, gdzieś tak drugiego, a może trzeciego listopada.

Nigdy nie zapomnę godzin spędzonych nad tą książką!

Czytam więc sobie, uśmiecham się i śmieję w głos, i powoli

zaczynam

się trochę złościć, że dałem się namówić na lekturę, bo przecież z

góry wiedziałem, czego mogę się spodziewać!

Wtedy natrafiłem na to miejsce, gdzie Daniken pisze o przeżyciach

proroka Ezechiela. Byłem zachwycony: nareszcie coś technicznego,

coś, do czego mogę się ustosunkować na gruncie moich zawodowych

doświadczeń. Wszystko wskazywało na to, że jest dostatecznie dużo

szczegółów i będę mógł to sprawdzić! Wystarczy podejść do regału,

wyjąć Biblię i udowodnić żonie i sobie samemu, dlaczego ten

Daniken absolutnie nie może mieć racji.

Zamknąłem książkę, położyłem ją niezbyt delikatnie na stole i

wyjaśniłem mojej zdumionej małżonce, co zaraz zrobię.

Takie było przynajmniej moje przekonanie.

Zacząłem znowu czytać, tym razem proroka Ezechiela, o którym do

tego wieczora wiedziałem tylko tyle, że istniał. Zaraz w pierwszym

rozdziale natrafiłem na zdanie: 'Ich nogi były proste, a stopa ich nóg

była jak kopyto cielęcia i lśniły jak polerowany brąz'. To był werset

siódmy.

Dla lepszego zrozumienia tego, co teraz nastąpi, muszę

wspomnieć pokrótce o mojej pracy zawodowej. Otóż w latach

1962/64 kierowałem grupą, która miała za zadanie znalezienie

rozwiązań konstrukcyjnych dla nowych, nieznanych dotychczas

wymogów i warunków. Je dnym

z zadań było przebadanie wsporników, na jakich osiadać by miał

hipotetyczny lądownik księżycowy. Zaprojektowaliśmy sprężynujące

łapy do jednorazowego użytku oraz 'stopy', których forma i wielkość

gwarantowałyby odpowiednie rozłożenie ciężaru oraz stabilność w

miejscu lądowania. Na koniec sporządziliśmy szczegółowe plany

konstrukcyjne, wsporniki zostały wykonane w warsztatach i

przeprowadziliśmy

drobiazgowe próby. Z powodu tych prac, które ciągnęły się z

przerwami około półtora do dwóch lat, wygląd t ych elementów

konstrukcyjnych

był mi doskonale znany. Wsporniki zbliżonej konstrukcji mógł też

obejrzeć każdy na zdjęciach bądź w telewizyjnych transmisjach z

lądowania na Księżycu załogi Apolla.

Jak sobie to później uświadomiłem, Ezechiel musiał wszystko to, co

widział, opisywać jako obraz. Mówi on o obłokach, żywych istotach

i twarzach, ponieważ były to jedyne dostępne mu środki wyrazu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: