Palmer Diana - 14 - Serce z rubinu.pdf - palmer diana - domciaa1990

DIANA PALMER

SERCE Z RUBINU

tłumaczyła Monika Krasucka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zraniona noga chłopca mocno krwawiła. Doktor Louise Blakely wiedziała, jak mu pomóc,

było to jednak o tyle trudne, że chcąc skutecznie zatamować krew wypływającą z uszkodzonej

tętnicy wprost na pożółkłą grudniową trawę, musiała mocno uciskać ranę.

- Boli... - jęknął mały Mart. - Auu!

- Musimy powstrzymać krwawienie - wyjaśniła rzeczowo, uśmiechając się do chłopca. Jej

brązowe oczy lśniły przyjaznym blaskiem, szczupłą twarz otulały gęste ciemnoblond włosy. -

Założymy ci szwy, a jak już będzie po wszystkim, poproś mamę, żeby kupiła ci loda - podsunęła,

zerkając na stojącą obok bladą kobietę, która natychmiast gorliwie potaknęła. - Co ty na to? Podoba

ci się ten pomysł?

- Czy ja wiem... - mruknął chłopiec, przytrzymując chorą nogę powyżej miejsca, które

uciskała lekarka.

- Wytrzymaj jeszcze trochę - poprosiła, wyglądając niecierpliwie karetki, którą na jej prośbę

wezwał jeden z gapiów. Na szczęście pomoc była już blisko. Lou słyszała narastający dźwięk

syreny. Nawet w tak małym miasteczku jak Jacobsville służby medyczne działały bardzo sprawnie.

- Będziesz jechał prawdziwą karetką - powiedziała chłopcu. - W poniedziałek opowiesz o

wszystkim kolegom ze szkoły.

- Będę mógł wrócić do domu? - ucieszył się Mart. - Nie zostanę w szpitalu?

- Myślę, że tym razem twoja wizyta skończy się w pokoju zabiegowym, gdzie udzielamy

pomocy w nagłych wypadkach - roześmiała się. - A teraz uważaj: za chwilę sanitariusze przeniosą

cię do ambulansu. Obserwuj ich uważnie, patrz, co robią, i staraj się wszystko zapamiętać.

- Zapamiętam! - obiecał, ona zaś, widząc nadjeżdżający samochód na sygnale, szybko

wstała. Ledwie karetka zatrzymała się obok radiowozu, wyskoczyli w niej dwaj sanitariusze i

podbiegli do chłopca. Kiedy ostrożnie przenosili go na nosze, Lou podeszła do towarzyszącej im

kobiety, i opisawszy zwięźle obrażenia chłopca, wydała instrukcje dotyczące zabiegów i badań,

które trzeba wykonać po przyjeździe do szpitala. Ponieważ sama tam pracowała, postanowiła

jechać za karetką swoim samochodem.

Nim ruszyła, podszedł do niej policjant, który wcześniej zatrzymał nieuważnego kierowcę i

postawił mu zarzut spowodowania wypadku, w którym ucierpiał mały rowerzysta.

- Szczęście, że akurat była pani w pobliżu - westchnął. - Rana wygląda paskudnie.

- Do wesela się zagoi - odparła, zamykając torbę lekarską, z którą nigdy się nie rozstawała.

Wychodząc z gabinetu, zabierała ją z sobą i wkładała do bagażnika. Tym razem okazała się bardzo

potrzebna.

- Pracuje pani z doktorem Coltrainem, prawda? - zagadnął domyślnie.

- Tak - odparła lakonicznie. Wymowna mina policjanta powiedziała jej, że dalsze

wyjaśnienia są zbędne. Całe Jacobsville wiedziało, że doktorowi Coltrainowi partner potrzebny jest

jak dziura w moście. Albo alkohol. W ciągu kilku miesięcy wspólnej praktyki lekarskiej

wielokrotnie dał jej to do zrozumienia.

- Dobry z niego człowiek - stwierdził policjant. - Uratował moją żonę, kiedy ciężko

zachorowała na płuca - dodał, uśmiechając się do wspomnień. - Nigdy nie traci głowy, zresztą z

tego, co widziałem, pani też jest bardzo opanowana. Widać, że zna się pani na rzeczy i wie, jak

pomóc.

- Dziękuję panu - odparła z przelotnym uśmiechem, po czym wsiadła do swojego małego

forda i ruszyła za karetką.

Izba przyjęć jak zwykle pełna była chorych. W soboty z reguły zdarzało się dwa razy więcej

wypadków niż w dni powszednie. Idąc korytarzem za wózkiem wiozącym Marta, Lou odpowiadała

na powitania swoich pacjentów.

W tym samym czasie doktor Coltrain opuszczał salę operacyjną. Spotkali się na korytarzu.

Zielony chirurgiczny strój nie był szczególnie twarzowy i ktoś inny z pewnością wyglądałby w nim

pokracznie. Ale nie Coltrain. Jemu nie zaszkodził nawet czepek zakrywający gęste rude włosy.

Mimo szpitalnego uniformu prezentował się elegancko i budził respekt.

- Co pani tu robi? Ustaliliśmy, że w sobotę sam robię obchód - rzucił szorstko.

Oho, zaczyna się, pomyślała. Zaraz zrobi użytek z pierwszego prawa Coltraina: zawsze i

wszędzie wyciągaj pochopne wnioski. Kusiło ją, żeby się uśmiechnąć, ale nie zrobiła tego.

- Przypadkiem znalazłam się na miejscu wypadku - tłumaczyła się.

- Do wypadków jeżdżą ekipy karetek pogotowia. Za to im płacą - strofował ją, nie zważając

na przechodzący obok personel.

- Ja przecież nie pojechałam tam specjalnie... - zdenerwowała się.

- Nie życzę sobie takich sytuacji. Jeśli to się powtórzy, poproszę Wrighta, żeby rozwiązał z

panią umowę. Czy wyrażam się jasno? - zapytał chłodnym tonem. Wspomniany Wright był

dyrektorem administracyjnym szpitala, on zaś szefem personelu medycznego, tak więc jego słowa

nie były czczą pogróżką.

- Czy pan mnie w ogóle słucha? - zirytowała się. - Nie było mnie w tej karetce... !

- Pani doktor! Idzie pani? - zawołał jeden z sanitariuszy.

Coltrain spojrzał na niego, potem na nią. Nie kryjąc rozdrażnienia, zerwał w głowy czepek.

Wyraz jego niebieskich oczy był tak samo groźny jak cała postura.

- Skoro pani życie prywatne, droga pani doktor, jest aż tak nieciekawe, że musi pani szukać

rozrywki wśród personelu niższego szczebla, może powinna pani zastanowić się nad jakąś zmianą -

rzucił kąśliwie.

Nim zdążyła odpowiedzieć, odszedł. Rozzłoszczona teatralnym gestem wzniosła ręce do

nieba. Jeszcze nigdy nie udało jej się dokończyć przy nim zdania, bo albo w ogóle nie dopuszczał

jej do głosu, albo przerywał w pół słowa i nie czekając na ripostę, pośpiesznie odchodził do swoich

pilnych spraw. Zresztą dyskusja z nim i tak nie miała sensu. Czego bowiem by nie powiedziała albo

nie zrobiła, i tak zawsze stała na straconej pozycji.

- Wcześniej czy później coś sobie złamiesz - mruknęła mściwie, wpatrując się w jego plecy

- a wtedy tak cię urządzę, że mnie popamiętasz. Jak mi Bóg miły, zrobię z ciebie gipsową mumię.

Przechodząca obok pielęgniarka delikatnie poklepała ją po ramieniu.

- Spokojnie, pani doktor. Znowu panią poniosło.

Lou zacisnęła zęby. Koledzy ze szpitala podśmiewali się, że po każdym starciu z doktorem

Coltrainem Louise zaczyna mówić sama do siebie. Czyli robi to niemal non stop. Niewykluczone,

że do Coltraina mimo wszystko docierały jej słowa, a przynajmniej niektóre z nich, nigdy jednak

nie dał tego po sobie poznać.

Mrucząc ze złości, obróciła się na pięcie i dołączyła do sanitariuszy.

Opatrywanie chłopca trwało ponad godzinę, okazało się bowiem, że poza rozciętą nogą ma

więcej obrażeń, które wymagają założenia szwów. Zdaje się, że w nagrodę mama będzie musiała

wykupić pół lodziarni, pomyślała Lou, która pomyliła się co do jeszcze jednej rzeczy - wbrew jej

przewidywaniom Mart musiał zostać w szpitalu. I dobrze, pocieszała się; przynajmniej będzie miał

czym zaimponować kolegom. Skończywszy dyżur, pożegnała się z chłopcem i przypomniała mu,

że jeżdżąc na rowerze po mieście, musi być bardzo ostrożny.

- Proszę się o to nie martwić, pani doktor - odrzekła zdecydowanie jego mama. - Już nie

pozwolę mu jeździć po ulicy.

Lou skinęła głową i sięgnąwszy po torbę, wyszła z sali. Przemknęło jej przez myśl, że w

dżinsach, sportowych butach i zwykłym T - shircie bardziej wygląda jak studentka na wakacjach

niż poważna pani doktor. Miała włosy związane w koński ogon i ani śladu makijażu. Po co miała

podkreślać urodę pełnych ust i brązowych oczu, skoro nie było mężczyzny, na którym chciałaby

zrobić wrażenie? No, może z jednym wyjątkiem. Tyle że akurat ten, w którym zakochała się po

uszy, nie zwróciłby na nią uwagi nawet gdyby przyszła do pracy w worku na ziemniaki. „Rudy”

Coltrain widział w niej wyłącznie koleżankę po fachu, a jeśli już coś go w niej interesowało, to

tylko jej kompetencje. I choć na tych jej nie zbywało, on zachowywał się tak, jakby nie dostrzegał

jej profesjonalizmu. We wszystkim, co robiła, doszukiwał się błędów i uchybień. Czasem

zastanawiała się, po co w ogóle zgodził się na tę współpracę, skoro ewidentnie nie darzył jej

sympatią. I dlaczego ona, wiedząc o jego niechęci, wciąż z nim pracuje, choć wcale nie jest tu mile

widziana. Znała dobrze przyczynę tego irracjonalnego zachowania: wszystkiemu winne było

uczucie wypełniające jej nieszczęsne serce. Przeczuwała jednak, że wcześniej czy później przyjdzie

dzień, kiedy to już nie wystarczy.

Z przeciwległego krańca holu szedł ku niej doktor Drew Morris, jedyny przyjaciel, jakiego

tu miała. Podobnie jak Coltrain skończył właśnie operować i wciąż miał na sobie charakterystyczny

zielony strój. Gdy jednak pod skalpel Coltraina trafiały najpoważniejsze przypadki, zwłaszcza

kardiologiczne, Drew wycinał migdałki oraz wyrostki i wykonywał inne proste zabiegi

chirurgiczne. Miał specjalizację z pediatrii, Coltrain zaś zajmował się głównie schorzeniami klatki

piersiowej oraz płuc, zatem wśród jego pacjentów przeważały osoby w podeszłym wieku.

- Co ty tu robisz? - zdziwił się Drew na jej widok. - Na pierwszy obchód już za późno, na

drugi jeszcze za wcześnie. Zresztą, o ile pamiętam, Rudy miał być dzisiaj sam.

Rudy, w rzeczy samej! Tylko nieliczni, najbardziej uprzywilejowani koledzy mieli prawo

mówić o doktorze Coltrainie, używając tego przezwiska. Lou z pewnością nie należała do grona

wybranych.

Uśmiechnęła się do Drew, ciemnookiego bruneta z niewielką nadwagą, który prawie

dorównywał jej wzrostem; jak na kobietę była bowiem wysoka. To właśnie on skontaktował się z

nią, gdy po śmierci rodziców pracowała w szpitalu w Austin, i powiedział jej, że Coltrain szuka

kogoś do współpracy. Dostrzegła w tym szansę na nowy początek i postanowiła spróbować swych

sił w mieście, w którym przyszli na świat jej rodzice. I choć brzmiało to nieprawdopodobnie,

zwłaszcza w świetle jawnej niechęci, jaką Coltrain okazywał jej dziś na każdym kroku, to wtedy, po

dziesięciu minutach rozmowy, zaproponował jej pracę w swoim zespole.

- Przed restauracją, w której jadłam lunch, wydarzył się wypadek - wyjaśniła. - Nawet nie

zdążyłam pójść do sklepu. Boże, jak ja nienawidzę zakupów!

- A kto lubi? Co poza tym? Wszystko gra?

- Jak zwykle. - Skrzywiła się.

Zafrasowany Drew oparł ręce na biodrach.

- To moja wina - powiedział skruszony. - Miałem nadzieję, że wszystko jakoś się ułoży, ale

widzę, że nic z tego. Jesteś z nami od roku, a on nadal nie może cię zaakceptować.

Na jej twarzy pojawił się grymas. Nie zdążyła odwrócić się na tyle szybko, by ukryć go

przed kolegą.

- Współczuję ci - westchnął. - Przepraszam. Zdaje się, że trochę się pospieszyłem, ściągając

Palmer Diana - 14 - Serce z rubinu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: